Κέντρο μάθησης που δε μαθαίνει ακριβώς, αλλά μέσω προγραμμάτων βοηθάει τα παιδιά να κατανοήσουν 2 συγκεκριμένα γνωστικά αντικείμενα και μια διαφημιστική φωτογραφία με δύο κορίτσια την ώρα που έβγαιναν από ένα τέτοιο κέντρο κρατώντας τσάντα με τον λογότυπό του, τράβηξαν την προσοχή μου.
Μια ολόκληρη αγορά “γνώσης” στήνεται και επεκτείνεται γύρω από τη δημόσια εκπαίδευση αλιεύοντας επεκτατικά σε όλο και μικρότερες ηλικίες, υποσχόμενη τον παράδεισο που λαχταρούν 9 στους 10 γονείς: την ακαδημαϊκή πρόοδο.
Πολλά ιδιωτικά κέντρα και πολλή οθόνη από την προ-νηπιακή ηλικία: αχτύπητος συνδυασμός για νευρικά- ανυπόμονα- φτωχής συγκέντρωσης- ακοινώνητα- ανώριμα τελικά παιδιά που εφορμούν στους δημόσιους χώρους και τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο.
Μετά έρχεστε σε μας και μας λέτε για τους άλλους γονείς, τα άλλα παιδιά και τις άλλες δασκάλες που τρομοκρατούν- χτυπάνε- προσβάλλουν- απομονώνουν το δικό σας παιδί και με μεγάλη ευκολία εκτελείτε 5 στροφές στον αέρα μαζί με άλμα και να… προσγειωνόμαστε σε διαπιστώσεις- γενικεύσεις που μας καταρρακώνουν, πέφτουν οι ώμοι, χάνουμε τις φτερούγες μας προς ώρας, αλλά…
… αλλά μετά πάμε σπίτι, ανοίγουμε τα ημερολόγιά μας (από τη δευτέρα δημοτικού κρατάω) και διαβάζουμε απίστευτες ιστορίες που αν τότε έκανε τον κόπο να τις διαβάσει καμιά/ κανένας μεγάλη/ος μα την Παναγία, θα την είχαμε -ως παιδιά- βάψει για πάντα!
Τότε όμως η γονεϊκή εντολή ήταν: Βγάλτα πέρα μόνο σου και χωρίς να υποστηρίζω ότι ήταν σωστή, είχε και κάτι που σου επέτρεπε να τα κάνεις μαντάρα, να πειραματιστείς, να μάθεις από τα λάθη- τα δικά σου και των άλλων, να μεγαλώσεις και κυρίως να τα ξαναβρείς με αυτά τα “τρισκατάρατα” παιδιά των άλλων.
Τώρα πριν βγούμε από την πόρτα της τάξης το “νέο” έχει τρέξει, διαδεδομένο και παραποιημένο συχνά σε βαθμό αγιάτρευτο, έχει σχηματιστεί δικογραφία, έχει εκτελεστεί και η δίκη ερήμην μας…
Το γεγονός ότι τα παιδιά μας παραμένουν εγκλωβισμένα σε τοίχους κι οθόνες, μακριά από τα άλλα παιδιά και συνυπάρχουν μόνο σε συνθήκες ιδιωτικού κέντρου- φροντιστηρίου- πολιτιστικής/αθλητικής σχολής-σχολείου το βρίσκουμε εντάξει.
Φτάνουν στο δημοτικό και δεν ξέρουν: να βάζουν και να βγάζουν το μπουφάν τους, να ανοίγουν μια απλή συσκευασία, να παίζουν αυτοσχέδια, να ακούνε μια ιστορία, να προσπαθούν για κάτι χωρίς να αγχώνονται να το καταφέρουν. Θέλουν να τα κάνουν όλα αμέσως σαν να πατάνε ένα πλήκτρο, αν όχι τα παρατάνε.
Στο μεταξύ ως γονείς τους είμαστε τις περισσότερες φορές παράδειγμα προς αποφυγή: πίνουμε, καπνίζουμε, βρίζουμε, χτυπάμε, καυγαδίζουμε μπροστά τους και πάλι βρίζουμε, χτυπάμε, προσβάλλουμε συνήθως τη μαμά τους, κολλάμε στο κινητό με τις ώρες, ξεχρεώνουμε με ένα καλό δώρο αν μας πιάσουν ενοχές- κατά προτίμηση τάμπλετ ή καινούριο κινητό- έτσι…!
Αν μας έμεινε μισή ώρα κενό μαζί τους ένα κέντρο που θα τους μάθει όσα δεν τους μαθαίνουμε όλες-οι οι υπόλοιπες-οι είναι η τέλεια λύση, προχωράτε, τι έχετε να χάσετε που δεν έχει χαθεί ήδη;

Νάση Πετριτσοπούλου