Μαζική ήταν στη Θεσσαλονίκη η απάντηση των εργαζομένων στο αντεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης και του Χατζηδάκη που χτυπά το 8ωρο, τις Συλλογικές Συμβάσεις, το συνδικαλισμό και την απεργία. 

Πρώτα και κύρια, οι εργαζόμενοι είχαν να αντιμετωπίσουν την κυβέρνηση και την ντόπια ολιγαρχία, η οποία την ίδια στιγμή που μιλάει για τις απεργίες σαν κάτι το ξεπερασμένο, την ίδια στιγμή φροντίζει να τις χτυπήσει με κάθε τρόπο.

Έτσι, οι εφοπλιστές ζήτησαν και τα δικαστήρια κήρυξαν την απεργία της ΠΕΝΕΝ ως παράνομη και καταχρηστική στις 3 Ιούνη, ενώ το ίδιο έγινε και με την απεργία όλων των ναυτεργατικών σωματείων στις 10 και τις 16 Ιούνη. Ακόμα, στις 16 Ιούνη, η Κεραμέως ζήτησε να κηρυχθεί παράνομη η απεργία για τους καθηγητές και τα ΜΜΜ που εμπλέκονται στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι εργαζόμενοι μπροστά στο ξεδίπλωμα του αγώνα τους είχαν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και τις ξεπουλημένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ/ΚΚΕ.

Όπως είναι γνωστό, η απεργία στις 3 Ιούνη αναβλήθηκε, όταν η ΓΣΕΕ, παρά την απόφαση της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ, έβαλε την απεργία στις 10 Ιούνη. Στη συνέχεια ακολούθησαν όλες οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις, μέχρι και το ΠΑΜΕ και έτσι στις 3 Ιούνη απέμειναν ορισμένες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μεταξύ αυτών και το Μ-Λ ΚΚΕ, που σήκωσαν το βάρος να γίνουν απεργιακές συγκεντρώσεις στα πλαίσια στάσεων εργασίας πρωτοβάθμιων σωματείων.

Τελικά, στις 10 Ιούνη έγινε η γενική απεργία και ήταν μαζική. Αυτό απέδειξε τη διάθεση του κόσμου να βγει στο δρόμο, κόντρα στις σειρήνες της υποταγής. Χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους της χώρας διατρανώνοντας την αντίθεση τους στο αντεργατικό νομοσχέδιο. Κόντρα σε αυτό το κλίμα, οι ξεπουλημένες ηγεσίες, ξανά, προσπάθησαν να κλείσουν τον κύκλο των απεργιών. Μετά από κοιλοπονήματα ημερών, τελικά μόνο η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε απεργία στις 16 Ιούνη(ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου), ενώ η ΓΣΕΕ την τελευταία στιγμή..στάση εργασίας.

Αντίστοιχα, απεργία κήρυξε το ΕΚΑ και τα σωματεία του ΠΑΜΕ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ενώ πραγματοποιήθηκαν εκτός από πρωινές απεργιακές συγκεντρώσεις και απογευματινά συλλαλητήρια την ώρα της ψήφισης. Βέβαια, ακόμα και τότε η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ φρόντισε να υποσκάψει και άλλο τον αγώνα, εξαιρώντας από την απεργία του καθηγητές που εμπλέκονται στις πανελλαδικές, πρόταση με την οποία συντάχθηκε η ηγεσία της ΟΛΜΕ.

Να σημειωθεί ότι οι εργαζόμενοι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο το ανοιχτό ξεπούλημα του αγώνα τους, αλλά και τη διάσπαση των συγκεντρώσεων τους, από το ΠΑΜΕ και από δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του α/α χώρου. Η γνωστή λογική αυτών των δυνάμεων να πηγαίνουν σε ξεχωριστές πλατείες αποδυναμώνει τον ενιαίο αγώνα των εργαζομένων, διευκολύνοντας αντικειμενικά την  κυβερνητική πολιτική. Στη Θεσσαλονίκη, η απεργία στις 10 Ιούνη ήταν μαζική, το ίδιο και οι συγκεντρώσεις.

Το Μ-Λ ΚΚΕ συμμετείχε με δικό του πανό στη συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο. Παρά την θέληση της ηγεσίας του Εργατικού Κέντρου να κάνει μια φιέστα με ομιλίες μελών του ΔΣ και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ, χωρίς διαδήλωση, η πίεση του κόσμο το ανάγκασε να βγει στο δρόμο. Μαζικές ήταν και οι ξεχωριστές διαδηλώσεις των άλλων δυνάμεων. 

Στις 16 Ιούνη, για ακόμη μια φορά, όπως και στην 24ωρη πανεργατική απεργία στις 10/6, στην Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκαν τρεις συγκεντρώσεις, πρώτα και κύρια της ΑΔΕΔΥ και σωματείων στο εργατικό κέντρο, όπου το Μ-Λ ΚΚΕ συμμετείχε με δικό του πανό. Ξεχωριστές ήταν οι συγκεντρώσεις που πραγματοποίησαν το ΠΑΜΕ και άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της Αναρχίας στη Καμάρα.

Οι διαδηλώσεις ήταν άμαζες σε σύγκριση με την προηγούμενη φορά, γεγονός που οφείλεται και ότι δεν υπήρχε γενική απεργία. Η διαδήλωση ξεκίνησε από το εργατικό κέντρο, κατέβηκε στην Εγνατία και πήγε στο Υπουργείο καταγγέλλοντας την κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική. Το απόγευμα πραγματοποιήθηκαν δύο συλλαλητήρια την ώρα της ψήφισης του νομοσχεδίου, ένα του ΠΑΜΕ και ένα δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στην Καμάρα.

Το Μ-Λ ΚΚΕ συμμετείχε και το απόγευμα στη συγκέντρωση στην Καμάρα με δικό του πανό. Κόντρα στην πολιτική της υποταγής που έχουν οι ξεπουλημένες ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ και κόντρα στην γραμμή της διάσπασης, οι εργαζόμενοι πρέπει ενωτικά να ξανάβγουν στον δρόμο για να ανατραπεί ο βάρβαρος αυτός νόμος.