Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Και νέα εγκύκλιος του γενικού γραμματέα του ΥΠΑΙΘ Αλ. Κόπτση για την ολοκλήρωση της ύλης των Πανελλαδικών (Διαβάστε την πατώντας ΕΔΩ) παρά τις επανειλημμένες επισημάνσεις των εκπαιδευτικών ότι η ύλη δεν μπορεί «να βγει». Πεισματικά η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ εδώ και μήνες κωφεύει στα αιτήματα εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων για μείωση και αναδιάρθρωση της ύλης. Μάλιστα ο Α. Κόπτσης μπερδεύοντας το σχολεία με τη στρατιωτική ιεραρχία διατάζει και τους Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου να  ελέγχουν την πορεία της. Επιβεβαιώνεται αυτό που γράφαμε με αφορμή την προηγούμενη εγκύκλιο για την ολοκλήρωση της ύλης ότι οι εγκύκλιοι Α. Κόπτση αποτελούν μνημεία αυταρχισμού και στερούνται κάθε παιδαγωγικής αρχής με … οσμή στρατοκρατική  σε συνθήκες … γύψου. Ασφαλώς και δεν είναι προσωπικό θέμα του Γ. Γραμματέα, αλλά αντανακλά γενικότερα την πολιτική της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ.

Η «διαταγή» Αλ. Κόπτση και η ενοχοποίηση των εκπαιδευτικών!

Μια τέτοια εγκύκλιος με διατακτικό – στρατοκρατικό χαρακτήρα επιδιώκει να ενοχοποιήσει τους εκπαιδευτικούς για τις όποιες καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της ύλης, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις αντικειμενικές συνθήκες. Για το ΥΠΑΙΘ και τον «ηγεμόνα» του ευθύνεται ο εκπαιδευτικός κα όχι οι «σοφοί» του ΥΠΑΙΘ που ευρισκόμενοι εκτός εκπαιδευτικής πραγματικότητας και σε γραφειοκρατικό περιβάλλον άγνοιας έχουν παραφορτώσει την ύλη, χωρίς να παίρνουν κάθε χρόνο υπόψη τους τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές συνθήκες. Η ύλη για αυτούς είναι άθροισμα σελίδων και τίποτα παραπάνω. Είναι χαρακτηριστικό ότι δυο χρόνια τώρα δεν λαμβάνονται υπόψη οι κωμικοτραγικές συνθήκες τηλε-εκπαίδευσης και οι δραματικές μορφωτικές και ψυχολογικές επιπτώσεις στους μαθητές.  Έτσι η ύλη  των μαθημάτων, όχι μόνο δε μειώνεται, αλλά αυξάνεται.

Τι και αν αποδείχθηκε ότι η τηλεκπαίδευση δεν εξασφαλίζει την καθολική πρόσβαση των μαθητών στην εκπαίδευση. Η σχολική χρονιά που διανύουμε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως φυσιολογική, μετά από δύο χρόνια τηλεκπαίδευσης. Η ψυχολογία των μαθητών μετά από τόση τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να αντέξει τόση ύλη και είναι σε οριακό σημείο.

Από την άλλη οι ώρες που χάθηκαν είναι πολλές. Χιλιάδες τα κενά εκπαιδευτικών, όχι μόνο από την αρχή της σχολικής χρονιάς, αλλά ακόμα και μετά την επανέναρξη των σχολείων μετά τις γιορτές. Μόνο από την απουσία των νοσούντων εκπαιδευτικών έχουν χαθεί εκατοντάδες χιλιάδες ώρες, όπως και από τις καταλήψεις πολλών σχολείων ως μορφή αντίστασης στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης!

Η ύλη δεν μπορεί να διδαχτεί επαρκώς, όπως ζητά η «διαταγή» του ΥΠΑΙΘ. Δε βρισκόμαστε σε κανονικότητα. Για τους γραφειοκράτες του ΥΠΑΙΘ «μετράει να βγει η ύλη». Δεν τους ενδιαφέρει ποια ύλη και πώς; Δεν τους ενδιαφέρει αν μπορούν όλοι οι μαθητές να εμπεδώσουν την ύλη. Δεν τους ενδιαφέρει ο εκπαιδευτικός που επιμένει στην εμπέδωση της προηγούμενης γνώσης, αν γνωρίζει ότι κάποιοι  -πολλοί ή λίγοι- δεν την έχουν εμπεδώσει. Δεν τους ενδιαφέρει  ο εκπαιδευτικός που προσαρμόζει το ρυθμό μάθησης στις ανάγκες των μαθητών, με σκοπό να εμπεδώσουν την ύλη όλοι οι μαθητές.  Γιατί τις υψηλότερες παιδαγωγικές και ανθρωπιστικές αξίες τις αγνοούν και τις παραγνωρίζουν οι γραφειοκράτες του ΥΠΑΙΘ, για αυτό άλλωστε κατέχουν αυτές τις θέσεις.

Η ύλη, η Τράπεζα Θεμάτων, η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι τα βασικά κομμάτια των ταξικών φραγμών της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση είναι μηχανισμός ταξικής επιλογής και ο βασικός ιδεολογικός μηχανισμός στο πλαίσιο του οποίου η ύλη, δηλαδή η γνώση δεν είναι ουδέτερη, αλλά αποτελεί και πολιτικό –  ιδεολογικό ζήτημα. Γενικότερα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος το εκπαιδευτικό σύστημα αποσκοπεί στην παροχή γνώσεων, ικανοτήτων, αλλά και πεποιθήσεων, νοοτροπιών και συμπεριφορών  που λειτουργούν για την αναπαραγωγή του. Για αυτό διαχρονική αξία έχει η ρήση του Δ. Γληνού «η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης, είναι ζήτημα ζωής.».

Οι Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου «σιωπούν»

Καθοριστικές οι ευθύνες των ΣΕΕ που ανέχονται τις «διαταγές» του ΥΠΑΙΘ, αν και γίνονται αποδέκτες των επισημάνσεων και των αιτημάτων της εκπαιδευτικής κοινότητας. Και τι κάνουν; Στα λόγια η συντριπτική πλειονότητα απευθυνόμενη στους εκπαιδευτικούς επισημαίνει ότι «έχουν δίκιο», αλλά επί της ουσίας σκύβει το κεφάλι υποτασσόμενη στην ηγεσία του ΥΠΑΙΘ. Επιχείρησε να βγάλει την «ουρά της απέξω» ενθαρρύνοντας τους εκπαιδευτικούς να εκδώσουν μέσα από του Συλλόγους Διδασκόντων ανακοινώσεις και ψηφίσματα με επιχειρήματα για την ύλη που δε βγαίνει. Κρύφτηκαν πίσω από αυτά, χωρίς να πάρουν θέση, ως όφειλαν ως εκπαιδευτικοί πιέζοντας την ηγεσία του ΥΠΑΙΘ. Προφανώς προτίμησαν να είναι οι «αφοσιωμένοι υπάλληλοι», οι «αρεστοί» του ΥΠΑΙΘ» ασκώντας τον γραφειοκρατικό – ελεγκτικό τους ρόλο. Μια στάση που δεν ταιριάζει σε αληθινούς παιδαγωγούς. Ούτως ή άλλως από τη φύση του ρόλου των ΣΕΕ οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να περιμένουν κάτι, γιατί είναι μέλη της διοικητικής ιεραρχίας τη εκπαίδευσης που υλοποιούν την κυβερνητική πολιτική για τον έλεγχο και τη συμμόρφωση των εκπαιδευτικών.  

Τα αιτήματα των εκπαιδευτικών

Τα αιτήματα μαθητών και εκπαιδευτικών έχουν διατυπωθεί και τεκμηριωθεί. Για την κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων και της ΕΒΕ.

Για προσαρμογή και διαφοροποίηση του προγράμματος σπουδών και δραστική μείωση της ύλης.

* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος στο 3ο ΓΕΛ Κερατσινίου, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» του Εκπαιδευτικού Ομίλου.

πηγή: drepani.gr