46 χρόνια συμπληρώνονται από την ημέρα που ο Νίκος Ζαχαριάδης, νόμιμος γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου τον είχε εξορίσει η ηγεσία της σοσιαλιμπεριαλιστικής πια ΕΣΣΔ και οι διορισμένοι από αυτή στην ηγεσία ενός νέου κόμματος, ομώνυμου αυτού του οποίου ηγείτο ο Ζαχαριάδης. Κι όσο κι αν η συνέχεια της σοσιαλιμπεριαλιστικής ΕΣΣΔ, η πουτινική ηγεσία της Ρωσίας και έλληνες συνεργάτες της κρύβουν την αιτία θανάτου του, καθώς επί 16 χρόνια μιλούσαν για θάνατο από “καρδιακό επεισόδιο”, ενώ εδώ και 30 μιλούν περί “αυτοκτονίας” (λόγω, δήθεν, “πολιτικής χρεοκοπίας”), και κυκλοφορούν και νέους τόμους με έγγραφα για τα οποία επαίρονται ότι “δεν αφήνουν περιθώρια για περαιτέρω παραποιήσεις της ιστορικής αλήθειας”, ακόμα κι από αυτά τα προσεκτικά διαλεγμένα έγγραφα, βγαίνει πράγματι η ιστορική αλήθεια: στα τελευταία μηνύματα που του αποστέλλει η σοσιαλιμπεριαλιστική ηγεσία, επανειλημμένα απειλεί το Ζαχαριάδη ότι “την ευθύνη για πιθανές συνέπειες από τη συμπεριφορά του την έχει πλήρως και στο ακέραιο ο ίδιος”.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες πολιτικές γνώσεις για να καταλάβει κανείς ότι το καλοκαίρι του 1973 η χώρα μας είχε μπει πια σε μια πορεία όπου ο εκδημοκρατισμός της ήταν θέμα χρόνου και ότι είχαν ωριμάσει πια ακόμα και στις τάξεις του παλιού αστικού κόσμου αιτήματα όπως η άρση πολλών συνεπειών του εμφυλίου πολέμου και η νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Όμως ακριβώς στο σημείο αυτό τιθόταν και το ερώτημα του ποιος είναι η ηγεσία του ΚΚΕ: οι διορισμένοι από τους Χρουσιώφ και Μπρέζνιεφ ή ο Νίκος Ζαχαριάδης, τον οποίο στήριζε η πλειοψηφία των μαχητών του ΔΣΕ, τους οποίους οι διορισμένοι είχαν διαγράψει; Ποιον θα προτιμούσε ο αστικός πολιτικός κόσμος; Σοσιαλδημοκράτες που θα συνέχιζαν την κατασπατάληση της δυναμικής που είχε το ΚΚΕ συσσωρεύσει τη δεκαετία του ’40 και το μισό αυτής του ’50 ή τους επαναστάτες; Και ποιον θα προτιμούσε ο Μπρέζνιεφ για πολιτική δύναμη στην Ελλάδα; Ένα κόμμα την ηγεσία του οποίου επί δύο δεκαετίες ο ίδιος και οι όμοιοί του υποβάσταζαν ή ένα κόμμα την ηγεσία του οποίου ο ίδιος είχε εξορίσει; Να λοιπόν πώς συνέκλιναν και οι “προτιμήσεις” ελλήνων αστών και ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών. Να γιατί χρειαζόταν ο Νίκος Ζαχαριάδης να μην επιστρέψει στην Ελλάδα και οι μαχητές του ΔΣΕ να μη συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική ζωή του τόπου αλλά να… “τιμούνται”.
Να, λοιπόν, πώς όχι μόνο η ζωή, αλλά ακόμα και ο θάνατος του Ζαχαριάδη διδάσκει. Κι όσο περνάνε τα χρόνια, τα διδάγματα γίνονται πιο πολύτιμα, γιατί τόσο περισσότερο αναδεικνύονται οι ελλείψεις, με πρώτη αυτή ενός κομμουνιστικού κόμματος.
Με αφορμή την μαύρη αυτή επέτειο για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και την επικείμενη 70ή επέτειο από την υποχώρηση του ΔΣΕ, αναδημοσιεύεται ένα άρθρο του Ζαχαριάδη του Μάη του 1949. Ακόμα και από αυτό το μικρό άρθρο αναδεικνύεται, μεταξύ άλλων, η ικανότητα του Ζαχαριάδη να συνδέει το ειδικό με το γενικό και να υποδεικνύει την ουσία που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια, αλλά και η πολιτική του να απομονώνει τον κύριο κάθε φορά εχθρό και να αξιοποιεί κάθε εφεδρεία, πράγματα όχι αυτονόητα σήμερα.
***
Γιατί δεν θέλουν ειρήνη;
Στην Αθήνα ο οχετός όσο πάει και ευρύνεται. Η δυσωδία και αποσύνθεση πνίγει όλον τον τόπο. Δεν έχει μείνει μοναρχοφασίστας Υπουργός που να μην έχει χωθεί ως τα μπούνια στα σκάνδαλα. Ο Κατσάμπας αποκάλυψε τους πιο πολλούς: Μαρκεζίνη-Παπανδρέα-Γονατά και Σία. Ο Μποντοσάκης είχε για ευνοούμενό του το Σοφούλη. Στο σημειωματάριο του Νικολαΐδη είναι γραμμένος και ο Βενιζέλος. Ο Ζέρβας ξέκανε το σωφέρ του Νάιαντ για να εξαφανίσει έναν ανεπιθύμητο μάρτυρα. Και ο φαύλος κύκλος όσο πάει και ευρύνεται και δεν αφήνει απόξω κανέναν, απολύτως κανέναν από τους κάπηλους εθνοπατέρες Ο Μαρκεζίνης πριν τονε διώξουν απ’ την Κυβέρνηση δήλωσε: Ο βασιλιάς δε θέλει να φύγω. Και βασιλιάς σημαίνει και Παπάγος και Σία. Χαραχτηριστικό είναι ότι ο Σοφούλης, το “Βήμα” και τα “Νέα” παίρνουν υπό την προστασία τους το Μαρκεζίνη και τον προαγωγό του την “Εστία”. Ο Μελάς, Υπουργός της Δικαιοσύνης και απ’ τα πρωτοπαλλήκαρα του Σοφούλη δεν θέλει την Εξεταστική Επιτροπή. Και ο Μαρκεζίνης τώρα που η κρίση φτάνει στο αποκορύφωμά της απειλεί πια σήμερα με συνταραχτικές αποκαλύψεις και στέλνει γράμμα εκβιαστικό στο Σοφούλη, που αυτός δηλώνει ότι δεν το πήρε!
Μια μονάχα μικρή πτυχή σηκώθηκε και αποκάλυψε κιόλας τον τεράστιο βόρβορο. Η κόπρος του Αυγείου ωχριά μπροστά στα σύγχρονα μοναρχοφασιστικά Ιμαλάια αποπνιχτικής πτωμαΐνης. Επικεφαλής το παλάτι. Ο Παύλος ο ίδιος και η σπείρα του, συνεχίζοντας τις “ευγενείς παραδόσεις” του παππού του, του Γεωργίου του Α’, έζωσε όλη την Ελλάδα με το σωματεμπορικό του δίχτυ και απομυζά απ’ το λαό και την τελευταία ικμάδα ζωής. Όλοι είναι πνιγμένοι στη βρώμα. Και καταβάλλουν όλοι μια τελευταία σήμερα προσπάθεια να φράξουν τον οχετό. Κι εδώ πρωτοστατεί και η ανώτατη δικαστική εξουσία που ενώ στέλνει κατά δεκάδες κάθε μέρα τους εργαζόμενους στο εκτελεστικό απόσπασμα, ξεσχίζεται σήμερα για να κρύψει τον οχετό που ξεκινά απ’ το παλάτι, απ’ τα μεγάλα τζάκια, και τα πλουτοκρατικά κόμματα, οχετό που μέσα του είναι βουτηγμένη και η ίδια.
Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Είναι η νεοελληνική πλουτοκρατική αφρόκρεμα που πνίγει και τώρα το λαό στο αίμα για να θησαυρίζει αυτή. Πάρτε τους όλους έναν-έναν με τη σειρά. Είναι όλοι τα πρωτοπαλλήκαρα του αντικομμουνισμού, που τον αντικομμουνισμό τους τον έχουν σηκώσει σε πανεθνική και πανελλαδική καπηλεία, που φαντάζονται ότι μπορεί να κρύψει τα εθνικά τους ανοσιουργήματα.
Τι βγαίνει απ’ τα τελευταία σκάνδαλα, απ’ τα λίγα, τα ελάχιστα που είδαν το φως; Αντικομμουνισμός σημαίνει Κατσάμπας-Μποντοσάκης και Σία, που χρηματοδοτούσαν και χρηματοδοτούν όλους τους πολιτικούς λακέδες των για να μπορούν έτσι ανενόχλητοι να πολλαπλασιάζουν τους θησαυρούς των. Έτσι, φως φανάρι γίνεται φανερό και για τους τυφλούς ακόμα ότι τα πλουτοκρατικά σκυλόψαρα Κατσάμπας-Μποντοσάκης και Σία χρηματοδοτούσαν όλα τα κόμματα της αντίδρασης ενάντια στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ για να μπορούν ανενόχλητα να γδέρνουν το Λαό. Και επειδή ο πόλεμος προσφέρει τις πιο πλούσιες δυνατότητες γα ρεμούλα, αυτά τα πλουτοκρατικά σκυλόψαρα υποδαυλίζουν και παρατείνουν με τα πολτικά τους κόμματα την αιματοχυσία, το μακελειό, για να αποθησαυρίζουν όσο μπορούν περισσότερα, άσχετα αν οι κάσσες τους στάζουν αίμα λαϊκό.
Να λοιπόν ποιοι κρατάν την Ελλάδα στον πόλεμο. Να ποιοι σφάζουν το λαό και ρημάζουν τον τόπο. Να ποιοι δεν θέλουν την ειρήνη και απορρίπτουν κάθε φορά τις προτάσεις της ΠΔΚ για ειρήνη. Είναι οι πλουτοκράτες μεγαλοκαρχαρίες, οι πολιτικοί λακέδες τους, και πίσω απ’ όλους οι αμερικανοί και άγγλοι ιμπεριαλιστές που ξαπόλυσαν και συνεχίζουν τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, γιατί αυτός τους φέρνει δολλάρια και τους υπόσχεται ακόμα περισσότερα, όταν με βάση την Ελλάδα θα προχωρήσουν στην πραγματοποίηση των επιθετικών σχεδίων τους ενάντια στη λαϊκοδημοκρατική και σοσιαλιστική Ευρώπη. Χαραχτηριστικό για το πώς θησαυρίζουν οι αμερικανοί στην Ελλάδα είναι και τούτο δω: Στο Γράμμο τα τμήματά μας ανάμεσα στα πολλά άλλα λάφυρα βρήκαν και όγκους από σανό με αμερικάνικες μάρκες! Έτσι τα δολάρια της λεγόμενης βοήθειας τα τσεπώνουν οι αμερικάνοι μπίζνεσμεν και στέλνουν στο Γράμμο ως και σανό ακόμα.
Αυτοί λοιπόν είναι οι εμπρηστές του πολέμου που μισούν την ειρήνη.
Αυτονών τα σκάνδαλα, οι λοβιτούρες, τα λαθρεμπόρια, οι κλεψιές, αρπαγές και η ρεμούλα πλημμυρίζουν και χαντακώνουν την Ελλάδα. Είναι ο κόσμος της πλουτοκρατίας και της αμερικανοκρατίας. Τίποτα άλλο από σαπίλα, αποσύνθεση, εξανδραποδισμό, ερείπια, αίμα και πόλεμο δεν έχουν να προσφέρουν στον τόπο αυτό.
Στον κόσμο αυτό του σκοταδιού αντιπαρατίθεται ο Λαός! Είναι αδύνατοι οι φαντάροι, οι εθνοφρουρίτες και οι τίμιοι αξιωματικοί που πετσοκόβονται τζάμπα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι σκλάβοι του κεφαλαίου, όλοι οι εργαζόμενοι που ρέβουν απ’ την πείνα, οι επαγγελματίες και οι βιοτέχνες που τους τσακίζουν οι φόροι, το ένα εκατομμύριο ξεσπιτωμένοι αγρότες που αργοσβήνουν στις πόλεις, όλες οι μάνες και οι γυναίκες της Ελλάδας που βλέπουν να χάνονται τα παιδιά και οι άντρες τους, οι τίμιοι διανοούμενοι της χώρας που τη βλέπουν να ρημάζεται, είναι αδύνατο όλος αυτός ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου, που αυτός και μόνον αυτός αποτελεί την Ελλάδα, να μη θέλει ησυχία, συνεννόηση, συναδέλφωση, ειρήνη.
Αυτός ο παλλαϊκός πόθος που φουντώνει κάθε μέρα κατατρομάζει τους λωποδύτες εμπρηστές του πολέμου. Κατακίτρινοι απ’ τη λαχτάρα, οι Παπάγος-Βεντήρης-Τσακαλώτος και ολόκληρο το στρατοκρατικό σκυλολόγι ομολογούν ότι οι φαντάροι δεν πολεμούν, δεν θέλουν πια άλλο αίμα.
Αίμα και σκάνδαλο, πείνα και ρημαδιό: αυτά βλέπει ο Λαός και σηκώνεται απειλητικά να βάλει τέλος στον πόλεμο. Και όπως ομολογεί ο Τσαλδάρης, κινιένται ξανά όλες οι μαύρες δυνάμεις για να εγκαθιδρύσουν διχτατορία που θα πάει να σκεπάσει το βόρβορο και με ακόμα πιο άγρια μέσα να πνίξει τη θέληση του Λαού, των φαντάρων και εθνοφρουριτών, για ησυχία, συνεννόηση και ειρήνη.
Μα πέρασαν τα παλιά τα χρόνια και τα παλιά τερτίπια. Τώρα υπάρχει και ο ΔΣΕ, η ελπίδα του λαού. Με τον αγώνα του στρώνει το δρόμο της ειρήνης. Με τα χτυπήματά του χαλά τα σχέδια του εχθρού. Και με τη συναδέλφωση και συνεννόηση κερδίζει το φαντάρο και εθνοφρουρίτη, φωτίζει το Λαό, σκάβει το λάκκο της αντίδρασης.
Πιο ψηλά, λοιπόν, τη σημαία της συναδέλφωσης και της ειρήνης. Πιο αποφασιστικά χτυπήματα στο μοναρχοφασισμό που πνίγεται απ’ τη βρωμιά της ίδιας του της αποσύνθεσης.
Μέχρι τη νίκη, ένα σύνθημα έχει ο Λαός:
ΟΛΟΙ ΣΤ’ ΑΡΜΑΤΑ ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ
4 του Μάη 1949
Δημοσιεύτηκε, μεταξύ άλλων, στην εφημερίδα “Προς τη Νίκη”, καθημερινή εφημερίδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, Πέμπτη 5 του Μάη 1949, χρονιά 1, αρ.φ. 79, σ.1.
πηγή: parapoda.gr
Δείτε και αυτό:
e-prologos.gr
