ΞΕΡΩ ΕΝΑ ΧΟΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ και δεν έχει καμιά σχέση με τις χορογραφίες τύπου γυμναστικών επιδείξεων, που παρήγγειλε η Γιάννα υπό τους ήχους του Νιόνιου.
Κι ούτε είναι αυτό βέβαια το κυρίαρχο ζήτημα, την ώρα που νομοθετούν τα 200 ευρώ, ως κατώτερο μισθό και την κατάργηση της αποζημίωσης για τους απολυμένους. Δεν είναι καν ζήτημα. Είναι το θέαμα στην αρένα, την ώρα που ματώνει ο ταύρος. Κάτι να ξεχνιόμαστε εμείς, να εκταμιεύσει και η επιτροπή των επαναστατικών γενεθλίων.
Πόσα άντεξε κι αυτό το Παναθηναϊκό Στάδιο! Γαλαζοφωτισμένο, στο πρώτο πλάνο του video clip των επαναστατικών γενεθλίων, έμοιαζε με ξυλάρμενο φουσκωτό προσφύγων, χωρίς πρόσφυγες. Μετά μπήκαν κι οι πρόσφυγες. Η γενιά των 200 ευρώ. Μια μποτοξαρισμένη χορογραφία από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Κάτι σαν το «κορίτσια για φίλημα» με περισσότερους κομπάρσους και χωρίς καθόλου γέλιο, που θα κάνουν τον πατριωτισμό του καναπέ να νοιώσει μεγάλη περηφάνια και πιθανό να φέρει και δυο γυροβολιές, πέριξ του καναπέως.
Ο χορός που θα κρατήσει είμαστε εμείς. Σαν σε τραγωδία του Ευριπίδη και κωμωδία του Αριστοφάνη, μαζί. Δύο σε ένα. Ο χορός των γερόντων στη Λυσιστράτη, παρέα με το χορό των Τρωάδων στην Εκάβη.
Μια ομάδα, ένα μπουλούκι – ένας λαός, πες – προϊδεασμένων ή θρηνωδών, σίγουρα πάντως κομπάρσων. Οι υποκριτές, τουτέστιν οι πρωταγωνιστές, είναι “οι εκπρόσωποι, οι έρημοι κι απρόσωποι” που λέει και το τραγουδάκι του τραγογένη Νιόνιου.
Πόσα έμαθες, καθώς περνούσαν τα χρόνια, ρε Νιόνιο! Ούτε Παράγκα πια ούτε Συννεφούλα. Σίγουρα “τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενητεμένοι”, για όλους εμάς και κάτι από Καραγκιόζη μεταποιημένο για τα επαναστατικά γενέθλια.
Μια καλή αναπαράσταση θα ήταν να μας βιντεοσκοπούσαν, έξω απ’ τις εφορίες, στα ράντσα των νοσοκομείων, πολτοποιημένους στο μετρό, καθώς χορεύουμε με χάρη, το χορό του Ζαλόγγου, κρατώντας, αντί μαντήλι καλαματιανό, άλλος τον ΕΝΦΙΑ, άλλος το κατασχετήριο, κι άλλος το πωλητήριο.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
