Σε κάποια μέρη δεν μπορείς να πεις, ‘μείνετε σπίτι’. Το σπίτι, ένας λόφος από θρυμματισμένο σοβά, το παίρνει ο αέρας. Κανείς δεν μπορεί να μείνει σε σπίτι που σκορπίζει στον άνεμο..
Σε κάποια μέρη δεν έχει καραντίνα, μα και πάλι δεν μπορείς να τραγουδήσεις, σαν απ’ τα παράθυρα της Siena. Στη θέση του παράθυρου χάσκει μια τρύπα. Καμιά κουρτίνα δεν τραβιέται. ένα κουρέλι χτυπιέται στον αέρα. Οι φωνές πίσω από τις τρύπες, χάθηκαν χωρίς τραγούδια.
Σε κάποια μέρη, δεν μπορείς να πεις, ‘πλένετε τα χέρια συχνά’. Οι βρύσες θάφτηκαν, οι σωλήνες έσπασαν και το νερό δε φτάνει να ξεδιψάσει τα λαρύγγια.

Σε κάποια μέρη δεν μπορούν να απαγορευτούν οι συναθροίσεις. Στα καταφύγια πολέμου σπρώχνονται τρέχοντας όταν ουρλιάζει η σειρήνα. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοιβάζονται σε βούρκους και σκουπίδια.
Σε κάποια μέρη, που τα σπίτια είναι σκόνη και τα παράθυρα τρύπες, σε κάποια μέρη που οι άνθρωποι είναι έγκλειστοι στη λάσπη, η οδηγία ‘αποφύγετε τις άσκοπες μετακινήσεις’ προκαλεί γέλια μέχρι δακρύων.
Σε κάποια άλλα μέρη, που τα σπίτια δεν είναι σκόνη και τα παράθυρα τρύπες, πάλι δεν μπορείς να πεις σε όλους ‘μείνετε σπίτι’. Για κάποιους, σπίτι είναι μόνο μια κουβέρτα. Γύρω βήματα που δεν κοντοστέκονται και μάτια που δεν βλέπουν.

Ίσως, όταν περάσει ο μολυσματικός τρόμος, να ξαναβρούμε τη χαμένη τιμή μας και να διεκδικήσουμε ξανά, όλα να έχουν νόημα για όλους.

Νίνα Γεωργιάδου