ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ-ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΣΥΒΧΨΑ)

Οι αχθοφόροι του πνεύματος

     Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος στήθηκε άλλο ένα φεστιβάλ βιβλίου. Όπως κάθε χρόνο, χιλιάδες αναγνώστες επισκέφθηκαν την έκθεση βιβλίου που σηματοδοτεί και την έναρξη της αναγνωστικής χρονιάς. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος εμείς οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι στον κλάδο του βιβλίου τρέξαμε να στήσουμε περίπτερα, να οργανώσουμε ομιλίες, παρουσιάσεις και εκδηλώσεις, απασχοληθήκαμε βράδια και Σαββατοκύριακα, παρότι συχνά έχει προηγηθεί ένα 8ωρο πλήρους απασχόλησης. Ο Σεπτέμβριος εξάλλου για τον κλάδο εκτός από τις εκθέσεις βιβλίου σημαίνει και έναρξη σχολικής περιόδου. Είτε εργάζεται κανείς σε εκδόσεις, σε βιβλιοπωλείο, χαρτοπωλείο ή αποθήκες, ξέρει από πρώτο χέρι και τις αυξημένες ανάγκες αλλά και τους εντατικοποιημένους ρυθμούς της περιόδου, που επηρεάζουν έτσι και αλλιώς και όσους δεν απασχολούνται στον κλάδο: γονείς και παιδιά που βρίσκονται προ των -σχολικών- πυλών, με άγχος εφάμιλλο του εργαζόμενου που τους εξυπηρετεί.

               Από Δευτέρα η έκθεση θα έχει τελειώσει, το μεγαλύτερο μέρος της σχολικής περιόδου επίσης. Γονείς παιδιά και αναγνώστες θα μετράνε τα βιβλία τους, εκδότες και βιβλιοπωλεία θα μετράνε τις εισπράξεις τους, ενώ εμείς οι εργαζόμενες τις κακοπληρωμένες υπερωρίες μας, υπερωρίες που μας εξάντλησαν και είτε υποχρεωθήκαμε να τις κάνουμε λόγω έλλειψης προσωπικού ή τις περιμέναμε, γιατί δεν έχουμε άλλο τρόπο να συμπληρώσουμε τον μισθό μας. Ένας μισθός καθηλωμένος για καιρό που εδώ και καιρό δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα βασικά, ενώ οι εργοδότες του κλάδου σφυρίζουν αδιάφορα.

             Ενώσεις εργοδοτών λειτουργούν απρόσκοπτα, διοργανώνοντας πληθώρα από φεστιβάλ, εκθέσεις και παζάρια. Προασπίζουν τα συμφέροντα τους, συνομιλώντας και συνδιαμορφώνοντας με την εκάστοτε κυβέρνηση τις συνθήκες λειτουργίας τους. Το είδαμε την περίοδο των μνημονίων με τις αλλαγές στο καθεστώς για την ενιαία τιμή διάθεσης των βιβλίων, το είδαμε και την περίοδο της καραντίνας που με τις ειδικές ρυθμίσεις και το ευνοϊκό καθεστώς λειτουργίας τους μεγιστοποίησαν τα κέρδη τους. Σε αυτό το πλαίσιο, το βιβλίο είναι πνευματικό, πολύτιμο αγαθό και η υπεράσπιση της αγοράς του κοινωνική επιταγή. Οι εργαζόμενοι στο βιβλίο, αντίθετα,  είμαστε αναλώσιμοι και η υπεράσπιση της αγοράς εργασίας και των εργατικών κεκτημένων βραχνάς για την απανταχού εργοδοσία.

            Οι δικές μας εργατικές ενώσεις αποδυναμώνονται και απαξιώνονται θεσμικά με μνημονιακές ρυθμίσεις αρχικά και στην συνέχεια από τους νόμους Χατζηδάκη και Γεωργιάδη. Την ίδια στιγμή, εργοδοτικοί φορείς που κατά τα άλλα ανθούν και λειτουργούν κανονικά όταν πρόκειται να στηθεί ένα παζάρι, δήλωναν στο παρελθόν αναρμόδιοι να συναντηθούν με τους εργαζόμενους. Τους ίδιους εργαζόμενους που μερικές ημέρες μετά τους απασχολούσαν 12ώρα για να “βγει” η δουλειά, καθώς βασικά κενά σε προσωπικό καλύπτονται με συμβάσεις μερικών μηνών από τα  προγράμματα της ΔΥΠΑ και εξευτελιστικούς μισθούς προκειμένου να αυξήσουν κι άλλο τα κέρδη τους. Ακόμα και αν βγαίνει η δουλειά όμως, ο μήνας μας δεν βγαίνει. Όταν φυσικά προσπαθούμε να μιλήσουμε για τα προβλήματά μας, οι εργοδότες που μέχρι πριν λίγο αγόρευαν για  “ελεύθερη διακίνηση πνευματικών αγαθών” και την “ανταλλαγή ιδεών’ ή τον “εποικοδομητικό διάλογο” μας γυρνάνε την πλάτη. Το βιβλίο έχει βάρος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά στα χέρια του βιβλιοϋπάλληλου ξαφνικά το χάνει. Βιβλία που για τον αναγνώστη θα μπουν σε 3 και 4 τσάντες, για την εργαζόμενη που θα τα κουβαλήσει δεν γεμίζουν ούτε μία κούτα, για να γίνει οικονομία στο χαρτί. Αποστολές τόνων ξεφορτώνονται από έναν οδηγό σε καθημερινή βάση, ακόμα και τις ημέρες αυτές με τον επιπλέον φόρτο της περιόδου. Η μεταφορά βιβλίων και χαρτιού είναι από μόνη της βαριά και το έχουν διαπιστώσει όσοι έχουν μία βιβλιοθήκη που έχει χρειαστεί να την μετακινήσουν. Φυσικά επίσης για τον εργαζόμενο στην πώληση είναι αυτονόητο ότι γνωρίζει και μπορεί να “σηκώσει” το πνευματικό βάρος των βιβλίων, πάντα όμως ως ανειδίκευτος εργάτης, χωρίς καμία αναγνώριση της εξειδικευμένης γνώσης πάνω σε αυτό που αναγνωρίζεται σε άλλες συνθήκες ως πολύτιμο πνευματικό αγαθό. Αναφορά στην εμπειρία και τις γνώσεις των υπαλλήλων του κλάδου βλέπουμε μόνο στις αναρτήσεις εργοδοτών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά απουσιάζει συστηματικά από τις αποδείξεις μισθοδοσίας μας.

            Η ανάγκη επαναπροσδιορισμού των όρων και συνθηκών της εργασίας μας είναι πιο έντονη από ποτέ. Οι τιμές καλπάζουν, οι μισθοί και οι υπομονή μας εξαντλούνται πολύ πριν τελειώσει ο μήνας. Η απάντηση της κυβέρνησης και των περισσότερων εργοδοτών είναι απλά “δουλέψτε παραπάνω, γκρινιάξτε λιγότερο”. Θεσμοθετούν 13ώρα και 6ήμερα και αυξάνουν τα όρια υπερεργασίας ενώ ποινικοποιούν τις αντιστάσεις στοχοποιώντας τα σωματεία.  Η μόνη απάντηση μας είναι η οργάνωσή μας μαζικά στα Σωματεία. Εκεί που οι εργαζόμενοι μπορούμε να βρεθούμε στον ίδιο χώρο, να συζητήσουμε για τα προβλήματά μας και να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο. Βλέπουμε τις πρώτες κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις να υπογράφονται ενώ και στον δικό μας κλάδο υπάρχει συμφωνία μεταξύ του Βιβλιοπωλείου Πολιτεία και του Επιχειρησιακού Σωματείου για την υπογραφή Επιχειρησιακής Σύμβασης Εργασίας.            Καλούμε λοιπόν τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους σε αυτό το πρώτο βήμα: να βρεθούμε όλοι μαζί και να συζητήσουμε τα προβλήματα του κλάδου μας. Να διαμορφώσουμε το πλαίσιο των διεκδικήσεων μας και να απαιτήσουμε την άμεση καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας μας σε συνάντηση με τους εργοδότες του κλάδου. Η στήριξη στους εργαζόμενους σημαίνει αυξήσεις και αξιοπρέπεια στους χώρους εργασίας, όχι αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα και ευχολόγια σε πληρωμένα άρθρα.

           Να βρεθούμε όλοι στην Γενική Συνέλευση του Σωματείου, Κυριακή 6/10 11:00 στα γραφεία του ΣΥΒΧΨΑ Λόντου 6.

-Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με ριζικές αυξήσεις. Να καλυφθούν οι περικοπές, ακρίβεια και αυξήσεις φόρων

-Αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου. Όχι δουλειά την Κυριακή. Όχι στην ελαστικοποίηση των εργάσιμων ωρών

-Κανείς μόνος του απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία.   Οργανωνόμαστε στο σωματείο μας και παλεύουμε συλλογικά.– Λεφτά για τις ανάγκες μας σε υγεία, παιδεία και δημόσια αγαθά και όχι για εξοπλιστικά προγράμματα.