Την οργή της ελληνικής κοινωνίας είχε προκαλέσει, πριν από λίγο καιρό,  το απαράδεκτο υπόμνημα του Συνδέσμου των Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Σχολείων (ΣΙΣ), σύμφωνα με το οποίο χαρακτηρίζεται «σοβιετική» η διάταξη που φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή το υπουργείο Παιδείας για να ισχύουν και στα ιδιωτικά σχολεία οι ίδιες προϋποθέσεις, συνθήκες και προσαρμογές στην εγγραφή παιδιών με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Πρόκειται για μια ακραία αντικοινωνική συμπεριφορά, η οποία δεν έχει μόνο ευτελή οικονομικά κίνητρα, αλλά φτάνει σε όρια κοινωνικού ρατσισμού.

Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά δεν είναι παρά τμήμα και συνέπεια ενός στρατηγικού σχεδίου «εκπαιδευτικής μπανανίας», που βρίσκεται, καιρό τώρα, σε εξέλιξη.

Το σχέδιο-εφιάλτης

Να θυμίσουμε, κατ’ αρχάς, ότι λίγο καιρό πριν, με επιστημονικοφανή ανακοίνωσή του ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων (ΣΕΒ) (μέλος του οποίου είναι ο ΣΙΣ) ξεδίπλωσε το «σχέδιό» του για τη βελτίωση του ελληνικού δημόσιου σχολείου.

Πίσω από τις ωραιοποιήσεις των εκφράσεων κρύβεται η εφιαλτική νεοφιλελεύθερη ατζέντα που προτάσσουν από το 1990 σε όλο τον πλανήτη ακραία επιχειρηματικά συμφέροντα με στόχο τη διάλυση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος και την ταυτόχρονη παράδοσή του στα νύχια της δήθεν ελεύθερης αγοράς. Ας δούμε τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις της ανακοίνωσης του ΣΕΒ:

1. Η περίφημη «ελευθερία» επιλογής σχολείου σημαίνει στην πραγματικότητα κρατική χρηματοδότηση (!) των ιδιωτικών σχολείων με το περίφημο voucher και κλείσιμο μεγάλου τμήματος των δημόσιων σχολείων. Αυτός, άλλωστε, είναι ο κεντρικός στόχος του νεοφιλελευθερισμού.

Κατηγορεί το κράτος για δαπάνες σχετικά με δημόσια αγαθά (Υγεία-Παιδεία) ώστε να υφαρπάξει τους πόρους αυτούς η παρασιτική, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα.

2. Αναφέρουν ότι στα δημόσια σχολεία ο αριθμός των εκπαιδευτικών είναι κατά 30% μεγαλύτερος απ’ ό,τι στα ιδιωτικά. Επομένως, εμμέσως ζητούν μαζικές απολύσεις, αλλά και κλείσιμο δεκάδων σχολικών μονάδων.

Αυτό που έντεχνα, βέβαια, αποκρύπτουν είναι το ότι δημόσια σχολεία υπάρχουν σε ακριτικές και δύσβατες περιοχές με ελάχιστους μαθητές, ενώ ιδιωτικά μόνο σε αστικά κέντρα. Δεν τους ενδιαφέρει. Ελπίζουν να μπει λουκέτο σε εκατοντάδες σχολεία για να αρπάξουν κομμάτι της πίτας.

3. Εντατικοποίηση της εργασίας. Ο ΣΕΒ και ο ΣΙΣ ζητούν αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών (χωρίς φυσικά αύξηση αποδοχών). Με αυτή τη ρύθμιση θα απολυθεί τεράστιος αριθμός δημόσιων και ιδιωτικών εκπαιδευτικών.

4. Η μισθολογική δαπάνη για τους εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα είναι μεγάλη, λένε οι βιομήχανοι. Πίσω από τη χονδροειδή αυτή «διαπίστωση» (οι εκπαιδευτικοί έχουν ήδη απολέσει στα χρόνια των Μνημονίων το 40% του εισοδήματός τους) κρύβεται το μόνιμο αίτημα των σχολαρχών για νέες μειώσεις. Οπως και η προηγούμενη «πρόταση» έτσι και αυτή στοχεύουν κατ’ αποκλειστικότητα στην περαιτέρω μείωση του εργασιακού κόστους στα ιδιωτικά σχολεία.

5. Η «ασφυξία» του κράτους στη λειτουργία των σχολείων. Η μετάφραση αυτής της φράσης είναι: Να αποσυρθεί άμεσα ο έλεγχος της Πολιτείας από τα σχολεία (κυρίως εννοούν τα ιδιωτικά), ώστε να συνεχιστεί ανεμπόδιστα το πάρτι φοροδιαφυγής και «μαύρης» εργασίας.

6. Να αναλάβει την επιτήρηση των σχολείων η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ισως η πλέον δόλια πρόταση ΣΕΒ-ΣΙΣ. Στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έχει πόρους για τα στοιχειώδη.

Σε χώρες με ανάλογη οικονομική κατάσταση όπως η Ελλάδα (κυρίως οι πρώην ανατολικές) όπου εφαρμόστηκε το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της δήθεν αποκέντρωσης, δεκάδες σχολεία έκλεισαν και οι μισθοί των εκπαιδευτικών εξανεμίστηκαν. Και φυσικά στη γωνία περίμεναν οι σωτήρες-ιδιώτες για να «αναστήσουν» τα ρημαγμένα σχολεία.

Αφού οι γνωστοί επιχειρηματικοί κύκλοι απέτυχαν να καταρρίψουν τον Ν. 4415/2016, μεγάλα ιδιωτικά σχολεία που στο παρελθόν έχουν εμπλακεί σε σοβαρές υποθέσεις παραβίασης της νομοθεσίας (διαρροή θεμάτων International Baccalaureate, αδήλωτη εργασία, παράνομες απολύσεις κ.λπ.) επιχειρούν από την πίσω πόρτα να απαλλαγούν από κάθε κρατικό έλεγχο και να εισαγάγουν στυγνούς όρους αγοράς στη διαδικασία παροχής ενός ευαίσθητου δημόσιου αγαθού.

Και τούτο, όχι για την «αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης», όπως έντεχνα παρουσιάζουν τις πρωτοβουλίες τους, αλλά για να μπορούν χωρίς κανέναν έλεγχο να στήσουν επιχειρήσεις παροχής τίτλων σπουδών μόνο για όσους έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν.

Σύμφωνα με τον Γιώργο Χριστόπουλο, γ.γ. της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών, σε παγκόσμιο επίπεδο η επιχείρηση για την πλήρη ιδιωτικοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος έχει ξεκινήσει εδώ και μερικές δεκαετίες.

Χρονολογείται από τη δεκαετία του ’80 σε ΗΠΑ και Βρετανία με την εισαγωγή αμιγώς τεχνοκρατικών όρων που αντικαθιστούν τις παιδαγωγικές αρχές, με την επέκταση της «ελεύθερης» γονεϊκής επιλογής και την «αγοραιοποίηση της Παιδείας».
Το σχέδιο ξεκίνησε το 2010

Στη χώρα μας η στρατηγική αυτή έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται από το 2010. Διόλου τυχαία, ταυτόχρονα με την έναρξη της χειρότερης κρίσης στη μεταπολεμική της ιστορία, άρχισε η σταδιακή απορρύθμιση της εκπαίδευσης με σειρά νόμων (3848/2010, 4254/2014) που είχαν στόχο την αποδυνάμωση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος και την εισαγωγή όρων ασύδοτης αγοράς στον χώρο της Παιδείας.

Ιδιαίτερα με τον τελευταίο νόμο (4254/2014) αποσύρθηκε κάθε εποπτεία της Πολιτείας από τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, με αποτέλεσμα να γιγαντωθούν παρανομίες που μέχρι τότε βρίσκονταν υπό σχετικό έλεγχο (καταστρατήγηση ωρολόγιων προγραμμάτων, αλλοίωση βαθμολογιών, έκδοση παράνομων τίτλων σπουδών).

Πλέον, η ηγεσία των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων και οι πολιτικές δυνάμεις που τη στηρίζουν βρίσκονταν κοντά στην υλοποίηση ενός σκοτεινού οράματος για την εκπαίδευση που θέλει την πρόσβαση στο εκπαιδευτικό αγαθό και την κατάκτηση των υψηλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας μόνο για τα παιδιά των (πραγματικά) προνομιούχων.

Η ψήφιση του Ν. 4415/2016 έβαζε φρένο στις ορέξεις των συγκεκριμένων πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων, καθώς σε ένα βαθμό αποκατέστησε τη συνταγματική νομιμότητα και τον εποπτικό ρόλο του κράτους στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Από τη στιγμή που όλες οι απόπειρες για να αποσυρθεί η εποπτεία της Πολιτείας από την ιδιωτική εκπαίδευση έπεσαν στο κενό, έπρεπε να βρεθεί άλλη μέθοδος για να παρακαμφθεί ο έλεγχος της Πολιτείας.

Σύμφωνα με την ΟΙΕΛΕ, συγκεκριμένα ιδιωτικά σχολεία, εκπρόσωποι των οποίων βρέθηκαν πίσω από τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της περιόδου 2010-14, χρησιμοποιούν σαν Δούρειο Ιππο παράνομες διαδικασίες αξιολόγησης μέσω της ένταξής τους σε έναν φορέα με το όνομα «Ελληνική Εταιρεία Διοικήσεως Επιχειρήσεων» (ΕΕΔΕ), που σκοπό έχει τη διάδοση, ανάπτυξη και προβολή των αρχών, των μεθόδων και της πρακτικής του σύγχρονου μάνατζμεντ» στις επιχειρήσεις–μέλη του.

Η συγκεκριμένη εταιρεία παρέχει πιστοποιητικά ποιότητας στα μέλη της με βάση δικά της κριτήρια και δικούς της αξιολογητές που ουδεμία σχέση έχουν με την εκπαίδευση.

Συνεργαζόμενα σχολεία αναφέρονται στο site της εταιρείας και σε αναρτήσεις στο διαδίκτυο το Ελληνοαμερικανικό Εκπαιδευτικό Ιδρυμα Κολλέγιο Αθηνών – Κολλέγιο Ψυχικού και η «Νέα Γενιά Ζηρίδη».

Eκτός όμως από τα σχολεία αυτά, υπάρχουν και άλλα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια «υπεράνω υποψίας», τα οποία προετοιμάζουν πιστοποίηση ISO (!) κατά παράβαση των κείμενων διατάξεων. Η πιστοποίηση αυτή είναι άγνωστο από ποιους φορείς διεξάγεται και βάσει ποιων διαδικασιών εκδίδεται.

Η εταιρεία αυτή συνεργάζεται στενά με όλους τους μεγάλους εργοδοτικούς φορείς της χώρας (ΣΕΒ, ΣΕΤΕ) και είναι φανερό από την ιστοσελίδα της πως έχει στόχο στο κομμάτι της εκπαίδευσης να δημιουργήσει ένα παράλληλο παραεκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς φυσικά κανέναν έλεγχο από την Πολιτεία.

Προβάλλει ως εργαλείο εποπτείας των φορέων εκπαίδευσης και γενικά των επιχειρήσεων το Total Quality Management.

Ας δούμε όμως ποιες γενικές αρχές προτάσσει το Total Quality Management στην εκπαίδευση με βάση τη σχετική βιβλιογραφία:

• Εργαλειακή γνώση.

• Ευέλικτο εκπαιδευτικό δυναμικό.

• Η συμμόρφωση του προϊόντος στις απαιτήσεις του πελάτη.

• Οι μαθητές ως εργαζόμενοι και ως προϊόντα.

Στα προαναφερθέντα σχολεία εφαρμόζονται, κρυφά ή φανερά, «αξιολογικές» διαδικασίες. Μάλιστα είχε προκληθεί σάλος στην εκπαιδευτική κοινότητα με τη διαδικασία αξιολόγησης του εκπαιδευτηρίου «Νέα Γενιά Ζηρίδη».

Η διοίκηση του σχολείου επέβαλε την πραγματοποίηση δειγματικών διδασκαλιών στους εκπαιδευτικούς. Προσέλαβε δε για τη διαδικασία δύο ανθρώπους που δεν είχαν καμία ελληνική ή διεθνή πιστοποίηση αξιολόγησης, έναν συνταξιούχο (!) εκπαιδευτικό και μια επίκουρη καθηγήτρια Πανεπιστημίου.

Το προσχηματικό της διαδικασίας αποδεικνύεται και από το «κείμενο αξιολόγησης», ένα δαιδαλώδες κείμενο-συρραφή αντιγραμμένων κειμένων από ξένα βιβλία που, όπως μας ανέφεραν ειδικοί στο ζήτημα της πιστοποίησης της εκπαίδευσης, ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί.

Ο πραγματικός λόγος της δήθεν αξιολόγησης ήταν ότι το εν λόγω εκπαιδευτήριο, γεννώντας κατακραυγή σε εκπαιδευτικούς και γονείς, είχε απολύσει λίγους μήνες πριν καταξιωμένους εκπαιδευτικούς με προϋπηρεσία άνω των 15 ετών!

Επομένως, έπρεπε να αιτιολογήσει τις επόμενες απολύσεις με δήθεν επιστημονικό επίχρισμα.

Η Πολιτεία με Υ.Α. έβαλε τέλος στην παράνομη και προσχηματική αυτή διαδικασία αξιολόγησης, γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του σχολείου και της ηγεσίας των σχολαρχών μέσω στημένων δημοσιευμάτων.

Το έτερο σχολείο που έχει ενταχθεί στη συγκεκριμένη εταιρεία, το Κολλέγιο Αθηνών, έχει πρωτοστατήσει τα τελευταία χρόνια στην προσπάθεια απορρύθμισης της εκπαίδευσης στη χώρα καθώς, ως γνωστόν, το συγκεκριμένο εκπαιδευτήριο ξεκίνησε να απολύει εκπαιδευτικούς χωρίς αιτιολόγηση πριν καν ψηφιστεί ο νόμος και χωρίς φυσικά καμιά επίπτωση από τις τότε Αρχές.