Η θεωρία της «χαμένης ψήφου»

Μια «ανάσα» πριν τις εκλογές της 21ης Μαΐου, θεωρούμε σημαντικό να σταθούμε μια ακόμη φορά σε ορισμένα ζητήματα που αφορούν στις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μιας και καλλιεργούνται συγχύσεις σε έναν ευρύτερο κόσμο που τις παρακολουθεί. Ταυτόχρονα, όσο πιο κοντά φτάνουμε στις κάλπες, αυξάνεται η διάδοση των θεωριών της «χαμένης ψήφου» και του «μικρότερου κακού» ακόμη και στο επίπεδο οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Πολύ περισσότερο, από το αρχηγικό κόμμα ΜέΡΑ25 και τους κολαούζους του (ΛΑΕ-ΑΡΑΣ), που απέναντι σε δυνάμεις όπως το Μ-Λ ΚΚΕ προβάλλουν το σαθρό επιχείρημα πως η ψήφος σε αυτές είναι χαμένη, αφού δεν πρόκειται να υπερβούν το όριο του 3% και να έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Αντίστοιχα κάνει το ΚΚΕ για το ΜέΡΑ25, ο ΣΥΡΙΖΑ για το ΚΚΕ και έτσι κερδίζει έδαφος μια απολίτικη «θεωρία», που αφαιρεί κάθε ίχνος ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης μπροστά στις εκλογές και δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά.

ΜέΡΑ25-ΛΑΕ: Σοσιαλδημοκρατική διαχείριση με «αγωνιστικό» μανδύα

Στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25, ο Γιάνης Βαρουφάκης, τόνισε χαρακτηριστικά πως «Δεν πρόκειται να φύγουμε από την ΕΕ, ποτέ». Και αυτή είναι η ουσία της πολιτικής «ρήξης» του ΜέΡΑ25 και των συμμάχων του. Η ΕΕ αποτελεί συνασπισμό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών της Ευρώπης, τόσο για να μπορούν να ανταγωνιστούν με καλύτερους όρους απέναντι στις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα, όσο και για να απομυζούν τον πλούτο των μικρότερων και φτωχότερων χωρών, όπως είναι η Ελλάδα. Η πρόσδεση στην ΕΕ αποτελεί βασική στρατηγική επιλογή της εγχώριας πλουτοκρατίας, η οποία αναδεικνύει το βάθος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μας. Καμία «ρήξη» με την ολιγαρχία δεν μπορεί να υπάρξει εντός του πλαισίου της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Η επιλογή παραμονής στο «ιμπεριαλιστικό σφαγείο» της ΕΕ αναδεικνύει τα όρια της πολιτικής του ΜέΡΑ25, μιας σοσιαλδημοκρατικής, δηλαδή, πολιτικής, που δεν προκρίνει παρά ορισμένες μεταρρυθμίσεις που κρατούν ανέπαφη την εξάρτηση της χώρας μας και την αντιλαϊκή πολιτική συνολικά. Στην κατεύθυνση αυτή, τα σχέδια «Δήμητρα», «Οδυσσέας» κλπ αποτελούν σχέδια που δε θίγουν ούτε στο ελάχιστο την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Αντίθετα, αποτελούν προτάσεις προστασίας των τραπεζών (πυλώνα του καπιταλιστικού συστήματος) και αποδοχής των ληστρικών χρεών των λαϊκών νοικοκυριών απέναντι στις τράπεζες. Απλώς επενδύονται με ένα πιο «φιλολαϊκό» περίβλημα. Θυμίζουμε για μια ακόμη φορά πως ο αρχηγός του ΜέΡΑ25 συμφωνούσε με το 70% των μνημονίων, υπέγραψε την παράταση του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου και υπερψήφισε με επιστολική ψήφο το τρίτο μνημόνιο. Σε αυτήν τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική δίνει άλλοθι η ΛΑΕ και η ΑΡΑΣ, αποδεχόμενες όχι μόνο το πρόγραμμα του ΜέΡΑ25, αλλά ακόμη και την πλήρη απουσία του ονόματός τους στον τίτλο της «Συμμαχίας για τη ρήξη»!

Βασικά στοιχεία στην επιλογή της ηγεσίας της ΛΑΕ για συμπόρευση με το ΜέΡΑ25 δεν αποτελούν η σύγκλιση σε ιδεολογικές και πολιτικές αρχές, αλλά η ανάγκη εκλογικής διάσωσης τόσο του ενός, όσο και του άλλου. Το άγχος της εκλογικής επιβίωσης και η αγωνία της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης είναι οι βασικές πλευρές της «Συμμαχίας για τη ρήξη», μιας «ρήξης» που φτάνει μέχρι τη φιλολαϊκή διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής και δεν αμφισβητεί επί της ουσίας κανέναν από τους θεμέλιους λίθους και τον πυρήνα της. Δεν είναι, άλλωστε, καθόλου τυχαίο πως βασικά στελέχη του ΜέΡΑ25 και της ΛΑΕ συνυπήρχαν στο πλαίσιο της «πρώτη φορά αριστερής» κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καλλιεργώντας αυταπάτες για τον σοσιαλδημοκρατικό της χαρακτήρα και στρώνοντας το έδαφος για τη μετατροπή του ΟΧΙ του λαού σε ΝΑΙ, για το τρίτο μνημόνιο και την καλλιέργεια μαζικά στον λαό της απογοήτευσης συνολικά για την αριστερά, αφού ταυτίστηκε με τη δεξιά πολιτική των μνημονίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.

Το «αδειανό πουκάμισο» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σε αντίστοιχο πλαίσιο κινείται και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως δεν αποτελεί παρά ένα αδειανό πουκάμισο, ένα όνομα, που ανασύρεται κάθε φορά στις εκλογές, για να ξαναμπεί στη ναφθαλίνη την επόμενη. Οι δύο βασικές συνιστώσες του μετώπου (ΝΑΡ-ΣΕΚ) κατέθεσαν δύο ξεχωριστά σώματα θέσεων στην πρόσφατη 5η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (στην οποία ψήφισαν και αποφάσισαν στη βάση της πλειοψηφίας!). Το ΣΕΚ συγκρότησε την Ενωτική Κίνηση της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με τη ΛΑΕ, την Αναμέτρηση, την ΑΡΑΝ και το Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο για να πιέσει σε μία παναριστερή συμπόρευση με το ΝΑΡ. Και ενώ φαινόταν πως το μέτωπο οδηγείται στη διάλυση, έφτανε η απόφαση της ΛΑΕ για συνεργασία με το ΜέΡΑ25, ώστε το ΣΕΚ μέσα σε νια νύχτα να επιστρέψει και πάλι στο αντικαπιταλιστικό «μαντρί».

Ακόμα, έχει ιδιαίτερη σημασία να τονίσουμε πως σε όλες τις μεγάλες πανεργατικές-παλλαϊκές κινητοποιήσεις όλα τα τελευταία χρόνια, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατεβαίνει με διαφορετικά πανό σε διαφορετικές συγκεντρώσεις, οι δυνάμεις που τη συγκροτούν κατεβαίνουν με διαφορετικά πολιτικοσυνδικαλιστικά σχήματα σε μια σειρά σωματεία και ομοσπονδίες, με διαφορετικές δημοτικές κινήσεις σε δήμους, αποδεικνύοντας στην πράξη πως δεν αποτελεί παρά ένα όνομα σε ένα πανό, το οποίο σέρνει ο καθένας όπου θέλει και όχι στη βάση μιας ομοφωνίας στα κοινά συμφωνηθέντα. Τα ξεχωριστά πανό και τα αντιπαραθετικά πολιτοκοσυνδικαλιστικά σχήματα αντανακλούν συνολικά τις ξεχωριστές πολιτικές κατευθύνσεις που συνυπάρχουν στο πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία βρίσκει «ταβάνι» στις εκλογές, για να ξαναμπεί στον πάγο μετά από αυτές.

Στήριξη σε ΚΚΕ από την ΑΡΙΣ

Παράλληλα, η ΑΡΙστερή Συσπείρωση (ΑΡΙΣ) με πρόσφατη ανακοίνωσή της επισημοποίησε την αποχώρησή της από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αν και στην πράξη έχει αποχωρήσει εδώ και καιρό), ενώ κάλεσε σε ενίσχυση του ΚΚΕ, λίγους μήνες μετά τη στήριξη του ΠΑΜΕ στις αρχαιρεσίες του Εργατικού Κέντρου Αθήνας.

Ταυτόχρονα, σε όλες σχεδόν τις πανεργατικές κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια καλεί στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Με τη στάση αυτή, η ΑΡΙΣ δίνει κανονικό άλλοθι στην πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία εκτός από τη διάσπαση του κινήματος, υπερψηφίζει τα επιδόματα στην αστυνομία, βλέπει τον πόλεμο στην Ουκρανία σαν ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία (ανάλυση διαμετρικά αντίθετη με εκείνη της ΑΡΙΣ), αρνείται τον αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία, ενώ ξαναγράφει όλη την ιστορία του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος της χώρας μας, για να χωρέσει στις «σύγχρονες», νεοτροτσκιστικής κοπής «επεξεργασίες» του. Αυτή την πολιτική στηρίζει η φοιτητοκεντρική οργάνωση της ΑΡΙΣ, που μετά και από την εκλογική στήριξη στο ΚΚΕ, αναρωτιέται κανείς ποιος είναι ο λόγος της αυτόνομης πορείας και ύπαρξής της.

Τι αριστερά έχει ανάγκη ο λαός

Πίσω από τις «ρήξεις», την αντικαπιταλιστική φλυαρία και τις αγωνιστικές κορόνες κρύβονται οι εκλογικές συγκολλήσεις πέρα από αρχές, οι καιροσκοπικές συνεργασίες στη βάση θολών «μεταβατικών» προγραμμάτων. Απέναντι στη δυσφήμιση της αριστεράς με εκλογικίστικες πολιτικές και οργανωτικούς σχεδιασμούς που έχουν οδηγήσει και οδηγούν χιλιάδες αγωνιστές στην απογοήτευση και σέρνουν την αριστερή πολιτική στα απόνερα της σοσιαλδημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, στέκεται το Μ-Λ ΚΚΕ. Στις εκλογές της 21ης Μάη, το ζητούμενο για τον κόσμο του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος είναι να ενισχυθεί η πραγματική αριστερά, η αριστερά που αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τον πόλεμο, η αριστερά που παλεύει για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, για την ανασύσταση του κομμουνιστικού κινήματος και του κόμματος της εργατικής τάξης. Ενάντια και κόντρα στις ρεφορμιστικές αυταπάτες και το ρεβιζιονισμό, που αφοπλίζουν το κίνημα και σπέρνουν την ηττοπάθεια. «Κόκκινη» ψήφος στο Μ-Λ ΚΚΕ, λοιπόν. Ψήφος στην αριστερά της αντίστασης, των αγώνων και της ελπίδας!

πηγή: Λαϊκός Δρόμος