Στο πολυδιαφημισμένο (από τους ίδιους) “Πρόγραμμα” που ψηφίστηκε στο 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, οι καθοδηγητές του, φρόντισαν να εντάξουν και την παρακάτω “θέση”: “Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το κόμμα πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό – λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης. Με σύνθημα: ο λαός να δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, που όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την “ειρήνη” με το πιστόλι στον κρόταφο”.

Η “θέση” αυτή, πληθωρική σε υπονοούμενα και ασάφειες που την κάνουν να μοιάζει με εδάφιο σολομωνικής, και που τίποτε άλλο δεν κάνει παρά να πιστοποιεί τη σύγχυση και την ψευτοεπαναστατική τροτσκιστικοφρένεια των συντακτών της, επαναλαμβάνεται ατόφια και στην “πολιτική εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ” στο 20ό συνέδριό του (που έγινε πριν από ένα χρόνο). Στην εν λόγω “πολιτική εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ”, αμέσως ύστερα από την παράθεση της παραπάνω προγραμματικής (!) θέσης (;), ακολουθεί το εξής συμπλήρωμα: “Είναι καθήκον της πρωτοπορίας, του ΚΚΕ, συνεχώς να προσαρμόζει, να εξειδικεύει, να κλιμακώνει τα συνθήματα πάλης, χωρίς να χάνει το κύριο, που είναι ο χαρακτήρας του πολέμου, ο οποίος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, ασχέτως ποιος είναι πρώτος επιτιθέμενος”.

Αυτά λέει η “πολιτική εισήγηση”, αλλά ας δούμε τι λέει και η “τελική ομιλία στις εργασίες του 20ού συνεδρίου” του γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα. Αυτός, καθώς φαίνεται στο κλείσιμό του … “προσάρμοσε” και “εξειδίκευσε” πράγματι παραπέρα, τα σχετικά με την “πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο”! Είπε, λοιπόν, πιο συγκεκριμένα, ο γ.γ. του ΚΚΕ: “Ειδικά για την περιοχή μας, μάς απασχολεί δικαιολογημένα μια πιθανή σύγκρουση και όξυνση της κατάστασης ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και οι εξελίξεις στο Κυπριακό. Πρέπει να γίνει ουσιαστικό ζήτημα μέσα στο εργατικό – λαϊκό κίνημα η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Απαιτείται σε κάθε φάση να υπάρχει η μέγιστη δυνατή ετοιμότητα, για άμεση αντίδραση, κινητοποίηση, δράση…
…Το αστικό κράτος, βέβαια, προετοιμάζεται – λέει – για την περίπτωση εισβολής. Φυσικά ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, άσχετα ποιος είναι πρώτα επιτιθέμενος ή αμυνόμενος.

Η κλιμάκωση, όμως, των συνθημάτων της ενιαίας στρατηγικής πάλης μας δεν είναι ακριβώς ταυτόσημη τη στιγμή που δέχεται η Ελλάδα επίθεση και καταλαμβάνεται έδαφος από άλλη δύναμη, με την περίπτωση που η Ελλάδα στέλνει στρατό και συμμετέχει σε αποστολές ή καταλαμβάνει η ίδια άλλα εδάφη. Και η στάση μας μπορεί να είναι ίδια και στις δύο περιπτώσεις, όμως τα συγκεκριμένα συνθήματα, οι προτεραιότητες, η κλιμάκωση θα διαφοροποιούνται ως ένα βαθμό.

Σε περίπτωση εισβολής και κατοχής υπερασπιζόμαστε κυριαρχικά δικαιώματα, μιλάμε για καμία αλλαγή συνόρων από κανέναν, αντιτασσόμαστε στον εθνικισμό, δεν δείχνουμε καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση που μπαίνει στον πόλεμο, οργανώνουμε, κατευθύνουμε την πάλη μας για να βγει η χώρα από τον πόλεμο, να φύγει από το ΝΑΤΟ, να πάρει ο λαός την εξουσία για ειρήνη, λαϊκή ευημερία, ανάπτυξη σε όφελος του λαού, δηλαδή ο σοσιαλισμός να είναι η διέξοδος από το σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων…”.

Όπως ήδη σημειώσαμε, τα παραπάνω σχετικά με την “πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο” η ηγεσία του ΚΚΕ τα πρόβαλε πριν από ένα χρόνο, αλλά από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι… Ως που φτάσαμε στα πρόσφατα συλλαλητήρια του ΚΚΕ, στην Αθήνα (Σύνταγμα, 27 Φλεβάρη 2018) και μια βδομάδα μετά (7 Μάρτη) στη Θεσσαλονίκη. Στις εκδηλώσεις αυτές, ο γ.γ. του ΚΚΕ προχωρώντας σε παραπέρα “προσαρμογές” και “εξειδικεύσεις”, παρουσίασε τις θέσεις του ΚΚΕ για τα ελληνοτουρκικά (καθώς και την πΓΔΜ), κατάγγειλε “τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους” και διακήρυξε πως:
“Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία τους, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας, εάν τολμήσει να επιτεθεί στην Ελλάδα”(!)

Όπως βλέπουμε, έχουμε εδώ μάλλον απότομη προσγείωση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Κι αυτό δεν αλλάζει, επειδή τη ρηξικέλευθη αυτή διακήρυξη, σπεύδουν να τη συνοδεύσουν με τις κατά τα άλλα συνηθισμένες πλέον λογοκοπίες τους που μετατρέπονται έτσι σε αφυδατωμένες και ωχρές επαναλήψεις, όπω“Ταυτόχρονα, όμως επισημαίνουμε ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του. Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού…” κλπ, κλπ.

Οι δύο κεντρικές εκδηλώσεις του ΚΚΕ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σήμαναν ξεφούσκωμα του παραφουσκωμένου τους μπαλονιού τής επαναστατικής λογοκοπίας. Έκτοτε, με υπερβάλλοντα ζήλο, η ηγεσία του ΚΚΕ όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, σε περιοδείες σε ακριτικά νησιά κλπ, κάτω από τηλεοπτική κάλυψη, καταγγέλλει τις τουρκικές προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, κάνει προβλέψεις για επερχόμενο “θερμό επεισόδιο” ή και πόλεμο, και “ενημερώνει” τις κατά τόπους αρχές (δημάρχους, περιφερειάρχες, αστυνομικούς και στρατιωτικούς ιθύνοντες) για τις θέσεις του ΚΚΕ κατά οποιουδήποτε επίδοξου εισβολέα…

***

Κάναμε εκτεταμένες αναφορές και παραθέσαμε ολόκληρα αποσπάσματα από βασικά κείμενα του ΚΚΕ που αποτυπώνουν τη “θέση” του για τον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο”, καθώς και τις μεταλλάξεις της θέσης αυτής μέχρι και την τελική (;) σημερινή διαμόρφωσή της, ώστε να μπορεί να δει και να καταλάβει ο καθένας καλύτερα περί τίνος πρόκειται.

Η θέση, ή καλύτερα οι θέσεις αυτές του ΚΚΕ, είναι απόρροια (αλλά και πιστοποίηση των αναπαραγόμενων αδιεξόδων) της γενικότερης ιδεολογικοπολιτικής γραμμής του. Οι θέσεις του για τον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο” είναι άρρηκτα συνυφασμένες με τις αντιλενινιστικές ψευτοθεωρίες που “επεξεργάστηκαν” και τη γραμμή που πρόβαλαν, ειδικά, ύστερα απ’ τα τελευταία (από το18ο ως το 20ό ) συνέδρια του ΚΚΕ.

Στα πλαίσια των θεωριών τους που διαστρεβλώνουν τον λενινισμό, έχουν αναγορεύσει την Ελλάδα σε “ιμπεριαλισμό”. Συγκαλύπτουν και εξωραΐζουν από τις θέσεις ενός κούφιου “αντικαπιταλισμού” τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, ενώ αρνούνται, απορρίπτουν και δυσφημούν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από “ξένη σημαία”!

Σύμφωνα με τις ανεκδιήγητες θεωρίες τους, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε οποιαδήποτε χώρα ή περιοχή του πλανήτη, η επανάσταση θα είναι παντού σοσιαλιστική και δεν νοείται γι’ αυτούς καμιά άλλη “στρατηγική” εξόν απ’ τη στρατηγική της άμεσης σοσιαλιστικής επανάστασης. Κάτω απ’ τα “φώτα” μιας τέτοιας αντίληψης, θεωρούν λαθεμένη, ανασκευάζουν και απορρίπτουν αναδρομικά όλη την προηγούμενη “στρατηγική” του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Απορρίπτοντας, μεταξύ άλλων, τη γραμμή της ΚΔ για τα λαϊκά – αντιφασιστικά μέτωπα όπως και τη θέση του Στάλιν για το χαρακτήρα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ έφτασαν στο αξιοθρήνητο σημείο να αποδοκιμάζουν, με ζήλο νεοφώτιστου, ως και το ιστορικό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη που καλούσε το λαό στον αγώνα ενάντια στην εισβολή του ιταλικού φασισμού, και που η ιστορία το ανύψωσε σε εθνικό και πατριωτικό ντοκουμέντο, και σε απαράγραφο τίτλο τιμής για τους κομμουνιστές, που η απήχησή του φτάνει έκδηλα ως τις μέρες μας. Με τέτοιες αντιλήψεις και θέσεις, η ηγεσία του ΚΚΕ έστριψε ολοκληρωτικά το ίδιο κάλπικο νόμισμα απ’ την άλλη του όψη, περνώντας από τις θέσεις του δεξιού στις θέσεις του “αριστερού” οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού. Η γραμμή τους, κράμα χρεοκοπημένων θεωριών του τροτσκισμού και άλλων παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων, επαναστατικής λογοκοπίας, σεκταρισμού και αθεράπευτου ρεφορμισμού, δεν μπορούσε παρά να δώσει αντίστοιχες, λαθεμένες και σχηματικές, θέσεις για τον “ιμπεριαλιστικό πόλεμο” και μια ανάλογη αλλοπρόσαλλη πολιτική γεμάτη από οππορτουνιστικές συγχύσεις και αντιφάσεις. Ήδη, η πολιτική αυτή, προσκρούοντας στην αδυσώπητη πραγματικότητα που δεν εννοεί να προσαρμοστεί στα προκατασκευασμένα καλούπια των ρεβιζιονιστικών ψευτοθεωριών, έπιασε τα όριά της, και το ρεβιζιονιστικό εκκρεμές ταλαντεύεται πλέον από το ένα προς το άλλο άκρο.

***

Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει λόγο για “πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο”, για ποιον συγκεκριμένα πόλεμο κάνει λόγο; Είχαμε μέχρι σήμερα μια ολόκληρη αιμάτινη αλυσίδα ιμπεριαλιστικών πολέμων, πολέμων δηλαδή που διεξήγαγε ο ιμπεριαλισμός (και συνεχίζει να διεξάγει με τη μια ή την άλλη μορφή) όπως στο Ιράκ , τη Λιβύη, τη Συρία, κ.ά. για να μην πάμε πιο παλιά, όπως, στη γειτονιάς μας, στη Γιουγκοσλαβία κ.ο.κ.

Οι πόλεμοι αυτοί είναι αναμφισβήτητα ιμπεριαλιστικοί, κατακτητικοί και ληστρικοί από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που τους εξαπέλυσαν (δυνάμεις που λυμαίνονται την υφήλιο, κατερειπώνουν και διαλύουν χώρες και περιοχές ολόκληρες και εξοντώνουν αδίστακτα τους λαούς τους). Από την πλευρά όμως των κρατών – θυμάτων της ιμπεριαλιστικής επίθεσης είναι πόλεμοι δίκαιοι, πόλεμοι αντίστασης και υπεράσπισης της ανεξαρτησίας και της ίδιας τους της ύπαρξης.

Και ποια ήταν θέση του ΚΚΕ, η στάση και η συγκεκριμένη πολιτική πρακτική του απέναντι στους συγκεκριμένους πολέμους που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός; Την περίπτωση του πολέμου κατά του Ιράκ, δεν θα ήθελαν σίγουρα ούτε να τη θυμούνται. Το “αδελφό” τους Ιρακινό ΚΚ, που κατοπινά διασπάστηκε και διαλύθηκε μέσα στην περιφρόνηση και απομόνωση από τον λαό του Ιράκ, πρόλαβε ωστόσο προηγούμενα να δυσφημίσει και κατασυκοφαντήσει το κομμουνιστικό κίνημα, συμμετέχοντας στην κατοχική κυβέρνηση και στηρίζοντας “πρωτοποριακά” την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν από τον αμερικανικό στρατό, που ερείπωσε, κατέχτησε και κομμάτιασε τη χώρα. Τη γραμμή αυτού του κόμματος ως το οικτρό τέλος του τη στήριξε και την πρόβαλε για καιρό το ΚΚΕ, που κατά τα άλλα, τηρώντας “ίσες αποστάσεις”, έκανε “αντιπολεμικές” διαδηλώσεις κατά της αμερικανικής επέμβασης!

Στην περίπτωση της Λιβύης, το ΚΚΕ, αν και κατάγγελνε απ’ τη μια μεριά, τις Νατοϊκές πολεμικές επιχειρήσεις, την ίδια ώρα δεν έπαυε να δηλώνει πως το ίδιο ήταν ανέκαθεν ενάντια στο καθεστώς του Καντάφι, πως δεν είχε ποτέ καμιά σχέση και αποδοκιμάζει αυτό το καθεστώς, προσπαθώντας να παραστήσει σαν καταδίκη του καθεστώτος αυτού από “επαναστατικές” θέσεις, την προσαρμογή του ΚΚΕ στην πίεση της δυτικής ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας. Τα ίδια λίγο – πολύ επανέλαβε και στην περίπτωση της Συρίας που βρίσκεται στο επίκεντρο των επιθέσεων του ιμπεριαλισμού και των λακέδων του εδώ και οκτώ χρόνια, και αντιμετωπίζει ξανά τώρα τις κλιμακούμενες στρατιωτικοπολεμικές επιχειρήσεις του ιμπεριαλισμού που απειλούν με γενικότερη ανάφλεξη όλη την περιοχή.

Χαρακτηριστικό ακριβώς γνώρισμα των θέσεων του ΚΚΕ για τον πόλεμο είναι ο συνδυασμός της επαναστατικής λογοκοπίας με την προσαρμογή στην πράξη στην ιμπεριαλιστική πίεση. Δεν είναι συμπτωματικό, αλλά επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος, ότι στο 20ό συνέδριό τους φρόντισαν να επιτεθούν για πρώτη φορά δημόσια ενάντια στον “κιμιλσουγκισμό” και τη Λ.Δ. Κορέας. Αποδοκιμάζοντας όψιμα σαν αντιμαρξιστικές κλπ τις ιδέες “τσουτσέ” (που θα πει “να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις”) και το “καθεστώς οικογενειοκρατίας”, την ώρα ακριβώς που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κλιμάκωνε την κρίση στην Κορεατική Χερσόνησο κι απειλούσε νυχθημερόν τη Λ.Δ. Κορέας με εξοντωτικά πολεμικά πλήγματα.

Ο συνδυασμός της λογοκοπίας και της προσαρμοστικής πολιτικής, προκαλεί αναπόφευκτα σύγχυση και λειτουργεί αποδιοργανωτικά μέσα στις ίδιες τις γραμμές τους, πράγμα που επισημάνθηκε αιχμηρά και στο “διάλογο” πριν απ’ το 20ό συνέδριο, περιγράφοντας μια κατάσταση, όπου κομματικές οργανώσεις σε πλήρη σύγχυση ταλανίζονταν να καταλάβουν τι ακριβώς υποστηρίζουν στην Ουκρανία, τη Συρία κ.λ.π.

***

Εάν ο πόλεμος είναι « ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές», αυτό σημαίνει πως και οι δύο πλευρές οδηγούν σε αλληλεξόντωση τους λαούς τους με μοναδικό σκοπό να αποσπάσουν εδάφη, να επεκτείνουν την κυριαρχία τους και να καταληστέψουν η μια την άλλη. Εάν ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, άδικος και αντιδραστικός και από τις δύο πλευρές, τότε πράγματι δεν έχει σημασία «ποιος είναι πρώτα επιτιθέμενος ή αμυνόμενος» και σε μια τέτοια περίπτωση δεν τίθεται θέμα υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της αλλαγής ή όχι συνόρων. Σ’ έναν ιμπεριαλιστικό κι από τις δύο πλευρές πόλεμο αυτό που τίθεται είναι η ήττα της «δικής σου» κατακτητικής και ληστρικής ιμπεριαλιστικής κυρίαρχης τάξης και η επιτάχυνση έτσι της ανατροπής της, η επιδίωξη ανόδου των λαϊκών δυνάμεων στην εξουσία και στη βάση αυτή η διεκδίκηση δημοκρατικής ειρήνης για να μπει τέλος στον πόλεμο και στην αλληλοσφαγή των λαών, χωρίς προσαρτήσεις και χωρίς ληστρικές πολεμικές αποζημιώσεις! Δεν μπορεί συνεπώς να γίνεται κατάχρηση του όρου «ιμπεριαλιστικός πόλεμος», χωρίς να προσδιορίζεται αν πρόκειται για ιμπεριαλιστικό, καταχτητικό πόλεμο κι από τις δύο πλευρές ή για μονόπλευρο ιμπεριαλιστικό πόλεμο που στρέφεται εναντίον μικρών και αδύναμων εθνών, για την καταπάτηση και κατάλυση της κυριαρχίας και της εθνικής τους ανεξαρτησίας.

Τι θα έπρεπε άραγε να κάνουν οι κομμουνιστές στο Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία; Θα έπρεπε μήπως να θεωρήσουν τον πόλεμο που διεξήγαγε ο ιμπεριαλισμός εναντίον των χωρών τους σαν «ιμπεριαλιστικό πόλεμο κι από τις δύο πλευρές», συνεπώς να επιδιώξουν την ήττα της «δικής τους» αστικής κυβέρνησης κλπ;
Μια τέτοια τυχόν θέση, θα ήταν τελείως αντιδραστική και παράλογη και σίγουρα δεν θα είχε καμία σχέση με την άσκηση επαναστατικής πολιτικής, όσα παχειά λόγια και ψευτομαρξιστικές αναλύσεις κι αν επικαλούνταν οποιοσδήποτε φορέας, κόμμα, ομάδα, πολιτικό ρεύμα, για να ντύσει μια τέτοια πολιτική. Κι αν το έκανε, η τύχη του θα ήταν προδιαγραμμένη – πλήρης απομόνωση, περιθωριοποίηση και δικαιολογημένος στιγματισμός από τις πλατιές λαϊκές μάζες.
Ξέρουμε τώρα πλέον και σχολιάσαμε ήδη ποια ήταν η τύχη του αξιοθρήνητου Ιρακινού ΚΚ, που οι ηγέτες του έγιναν κανονικοί Κουίσλιγκ. Όπως εξάλλου, μας είναι πολύ γνωστή και πολύ διδακτική επίσης η περίπτωση του ελληνικού τροτσκισμού, που η ψευτοεπαναστατική θέση του στην περίοδο της ιταλικής εισβολής και σ’ όλη την κατοπινή περίοδο, είχε σαν αποτέλεσμα να πεταχτεί στα απόβλητα της ιστορίας και να οδηγηθεί στην πράξη, σε συνένωση με την ντόπια αντίδραση και τον μοναρχοφασισμό. Τον έβγαλε από την πλήρη αφάνεια ο χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός, τον αναζωογόνησε για κάποια φεγγάρια η γκορμπατσοφική περεστρόικα, ενώ επιχειρεί τώρα να τον νεκραναστήσει (παριστάνοντας ετεροχρονισμένα τις χρεοκοπημένες τροτσκιστικές αντιλήψεις σαν ολόφρεσκες και νέες «επεξεργασίες») η ηγεσία του μεταλλαγμένου ελληνικού ρεβιζιονισμού. Θα μπορούσε να ήταν και διασκεδαστικό, αν τα ζητήματα δεν ήταν τόσο σοβαρά…

***

Όπως ο καθένας μπορεί να παρατηρήσει, σ’ όλες τις εκδοχές των θέσεων του ΚΚΕ σχετικά με τα ελληνοτουρκικά και τον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο» δεν απουσιάζει μόνο η αποκηρυγμένη εθνική ανεξαρτησία, αλλά γενικά η λέξη «εθνικός», «εθνική», κλπ, σα να είναι λέξη απαγορευμένη και ξένη για το «μαρξιστικό» τους λεξιλόγιο. Δεν είναι βέβαια οι μόνοι που δεν τους φαίνεται πολύ μαρξιστική και «ταξική» η λέξη, και κάνουν γι’αυτό ό,τι μπορούν για να την αποφύγουν! Κι ας καλεί ο Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» την εργατική τάξη να γίνει «ηγέτιδα δύναμη του έθνους» κι ας γράφει ο ίδιος στη «Διακήρυξη» για την Παρισινή Κομμούνα πως «μπρος στο δίλημμα να διαλέξει ανάμεσα στο εθνικό καθήκον και στο ταξικό συμφέρον, η κυβέρνηση της εθνικής άμυνας δε δίστασε ούτε στιγμή – μετατράπηκε σε κυβέρνηση εθνικής προδοσίας»!
Το ΚΚΕ διακηρύσσει πως «αντιτασσόμαστε στον εθνικισμό».

Πράγματι, χρειάζεται σε κάθε περίπτωση αποφασιστική στάση απέναντι στον εθνικισμό. Ο αστικός εθνικισμός και σωβινισμός, είναι εγγενή γνωρίσματα της αντιδραστικής και φασιστικής δημαγωγίας, αλλά η καταπολέμησή τους δεν μπορεί να γίνει από θέσεις εθνικού μηδενισμού, αλλά από θέσεις πατριωτικής και διεθνιστικής συνέπειας, από θέσεις αρχών σε αντιπαράθεση με τον αστικό εθνικισμό.

Διατηρούν και σήμερα την αξία και τη σημασία τους τα λόγια του Γκ. Δημητρόφ στην ιστορική του εισήγηση στο 7ο συνέδριο της ΚΔ: «Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε οι άσπονδοι, οι κύριοι αντίπαλοι του αστικού εθνικισμού σε όλες του τις παραλλαγές. Αλλά δεν είμαστε οπαδοί του εθνικού μηδενισμού και δεν πρέπει να παρουσιαζόμαστε σαν τέτοιοι. Το καθήκον της διαπαιδαγώγησης των εργατών και όλων των εργαζομένων στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού, είναι ένα από τα θεμελιώδη καθήκοντα κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος. Αλλά αυτός που πιστεύει ότι το γεγονός αυτό του επιτρέπει ή τον προτρέπει να μη δίνει δεκάρα για τα εθνικά αισθήματα των πλατιών εργαζομένων μαζών… αυτός δεν έχει καταλάβει τίποτε από τη διδασκαλία του Λένιν και του Στάλιν για το εθνικό ζήτημα…

… Μόνο αν εμφανιζόμαστε με αυτό το πνεύμα, αν αποδείχνουμε πειστικά σε όλη μας τη μαζική δουλειά, ότι είμαστε το ίδιο ελεύθεροι τόσο από εθνικό μηδενισμό όσο και από αστικό εθνικισμό, μόνο τότε θα μπορέσουμε να διεξάγουμε έναν πραγματικά πετυχημένο αγώνα ενάντια στη σωβινιστική δημαγωγία των φασιστών».

Απέναντι στη σωβινιστική δημαγωγία που ορέγεται ξένα εδάφη και καλλιεργεί το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς, το κομμουνιστικό κίνημα καταγγέλλοντας τα κηρύγματα των εθνοκάπηλων και πατριδεμπόρων, χρειάζεται και μπορεί να εκφράσει πειστικά τη φιλειρηνική θέληση και τις αντιπολεμικές διαθέσεις των πλατιών λαϊκών μαζών της πατρίδας μας.

Σ’ ό,τι μας αφορά, έχουμε ξεκάθαρα διακηρύξει ότι θα αντιταχθούμε σε κάθε τυχόν τυχοδιωκτική επίθεση, εδαφική διεκδίκηση και επιβουλή εκ μέρους της Ελλάδας σε βάρος οποιασδήποτε γειτονικής ή άλλης χώρας, αλλά και απερίφραστα επίσης διακηρύσσουμε ότι θα υπερασπίσουμε την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα απέναντι σε κάθε επίθεση και επιβουλή από οποιονδήποτε εναντίον της χώρας μας.

Δεν προφητεύουμε και δεν προεξοφλούμε ελληνοτουρκική σύρραξη, αλλά και δεν κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην κλιμακούμενη ένταση και τις υπαρκτές απειλές. Την ώρα αυτή, που η Συρία και ολόκληρη η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται στο στόχαστρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και άλλων νατοϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, απέναντι στους μεγάλους και εκρηκτικούς κινδύνους που διαγράφονται, πρώτιστο καθήκον είναι ο αγώνας για την ειρήνη, το αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ενάντια στους διεθνείς προβοκάτορες, εμπρηστές του πολέμου.

***

Όσο κυριαρχεί το καπιταλιστικό σύστημα, λένε οι θέσεις του ΚΚΕ, «φέρνει τον πόλεμο και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο». Οι θέσεις του ΚΚΕ δεν προβλέπουν αγώνα για την ειρήνη, πριν πάρει ο λαός την εξουσία.

Αυτό που προβλέπουν, σύμφωνα με την εκδοχή της «τελικής ομιλίας» του Δ.Κ., είναι πως «κατευθύνουμε την πάλη μας για να βγει η χώρα από τον πόλεμο, να φύγει από το ΝΑΤΟ, να πάρει ο λαός την εξουσία για ειρήνη, λαϊκή ευημερία, ανάπτυξη σε όφελος του λαού, δηλαδή ο σοσιαλισμός να είναι η διέξοδος από το σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων».

Την πάλη για την ειρήνη κι άλλες δυνάμεις και πολιτικά ρεύματα, τη βλέπουν με μια παρόμοια αντίληψη μ’ αυτήν που εκφράζει το ΚΚΕ. Το να μιλάς για ειρήνη, τους φαίνεται πολύ «λίγο» για τις περιστάσεις, που απαιτούν κατά τη γνώμη τους άλλου τύπου «μαχητικά» συνθήματα, όπως είναι το μεγαλόστομο «πόλεμο στον πόλεμο», συνθήματα που ωστόσο αντιστοιχούν όχι στις πραγματικές συνθήκες, τους πραγματικούς συσχετισμούς και την πραγματική κατάσταση του κινήματος (στην Ελλάδα και στον κόσμο), αλλά μόνο στις υποκειμενικές επιθυμίες «να τελειώνουμε» μια και καλή με τον ιμπεριαλισμό! Εμείς υποστηρίζουμε πως οι σχετικές με την πάλη για την ειρήνη θέσεις που διατύπωσε ο Στάλιν (το 1952), παρά τις μεγάλες αλλαγές που έχουν από τότε συντελεστεί στον κόσμο, ή μάλλον ακόμα περισσότερο εξ αιτίας των αλλαγών αυτών, ισχύουν και σήμερα.

«Το σύγχρονο κίνημα της ειρήνης έχει σα σκοπό του να ξεσηκώσει τις λαϊκές μάζες στον αγώνα για τη διαφύλαξη της ειρήνης, για την αποτροπή ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου. Επομένως δεν έχει σα σκοπό του την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, περιορίζεται στους δημοκρατικούς σκοπούς της πάλης για τη διαφύλαξη της ειρήνης. Από την άποψη αυτή το σύγχρονο κίνημα για τη διαφύλαξη της ειρήνης διαφέρει απ’ το κίνημα στην περίοδο του πρώτου παγκόσμιου πολέμου για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο, γιατί το τελευταίο αυτό κίνημα προχωρούσε μακρύτερα και ακολουθούσε σοσιαλιστικούς σκοπούς.

Είναι δυνατόν, κάτω από ορισμένες περιστάσεις, η πάλη για την ειρήνη να ξετυλιχθεί σε ορισμένα μέρη σε πάλη για το σοσιαλισμό, όμως αυτό δεν θάναι πια το σύγχρονο κίνημα για την ειρήνη, αλλά θάναι κίνημα για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Το πιο πιθανό απ’ όλα είναι ότι το σύγχρονο κίνημα για την ειρήνη, σαν κίνημα για τη διαφύλαξη της ειρήνης, σε περίπτωση επιτυχίας θα οδηγήσει στην αποτροπή του δοσμένου πολέμου, στην προσωρινή αναβολή του, στην προσωρινή διαφύλαξη της δοσμένης ειρήνης, στην παραίτηση της φιλοπόλεμης κυβέρνησης και στην αντικατάστασή της με άλλη κυβέρνηση, έτοιμη να διατηρήσει προσωρινά την ειρήνη. Αυτό είναι, φυσικά καλό. Και μάλιστα πολύ καλό. Όμως παρ’ όλα αυτά δεν είναι αρκετό για να εκμηδενίσει το αναπόφευκτο των πολέμων γενικά ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες. Δεν είναι αρκετό γιατίσε όλες αυτές τις επιτυχίες του κινήματος για την υπεράσπιση της ειρήνης, ο ιμπεριαλισμός παρ’ όλα αυτά διατηρείται, εξακολουθεί να ισχύει, επομένως εξακολουθεί να ισχύει επίσης και το αναπόφευκτο των πολέμων.

Για να καταργήσουμε το αναπόφευκτο των πολέμων, πρέπει να εκμηδενίσουμε τον ιμπεριαλισμό».

Συνοψίζοντας, παλεύουμε για την ειρήνη και προσβλέπουμε στο ξαναζωντάνεμα ενός πλατιού, μαζικού, αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Τέτοιο ήταν το κίνημα που ξέσπασε στη χώρα μας κατά την περίοδο των Νατοϊκών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας. Κι ακόμα πλατύτερο, το μαζικό κίνημα με τη συμμετοχή εκατομμυρίων ανθρώπων, που ξεδιπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο, καταγγέλλοντας την ιμπεριαλιστική επίθεση στο Ιράκ. Κανείς δεν αγνοεί επίσης το μεγάλο κίνημα παλιότερα στις ίδιες τις ΗΠΑ, και όχι μόνο, ενάντια στο βρώμικο πόλεμο στο Βιετνάμ…

***

«Κατευθύνουμε την πάλη μας για να βγει η χώρα από τον πόλεμο, να φύγει από το ΝΑΤΟ…», διακηρύσσει η ηγεσία του ΚΚΕ, που μόνιμα συνθήματά της έχει κατά τα άλλα «την αποδέσμευση» της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Ποια «αποδέσμευση» από την ΕΕ; Πριν από ένα χρόνο στο 20ό συνέδριό τους, στην εισήγηση της ΚΕ «Για την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – ΕΕ και τη θέση του ΚΚΕ», τίποτε άλλο δεν έκαναν παρά να κινδυνολογούν για τις βλαβερές συνέπειες της εξόδου από την ΕΕ, χρησιμοποιώντας σαν άλλοθι κάποιες δικές τους ιμιτασιόν κριτικές στα λεγόμενα μεταβατικά προγράμματα και συνθήματα της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ, τα οποία στην πράξη το ίδιο το ΚΚΕ έχει από καιρό ενσωματώσει και τα αναπαράγει, επιδιώκοντας μάταια να συγκαλύψει το γεγονός αυτό με την επίκληση της φοβερής και τρομερής «στρατηγικής» του και με τις συνηθισμένες πλέον για την πολιτική του, δόσεις επαναστατικής λογοκοπίας. «Αποδέσμευση» μετά το σοσιαλισμό… ή αλλιώς «Μένουμε Ευρώπη» αυτή είναι η πεμπτουσία της θέσης τους. Το πράγμα έκανε το γνωστό δημοσιογράφο της Δεξιάς, Μ. Κοττάκη, να κάνει την παρακάτω αποκαλυπτική σύσταση: «Συστήνω σε συντηρητικούς πολίτες να μελετήσουν την ομιλία Κουτσούμπα στο 20ό συνέδριο του Κόμματος. Θα εντυπωσιαστείτε, αγαπητοί, με τη συμφωνία σας σε βασικές θέσεις του ΚΚΕ…».

Τα ίδια ισχύουν και για το ΝΑΤΟ. Αν και σε σχέση με τον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο», θέση τους είναι να κατευθύνουν όπως λένε την πάλη «για να βγει η χώρα από τον πόλεμο, να φύγει από το ΝΑΤΟ…», αξίζει να θυμίσουμε, για να κρίνει κανείς ποια σημασία έχουν τα λόγια τους, τι έλεγαν σχετικά με το ΝΑΤΟ στην περίοδο του Νατοϊκού πολέμου εναντίον της Γιουγκοσλαβίας: Αποκαλυπτική ήταν η ομιλία της Α. Παπαρήγα (τότε γγ) στην προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή, στις 3 Μάη 1999. Αντιγράφουμε από το σχετικό φυλλάδιο, που κυκλοφόρησε το ΚΚΕ, τα λόγια της:

«Ο πρωθυπουργός –και τώρα το είπε– λέει το εξής: «Δηλαδή, τι προτείνετε; Να φύγουμε τώρα από το ΝΑΤΟ;» Κοιτάξτε να δείτε, αν απευθύνεστε σε μας, στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, την απάντησή μας την ξέρετε. Ναι, η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ΝΑΤΟ. Βεβαίως δεν είμαστε αιθεροβάμονες. Αυτό δεν μπορεί να γίνει σήμερα, όχι γιατί θα έχουμε δυσκολίες, αλλά γιατί δεν υπάρχει ο συσχετισμός και δεν έχει προετοιμαστεί ο ελληνικός λαός για μια τέτοια λύση. Αλλά δεν μπορεί να μας εμποδίσει κανείς να έχουμε όραμα. Και πρέπει να έχει και τέτοιο όραμα ο ελληνικός λαός για να παλέψει όταν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και όταν νομίζει ότι πρέπει να το κάνει πραγματικότητα. Και όχι μόνο αυτό το εγωιστικό «να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ». Αυτό δεν φτάνει. Να παλέψουμε μαζί με τους άλλους λαούς να φύγουν από το ΝΑΤΟ. Να παλέψουμε για την διάλυση του ΝΑΤΟ. Τι θα γίνει πρώτα; Η διάλυση του ΝΑΤΟ και η αποδέσμευση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ; Η αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και η διάλυσή του; Για μας αυτά είναι διαλεκτικά δεμένα. Είναι, όμως, καθαρό ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να ονειρεύεται μια Ελλάδα που δεν θα είναι στο ΝΑΤΟ, δε θα είναι δηλαδή σε ένα συνασπισμό του πολέμου και της βίας».
Τότε βέβαια που η ηγεσία του ΚΚΕ διατύπωνε τα παραπάνω, δεν είχε πιάσει ακόμα την οροφή της τόσο «επαναστατικής» του επίδοσης, που πέτυχε μια δεκαετία μετά (δηλαδή από το 18ο συνεδριό τους και ύστερα). Μόνο που από τότε το μόνο που εξασφάλισαν είναι η αναπαραγωγή των αδιεξόδων της ρεβιζιονιστικής γραμμής κάνοντας τελικά τα πράγματα, με άλλους όρους, τα ίδια και χειρότερα.

Ας κρατήσουμε σχετικά με τις θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ για τον «ιμπεριαλιστικό πόλεμο» πως το πραγματικό τους περιεχόμενο αποτυπώνεται όχι μόνο σε όσα, κατά κανόνα πομπώδη, διαλαλεί το κόμμα αυτό, αλλά και σε όσα διαστρεβλώνει ή αποσιωπά, αλλά σε κάθε περίπτωση, στο τί εφαρμόζει στην πράξη.

Πηγή: Εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος