Νίκος Σουβατζής

Ένα τραγούδι του συγκροτήματος Τρύπες λέει: “Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά”. Παραφράζοντας αυτούς τους στίχους θα λέγαμε ότι το σύστημα θέλει τα κανονικά παιδιά να στριμώχνονται σαν σαρδέλες στις σχολικές αίθουσες, να παπαγαλίζουν, να αποβλακώνονται μπροστά σε μια οθόνη, να επικοινωνούν με εικονίδια, να δουλεύουν σαν σκλάβοι για μισθούς πείνας και αργότερα να γίνονται πειθήνιοι εργαζόμενοι που θα ενημερώνονται απ’ την τηλεόραση και θα ψηφίζουν αυτούς που υπόσχονται ότι θα τους σώσουν.

Αυτά τα παιδιά λοιπόν είναι για πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, για δημοσιογράφους και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, για συστημικούς διανοούμενους, για την οικονομική ελίτ, το μέλλον και η ελπίδα του τόπου, η νεολαία που μας κάνει υπερήφανους, τα νιάτα που μοχθούν για την επιτυχία, τα παιδιά μας που αξίζουν έναν καλύτερο κόσμο.

Όταν όμως τα παιδιά έχουν δική τους άποψη, όταν διεκδικούν, όταν αγωνίζονται, αποκαλούνται κακομαθημένα, συκοφαντούνται, χλευάζονται, ξυλοκοπούνται, κρατούνται τέσσερις μέρες στην Ασφάλεια, κατηγορούνται για κακουργήματα χωρίς κανένα στοιχείο και ενίοτε δολοφονούνται από “εξοστρακισμένες” αστυνομικές σφαίρες. Ό,τι κι αν γίνει όμως την ιστορία τη γράφουν τα παιδιά που όπως λέει ο ποιητής “νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες”.

πηγή: artinews.gr