Το δράμα του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Από το μαχαίρι του Τούρκου στο ρατσισμό, στην καραντίνα της Μακρονήσου, στις παράγκες με τα πισσόχαρτα και το θάνατο από τύφο και ευλογιά

   Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ

Η καραντίνα για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες στη Μακρόνησο!

Στην απογραφή του 1928 στην Ελλάδα καταγράφηκαν 1.220.000 πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο. Ο πραγματικός όμως αριθμός όσων πέρασαν στην Ελλάδα κυνηγημένοι από το μαχαίρι του Τούρκου και την προδοσία των «Ελληναράδων» της εποχής ήταν πολύ μεγαλύτερος. Χιλιάδες πέθαναν αμέσως μετά την άφιξη τους στη «μάνα Ελλάδα». Άρρωστοι από την ταλαιπωρία, με τον τύφο, την ευλογιά, τη γρίπη και τη φυματίωση στις πόλεις και την ελονοσία στην ύπαιθρο να τους θερίζει, στεγασμένοι οι πιο τυχεροί σε σκηνές και οι περισσότεροι σε παράγκες από πισσόχαρτα και τενεκέδες, πρόχειρα στεγασμένοι και υποσιτίζονταν. Κοντά σε αυτά ο μειωμένο αριθμός των γεννήσεων και η μετανάστευση χιλιάδων προσφύγων σε άλλες χώρες αφού έβλεπαν πως η Ελλάδα δεν μπορεί να τους θρέψει.

Κυρίαρχο όμως συναίσθημα δεν ήταν η πείνα αλλά η πίκρα. Γιατί η πίκρα είναι το διαχρονικό αίσθημα του Ρωμηού που βλέπει ότι η πατρίδα για την οποία έδωσε τα πάντα τον καταδικάζει σε ομαδικούς τάφους και σε καραντίνα σε ξερονήσια!

Το φθινόπωρο του 1922 έφθασαν στην Ελλάδα οι Μικρασιάτες πρόσφυγες (ανάμεσά τους και 50.000 Αρμένιοι). Ακολούθησαν το 1923, το 1924 και το 1925 με τη φροντίδα της Μικτής Επιτροπής που συστάθηκε στη βάση της Συμφωνίας της Λωζάννης οι Πόντιοι και οι Μικρασιάτες των εδαφών που δεν είχαν καταληφθεί από τον Ελληνικό Στρατό κατά την εκστρατεία 1919 – 1922.

Ποια ήταν η στάση του επίσημου ελληνικού κράτος, υπεύθυνου για την ήττα στο Μέτωπο της Μικρασίας και την τραγωδία που ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι;

Η αντιμετώπιση όσων έφτασαν στα νησιά και ανάμεσα τους και στη Λέσβο γνωστή.  Οι υπόλοιποι και ιδιαίτερα αυτοί που μετακινήθηκαν σε εφαρμογή της Συνθήκης της Λοζάνης στην Αττική έζησαν σαν πρώτο τόπο… φιλοξενίας, τη Μακρόνησο όπου ελέγχοντας υποτίθεται υγειονομικά και καταγράφονταν. Εκατοντάδες πέθαναν και θάφτηκαν στο ξερονήσι.

Ευτυχώς… Γιατί αν είχαν φτάσει στην Αττική θα ζούσαν το πως αντιμετωπίσθηκε η Μικρασιατική προσφυγιά από τον πολιτικό κόσμο της εποχής. Και το πώς αυτός ο πολιτικός κόσμος εκφράστηκε μέσα από τους δημοσιογράφους.

Ο εκδότης της «Καθημερινής», Γεώργιος Βλάχος, από τις 14 Αυγούστου 1922 κι ενώ είχε ξεκινήσει η αντεπίθεση του Κεμάλ Ατατούρκ, έγραψε το πασίγνωστο άρθρο με τίτλο «Οίκαδε», με το οποίο καλούσε την ελληνική κυβέρνηση και το στρατό να εγκαταλείψουν τους Έλληνες στην τύχη τους. Μετά την Καταστροφή και σε όλη της διάρκεια της δεκαετίας του 1920 τουλάχιστον, όταν έγραφε ή μιλούσε για τους πρόσφυγες, χρησιμοποιούσε δύο λέξεις : «Αγέλη προσφύγων». Ο δε Νίκος Κρανιωτάκης, ο φιλομοναρχικός εκδότης της εφημερίδας «Πρωινός Τύπος», το 1933, δέκα χρόνια μετά τον ερχομό των προσφύγων στη «μάνα Ελλάδα» ζητούσε επιτακτικά να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορέσουν κίτρινα περιβραχιόνια για να τους διακρίνουν και «ίνα τους αποφεύγουσιν οι Έλληνες»! Πιθανώς κάτι θα είχε ακούσει για κάποιον άλλο «πατριώτη» σαν και λογαριασμό τους που αντί για κίτρινα περιβραχιόνια ζητούσε να κυκλοφορούν κάποιοι με κίτρινα αστέρια!

Ας είναι…. Ξέρουμε κι αν δεν ξέρουμε, 100 χρόνια μετά μαθαίνουμε και θυμόμαστε.

πηγή: stonisi.gr