H εισήγηση του σ. Παύλου Αλεξίου, στην εκδήλωση για το περιβάλλον, που έγινε στα πλαίσια του 12^ου Κάμπινγκ της Νεολαίας «Πορεία», την Πέμπτη 1^η Αυγούστου 2024, 9μμ στην Ηγουμενίτσα, στον εξωτερικό χώρο του «ΠΑΝΘΕΟΝ», που -από χειρόγραφες σημειώσεις «σε σημεία»- καταγράφηκε εκ των υστέρων, όπως παρουσιάζεται. Περιλαμβάνονται και κάποια «σημεία», που λόγω οικονομίας χρόνου δεν αναφέρθηκαν στην προφορική εισήγηση.

Οι σκοτεινές αποχρώσεις του «πράσινου»

Κατ’ αρχάς να σας καλωσορίσουμε

Να ευχαριστήσουμε που είστε απόψε εδώ και ιδιαίτερα τα παιδιά της νεολαίας μας, της «Πορείας», που οργανώνουν για δεύτερη φορά το πανελλαδικό κάμπινγκ τους, στη Θεσπρωτία, στο Δρέπανο, όπου γίνονται ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις, (συναυλίες, εκδρομές, με συλλογική κουζίνα, φαγητό και ποτό, στις οποίες η είσοδος είναι ελεύθερη) και προβάλλεται και μια άλλη αντίληψη όχι μόνο για συλλογικές διακοπές αλλά και για έναν άλλο τρόπο ζωής.

Θέλουμε απόψε να μιλήσουμε χαλαρά, ελεύθερα.

Δεν θα μιλήσουμε σαν ειδικοί, παρότι ο υποφαινόμενος είναι πολιτικός μηχανικός.

Θα μιλήσουμε κυρίως με τον πρώτο όρο του τίτλου, πολιτικός, με την αριστοτελική του έννοια και όχι του επαγγελματία πολιτικού.Θα μεταφέρουμε όμως την συσσωρευμένη εμπειρία που έχουμε και ως μαχόμενοι μηχανικοί για τα περιβαλλοντικά ζητήματα, μέσα από τους αγώνες του Θεσπρωτικού λαού και όχι μόνον.

Στόχος μας δεν είναι σας πείσουμε, αλλά να σας προβληματίσουμε. Να προκαλέσουμε ερωτήματα, γιατί όχι διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις, να γίνει μια ζωντανή συζήτηση και γι αυτό σας καλούμε εκ των προτέρων, ιδιαίτερα τους νέους, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος να καταθέσετε τις απόψεις σας. Μόνον τότε θα θεωρήσουμε πετυχημένη την εκδήλωσή μας. Cogito ή Dubito ergo sum, έλεγαν οι Λατίνοι.

Θα κάνουμε και παρενθέσεις. Άμα ξεφύγουμε, επαναφέρετέ μας στην τάξη.

Το θέμα μας είναι :

Οι σκοτεινές αποχρώσεις του «πράσινου», σκόπιμα, για να είναι ελκυστικό, αλλά όπως θα δείτε έχει και ουσία.

Μια 1^η παρένθεση. Το «πράσινο» είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια.

Μπήκε στη ζωή μας πότε; Όταν κάποτε το 1980, κάποιοι είχαν ξετρελαθεί με τους «Πράσινους» της Γερμανίας (die Grüne), φαινόμενο που μεταδόθηκε σαν επιδημία με ταχύτητα και σε άλλες χώρες. Εμείς από τότε όχι μόνον είχαμε επιφυλάξεις και διαφωνίες, αλλά είχαμε μιλήσει πολιτικά γι΄ αυτό το φαινόμενο και είχαμε προβλέψει την κατάληξή του. σαν δεκανίκι της αστικής εξουσίας.

Ο Γιόσκα Φίσερ Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, σύντροφος του Ντανιέλ Κόν Μπεντίτ, (Γαλλικός Μάης 1968) της «Σχολής της Φρανκφούρτης», μαζί με τον αριστερό Ιταλό τότε πρωθυπουργό Ντ’ Αλέμα, υπήρξαν οι ένθερμοι υποστηρικτές της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία, το 1999, στο πλευρό του «Δημοκρατικού» Αμερικανού Προέδρου Μπιλ Κλίντον. Στον ίδιο ρόλο κινείται σήμερα η «ωραία», «πράσινη» Αναλένα Καρλότα Άλμα Μπέρμποκ, Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, που είναι «φαν» στο πλευρό του Ζελένσκι και απαγορεύει στη χώρα του Μάρξ εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Αν είναι δυνατόν;

Βρισκόμαστε σήμερα στην Ηγουμενίτσα, η οποία είναι το πεδίο επιχειρήσεων μεγάλων κινητοποιήσεων για το περιβάλλον. Πολύ πριν από την Κερατέα, τις Συκιές Χαλκιδικής, ή άλλες περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις, το 1988, έγινε ο μεγάλος αγώνας για τον Καλαμά, ενάντια στη ρύπανσή του από τα λύματα του Λεκανοπεδίου Ιωαννίνων, που τροφοδότησε άλλους μεγάλους αγώνες αποκλεισμού δρόμων -και όχι μόνον- σε όλη τη χώρα.

Σήμερα, μέσα από τις δυνατές εικόνες του ολιγόλεπτου βίντεο με αποσπάσματα εκείνου του αγώνα, που προβάλλεται για πρώτη φορά στη Θεσπρωτία, είδαμε απίστευτα πράγματα που μας προκαλούν μια δικαιολογημένη συγκίνηση και είναι προφανές ότι μετά από απαίτηση να αναφερθούμε σε εκείνον τον αγώνα, η εισήγησή μας δεν θα είναι σύντομη, όπως προέβλεψε ο σ. Ιάσων.

Κατ’ αρχάς θέλουμε να χαιρετίσουμε την παρουσία τριών μελών της «τρομερής» εκείνης Επιτροπής Αγώνα, που μπόρεσαν να είναι απόψε εδώ, τον Βασίλη Νταή, τον Άλκη Φάτσιο και τον Χριστόφορο Ράπτη, αλλά και να θυμηθούμε και εκείνους που «έφυγαν» και ιδιαίτερα τον αείμνηστο Δήμαρχο Φιλιατών Παντελή Κουφάλα, στην μνήμη του οποίου θα ονομαζόταν μια πλατεία των Φιλιατών, που στη συνέχεια «ξεχάστηκε» και τον φίλο Μιχάλη Πασιάκο από τη Σαγιάδα, που μας είχε ξεναγήσει στη Μουργκάνα στο Κάμπινγκ του 2020.

Σε εκείνο τον αγώνα ακολουθήσαμε την τακτική του «ενιαίου μετώπου» και της «περικύκλωσης των πόλεων από την ύπαιθρο».

Κάποιοι πρωτοπόροι διαβλέποντας ότι το ζήτημα αυτό είναι κρίσιμο («αδύνατος κρίκος») για την Θεσπρωτία για το περιβάλλον, για την Υγεία για την παραγωγή, για την υπόσταση συνολικά της κοινωνίας (ο ποταμός Καλαμάς χαρακτηρίζεται ως ο Νείλος της Θεσπρωτίας, από τον οποίο αρδεύονται πολλές πεδινές εκτάσεις και υδρεύονταν παρακαλάμιοι οικισμοί), συνευρίσκονται, συσκέπτονται και μέσα από αυτές τις επαφές κατατίθεται ένα βασικό κείμενο για το ζήτημα της μόλυνσης του ποταμού Καλαμά, που θα αποτελέσει την βάση και την πυξίδα για τις παραπέρα κινήσεις.

Νέοι άνθρωποι, ως επί το πλείστον αγρότες, αλλά και επαγγελματίες, τίμιοι και δυναμικοί Κοινοτάρχες από όλους τους πολιτικούς χώρους, συγκροτήσαμε την Ομάδα Πρωτοβουλίας. Όλη την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1988, οργώνει κυριολεκτικά τα χωριά και τις πόλεις της Θεσπρωτίας. Ενημερώνει τον κόσμο, συζητάει μαζί του, φθάνει μέχρι το τελευταίο καφενείο, χρησιμοποιεί επιστήμονες για την ανάλυση των επιπτώσεων από την μόλυνση του Καλαμά, ορθώνει το ηθικό του κόσμου, δίνει συνεντεύξεις τύπου, συντονίζεται με τους απόδημους Θεσπρωτούς, συντάσσει το πρώτο επίσημο κείμενο, Διακήρυξη, που θα αποτελέσει την βάση όλων των περαιτέρω κινήσεων. Συσπειρώνει αγρότες και κτηνοτρόφους και την πλειοψηφία των Κοινοτήτων του Νομού που μαζί με τον Δήμο Φιλιατών αποτελούν την βάση στήριξης του αγώνα και στις 31 Ιούλη 1988, στην Ηγουμενίτσα μέσα από μια μεγάλη Πανθεσπρωτική Λαϊκή Συνέλευση εκλέγεται η Επιτροπή Αγώνα.

Το «παιγνίδι» παρά τα εμπόδια, τις απειλές και τους εκβιασμούς είχε κριθεί.

Η εμπιστοσύνη του κόσμου είχε κερδηθεί.

Μέσα από μια «Μεγάλη Πορεία» της Επιτροπής Αγώνα στο Θεσπρωτικό λαό, αλλά και σε παρακαλάμια χωριά των Ιωαννίνων και παρεμβάσεις σε Κέρκυρα και Γιάννενα, φθάνουμε σε εικόνες σαν αυτές που είδατε (καταλήψεις Νομαρχίας, Λιμανιού, Τραπεζών, κλείσιμο καταστημάτων, με αποφάσεις των Συλλόγων Εμπόρων και Επαγγελματιών, σχολείων, απεργία των εργατών του εργοστασίου Φιλιατών, αποκλεισμός του Νομού για 43 μέρες 12/9/1988 μέχρι 24/10/1988).

Απέναντί μας οι «φορείς», που ο κόσμος τους έλεγε «διαφθορείς» και οι δυνάμεις του ΚΚΕ, γιατί τότε ήταν Δήμαρχος Ιωαννίνων ο «δικός τους» Φίλιος, που αργότερα τριγυρνούσε σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.

2^η παρένθεση. Το 1988 πριν από τον αγώνα για τον Καλαμά, είχαμε ένα άλλον μεγάλο αγώνα, που μας επηρέασε θετικά, τον αγώνα των καθηγητών, όπου οι σύντροφοί μας, ο Γιώργος, η Αγγελική, ο Χρήστος, ο Στέλιος, η Μαρία, ο Γιάννης, η Μαίρη και άλλοι με «καπετάνιο» τον Θανάση τον Τσιριγώτη, μέσα από τις «Παρεμβάσεις», έπαιξαν καταλυτικό ρόλο και ξαναβρήκαν απέναντί τους τις ίδιες δυνάμεις που έλεγαν ότι οι καθηγητές δεν κάνουν απεργία στις εξετάσεις και ότι δεν θα πρέπει να «χαλάσουμε» τις εξετάσεις των παιδιών.

Ήταν τότε που το σύστημα περνούσε μια πολιτική κρίση.

Σαν επιστέγασμα εκείνων των αγώνων είχαμε τότε και το 1^ο Ενωτικό Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ

Ο αγώνας για τον Καλαμά τροφοδότησε κι άλλους περιβαλλοντικούς αγώνες

Οι ΧΥΤΑ κάτω από τον πέλεκυ της ΕΕ, έπρεπε να γίνουν άμεσα με πρόχειρες ή προσχηματικές μελέτες, ακόμη και σε ακατάλληλες θέσεις, ακόμη και με τα ΜΑΤ, όπως έγινε με τους ΧΥΤΑ Καρβουναρίου, Ελληνικού στα Γιάννενα, Λευκίμμης στην Κέρκυρα, όπου είχαμε και μια νεκρή.

Ο ΧΥΤΑ Καρβουναρίου «φυτεύτηκε» κυριολεκτικά στην καρδιά μιας κτηνοτροφικής περιοχής, δίπλα στον Κωκκυτό, παραπόταμο του Αχέροντα. Κι εδώ είχαμε κυνηγητό με τα ΜΑΤ στο βουνό, όπου είχαμε τραυματίες μεταξύ αυτών κι ένα φίλο παππά, τον παπα-Μιχάλη (κι εδώ είχαμε εφαρμόσει την μετωπική τακτική).

Μεγαλειώδης, μαζικός και παρατεταμένος ήταν κι ο αγώνας ενάντια στην εγκατάσταση Σταθμού Συμπίεσης Φυσικού Αερίου στην Πέρδικα, όπου προβλέπεται να καταλήξουν όλοι οι αγωγοί φυσικού αερίου, που θα περάσουν «τράνζιτ» από τη χώρα μας για την Ιταλία (ITGI από Αζερμπαϊτζάν, East Med για τα κοιτάσματα Ανατολικής Μεσογείου κλπ.)

Για να αντέξουν οι υποθαλάσσιοι αγωγοί την υδροστατική πίεση στο πυθμένα της θαλάσσιας τάφρου της Αδριατικής, σε βάθος 1.500μ., αλλά και για την προώθηση του φυσικού αερίου, σε όλο αυτό μήκος μέχρι το Ότραντο της Ιταλίας, πρέπει να γίνει Σταθμός Συμπίεσης με ισχύ που θα φτάνει, μόνον για τον πρώτο αγωγό τα 250 MW («μισή Μεγαλόπολη»). Στην αρχή ο Σταθμός χωροθετήθηκε κοντά στην παραλία «Μέγα Ντράφι», ανάμεσα στις εξαιρετικές παραλίες «Μικρή Άμμο» Συβότων και «Αγία Παρασκευή» Πέρδικας, για να μετατοπιστεί στη συνέχεια, κάτω από την κινητοποίηση του κόσμου κοντά στην παραλία «Σταυρολιμιώνας», ανάμεσα από τις όμορφες παραλίες «Αρίλλας» και «Καραβοστάσι» της Πέρδικας, για να καταλήξει τέλος, μετά από δυναμικές, μαζικές αντιδράσεις κοντά σε μια άλλη πιο ερημική παραλία, στο «Πράπα Μάλι», ανάμεσα Πέρδικα και Πάργα, όπου κι εδώ οι ερευνητικές γεωτρήσεις έγιναν με τα ΜΑΤ. Φαντασθείτε πάντως πληρότητα μελετών !

Ένας άλλος αγώνας ήταν ενάντια στην εγκατάσταση Ασφαλτικών στη Λωρίδα Σαγιάδας, δίπλα σε πολλές δυναμικά αναπτυσσόμενες μονάδες ιχθυοκαλλέργειες.

Οι πράσινοι λόφοι της «Γωνιάς» εδώ απέναντι, θυσιάστηκαν για να πάρει από την μικρότερη δυνατή απόσταση, «τζάμπα», αδρανή υλικά για την κατασκευή του Λιμανιού, η Εταιρεία που το κατασκεύαζε, που πουλήθηκε -«ειρήσθω εν παρόδω»- «μπιρ παρά» στον Γκριμάλντι, που τώρα θέλει να κάνει μέσα σε αυτό και ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη!

Και γι΄ αυτό το ζήτημα είχαμε σημαντικούς αγώνες.

Οι έρευνες για εξορύξεις υδρογονανθράκων, από την πρώτη φάση των δασικών αποψιλώσεων εκατοντάδων στρεμμάτων για την διάνοιξη δρόμων και την κατασκευή ελικοδρομίων, των χιλιάδων μικρού βάθους ερευνητικών γεωτρήσεων-εκρήξεων, ακόμη και μέσα σε περιοχές «ΝATOURA», σε αρχαιολογικούς χώρους και σε αρδευτικά έργα, βρήκαν απέναντί τους τους κατοίκους της περιοχής, με συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις, πορείες και διαδηλώσεις, με τελευταία αυτή που έγινε στις 15 Ιούνη στα Γιάννενα, ενάντια στην 1^η ερευνητική γεώτρηση, βάθους 3.500μ, στη Γουργιάνιστα, δίπλα στα Κούρεντα και όχι πολύ μακριά από τα Γιάννενα.

Κινητοποιήσεις έγιναν για τις ανεμογεννήτριες (α/γ) –δεν έχει μείνει κορυφή για κορυφή- αλλά και για τα Μικρά Υδροηλεκτρικά Έργα (ΜΥΗΕ), στον Καλαμά (κάποτε τα μικρά ήταν μέχρι 5 MW, τώρα έφτασαν τα 15 MW).

Μετά από αυτήν τα αναφορά στους αγώνες για τα τοπικά περιβαλλοντικά ζητήματα θα συνεχίσουμε με το δεύτερο μέρος της εισήγησής μας.

Θα προσπαθήσουμε να τεκμηριώσουμε την άποψη ότι «Με «πράσινη» ή «καθαρή» ενέργεια, η «ανάπτυξή» τους καταστρέφει το περιβάλλον και τις ζωές μας»,που ήταν ό κατ΄ αρχήν τίτλος του θέματος, γιατί οδηγεί στην ενεργειακή -και όχι μόνο- εξάρτηση της χώρας και στην εκτόξευση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος στα ύψη

Από τις θέσεις του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι οι μορφές ενέργειας και η χρήση της έχουν κοινωνικοοικονομικές και περιβαλλοντικές αιτίες και επιπτώσεις.

Όπως σημειώνει ο Μαρξ:

«Οι κοινωνικές σχέσεις είναι σφιχτοδεμένες με τις παραγωγικές δυνάμεις. Αποχτώντας καινούργιες παραγωγικές δυνάμεις οι άνθρωποι αλλάζουν τον τρόπο παραγωγής τους. Και αλλάζοντας τον τρόπο παραγωγής, τον τρόπο που κερδίζουν τη ζωή τους, αλλάζουν όλες τις κοινωνικές τους σχέσεις. Ο χερόμυλος θα σας δώσει την κοινωνία με τον χωροδεσπότη (αφέντη). Ο ατμόμυλος την κοινωνία με την βιομηχανική κεφαλαιοκρατία».

Εμείς σήμερα, αντιγράφοντας τον Μαρξ, θα λέγαμε ότι ο ανεμόμυλος της Τήνου, που εκμεταλλεύεται την δύναμη του ανέμου, με τον αγρότη που κάποτε καλλιεργούσε σιτηρά και ζούσε από αυτά (σήμερα ασχολείται με τον τουρισμό), θα μας δώσει την προβιομηχανική κοινωνία.

Οι ανεμογεννήτριες, που πάνε να εγκαταστήσουν τώρα στο νησί, μας δείχνουν τον Γερμανό καπιταλιστή-ιμπεριαλιστή που θέλει να εκμεταλλευτεί την αιολική ενέργεια.

Τα ηλιακά «εμπρηστικά κάτοπτρα», με τα οποία ο Αρχιμήδης, εκμεταλλευόμενος την ηλιακή ενέργεια, έκαιγε τα πλοία των Ρωμαίων που πολιορκούσαν τις Συρακούσες, θα μας δώσουν την αρχαιότητα και την δουλοκτητική κοινωνία.

Τα εισαγόμενα σήμερα κινέζικα φωτοβολταϊκά που θέλουν να εγκαταστήσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, θα μας δώσουν την προηγμένη καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική κοινωνία.

Η καπιταλιστική κοινωνία, είναι παρασιτική, αυτοκαταστροφική θα λέγαμε.

Έχοντας δημιουργήσει μια σειρά προβλήματα (μεταξύ αυτών την καταστροφή του περιβάλλοντος και την «κλιματική αλλαγή», πάντα σε εισαγωγικά), κάνει προσπάθειες «αυτοδιόρθωσης», μέσα από νέες τεχνολογικές καινοτομίες, πάντα υποταγμένες στη λογική του κέρδους. Αυτό φαίνεται στο πως εκμεταλλεύεται την ανακύκλωση των σκουπιδιών.

Ζούμε σε μια περίοδο υψηλών θερμοκρασιών και η απάντησή τους είναι η τοποθέτηση όλο και περισσότερων κλιματιστικών, τα οποία ανακουφίζουν τον εσωτερικό χώρο, αλλά εκπέμπουν θερμότητα στον εξωτερικό χώρο, αυξάνοντας την θερμοκρασία του περιβάλλοντος και εντείνοντας τον φαύλο κύκλο.

Είναι γνωστό ότι ένα δέντρο ισοδυναμεί με τέσσερα κλιματιστικά. Αντί όμως να για περισσότερα δέντρα, βιώνουμε έναν πυρίκαυστο πλανήτη και μια πυρίκαυστη χώρα, που κόβονται ή καίγονται ολόκληρα δάση. (Μας προκύπτει εδώ αβίαστα το όραμα μιας άλλης κοινωνίας αποκεντρωμένης, που θα προστατεύει τα δάση και θα φυτεύει δέντρα, αντί για κλιματιστικά).

Πολλές μάλιστα τεχνολογικές ανακαλύψεις προέκυψαν σαν αποτέλεσμα ανάπτυξης και βελτίωσης των όπλων, της στρατιωτικής τέχνης και της πολεμικής βιομηχανίας. (Ο όρος Πολιτικός Μηχανικός προέκυψε σε αντιδιαστολή με τον Στρατιωτικό Μηχανικό, που ήταν ο πρώτος μηχανικός, γιατί τα πρώτα έργα ήταν στρατιωτικού σκοπού).

Η αναζήτηση νέων τεχνολογιών, δηλαδή, δεν προκύπτει από το στόχο βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων, ο οποίος προκύπτει βέβαια πολλές φορές έμμεσα, αλλά από το άγριο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό για κυριαρχία στην αγορά.

Μια τέτοια τεχνολογία είναι και οι λεγόμενες ΑΠΕ.

Είναι πράγματι «αθώες» και «καθαρές»;

Θεωρούμε ότι αν δεν υπήρχε η άγρια εκμετάλλευση της κινέζικης εργατικής δύναμης, η καταστροφή της παραγωγικής γης και των δασών της Βραζιλίας, η εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας στην Αφρική, η καταλήστευση των φυσικών πόρων φτωχών χωρών, που γίνονται και χώροι απόθεσης των προϊόντων ανακύκλωσης ή επικινδύνων αποβλήτων, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Και αυτή είναι η μία πλευρά της υποκρισίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι τεχνολογικές εφαρμογές δεν μπορούν να φέρουν βελτιώσεις στη ζωή των ανθρώπων ή ότι είμαστε αντίθετοι σε αυτές, αλλά μιλάμε ουσιαστικά για τον τρόπο παραγωγής που υπάρχει και γεννά αυτά τα προβλήματα.

Πέραν όλων αυτών πρέπει και εισαγωγικά να σημειώσουμε ότι το ενεργειακό ζήτημα, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, καθίσταται μείζον πολιτικό ζήτημα, αφού οι χώρες που ελέγχουν τις πηγές και τους αγωγούς της ενέργειας και που διαθέτουν τις τεχνολογίες ενέργειας μπορούν να ασκήσουν πολιτική μέσω αυτών, με εκβιασμούς και πιέσεις προς τις χώρες που στηρίζονται στην εισαγωγή, ενώ για τις τελευταίες τίθεται ζήτημα ενεργειακής και όχι μόνον εξάρτησης.

Γι’ αυτό άλλωστε γίνονται και οι περισσότεροι πόλεμοι.

Για να «ξύσουμε» λίγο τη μνήμη μας

UNION CARBIDE στην Ινδία, Σεβέζο στην Ιταλία, Three Mile Island, Τσέρνομπιλ στις ΗΠΑ, Φουκουσίμα στην Ιαπωνία, διαρροή της BP στον Κόλπο του Μεξικού, καταστροφή του δάσους του Αμαζονίου κλπ.Τεράστιες οικολογικές καταστροφές.

Στη χώρα μας: Τζετ Όϊλ στη Θεσσαλονίκη, Πετρόλα στην Αθήνα, Σκουριές, Κερατέα, Ελληνικό, Αγία Ζώνη ΙΙ, ανεξέλεγκτες εξορύξεις υδρογονανθράκων, α/γ σε όλες τις κορυφές της Ελλάδας κλπ.

Αλλά και στον τόπο μας, στη φτωχή, ορεινή αλλά όμορφη Ήπειρο, πολλά τα περιβαλλοντικά προβλήματα με τις α/γ του Κασσιδιάρη, τις εξορύξεις υδρογονανθράκων, ακόμη και σε αρχαιολογικούς χώρους και περιοχές ΝΑΤΟΥΡΑ, τους ΧΥΤΑ σε ακατάλληλες θέσεις, σε Ελληνικό – Καρβουνάρι – Λευκίμη, τους αγωγούς φυσικού αερίου και τον Σταθμό Συμπίεσης στις παραλίες Πάργας – Πέρδικας, την υποβάθμιση της Παμβώτιδας, του Καλαμά και του Αμβρακικού κλπ.

Με βάση τα στοιχεία της ΡΑΕ Φλεβάρη του 2024

Τα αδειοδοτημένα έργα ΑΠΕ στην Ήπειρο είναι συνολικά 295. 87 Αιολικά πάρκα (δεν έχει μείνει κορυφή για κορυφή), 11 μονάδες επεξεργασίας βιομάζας, 129 ΜΥΗΕ, 48 στον Αώο, 36 στον Καλαμά (κανονική φραγματοποίηση των ποταμών δηλαδή), 68 Φωτοβολταϊκά.

Τι λένε οι δυνάμεις του συστήματος και η υποταγμένη κυρίαρχη προπαγάνδα απέναντι σε όλα αυτά:

«Κλιματική αλλαγή», φαινόμενο του θερμοκηπίου, τρύπα του όζοντος»

«Είμαστε όλοι υπεύθυνοι».

Και η απάντησή τους:

«Πράσινη» ανάπτυξη, «καθαρή» ενέργεια.

Ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής και θα προσπαθήσουμε να το τεκμηριώσουμε ότι στον καπιταλισμό, που έχει φτάσει στο ανώτατό του στάδιο τον ιμπεριαλισμό, δεν μπορεί να υπάρχει «πράσινη» ανάπτυξη. Ανάπτυξη που έχει κέντρο το κέρδος, θα εκμεταλλεύεται άγρια και θα καταστρέφει τους 2 βασικούς πόρους παραγωγής του πλούτου της, τον Άνθρωπο και τη Φύση.

Ο καπιταλισμός σαν σύγχρονος Μίδας καταστρέφει ό,τι ακουμπάει.

Εδώ τίθεται το ερώτημα «τις πταίει;»

• Φταίμε όλοι για τις τερατουπόλεις, με τα χιλιάδες αυτοκίνητα και τις οχληρές εκπομπές τους, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς αφημένα στην τύχη τους;
• Φταίει η κτηνοτροφία και οι αγελάδες της Ινδίας για τις εκπομπές αερίων (μεθάνιο); Αυτές δεν υπήρχαν παλιότερα και μάλιστα περισσότερες;
• Φταίνε στον ίδιο βαθμό οι φτωχές χώρες, σαν την Μπουρκίνα Φάσο και την Δαχομέη, με τις ΗΠΑ, την Κίνα, την ΕΕ ή τη Ρωσία;
• Φταίνε οι αφίσες των μικρών πολιτικών οργανώσεων, όταν πολλαπλάσια είναι η εμπορική, διαφημιστική αφίσα
• Ποιος έφερε την πλαστική σακούλα, τις συσκευασίες καφέ «take away» κ.ά.;

Η κυρίαρχη προπαγάνδα επικαλείται κι εδώ την «ατομική ευθύνη» που φτάνει στην επιβολή κάρτας ημερήσιων αγορών με ημερήσιο «αποτύπωμα» CO₂. Αναδεικνύουν σαν αιτία τον «καταναλωτισμό», αποκρύπτοντας ποιος διαμορφώνει τα καταναλωτικά πρότυπα και δημιουργεί ανάγκες, πολλές φορές, εμβόλιμες.

Και όλα αυτά λέγονται:

Όταν Ευρώπη και Βόρεια Αμερική ευθύνονται για το 50% του CO_{2 .}

Όταν -αν μόνο ο στρατός των ΗΠΑ ήταν κράτος- η χρήση ορυκτών καυσίμων θα τον κατέτασσε στην 47^η θέση των χωρών που εκπέμπουν αέρια του θερμοκηπίου (Βρετανικό Ίδρυμα Γεωγραφίας).

Όταν 20 εταιρείες ορυκτών καυσίμων ευθύνονται για το 1/3 των παγκόσμιων αερίων του θερμοκηπίου (Climate Account Αbility Ιnstitute).

Η ανάπτυξή τους οδηγεί σε έναν παραλογισμό, που φτάνει στη μεταφορά σκουπιδιών από Κέρκυρα στην Κοζάνη -τώρα στα Γιάννενα- ή στο να πληρώνουν μεγάλα ποσά οι ΟΤΑ της Ηπείρου στην ιδιωτική εταιρεία που λειτουργεί με ΣΔΙΤ το εργοστάσιο Ανακύκλωσης Στερεών Αποβλήτων (ΑΣΑ), επειδή οι ποσότητες αποβλήτων που φτάνουν εκεί είναι μικρότερες από τις προβλεπόμενες από τη σύμβαση, λόγω καθυστέρησης κατασκευής των Σταθμών Μεταφόρτωσης Αποβλήτων (ΣΜΑ).

Το κυρίαρχο αφήγημα

Το κυρίαρχο αφήγημα (κυβέρνησης, κομμάτων, ΣτΕ, ΜΜΕ, Πανεπιστημίων κλπ), χρεώνει το πρόβλημα για όλα αυτά εξολοκλήρου στα ορυκτά καύσιμα -όχι σε όλα(!) όπως θα δούμε παρακάτω- που χρησιμοποιούνται κατά βάση στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

Ασκείται έτσι μια τρομοκρατία με την υπερθέρμανση του πλανήτη. Βεβαίως μια αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη κατά 1^ο ή 2^ο C σίγουρα θα προκαλέσει τεράστια προβλήματα. Τις συνέπειες τις περιγράφουν άλλοι, (τήξη πάγων, ξηρασίες, αποψίλωση των δασών, άνοδος στάθμης της θάλασσας, ερημοποίηση, κύματα προσφύγων, ένοπλες συγκρούσεις για τροφή, νερό, αύξηση ασθενειών, ελονοσία, κίτρινος πυρετός, δάγκειος, εγκεφαλίτιδα, ψυχικές, καρδιαγγειακές, διατροφικές, αναπνευστικές κλπ. ασθένειες).

Το ότι υπάρχει αλλαγή του κλίματος και πρόβλημα με αυτήν και με την καταστροφή του περιβάλλοντος είναι γεγονός, το ζήτημα είναι ποιος είναι υπαίτιος γι’ αυτό και ποιος υφίσταται τις συνέπειές τους.

Όμως η σημερινή μέση θερμοκρασία της γης από το 1850, που άρχισε η καταγραφή στοιχείων, αυξήθηκε κατά 1,2^οC.

Αυτό το αναφέρουμε γιατί με το πρόσχημα της κλιματικής αλλαγής, κάποιοι θέλουν για τα περιβαλλοντικά-ανθρωπιστικά εγκλήματα, Μάνδρα, Μάτι, Θεσσαλία, Έβρος, Εύβοια, ως Πόντιοι Πιλάτοι να νίψουν τας χείρας τους και να αποποιηθούν τις ευθύνες τους.

Υποσχέσεις για λύσεις από τους υπαίτιους

Όλοι αυτοί, για να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους, προσπαθούν μέσα από διεθνείς συσκέψεις (Κιότο, Πόρτο Αλέγκρε, Παρίσι, Γλασκόβη) να εμφανιστούν ότι ενδιαφέρονται για το περιβάλλον και λαμβάνουν -υποτίθεται- μέτρα γι’ αυτό, μέσα από Συμφωνίες, που την επομένη τα παραβιάζουν.

Οι Συμφωνίες αυτές αποτυπώνουν τον ανταγωνισμό και τους συσχετισμούς μεταξύ τάσεων του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Της «λέσχης του άνθρακα» του αμερικάνικου κεφαλαίου και άλλων χωρών ΟΠΕΚ. Ρωσίας και της «πράσινης ενέργειας» της ΕΕ (Γερμανία-Γαλλία) και μιας μερίδας, «πράσινης φράξιας», του αμερικάνικου κεφαλαίου, (όπως αυτή εκφράστηκε από τον τότε Αμερικανό Αντιπρόεδρο Αλ Γκορ, Νομπελίστα της Ειρήνης για τον ακτιβισμό και την κλιματική αλλαγή )

Το νέο «χρυσωρυχείο» της «πράσινης οικονομίας», προέκυψε ως διέξοδος για τα λιμνάζοντα – υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, με την ΕΕ, σε αυτό το σκληρό παζάρι, στο ρόλο του «οικολόγου πράσινου»!.

Για να δούμε εδώ τι ακριβώς συμβαίνει;

Οι ισχυρές χώρες της ΕΕ, πέρα από τον έλεγχο κάποιων πηγών υδρογονανθράκων (όπως αυτές στην Αλγερία και στο Δέλτα του Νίγηρα), κάποιων αγωγών και κοιτασμάτων που διαθέτουν (Βόρεια Θάλασσα), δεν ανήκουν στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες και δεν μπορούν να έχουν σοβαρή επιρροή σε κάποιες από αυτές.

Η ΕΕ, στριμωγμένη στις νέες συνθήκες, αναζητεί διέξοδο στις ΑΠΕ. Μετά μάλιστα και τον πόλεμο στην Ουκρανία και το κλείσιμο των αγωγών Φ. Α. από τη Ρωσία και την εισαγωγή πανάκριβου LNG από τις ΗΠΑ, τα αδιέξοδα μεγάλωσαν.

Όμως ακόμη και η Γερμανία, βασικός εισηγητής των ΑΠΕ (για τις άλλες χώρες), κύριος παραγωγός ανεμογεννητριών, εξακολουθεί να παράγει το 40% της ενέργειάς της από λιγνίτη, ενώ η Γαλλία, ένθερμος υποστηρικτής και αυτή των ΑΠΕ, παράγει το 48% της ηλεκτρικής της ενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες! Το 25% και πλέον της ενέργειας που παράγεται σε χώρες της ΕΕ προέρχεται από πυρηνικά εργοστάσια.

Μόνο εμείς εδώ στη Ελλάδα, «υπάκουοι» -όπως πάντα- έχουμε ξεπεράσει τον αναθεωρημένο στόχο της ΕΕ για το 2030, για ΑΠΕ (42,5%), με το ενεργειακό μείγμα το πρώτο εξάμηνο του 2024 (ΡΑΕ) να είναι 58,1% ΑΠΕ, 35,6% Φ. Α., 6,2% λιγνίτης.

Βέβαια την μετάβαση αυτή την πληρώσαμε εμείς μέσα από τους λογαριασμούς του ρεύματος και τις μεγάλες επιδοτήσεις και οι κάτοικοι των λιγνιτοφόρων περιοχών, που οι κοινωνίες τους κυριολεκτικά διαλύθηκαν.

Ο ενάρετος κύκλος της «πράσινης ανάπτυξης» για τη Γερμανία θα μπορούσε να εκφραστεί με μια εύστοχη διατύπωση που διαβάσαμε:

«Παράγουμε α/γ, τις πουλάμε, παίρνουμε επιδοτήσεις μέσω των χάρτινων εταιρειών που στήνουμε σε κάθε χώρα, υπερτιμολογούμε και αφού δεν έχουμε βάλει δεκάρα τσακιστή από την τσέπη μας, εγκαταλείπουμε στην εικοσαετία τα διάσπαρτα αιολικά κουφάρια τα οποία θα έχουν προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά».

Την ίδια ώρα το γερμανικό κεφάλαιο που ηγείται της οικονομικής λεηλασίας των φυσικών μας πόρων στήνει λιγνιτικά εργοστάσια στη Γερμανία και κινείται για την εξαγορά ορυχείων λιγνίτη και λιγνιτικών σταθμών στην χώρα μας, εξασφαλίζοντας δικαιώματα που φθάνουν έως το 2070!

Ας μιλήσουμε τώρα για τον «αποδιοπομπαίο τράγο»

για τον λιγνίτη και τη βίαιη «απολιγνιτοποίηση»!

Στη βάση των συμφωνιών για το κλίμα, υπό διωγμό βρίσκεται ο λιγνίτης

Ο λόγος δεν είναι ότι η καύση του παράγει διοξείδιο του άνθρακα, όπως υποκριτικά ισχυρίζονται οι εισηγητές των συμφωνιών. Άλλωστε στην παραγωγή ενέργειας στις χώρες μέλη της ΕΕ, τα λιγνιτικά εργοστάσια αναμένεται να αντικατασταθούν (όσα αντικατασταθούν) κυρίως από μονάδες παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο! Από ένα άλλο ορυκτό καύσιμο δηλαδή που η καύση του παράγει… επίσης διοξείδιο του άνθρακα!

Ο λόγος είναι ότι τα κοιτάσματα τύρφης – λιγνίτη – άνθρακα είναι διάσπαρτα σε όλο τον πλανήτη, δεν αποτελούν δηλαδή μονοπώλιο των ιμπεριαλιστικών κέντρων και άρα η παραγόμενη ενέργεια από λιγνίτη δεν μπορεί, ως επί το πλείστον, να ελεγχθεί από αυτά. Τα ορυκτά στερεά καύσιμα είναι τόσα πολλά και «δημοκρατικά» μοιρασμένα στη γη.

Λόγω της χαμηλής περιεκτικότητας σε ενέργεια και της υψηλής περιεκτικότητας σε υγρασία, ο λιγνίτης δεν μπορεί να μεταφερθεί εύκολα κι ως εκ τούτου χρησιμοποιείται από εργοστάσια που είναι τοποθετημένα πολύ κοντά σε ορυχεία λιγνίτη.

Για τους ίδιους λόγους ο λιγνίτης δεν αποτελεί συχνό εμπόρευμα στην παγκόσμια αγορά, αλλά χρησιμοποιείται τοπικά από την κάθε χώρα εξόρυξής του.

Τα λιγνιτικά κοιτάσματα, αποτελούν επί της ουσίας, τη βασική πηγή ορυκτών καυσίμων για παραγωγή ενέργειας που διαθέτει η Ελλάδα, μέχρι αυτή τη στιγμή.

Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη γίνεται με το χαμηλότερο δυνατό κόστος, ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα. Λόγω της επάρκειας των κοιτασμάτων, εξασφαλιζόταν η σταθερότητα και στην τιμή πώλησης του ηλεκτρικού ρεύματος. Γίνεται ξεκάθαρο τι θα σημάνει για τη χώρα, για τα τιμολόγια και τα λαϊκά νοικοκυριά η ολοκληρωτική εξάρτηση από τις εισαγόμενες τεχνολογίες των ΑΠΕ και το εισαγόμενο φυσικό αέριο. Όσο αυξάνεται η ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από τις ΑΠΕ και το Φ.Α. και όταν -μετά από 8 χρόνια- κλείσει και η τελευταία μονάδα καύσης λιγνίτη, τότε είναι ξεκάθαρο ότι οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος θα εκτοξευτούν στα ύψη.

Αντί να επιλεγούν λύσεις με ουσιαστικό περιβαλλοντικό όφελος (πχ φίλτρα στις καμινάδες των λιγνιτικών σταθμών), που σημαίνει κάποιο κόστος για τις μονοπωλιακές εταιρείες εκμετάλλευσης, επιλέγεται η λύση των ΑΠΕ με σκοπό και στόχο τη νέα και μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου.

Φυσικό αέριο

Είναι απάντηση στο αίτιο των περιβαλλοντικών προβλημάτων και της κλιματικής αλλαγής;

Πρόκειται πράγματι για ένα πιο καθαρό καύσιμο από το λιγνίτη (αφού δεν περιέχει θείο), αλλά δεν παύει να είναι ένα ορυκτό καύσιμο του οποίου η καύση παράγει διοξείδιο του άνθρακα.

Το εισαγόμενο Φ. Α. οδηγεί στην απόλυτη ενεργειακή και η βαθύτερη οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας από αυτούς που θα ελέγχουν τις κάνουλες.

Η κλιμάκωση της μέγιστης τιμής στα τιμολόγια της ενέργειας αποδίδεται στην ευρεία χρήση του ακριβότερου φυσικού αερίου στην ηλεκτροπαραγωγή κοντά στο 40%

Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας(ΑΠΕ) ή ΒΑΠΕ (Βιομηχανικές) ΑΠΕ;

Εδώ πρέπει να κάνουμε μια 3^η παρένθεση

Ένα κυρίαρχο αφήγημα, που επικαλείται συχνά είναι το άλλοθι των μελετών και της επιστήμης. Να αποσαφηνίσουμε ότι άλλο η επιστήμη που είναι η συσσωρευμένη γνώση της ανθρωπότητας και άλλο οι επιστήμονες που θέτουν την γνώση τους στην υπηρεσία αυτών που τους πληρώνουν.

Και μια 4^η παρένθεση.

Θα πρέπει να αποκαλύψουμε τη διαστρέβλωση ή στραγγαλισμό των εννοιών, με τη  στρεψόδικη χρησιμοποίηση «ωραίων» λέξεων από ΕΕ, κυβέρνηση, που έρχονται να αποκρύψουν ή να εξωραΐσουν την ουσία των πραγμάτων (π.χ. «κινητικότητα» σημαίνει απολύσεις, «ανταγωνιστικότητα» μείωση μισθών, «ευελιξία» αύξηση του χρόνου εργασίας, 10ωρο εξαήμερο εργασία την Κυριακή, «αξιολόγηση», σημαίνει κατηγοριοποίηση, απολύσεις κλπ.

Η πραγματικότητα και η ζωή αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν αθώες λέξεις. Έτσι και οι εγκαταστάσεις α/γ αποκαλούνται κατ’ ευφημισμό «πάρκα», ενώ στην ουσία πρόκειται για βιομηχανικούς χώρους αιολικής ή ηλιακής ενέργειας.

Όταν μιλάμε για α/γ, μιλάμε για αποψίλωση τεράστιων εκτάσεων, για διανοίξεις μεγάλων δρόμων για τη μεταφορά των α/γ στα βουνά, σε αλπικά λιβάδια και σε πανέμορφα δάση, σε επικλινή εδάφη, για να περνούν οχήματα μήκους δεκάδων μέτρων (στροφές), πράγμα που εντείνει το φαινόμενο της ερημοποίησης, τον υπ’ αριθμό ένα κίνδυνο που αντιμετωπίζει το σύνολο των νησιών του Αιγαίου, ισοπεδώνοντας βουνοκορφές και τσιμεντώνοντας κορυφές.

Οι εκσκαφές και το μπετόν για τη θεμελίωσή τους είναι γιγαντιαίες. Η κάθε μια α/γ χρειάζεται έκταση 2 στρέμματα (μισό γήπεδο ποδοσφαίρου), 600 κυβικά μέτρα μπετόν η κάθε βάση, με ύψος γεννήτριας που φτάνει τα 130-170 μέτρα).

Η ενέργεια τους δεν αποθηκεύεται, όση περισσεύει πάει χαμένη, αποδίδουν μόνο όταν ό αέρας είναι 3-7 Μποφόρ.

Εδώ θέλουμε να σημειώσουμε ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μετρήσεις και αναλυτικά ανεμολογικά δεδομένα για τις περιοχές εγκατάστασης.

Έτσι, αν η μέση ταχύτητα ανέμων, σύμφωνα με βιβλιογραφικά στοιχεία, για μια μόνο περιοχή Ηπείρου, φτάνει τα 4-5 μ/δλ και η λειτουργία των α/γ γίνεται μετά τα 3μ/δλ, εκείνο που μπορεί κανείς να υποθέσει είναι ότι τα έργα αυτά είναι αμφίβολης ενεργειακής παραγωγικότητας και γίνονται μάλλον για να εξυπηρετήσουν το κατασκευαστικό κεφάλαιο (εργολαβικά συμφέροντα), την προμήθεια των α/γ (ξένο κεφάλαιο και εισαγωγείς).

Οι α/γ έχουν ζωή μόνο 20-25 χρόνια, πολλές είναι μεταχειρισμένες και έρχονται από τη Γερμανία. Σε μας θα μείνουν τα «κουφάρια» αυτών των α/γ, που σύμφωνα με την διεθνή εμπειρία, η ανακύκλωσή τους συνιστά τεράστιο δυσεπίλυτο ζήτημα. Τα υαλονήματα των πτερυγίων αποτελούν ένα ταχέως αυξανόμενο περιβαλλοντικό πρόβλημα. Οι δύο μαγνήτες που υπάρχουν στην κεφαλή της πτερωτής αποτελούνται από σπάνιες γαίες, νεοδύμιο και δυσπρόσιο. Μια α/γ 2 MW περιέχει περίπου 360 κιλά νεοδύμιο και 60 κιλά δυσπρόσιο (το 85% των αποθεμάτων στην Κίνα). Για τα ορυκτά αυτά απαιτούνται τεράστιες εκσκαφές, που γίνονται από φτηνά εργατικά χέρια, ενώ έχουν και ραδιενεργά απόβλητα.

Ταυτόχρονα πρέπει να αναφερθούν:

Οι ΑΠΕ, λόγω της φύσης τους, δεν μπορούν -στις σημερινές συνθήκες- να αποτελέσουν τη βάση παραγωγής ενέργειας για καμία χώρα, πολύ περισσότερο όταν η ίδια δεν διαθέτει τέτοιες τεχνολογίες όπως η Ελλάδα.

Η αστάθεια που παρουσιάζουν στην παραγωγή (πχ εξάρτηση από τον αέρα) ή η μικρή τους απόδοση, τις καθιστά μέχρι σήμερα συμπληρωματικές δομές σε μια παραγωγή «ενέργειας βάσεως» από θερμικές μονάδες.

Πρόσφατα ο Μυτιληναίος μεταξύ άλλων δήλωσε:

«…οι ανανεώσιμες πηγές έχουν «στοχαστικότητα», δεν είναι δηλαδή σε θέση να προσφέρουν συνεχή ομαλή λειτουργία, εξαρτώνται από τις καιρικές συνθήκες, είτε πρόκειται για φωτοβολταϊκά είτε για αιολικά… Το πρόβλημα αυτό, θα λυθεί όταν αναπτυχθεί η τεχνολογία συσσωρευτών μεγάλης χωρητικότητας για αποθήκευση της ενέργειας. Δυστυχώς, απέχουμε ακόμη αρκετά χρόνια από αυτές τις τεχνολογίες…».

Τελευταία μετά από τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών, οι εταιρείες οδηγούνται σε υπεράκτιες α/γ, που απαιτούν μεγαλύτερες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, που τις καθιστούν ακόμη πιο αμφίβολης ενεργειακής απόδοσης, αλλά το ζήτημα που προέχει είναι να τοποθετηθούν κάπου κεφάλαια για κερδοφορία.

Άλλες συνέπειες των ΒΑΠΕ

Συμβάλλουν στην απώλεια της τοπικής ταυτότητας (Κυκλάδες) και της ιστορίας (Νιάλα, Μουργκάνα).

20.000 α/γ έχουν τοποθετηθεί σε περιοχές Natura, σε ύψη πάνω από 2.000μ (Άγραφα, Περιστέρι κλπ), όταν η διεθνής βιβλιογραφία επιτρέπει μέχρι 1.000μ και στην  ΕΕ δεν επιτρέπεται η εγκατάστασή τους σε τέτοιες περιοχές και σε υψόμετρο πάνω από 700μ!

Πρόσφατη μελέτη του Χάρβαρντ δείχνει πως οι α/γ προκαλούν περισσότερη θέρμανση. https://techmaniacs.gr/meleti–toy–charvarnt–deichnei–pos–oi–anemogennitries–prokaloyn–perissoteri–thermansi/

Εκτός αυτού,όπως αναφέρειΓιώργος Στουρνάρας, καθηγητής Υδρογεωλογίας και Τεχνικής Γεωλογίας, Τμήματος Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της Επιτροπής Μελέτης της Τράπεζας της Ελλάδος για τις κλιματικές αλλαγές και τις επιπτώσεις της, «Τα αιολικά πάρκα επηρεάζουν το υδατικό δυναμικό μιας περιοχής από τη γένεση μιας βροχόπτωσης μέχρι τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα»

https://chronos.fairead.net/fakelos-anemogennitries-epiptoseis-ston-ydroforo-orizonta,

https://ophioussa.blogspot.com/2014/06/blog-post_16.html

Μήπως όμως προκύπτει κάποιο όφελος από τις ΒΑΠΕ για το λαό;

Ούτε φθηνότερα πληρώνουμε το ρεύμα, αντίθετα πληρώνουμε επιδοτήσεις γι’ αυτές και στις περισσότερες των περιπτώσεων τα ψίχουλα των ανταποδοτικών στους ΟΤΑ δεν καταβάλλονται.

Η Ελλάδα προορίζεται για κέντρο φυσικού αερίου και «πράσινης» ζούγκλας, με τις εταιρείες να εκμεταλλεύονται χωρίς κόστος τους ανέμους που φυσούν ελεύθερα, να εκμισθώνουν φτηνά ή παίρνουν τζάμπα τα βουνά και να παίρνουν για «μπόνους» και τα νερά.

«Πράσινοι» όλοι, από τον ΓΑΠ (Γ. Παπανδρέου) μέχρι τον Μητσοτάκη, «πράσινο» banking, «πράσσειν άλογα».

Η δήλωση του τελευταίου στην γερμανική εφημερίδα Bild ήταν κυνική και δουλική:

«Κλείνουμε όλα τα ανθρακωρυχεία μας στη βόρεια Ελλάδα, νωρίτερα από τη Γερμανία. Συνεπώς, μέρος των χρημάτων θα διατεθεί για τη στήριξη της πράσινης μετάβασης σε μια ολόκληρη περιφέρεια της Ελλάδας, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον άνθρακα και θα πρέπει πλέον οι κάτοικοί της να βρουν κάτι άλλο να κάνουν. Και, βεβαίως, θα επωφεληθούν και γερμανικές εταιρείες.

Η RWE σύναψε συμφωνία με τη ΔΕΗ για την εγκατάσταση ενός πολύ μεγάλου φωτοβολταϊκού πάρκου στη θέση όπου υπήρχε μια παλιά λιγνιτική μονάδα. Συνεπώς είναι και προς το συμφέρον γερμανικών εταιρειών, επειδή θέλω να αλλάξω το αφήγημα.

Είναι γνωστό, πως η ενεργειακή ανεξαρτησία μιας χώρας είναι από τις βασικές προϋποθέσεις της οικονομικής της και πολιτικής της ανεξαρτησίας.

Φωτοβολταϊκά

Και αυτά παρουσιάζουν παρεμφερή προβλήματα με κύριο αυτό της ανακύκλωσης. Επιπρόσθετα τοποθετούμενα σε αγροτεμάχια αναδασμού, σε πεδινές εκτάσεις, ακόμη και μέσα σε αρδευτικά έργα-Παραμυθιά (γη υψηλής παραγωγικότητας), έρχονται να προστεθούν στα υπόλοιπα μέτρα αποδιάρθρωσης της αγροτικής παραγωγής.

Τι μας χρειάζεται πλέον αυτή η παραγωγή, αφού η ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ έχει οδηγήσει μεταξύ όλων των άλλων στην διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας;

Σχετικά με τις Συμφωνίες:

Οι Συμφωνίες για την «κλιματική αλλαγή» είναι ιμπεριαλιστικά παζάρια, που αποτυπώνουν διεθνείς και εσωτερικούς συσχετισμούς ισχύος και που αξιοποιούν την ευαισθησία και την αγωνία όλης της ανθρωπότητας για να βελτιώσουν τη θέση τους στην αγορά και να πετάξουν έξω τους ανταγωνιστές τους.

Είναι ποτέ δυνατόν αυτοί που ασελγούν και εγκληματούν σε βάρος της φύσης, να συμφωνήσουν για να περιοριστεί η κυριαρχία και η κερδοφορία τους;

Είναι δυνατόν αυτοί που προκαλούν πολέμους και σφαγές, αυτοί που έχουν στήσει τεράστια πυρηνικά οπλοστάσια να ενδιαφερθούν για την άνοδο της θερμοκρασίας της γης κατά ένα ή δύο βαθμούς;

Άλλωστε τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής τις γεύονται φτωχές και υπανάπτυκτες χώρες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που κατοικούν σε υποβαθμισμένες περιοχές, ευπρόσβλητα σε φυσικές καταστροφές, υποσιτιζόμενα ή τρεφόμενα με φθηνές τροφές, χωρίς στοιχειώδη αγαθά και δικαιώματα, (εξ ου και οι ασθένειες), ενώ οι κεφαλαιοκράτες ζουν στις καλύτερες περιοχές, διάγοντας βίο τρυφηλό.

Συμπερασματικά

Το ζήτημα της ενεργειακής πολιτικής μιας χώρας δεν μπορεί να υπακούει απλά σε οικολογικές διακηρύξεις. Έχει πριν και πάνω από όλα οικονομική και πολιτική διάσταση.

Σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με κυρίαρχες τις ΗΠΑ, βυσσοδομούν εναντίον των λαών με κάθε είδους εμπάργκο που επιβάλλουν με το παραμικρό, ο καθένας μπορεί να αναλογιστεί τι σημαίνει η ενεργειακή εξάρτηση μιας χώρας.

Οι πόλεμοι που γίνονται σήμερα έχουν να κάνουν και με τον έλεγχο των πηγών, των στρατηγικών πρώτων ορυκτών και των αγωγών της ενέργειας, (ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα, ΕΕ-Ιράν).

Η «κλιματική αλλαγή» και η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν ίπταται τελικά πάνω από τάξεις και ιδεολογίες, δεν είναι ένα «ουδέτερο», «επιστημονικό ζήτημα», αν και αποδεικνύεται επιστημονικά, αλλά ένα πολιτικό ζήτημα με ταξικό πρόσημο.

Υπεύθυνος για την κλιματική αλλαγή δεν είναι ο «άνθρωπος» γενικά, αλλά το παραγωγικό μοντέλο αυτού του συστήματος, ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, που υποτάσσει τα πάντα στο νόμο του κέρδους, που καθημερινά βιάζει το περιβάλλον και τον άνθρωπο, μολύνοντας όλη τη Γη, από το υπέδαφος μέχρι την ατμόσφαιρα.

Οι οξύτατες καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις άλλωστε σε τι συνίστανται;

Στην παραγωγή και καταστροφή τελικά υπερπλεονασματικών εμπορευμάτων που δεν μπορούν να αγοραστούν από την χαμηλά αμειβόμενη εργασία.

Πόση ενέργεια, εκτός από άλλες πρώτες ύλες και εργατική δύναμη σπαταλιέται στις καθ’ όλα καταστροφικές οικονομικές καπιταλιστικές αυτές κρίσεις και πόση ενεργειακή οικονομία θα μπορούσε να προκύψει από μια σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία;

Πόση ενέργεια σπαταλιέται στην βιομηχανία του πολέμου;

Η λύση των περιβαλλοντικών προβλημάτων δεν βρίσκεται γενικώς και αορίστως στην «ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση και στην αλλαγή του τρόπου ζωής», όπως επιμένουν να την παρουσιάζουν οι δυνάμεις του συστήματος και διάφοροι οικολογούντες.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί σε οποιοδήποτε επίπεδο, τα όποια αιτήματα, οι όποιοι αγώνες και οι όποιες λύσεις πρέπει να είναι στενά δεμένα με ευρύτερες πολιτικές διεκδικήσεις και αλλαγές, ενώ η καθολική απάντηση στο ζήτημα της οικολογίας συνδέεται αναγκαστικά με την ανατροπή του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής παραγωγής.

Δικαιολογημένα λοιπόν οι κάτοικοι ξεσηκώνονται. Και γι’ αυτό χαιρετίζουμε και συμπαραστεκόμαστε στις κινητοποιήσεις στην Ήπειρο ενάντια στις εξορύξεις, στις Σκουριές, στη Θράκη, στα Άγραφα, την Κάρυστο Ευβοίας, στην Τήνο, στη Νάξο, στο Αποπηγάδι της Κρήτης στην Κεφαλλονιά, στην Κέρκυρα και στην Ικαρία.

Η αγωνία και η ευαισθησία για το περιβάλλον και το κλίμα δεν πρέπει να αφεθεί να αξιοποιηθεί από τα πανίσχυρα «πράσινα» πλανητικά μονοπώλια, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και τις ΜΚΟ, στο πλαίσιο του άγριου ανταγωνισμού τους, αλλά το «οικολογικό» κίνημα να αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά και να συνδεθεί με το εργατικό-λαϊκό κίνημα ενάντια στην ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική βαρβαρότητα, που γεννά τα φαινόμενα αυτά, για να απελευθερώσουμε την ανθρωπότητα μαζί και την φύση.

Απόλογος

Θα κλείσουμε κάνοντας ένα παιγνίδι – «κουίζ», για να διακωμωδήσουμε κάπως αυτά που γίνονται στην TV.

Θα σας διαβάσουμε 4 αποσπάσματα και όποιος απαντήσει πρώτος,για το ποιος τις έγραψε θα αναλάβει απόψε την λάντζα, ο δεύτερος θα μαζέψει τα σκουπίδια στο χώρο του κάμπινγκ και ο τελευταίος θα πάρει σαν δώρο δυο βιβλία.

Διαβάζω λοιπόν και «μη βιάζεστε»:

«Η φύση είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου… ο άνθρωπος ζει μέσα από τη φύση, δηλαδή η φύση είναι το σώμα του και πρέπει να διατηρήσει ένα συνεχή διάλογο μαζί της αν δεν θέλει να πεθάνει».

«Ακόμη και μια ολόκληρη κοινωνία, ένα έθνος, μάλιστα όλες οι σύγχρονες κοινωνίες μαζί παρμένες δεν είναι ιδιοκτήτες της γης. Είναι απλώς κάτοχοί της, οι επικαρπωτές της και οφείλουν σαν boni patres familias να την κληροδοτήσουν στις επόμενες γενιές».

«Δεν κυριαρχούμε διόλου στη φύση όπως ένας κατακτητής σε έναν ξένο λαό. Όπως κάποιος που θα βρισκόταν έξω από τη φύση, αλλά …. βρισκόμαστε μέσα της και ότι όλη η κυριαρχία μας πάνω σε αυτή στηρίζεται στο πλεονέκτημα που έχουμε σε σχέση με τα άλλα όντα, να γνωρίζουμε τους νόμους της και να μπορούμε να τους εκμεταλλευόμαστε ορθά».

«Τα γεγονότα μας θυμίζουν σε κάθε βήμα πως δεν κυριαρχούμε καθόλου πάνω στη Φύση, όπως ένας κατακτητής πάνω σε έναν ξένο λαό, όπως κάποιος που θα στεκόταν έξω από τη Φύση, αλλά πως ανήκουμε στη Φύση με τη σάρκα, το αίμα και το μυαλό μας…»

Τα δυο πρώτα είναι από

Τα «Οικονομικά και Φιλοσοφικά χειρόγραφα», Εκδ. Γλάρος, σ..97) και

«Το Κεφάλαιο», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή τ. 3 σελ. 954) του Κ. Μαρξ

Και τα άλλα δυο από

Την «Διαλεκτική της Φύσης», Εκδ. Αναγνωστίδη σ. 159) και

Την «Καταγωγή της οικογένειας» του Φρ. Ένγκελς,

Προκύπτει λοιπόν ότι πριν από 150 χρόνια αυτοί ήταν, εκτός των άλλων, και οι πρώτοι «οικολόγοι». Είχαμε κυριολεκτικά εντυπωσιαστεί όταν είχαμε διαβάσει την «Διαλεχτική της Φύσης» του Ένγκελς.

Και επειδή κάποιοι μιλάνε για ουμανισμό αυτοί ήταν και οι πρώτοι ουμανιστές.

Τι πιο βαθύ πιο ανθρώπινο υπάρχει από εκείνο που έχει πει ο πρώτος δάσκαλος του παγκόσμιου προλεταριάτου, «να περάσουμε από το βασίλειο της αναγκαιότητας, στο βασίλειο της ελευθερίας», όπου το άτομο, ο άνθρωπος-δημιουργός θα ολοκληρώνεται μέσα από την συλλογική πορεία και δράση, όταν όλα τα άλλα φιλοσοφικά συστήματα προβάλλουν μετά θάνατον, μεταφυσικούς παραδείσους

Ο Ελύτης κάπου λέει: «Όπου και να σας βρίσκει το κακό αδελφοί, όσο και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»

Εμείς θα λέγαμε «Διαβάζετε Κάρολο και Φρειδερίκο, διαβάζετε και Βλαδίμηρο».

Μπορεί να απαντήσει κανείς στα σημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης αν δεν μελετήσει «Τα Οικονομικά και Φιλοσοφικά χειρόγραφα» (έχει γράψει και «Μαθηματικά Χειρόγραφα») ή την «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου και επαναστάτη;

Αλλά και τα επίκαιρα ζητήματα του γάμου και της οικογένειας μπορεί κανείς να τα κατανοήσει, καλύτερα διαβάζοντας το περίφημο έργο του Ένγκελς «Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»

Τα ζητήματα των αντιθέσεων και του πολέμου στον σύγχρονο κόσμο μπορεί κανείς να τα αναλύσει, χωρίς το μνημειώδες έργο του Λένιν «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού»;

Αλλά και η κατανόηση της εξέλιξης στη φύση και στην κοινωνία, μπορεί να καταστεί απλούστερη μέσα από τα μαοϊκά έργα «Για τις αντιθέσεις», «Για την Πράξη», «Για τις Δέκα Μεγάλες Σχέσεις».

Θα μου πείτε:

Οι συνειδήσεις δεν φτιάχνονται μέσα από τα βιβλία, αλλά μέσα από την ταξική πάλη. Στις δύσκολες, κρίσιμες όμως στιγμές, «που θα πρέπει να αποφασίσει κανείς με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει», η συσσωρευμένη εμπειρία, η θεωρία, τα βιβλία, η «μνήμη της ανθρωπότητας», όπως τα χαρακτηρίζει ο Ζοζέ Σαραμάγκου, θα μας βοηθήσουν να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη και να κυλήσουμε μπροστά τον τροχό της ιστορία.

Να περάσετε -να περάσουμε- καλά τις υπόλοιπες μέρες του κάμπινγκ.

Ραντεβού στους νέους αγώνες για καλύτερες μέρες, για τη νεολαία και το λαό μας για το περιβάλλον και του χρόνου σε ένα πιο μαζικό και πιο δημιουργικό κάμπινγκ της «Πορείας», της Νεολαίας του Μ-Λ ΚΚΕ.

Σας ευχαριστώ

Hλεκτροκίνηση των αυτοκινήτων*

* Λόγω οικονομίας χρόνου, δεν αναπτύχθηκε

Αυτή είναι μια Μπαταρία Tesla Μοντέλου Y.

Καταλαμβάνει όλο το χώρο κάτω απ’ το διαμέρισμα επιβατών του αυτοκινήτου.

Για να την κατασκευάσετε χρειάζεστε:

• 12 τόνους βράχου, για το λίθιο (μπορεί να εξαχθεί & από θαλασσινό νερό).
• 5 τόνους ορυκτών κοβαλτίου (τα περισσότερα κοβάλτια παρασκευάζονται ως υποπροϊόν επεξεργασίας μεταλλευμάτων χαλκού & νικελίου. Είναι το πιο δύσκολο & ακριβό υλικό για μια μπαταρία).
• 3 τόνους μετάλλευμα νικελίου.
• 12 τόνους μεταλλεύματος χαλκού. Πρέπει να μετακινήσετε 250 τόνους χώματος.

για να αποκτήσετε:

• 26,5 κιλά λιθίου.
• 30 λίβρες νικελίου.
• 48,5 κιλά μαγγανίου.
• 15 λίβρες κοβαλτίου.

Για την κατασκευή της μπαταρίας απαιτούνται επίσης:

• 441 λίβρες αλουμινίου, ατσάλι ή & πλαστικό.
• 112 λίβρες γραφίτη.

Η μπαταρία Tesla Model Y OEM 2021 (η φθηνότερη μπαταρία Tesla), προς πώληση στο διαδίκτυο κοστίζει 4.999$, χωρίς αποστολή ή εγκατάσταση.

Η μπαταρία ζυγίζει 1.000 λίβρες (φαντάζεστε το κόστος αποστολής).

Το κόστος των μπαταριών Tesla είναι:

Μοντέλο 3: 14.000 $+ (Car MSRP 38.990$)

Μοντέλο Y: 5.000$ –5.500$ (αυτοκίνητο MSRP 47.740$)

Μοντέλο S: 13.000$ – 20.000$ (MSRP αυτοκινήτου 74.990$)

Μοντέλο X: 13.000$ (Car MSRP 79.990$)

Χρειάζονται 7 χρόνια για ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο να φτάσει στο καθαρό «μηδέν» CO₂.

Το προσδόκιμο ζωής της μπαταρίας είναι 10 χρόνια (μέσος όρος) ή 100.000-160.000 χλμ., οπότε χρειάζεται αντικατάσταση. Μόνο τα τελευταία 3 χρόνια αρχίζεις να μειώνεις το αποτύπωμα άνθρακα, αλλά μετά πρέπει να αντικατασταθούν οι μπαταρίες και χάνεις όλα τα κέρδη που έγιναν.

Παρά το καλύτερο «αποτύπωμα άνθρακα», οι μπαταρίες αυτές δεν είναι και τόσο «καθαρές».

Πολλά είναι τα περιβαλλοντικά προβλήματα που προκύπτουν κατά την εξόρυξη, τον εξευγενισμό, τη μεταφορά των υλικών αυτών κλπ. Υπολογίστε την ποσότητα ενέργειας που απαιτείται για την επεξεργασία των πρώτων υλών και την ποσότητα ενέργειας που χρησιμοποιήθηκε για να μεταφερθούν αυτές οι μπαταρίες.

Ο εκσκαφέας Caterpillar 994A χρησιμοποιείται για να μετακινήσει τη γη για να αποκτήσει τα μέταλλα που απαιτούνται για την μπαταρία Tesla Μοντέλου Y.

Η Caterpillar καταναλώνει 264 γαλόνια ντίζελ σε 12 ώρες.

Οι προς αντικατάσταση μπαταρίες αποτελούν πολύ τοξικά και επικίνδυνα απόβλητα, με σημαντικά και στην περίπτωση αυτή τα προβλήματα ανακύκλωσης.

Η Σουηδοκινέζικη βιομηχανία ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων Polestar προχώρησε στη σύγκριση ενός ηλεκτροκίνητου (με αιολική ενέργεια) αυτοκινήτου Polestar 2 και ενός VOLVO XC40 ICE (με συμβατικά καύσιμα). Το «αποτύπωμα άνθρακα» που προέκυψε σε τόνους ισοδύναμων CO₂ (από την παραγωγή υλικών, κατασκευή, εφοδιαστική αλυσίδα κλπ μέχρι τη χρήση για 200.000 χλμ) ήταν το μισό (27,1) για το πρώτο έναντι του δεύτερου οχήματος (57,7).

https://www.polestar.com/dato-assets/11286/1600176185-20200915polestarlcafinala.pdf Πίν. σελ. 20)

Σημειώνουμε εδώ ότι το 50% των παγκόσμιων αποθεμάτων κοβαλτίου βρίσκονται στο Κογκό, όπου τα εκμεταλλεύονται κινέζικες εταιρείες, με εκτεταμένη τη χρήση, στην εξόρυξη, παιδικής εργασίας και με την Κίνα να παράγει τελικά, σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Γεωλογικών Ερευνών των ΗΠΑ, το 2019, το 70 % της παγκόσμιας παραγωγής. Γίνεται συνεπώς αντιληπτό ότι πέρα από την καταλήστευση και εκμετάλλευση των φτωχών χωρών, η εξασφάλιση των αποθεμάτων των στρατηγικών αυτών μετάλλων συμβάλλει στην όξυνση του ενδο-ιμπεριαλιστικών-καπιταλιστικών ανταγωνισμών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους λαούς.

Εκτός από παιδική εργασία, οι εξορύξεις των υλικών γίνονται με ντίζελ, απαιτούν τεράστιες εκτάσεις που οδηγούν στη μετατροπή των περιοχών εξόρυξης σε σεληνιακά τοπία.

Τέλος σύμφωνα με το Bloomberg, για την αντικατάσταση όλων των αυτοκινήτων του πλανήτη με ένα ηλεκτροκίνητο Tesla Model X θα χρειαζόταν 14 εκ. τόνους κοβαλτίου, 2 φορές πάνω τα παγκόσμια αποθέματα.

https://www.bloomberg.com/graphics/2018-cobalt-batteries

Για να αντικατασταθούν τα απαιτούμενα σήμερα συμβατικά καύσιμα (35δισ. βαρέλια πετρέλαιο, 30 δισ. κ.μ. αέριο, 28 δισ. τόνοι άνθρακα), απαιτούν αύξηση των ΑΠΕ 90 φορές, πράγμα που θα σήμαινε την καταστροφή τεράστιων εκτάσεων πεδιάδων, βουνών, θαλασσών, δασών

Η προπαγάνδα όμως με όλα τα μέσα, «πάρε ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο» (και με επιδότηση), για την «προστασία του περιβάλλοντος» και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (;;;)

Εμείς θα λέγαμε «είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε».

Σιγά μην τον ένοιαζε το περιβάλλον ή ο άνθρωπος.

Νέα πεδία κερδοφορίας αναζητάει.

Μόνο που, όπως ένας σύγχρονος Μίδας, ό,τι ακουμπάει το καταστρέφει.