Παρά την αναμφισβήτητη γεωπολιτική σημασία που έχει προσλάβει η σύγκρουση μεταξύ των Χούθι και των συμμαχικών δυνάμεων του Ισραήλ από την αρχή της εξόντωσης στη Γάζα για τον έλεγχο μιας από τις σημαντικότερες εμπορικές οδούς στον πλανήτη, παραμένει μάλλον μοναδικό το γεγονός ότι η Υεμένη συζητείται πολύ περισσότερο σήμερα παρά κατά τη διάρκεια του αιματηρού πολέμου μεταξύ του σιιτικού μουσουλμανικού κινήματος και ενός συνασπισμού εννέα στρατών υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας.

Έχοντας ξεκινήσει μόλις πριν από δέκα χρόνια, αυτός ο πόλεμος, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, προκάλεσε 400 χιλιάδες θανάτους και μια από τις πιο τρομερές «ανθρωπιστικές» κρίσεις του νέου αιώνα που έπληξε 23 εκατομμύρια ανθρώπους.

Επίσης λόγω αυτής της έλλειψης ενδιαφέροντος της μεγάλης παγκόσμιας πληροφόρησης, βρήκαμε ενδιαφέρουσα την ιστορική ανασύνθεση του τι συνέβη στη σημερινή Υεμένη από τον Sergio Rodríguez Gelfenstein, βενεζουελανό διεθνή αναλυτή, και μας στάλθηκε από το Tlaxcala Network που το μετέφρασε στα ιταλικά.

Υπογραμμίζει με «μαχητική, στρατευμένη» έμφαση το «ηρωικό» προφίλ ενός λαού που, με όλα τα στοιχεία, ακόμη και αν ληφθεί υπόψη η διαφορά στον όγκο φωτιάς στη σύγκρουση με τους σαουδάραβες, από την οποία φαίνεται ότι μπορούν πλέον να βγουν, έχει μια μεγάλη ικανότητα αντίστασης.

Ακόμη και η παραπάνω φωτογραφία των τεράστιων διαδηλώσεων μετά την τελευταία αγγλοαμερικανική επίθεση δείχνει ξεκάθαρα ότι ο βάλτος στον οποίο έχουν εισέλθει οι σύμμαχοι του εβραϊκού κράτους δεν υπόσχεται έναν υγιεινό περίπατο τις επόμενες εβδομάδες.

Και, πάνω απ’ όλα, ότι το να συνεχίσουμε να θεωρούμε αυτούς τους Υεμενίτες, μια μειονότητα που έχει έτσι κι αλλιώς μια ιστορία που ξεκινά από τον 8ο αιώνα, μια “ομάδα φανατικών ανταρτών” με αστείο όνομα θα ήταν ένα ασυγχώρητο λάθος, καθώς και μια ακόμη επίδειξη υποτιθέμενης ευρωκεντρικής αλαζονείας που μας έχει ήδη κάνει να γελάσουμε (και να κλάψουμε) αρκετά.

Το 2015, η Υεμένη, μια χώρα ελάχιστα γνωστή σε πολλούς δυτικούς, ξεκίνησε έναν πόλεμο για να υπερασπιστεί την κυριαρχία της, απειλούμενη από μια συμμαχία παρεμβατιστών υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας.

Ο λαός της Υεμένης έπρεπε να πληρώσει με τις ζωές σχεδόν 400.000 ανθρώπων για να διατηρήσει την ανεξαρτησία του. Πολλοί έχουν αναρωτηθεί πώς μια χώρα που θεωρείται η πιο φτωχή στη Δυτική Ασία κατάφερε να αντισταθεί και να νικήσει έναν συνασπισμό που αποτελείται από μερικές από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη.

Σήμερα, μετά την ισραηλινή εισβολή στη Γάζα, η Υεμένη, μαζί με τη λιβανική Χεζμπολάχ και άλλες αραβικές και μουσουλμανικές επαναστατικές δυνάμεις, έχει διαδραματίσει έναν ενεργό ρόλο στην αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη.

Για άλλη μια φορά, η Υεμένη εξέπληξε τους πάντες λαμβάνοντας αποφάσεις που δεν είχαν μόνο τοπικό, αλλά και περιφερειακό και παγκόσμιο αντίκτυπο. Για άλλη μια φορά, ο κόσμος αναρωτήθηκε πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό.

Εδώ θα παράσχω ορισμένα στοιχεία που θα επιτρέψουν στους αναγνώστες να μάθουν για την Υεμένη, τον ιστορικό αγώνα και τον ηρωισμό του λαού της, για να τους βοηθήσω να κατανοήσουν το εύρος και τη διάσταση της απόφασης της Υεμένης να υποστηρίξει με όλους τους πόρους που έχει στη διάθεσή της, τον δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού.

Η Δημοκρατία της Υεμένης κατέχει στρατηγική θέση στον πλανήτη, σε μια περιοχή όπου διασταυρώνονται οι εμπορικοί δρόμοι που συνδέουν την Ασία, την ανατολική Αφρική και τη Μεσόγειο. Το έδαφός της, που βρίσκεται στις ακτές της Αραβικής Θάλασσας και στις πύλες της Ερυθράς Θάλασσας, έχει θέα στο στενό του Bab el Mandeb, το οποίο της δίνει μια προνομιακή θέση στον κόσμο, ειδικά ξεκινώντας από τον 20ο αιώνα, όταν, αφενός, σημαντικά ενεργειακά κοιτάσματα (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) έχουν ανακαλυφθεί στην περιοχή και, αφετέρου, δεδομένης της τεράστιας οικονομικής αύξησης και της ανάπτυξης της ανατολικής Ασίας, που έχουν μετατρέψει την Υεμένη σε υποχρεωτικό πέρασμα για το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου εμπορίου.

Οι αρχαίες πόλεις της επικράτειας ενοποιήθηκαν στην αρχαιότητα μέσα στο βιβλικό βασίλειο της Σαβά. Ο αγώνας για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία των κατοίκων της σημερινής Υεμένης ξεκίνησε τον 1ο αιώνα μ.Χ., όταν έπρεπε να αντιμετωπίσουν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η πανίσχυρη Ρώμη ηττήθηκε στην προσπάθειά της να κυριαρχήσει.

Σε αντίθεση με την υπόλοιπη αραβική χερσόνησο, η σύγχρονη Υεμένη είχε μια καταπληκτική βλάστηση που παρείχε στον πληθυσμό της μεγάλο πλούτο λόγω των τεράστιων ευκαιριών για κατανάλωση και εμπόριο που πρόσφερε. Έτσι λέγεται ότι ο Έλληνας μαθηματικός και γεωγράφος Πτολεμαίος αποκάλεσε την Υεμένη »ευτυχισμένη Αραβία».

Στη διάρκεια της ιστορίας, οι Υεμενίτες έπρεπε να πολεμήσουν ενάντια στους Χιμιαρίτες, οι οποίοι, αφού ασπάστηκαν τον ιουδαϊσμό το 380, καταδίωξαν τον κατεξοχήν χριστιανικό πληθυσμό μέχρι την επέμβαση των Αιθιόπων τον 6ο αιώνα.

Το Ισλάμ έφτασε στην περιοχή κατά τον 7ο αιώνα και άρχισε να διαμορφώνει μια κουλτούρα βασισμένη στη συνένωση διάφορων μορφών γνώσης που συνέβαλαν σημαντικά στην ανθρωπότητα.

Ωστόσο, για πολλούς αιώνες, η Υεμένη παρέμεινε στο περιθώριο της πολιτιστικής και οικονομικής ανάπτυξης που καθιέρωσε το Ισλάμ. Ήταν τον 15ο αιώνα που το έδαφος της σημερινής Υεμένης άρχισε να αποκτά στρατηγική αξία.

Στην προσπάθειά τους για εμπορική επέκταση, οι ευρωπαίοι άρχισαν να κυριαρχούν σε περιοχές σε όλο τον κόσμο. Οι πρώτοι ευρωπαίοι που έφτασαν στην περιοχή ήταν οι πορτογάλοι, οι οποίοι κυριάρχησαν στη χώρα για να ελέγξουν τη θαλάσσια οδό που τους επέτρεπε να εμπορεύονται μπαχαρικά μεταξύ Ασίας και Ευρώπης μέσω της Ερυθράς Θάλασσας.

Ο 16ος αιώνας είδε την αρχή της οθωμανικής κατάκτησης με την κατάληψη τμήματος της ακτής της Ερυθράς Θάλασσας, ενώ η εσωτερική και η νότια ακτή παρέμειναν ανεξάρτητες, διοικούμενες από έναν ιμάμη. Λίγο αργότερα, οι άγγλοι έκαναν την εμφάνισή τους στην περιοχή, ιδρύοντας ένα εμπορικό σταθμό της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών στο λιμάνι της Μόκα-Mokha επί της Ερυθράς Θάλασσας [εξ ου και ο όρος μόκα, για να προσδιορίσει μια ποικιλία καφέ, εκδ.].

Τον 19ο αιώνα, οι Άγγλοι επέκτειναν την παρουσία τους καταλαμβάνοντας ολόκληρο το νοτιοδυτικό άκρο της χώρας, εγκαταστάθηκαν το 1839 στο Άντεν, το καλύτερο λιμάνι της περιοχής, ενώ το 1872 οι Τούρκοι κατάφεραν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στο εσωτερικό της χώρας. με την ίδρυση μιας de facto κληρονομικής μοναρχίας που πήρε το όνομα ενός τοπικού ιμάμη. Αυτή η διαίρεση ουσιαστικά χώρισε την Υεμένη σε δύο χώρες.

Στη δεκαετία του 1870, με το άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ και την εδραίωση της τουρκικής κυριαρχίας στη βόρεια Υεμένη, το Άντεν απέκτησε νέα σημασία για τη συνολική στρατηγική της Βρετανίας: ήταν το κλειδί για την Ερυθρά Θάλασσα και συνεπώς για το νέο κανάλι.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, η Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο χάραξαν σύνορα μεταξύ των εδαφών τους, που μετονομάστηκαν σε Βόρεια Υεμένη και Νότια Υεμένη αντίστοιχα. Το 1934, η Βρετανία πήρε τον έλεγχο ολόκληρου του νότιου τμήματος της χώρας μέχρι τα σύνορα με το Ομάν.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ο ιμάμης συμμάχησε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και παρέμεινε πιστός σε αυτήν μέχρι το τέλος του πολέμου. Η ήττα των τούρκων επέτρεψε στην Υεμένη να ανακτήσει την ανεξαρτησία της τον νοέμβριο του 1918.

Ωστόσο, η Μεγάλη Βρετανία, αφού αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Υεμένης, έκανε το Aden ένα προτεκτοράτο το 1928 και το 1937, μια αποικία. Για άλλη μια φορά, οι υεμενίτες έπρεπε να καταφύγουν στον ένοπλο αγώνα για να κατακτήσουν την ανεξαρτησία τους. Το 1940 γεννιέται το εθνικιστικό κίνημα “Ελεύθερη Υεμένη”για να πολεμήσει ενάντια στον έλεγχο της χώρας από τους ιμάμηδες που είχαν συμμαχήσει με τη Μεγάλη Βρετανία.

Η επανάσταση του 1967

Ο αγώνας πήρε διακριτούς δρόμους στο βορρά και στο νότο. Το 1962 δημιουργήθηκε η Αραβική Δημοκρατία της Υεμένης στο βορρά, ενώ στο νότο, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, που δημιουργήθηκε το 1963, κατέκτησε το Άντεν το 1967 και κήρυξε την ανεξαρτησία, ξεκινώντας μια σοσιαλιστική επανάσταση.

Η Νότια Υεμένη μετονομάστηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία της Υεμένης, έκλεισε όλες τις βρετανικές βάσεις το 1969, ανέλαβε τον έλεγχο των τραπεζών, του εξωτερικού εμπορίου και της ναυτιλιακής βιομηχανίας, ενώ προχώρησε σε αγροτική μεταρρύθμιση.

Στην εξωτερική πολιτική διατήρησε στενή συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση. Ενθάρρυνε επίσης τον ανοιχτό αντισιωνιστικό αγώνα και την υποστήριξη του παλαιστινιακού λαού. Τον Οκτώβριο του 1978, κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου που απολάμβανε σημαντική λαϊκή υποστήριξη, το εθνικό απελευθερωτικό Μέτωπο ίδρυσε το σοσιαλιστικό Κόμμα της Υεμένης.

Τον Δεκέμβριο, οργανώθηκαν οι πρώτες λαϊκές εκλογές μετά την ανεξαρτησία για τον ορισμό των 111 μελών του λαϊκού επαναστατικού Συμβουλίου. Από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της, η Λαϊκή Δημοκρατία της Υεμένης αντιμετωπίζει τη συνεχή εχθρότητα από τη Σαουδική Αραβία, η οποία προσπαθούσε να ελέγξει ορισμένα τμήματα της επικράτειας, ιδιαίτερα εκείνα όπου είχαν ανακαλυφθεί κοιτάσματα πετρελαίου.

Οι εντάσεις έχουν επιδεινωθεί από την αυξανόμενη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στη Σαουδική Αραβία. Εν τω μεταξύ, στο βορρά, το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο (FDN), που συγκεντρώνει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, διεξάγει ένοπλο αγώνα ενάντια στον Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ-Ali Abdullah Saleh, ο οποίος ανήλθε στην εξουσία το 1978.

Ενώ το FDN βρίσκεται στα πρόθυρα επανάστασης. Με την ανάληψη της εξουσίας, η Σαουδική Αραβία σχεδιάζει να εκτρέψει τη σύγκρουση σε πόλεμο εναντίον της Λαϊκής Δημοκρατίας της Υεμένης. Η μεσολάβηση των αραβικών χωρών οδήγησε σε κατάπαυση του πυρός και σε συμφωνία για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων επανένωσης, που είχαν ανασταλεί από το 1972.

Τελικά, στις 22 Μαΐου 1990, οι δύο δημοκρατίες ενώθηκαν για να σχηματίσουν τη Δημοκρατία της Υεμένης, η οποία έκανε τη Σαναά-Sana’a (πρώην πρωτεύουσα της Αραβικής Δημοκρατίας της Υεμένης) πολιτική πρωτεύουσα της και το Άντεν (πρώην πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Υεμένης) οικονομική της πρωτεύουσα.

Σε μια κοινή συνεδρίαση των νομοθετικών συνελεύσεων των δύο κρατών στο Άντεν, εξελέγη προεδρικό συμβούλιο με επικεφαλής τον στρατηγό Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ-Ali Abdullah Saleh. Η ενοποίηση της Υεμένης δεν έγινε καλώς δεκτή από τη Σαουδική Αραβία, η οποία ξεκίνησε μια πολιτική υποστήριξης της απόσχισης.

Τον Μάιο του 1994, οι αποσχιστές ανακήρυξαν τη δημοκρατία της Υεμένης στο νότιο τμήμα της χώρας, αλλά ηττήθηκαν από δυνάμεις πιστές στην κυβέρνηση. Μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου 2004, εμφανίστηκε ένα κίνημα που εξέφραζε τις πεποιθήσεις ενός συγκεκριμένου κλάδου του Ισλάμ σε προσανατολισμό σιιτικό: οι Ζαϊντί-Zaydi, αρχηγός των οποίων ήταν ο θρησκευόμενος Χουσεΐν αλ Χούθι-Hussein al-Houthi.

Προς τιμήν του, μετά τον θάνατό του σε μάχη τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, το κίνημα πήρε το όνομα Χούτι, Χούθι ή Ανσάρ Αλλάχ-Houthi, Huthi ή Ansar Allah (ακόλουθοι του Θεού). Αν και αυτό το κίνημα είναι η έκφραση μιας μειονότητας στην Υεμένη, η ιστορία του δεν είναι πρόσφατη και χρονολογείται από τα μέσα του 8ου αιώνα.

Ο ζαϊντισμός χαρακτηρίζεται από την ανώτερη εκπαίδευση των μελών του και συνδέεται με τον αγώνα για δικαιοσύνη και την υπεράσπιση της μουσουλμανικής ηθικής. Αυτή η ιδεολογία, καθώς και η περιθωριοποίηση στην οποία υποβλήθηκαν μετά την απώλεια της εξουσίας το 1962, θα αποτελέσουν το υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα αναπτυχθεί η σκέψη των Χούθι στο μέλλον.

Ο αγώνας των Χούθι ενάντια στη φιλοδυτική και φιλοσαουδική κυβέρνηση του Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ ήταν μακρός και αιματηρός. Χρειάστηκε να πάρουν τα όπλα πέντε φορές μεταξύ 2006 και 2008 για να υπερασπιστούν την επικράτειά τους στο βόρειο τμήμα της χώρας μέχρι να αρχίσουν να επεκτείνουν τη βάση υποστήριξής τους και τον γεωγραφικό χώρο που ελέγχουν. Το 2009, ο Σάλεχ, προσπαθώντας να σταματήσει τους Χούθι, στράφηκε στη Σαουδική Αραβία για υποστήριξη.

Για τους Χούθι, το γεγονός ότι μια χώρα όπως η Σαουδική Αραβία, με εξαιρετικά συντηρητικές ουαχαμπιστικές τάσεις, ήταν παρούσα και παρεμβαίνοντας στις υποθέσεις της χώρας θεωρήθηκε απειλή για την κυριαρχία του έθνους γενικά και για τη μειονότητα ως σύνολο ειδικότερα. Από εκείνη τη στιγμή ο αγώνας τους, που είχε αυστηρά εσωτερικό χαρακτήρα, μετατράπηκε σε αντιπαράθεση κατά της ξένης επέμβασης.

Αν και οι μαχητές των Χούθι υπέστησαν αρχικά βαριές ήττες, συμπεριλαμβανομένης (όπως προαναφέρθηκε) της πτώσης του κύριου ηγέτη τους, με την πάροδο του χρόνου έγιναν ισχυρότεροι και, από το 2011, υπό τη νέα ηγεσία του μικρότερου αδελφού του Αλ Χούθι, Αμπντούλ Μαλίκ-Abdul Malik, άρχισαν να πολεμούν και να προκαλούν μεγάλες αναποδιές στον εχθρό.

Η αντιιμπεριαλιστική και αντισιωνιστική ρητορική έχει ενισχυθεί με τον προσδιορισμό της Σαουδικής Αραβίας ως εταίρου στην εφαρμογή των σχεδίων των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή. Η αποκαλούμενη «Αραβική Άνοιξη» έχει ιδιαίτερη επιρροή στην αυξανόμενη υποστήριξη για τη σκέψη των Χούτι στον αγώνα τους ενάντια στην κατασταλτική κυβέρνηση του Σάλεχ.

Στην Υεμένη, ο σεισμός που συγκλόνισε σημαντικό μέρος του αραβικού κόσμου προκάλεσε μια πολύ πιο οργανωμένη αντίδραση από ό,τι στις γειτονικές χώρες. Αντιμέτωπος με τη δύναμη των διαδηλώσεων, ο Saleh έφυγε από τη χώρα και κατέφυγε στη Σαουδική Αραβία, για να αντικατασταθεί από τον αντιπρόεδρό του, Abdo Rabu Mansour Hadi, ο οποίος προσπάθησε να αποκαταστήσει την τάξη στη χώρα συνάπτοντας συμφωνία με τις φατρίες που αντιτίθενται στον Saleh «ώστε να αλλάξουν όλα χωρίς να αλλάξει τίποτα», αφήνοντας στην άκρη το κίνημα των Χούθι.

Στα τέλη του 2014 οι Χούθι αποφάσισαν να εξαπολύσουν μιαν επίθεση στην πρωτεύουσα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Σάλεχ – σε μια προσπάθεια έκπληξη να ανακτήσει την εξουσία – συνήψε συμμαχία με τους Χούτι για να αντιμετωπίσει τον Χάντι.

Οι Χούθι, που δεν είχαν υποστηρίξει τις ειρηνευτικές συμφωνίες που υπέγραψε ο Χάντι, συμμάχησαν με τον μεγαλύτερο εχθρό τους. για να κατακτήσουν την πρωτεύουσα. Η Ρεπουμπλικανική Φρουρά, μια δύναμη πιστή στον Σάλεχ, ενθάρρυνε τους Χούτι να εισέλθουν στη Σαναά.

Ο Χάντι κατέφυγε στο Ριάντ, την πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας, από όπου «διοικεί» τα εδάφη που δεν έχουν ακόμη ελεγχθεί από τον Ανσάρ Αλλάχ, λειτουργώντας ουσιαστικά ως μαριονέτα της ουαχαμπιτικής μοναρχίας.

Μόλις ανέλαβαν την εξουσία, οι Χούτι σχημάτισαν μια επαναστατική επιτροπή για να κυβερνήσουν τη χώρα. Έχουν επίσης αναγκαστεί να πολεμήσουν ταυτόχρονα τις τρομοκρατικές δυνάμεις της Αλ Κάιντα και της Σαουδικής Αραβίας, η οποία τους προστατεύει.

Θεωρώντας ότι οι Χούθι δεν είχαν σεβαστεί τις συμφωνίες που πίστευε ότι θα του επέτρεπαν να ανακτήσει την εξουσία, ο Σάλεχ στράφηκε εναντίον τους, με την υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας. Όταν ολοκληρώθηκε η προδοσία, οι Χούτι επιτέθηκαν στο σπίτι του Σάλεχ, σκοτώνοντάς τον.

Από το Ριάντ, ο Χάντι ζήτησε από τη Σαουδική Αραβία επέμβαση στην Υεμένη. Σε απάντηση σε αυτό το κάλεσμα, η μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας οργάνωσε έναν συνασπισμό σουνιτικών χωρών για να ξεκινήσει την επιχείρηση αποφασιστική Καταιγίδα το 2015, με βάση αεροπορικές επιδρομές σε βασικούς θύλακες που ελέγχονται από τους Χούτι που προκάλεσαν χιλιάδες νεκρούς.

Αυτή η ενέργεια είχε συλληφθεί ως μια καθοριστική επίθεση για να πάρει τον έλεγχο της χώρας προκειμένου να ξεκινήσει μια δεύτερη επιχείρηση που ονομάστηκε «Αποκατάσταση της Ελπίδας», η οποία επικεντρώθηκε περισσότερο στη διπλωματική προσέγγιση. Από την άλλη πλευρά, οι χερσαίες, αεροπορικές και θαλάσσιες ενέργειες της Συμμαχίας ενισχύθηκαν από έναν ναυτικό αποκλεισμό που εμπόδισε την είσοδο διεθνούς βοήθειας, βυθίζοντας τη χώρα στη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στην ιστορία μέχρι το ξέσπασμα των σημερινών σιωνιστικών ενεργειών στη Γάζα, αμφότερες με τη ρητή υποστήριξη των ΗΠΑ.

Οι Χούθι, χρησιμοποιώντας ένα ευρύ περιθώριο ελιγμών που βασίζονται στην αυξανόμενη γνώση του εδάφους και χρησιμοποιώντας αντάρτικες τακτικές εμπνευσμένες -σύμφωνα με αυτούς- από τον απελευθερωτικό αγώνα στο Βιετνάμ και τα «κινήματα αντίστασης στη Λατινική Αμερική«, έχουν επιδείξει μεγάλη ικανότητα να χτυπήσουν έναν στρατό εισβολέα δίχως θέληση, ηθικό, πειθαρχία και κίνητρο να πολεμήσει.

Ομοίως, το ευρύ φάσμα στρατευμάτων του συνασπισμού, το οποίο περιελάμβανε τη συμμετοχή ενός μεγάλου τμήματος μισθοφόρων που προσελήφθησαν από ιδιωτικές εταιρείες, υπονόμευσε τη μαχητική ικανότητα της συμμαχίας της οποίας η Σαουδική Αραβία είναι ο σιδερένιος βραχίονας.

Το Ριάντ έχει δεχθεί βαριά πλήγματα και στο έδαφός του, καθώς οι μαχητικές επιχειρήσεις του Ansar Allah έχουν διεισδύσει βαθιά στη σαουδική γεωγραφία μέσω ενός προηγμένου συστήματος drones και πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς που έχουν πλήξει στρατώνες των ενόπλων δυνάμεων, διυλιστήρια πετρελαίου και κρίσιμες υποδομές σε αποστάσεις μακριά από το κοινό σύνορο.

II

Τα διεθνικά μέσα ενημέρωσης έχουν διαδώσει την ιδέα ότι οι Χούτι ενεργούν υπό την επιρροή της ιρανικής κυβέρνησης. Εάν ούτε το Ιράν ούτε οι Χούτι έχουν αρνηθεί ότι ανήκουν σε έναν άξονα αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία και τον σιωνισμό που περιλαμβάνει επίσης πολιτικές δυνάμεις από τον Λίβανο, τη Συρία, το Μπαχρέιν και την ίδια την Παλαιστίνη, η εξίσωση με μια σχέση «υποτέλειας» είναι επίσης επιφανειακή και κοινότυπη-μπανάλ, δεδομένης της ιστορίας των αγώνων του λαού της Υεμένης.

Στη δυτική Ασία, η αυξανόμενη επιθετικότητα του Ισραήλ και η παρεμβατική παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν πολώσει την πολιτική κατάσταση. Η πρόσφατη συμφωνία για την επίλυση της διαφοράς μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, καθώς και άλλες συμφωνίες που έφεραν την Αίγυπτο πιο κοντά, μεταξύ άλλων, με την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, μετά από χρόνια αποξένωσης και τη στασιμότητα του πολέμου στην Υεμένη, δείχνουν αποδυνάμωση του ιμπεριαλισιωνιστικού πόλου και ενίσχυση της αντίστασης.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Υεμένη και το κίνημα των Χούθι διαδραματίζουν έναν καθοριστικό ρόλο, τόσο ιστορικά όσο και γεωγραφικά. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το Ανσάρ Αλλάχ δεν έκρυψε ποτέ τις σχέσεις του με το Ιράν.

Τους ενώνει η κοινή τους συμμετοχή στον σιιτικό κλάδο του Ισλάμ. Τόσο ο ιδρυτής του κινήματος Ανσάρ Αλλάχ όσο και ο αδελφός του, που του ηγείται σήμερα, πέρασαν μέρος της ζωής τους στην Κομ-Qom (Ιράν), διαμορφώνοντας τον εαυτό τους πολιτικά και ιδεολογικά, μελετώντας το σιιτικό δόγμα, με βάση την ιδέα ότι η νόμιμη διαδοχή του Μωάμεθ ανήκει στους απογόνους του γαμπρού του Αλί, σε αντίθεση με τους σουνίτες που πιστεύουν ότι οι διάδοχοι του Μωάμεθ πρέπει να είναι οι σύντροφοι του προφήτη.

Οι Σουνίτες προέρχονται από το «Ahl al-Sunnah», που μεταφράζεται σε «άνθρωποι της παράδοσης» και οι Σιίτες προέρχονται από το «Chiat Ali», που σημαίνει «ακόλουθοι του Ali». Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι υεμενίτες είναι απλώς «αξεσουάρ» του Ιράν.

Πέρα από την οικονομική, στρατιωτική, επικοινωνιακή και πολιτική υποστήριξη που έλαβε από την Τεχεράνη, το κίνημα Ansar Allah έχει επιδείξει αυτονομία και αυτοδιάθεση στον σχεδιασμό και την εκτέλεση των ενεργειών του, τόσο στον πόλεμο κατά της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της από το 2015 όσο και σήμερα προς υποστήριξη της παλαιστινιακής υπόθεσης.

Θα είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι εκτός από τη βοήθεια προς την Παλαιστίνη, η Υεμένη βρίσκεται σε άμεση σύγκρουση με το Ισραήλ λόγω της υποστήριξης που παρείχε η σιωνιστική οντότητα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) κατά τη διάρκεια του πολέμου που ξεκίνησε το 2015, ο οποίος τους επέτρεψε να καταλάβουν τα στρατηγικά νησιά της Υεμένης, Σοκότρα, που βρίσκονται στην Αραβική Θάλασσα περίπου 350 χιλιόμετρα νότια της ακτής της χώρας, για τη δημιουργία μιας σειράς βάσεων κατασκοπείας με στόχο τη συλλογή πληροφοριών σε όλη την περιοχή, ιδιαίτερα στο στενό Μπαμπ Ελ Μάντεμπ-Bab El Mandeb.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η βάση Ισραήλ-Εμιράτων στη Socotra ωφελεί και τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς τους επιτρέπει να ελέγχουν το λιμάνι Gwadar στο Πακιστάν, το οποίο αποτελεί μέρος του Οικονομικού Διαδρόμου Κίνας-Πακιστάν (CPEC), εντός του οποίου το Πεκίνο έχει αναπτύξει ένα λιμάνι, έτσι ώστε τα εμπορεύματα που εκφορτώνονται εκεί να μπορούν να αποστέλλονται δια ξηράς στην Κίνα, ιδιαίτερα στη δυτική της περιοχή.

Ωστόσο, όσον αφορά τα τρέχοντα γεγονότα, οι ενέργειες της Υεμένης για υποστήριξη της Παλαιστίνης ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως μετά τις 7 Οκτωβρίου. Στις 19 Οκτωβρίου, ένα αμερικανικό πολεμικό πλοίο κατέρριψε πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη που εκτόξευσαν οι Χούτι εναντίον του Ισραήλ, σύμφωνα με πληροφορίες του Πενταγώνου που κυκλοφόρησαν τότε.

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 27 Οκτωβρίου, έξι άνθρωποι τραυματίστηκαν όταν δύο μη επανδρωμένα αεροσκάφη προσγειώθηκαν πάνω από την Τάμπα, μια αιγυπτιακή πόλη στα σύνορα με το Ισραήλ, αφού αναχαιτίστηκαν από την ισραηλινή πολεμική αεροπορία.

Στις 31 Οκτωβρίου, οι Χούθι ανέλαβαν την ευθύνη για μια επίθεση με drone εναντίον της σιωνιστικής οντότητας. Ο στρατός των Χούθι ισχυρίστηκε ότι αναχαίτισε έναν πύραυλο που εκτοξεύτηκε από το νότο. Ο στρατιωτικός εκπρόσωπος των Χούτι, στρατηγός Yahya Sari-Γιαχία Σάρι, δήλωσε σε τηλεοπτική ανακοίνωση ότι η ομάδα είχε εκτοξεύσει «μεγάλο αριθμό» βαλλιστικών πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών προς το Ισραήλ και ότι θα υπάρξουν περαιτέρω επιθέσεις στο μέλλον «για να βοηθήσουμε τους παλαιστίνιους να επιτύχουν τη νίκη».

Σε απάντηση, ο επικεφαλής σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Ισραήλ,Tzachi Hanegbi- Τζάτσι Χανέγκμπι, είπε ότι οι επιθέσεις των Χούθι είναι απαράδεκτες, αλλά αρνήθηκε να δώσει λεπτομέρειες όταν ρωτήθηκε πώς θα απαντούσε το Ισραήλ.

Στα μέσα Νοεμβρίου, το Ansar Allah ανακοίνωσε ότι ο στρατός του θα επιτεθεί σε όλα τα πλοία που φέρουν ισραηλινή σημαία ή λειτουργούν ή ανήκουν σε ισραηλινές εταιρείες. Λίγες ημέρες αργότερα, ο στρατηγός Sari δήλωσε ότι «οι ένοπλες δυνάμεις της Υεμένης θα συνεχίσουν να εμποδίζουν πλοία όλων των εθνικοτήτων που προορίζονται για ισραηλινά λιμάνια να πλέουν στην Αραβική Θάλασσα και στην Ερυθρά Θάλασσα μέχρι να μεταφέρουν τα τρόφιμα και τα φάρμακα που χρειάζονται οι παλαιστίνιοι στην Λωρίδα της Γάζας».

Προς απάντηση αυτής της απόφασης, και μετά τις πρώτες επιθέσεις εναντίον πλοίων με προορισμό το Ισραήλ, τέσσερις μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες (η μεγαλύτερη στον κόσμο ναυτιλιακή εταιρεία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, Mediterranean Shipping Co [MSC], με έδρα την Ελβετία, η δανέζικη (Danish Maersk, η γαλλική εταιρεία CMA CGM και η γερμανική εταιρεία Hapag-Lloyd) ανέστειλαν τη διέλευση των πλοίων τους από την Ερυθρά Θάλασσα.

Αυτές οι εταιρείες μεταφέρουν περίπου το 53% των παγκόσμιων εμπορευματοκιβωτίων και περίπου το 12% του παγκόσμιου εμπορίου κατ’ όγκο. Σημειώστε ότι το 30% της παγκόσμιας κυκλοφορίας εμπορευματοκιβωτίων διέρχεται από το Bab El Mandeb.

Σε απάντηση, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν, στις 19 δεκεμβρίου, να δημιουργήσουν μια ναυτική συμμαχία για να ξεκινήσει μια επιχείρηση που ονομάζεται «Φύλακας της Ευημερίας», η οποία θα πρέπει να «εγγυάται την ελευθερία πλοήγησης στην Ερυθρά Θάλασσα”.

Στην πράξη, αυτό σημαίνει κήρυξη πολέμου στην Υεμένη και στρατιωτικοποίηση της Ερυθράς Θάλασσας. Mα η αραβική Χώρα δεν αμφιταλαντεύτηκε στη θέση της. Οι ένοπλες δυνάμεις της δήλωσαν πως «Οποιαδήποτε επίθεση σε υεμενιτικούς πόρους ή βάσεις εκτόξευσης πυραύλων της Υεμένης θα έφερνε αίμα σε ολόκληρη την Ερυθρά Θάλασσα», υποστηρίζοντας ότι κατέχουν «όπλα ικανά να βυθίσουν τα αεροπλανοφόρα και τα αντιτορπιλικά σας».

Η κλιμάκωση των ενεργειών από τότε είναι εμφανής. Σε ομιλία του στις 20 Δεκεμβρίου, ο ηγέτης του Ansar Allah Sayyed Abdul Malik Al Houthi δήλωσε ότι η ευθύνη του ισλαμικού κόσμου στη σύγκρουση στην Παλαιστίνη είναι μεγάλη, ειδικά αυτή της αραβικής περιοχής, που είναι «η καρδιά αυτού του κόσμου».

Από την άποψη αυτή, εξέφρασε τη λύπη του για την αραβο-ισλαμική θέση κατά τις συνόδους κορυφής που διοργανώθηκαν για να συζητηθεί το θέμα, ειδικά αυτή που πραγματοποιήθηκε στη Σαουδική Αραβία. Ο Αλ Χούθι χαρακτήρισε αυτή τη θέση αδύναμη, ενώ ο ηγέτης της Υεμένης είπε ότι οι αραβικοί και μουσουλμανικοί λαοί θα πρέπει να δεσμευτούν να στηρίξουν την Παλαιστίνη, εκφράζοντας τη λύπη του για την προσέγγιση ορισμένων χωρών σε αυτό που αποκάλεσε «συνωμοσία κατά της Παλαιστίνης».

Η χώρα του δεν περίμενε θετική θέση ή ρόλο απέναντι στην Παλαιστίνη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις ευρωπαϊκές χώρες. Για τους λόγους αυτούς, πίστευε ότι η προοπτική του άξονα αντίστασης πρέπει να είναι η αύξηση του επιπέδου στρατιωτικής υποστήριξης προς την Παλαιστίνη.

Σε αυτό το πλαίσιο-συγκυρία, ο Al Houthi προειδοποίησε ότι το Ansar Allah «θα επιτεθεί σε πολεμικά πλοία των ΗΠΑ εάν οι δυνάμεις του δέχονταν επίθεση από την Ουάσιγκτον μετά την έναρξη της επιχείρησης Prosperity Guardian». Σύμφωνα με τον Al Houthi, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν προσπαθούν να προστατεύσουν την παγκόσμια ναυτιλία, αλλά προσπαθούν να στρατιωτικοποιήσουν τον θαλάσσιο χώρο.

Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν καταφέρει μια συναίνεση σχετικά με τον τρόπο εκτέλεσης των αποστολών της ναυτικής συμμαχίας που δημιουργήθηκε με αυτόν τον τρόπο. Οι διαφωνίες με τις αραβικές χώρες που αναμένεται να ενταχθούν στον συνασπισμό απέτρεψαν μια συνεκτική απάντηση στις επιθέσεις των Χούτι σε πλοία που διέρχονται από την Ερυθρά Θάλασσα.

Δύο βασικές περιφερειακές χώρες που εμπλέκονται στον μακροχρόνιο πόλεμο κατά της Υεμένης – τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία – έχουν αντίθετες θέσεις για τους Χούτι, γεγονός που έχει αποτελέσει σημαντικό εμπόδιο στο σχέδιο των ΗΠΑ να τερματίσουν τις θαλάσσιες επιθέσεις.

Μια πιθανότητα που εξετάζει η Ουάσιγκτον είναι μια στρατιωτική απάντηση στους Χούτι, αλλά ορισμένοι Άραβες σύμμαχοι αρνήθηκαν να το κάνουν. Προτιμούν να επιμείνουν στη διπλωματική οδό και να ενισχύσουν τη θαλάσσια προστασία των πλοίων.

Οι ειδικευμένοι αναλυτές που ρωτήθηκαν για το θέμα συμφωνούν ότι οι στόχοι της επιχείρησης είναι ασαφείς, δεδομένου ότι οι ναυτικοί διοικητές δεν έλαβαν ακριβείς αποστολές. Ομοίως, τα πολεμικά πλοία του συνασπισμού, αν και είναι εξοπλισμένα με προηγμένο οπλισμό, μπορούν να αποκρούσουν πυραυλικές επιθέσεις μόνο συνοδεύοντας εμπορικά πλοία, κάτι που είναι αμφίβολο δεδομένου ότι το πυραυλικό οπλοστάσιο της Υεμένης είναι ανεξάντλητο υπό το φως των ενεργειών που έγιναν τα τελευταία οκτώ χρόνια. , «ούτε οι ηγέτες των παγκόσμιων ναυτιλιακών εταιρειών, ούτε οι καπετάνιοι των εμπορικών πλοίων, ούτε οι ασφαλιστές θα είναι έτοιμοι να παίξουν το λαχείο», σύμφωνα με τον Ilya Kramnik, ειδικό στις ρωσικές ναυτικές δυνάμεις.

Ομοίως, ο Μάικλ Χόρτον, συνιδρυτής της Red Sea Analytics International, μιας ανεξάρτητης εταιρείας συμβούλων αφιερωμένης στην αμερόληπτη ανάλυση των δυναμικών ασφάλειας στην Ερυθρά Θάλασσα, σημείωσε ότι οι Χούτι «έχουν αναπτύξει μόνο ένα κλάσμα των όπλων τους, χωρίς να χρησιμοποιούν πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, πιο προηγμένα drones και δύσκολα ανιχνεύσιμες θαλάσσιες νάρκες».

Σε αυτήν την κατάσταση, ο αντιναύαρχος των ΗΠΑ Κέβιν Ντόνεγκαν παρατήρησε ότι «και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποδεχτεί τις επίμονες επιθέσεις […] από τους Χούτι ως φυσιολογικές». Σύμφωνα με τους New York Times, αυτή η κατάσταση ανάγκασε τον Πρόεδρο Μπάιντεν να κάνει μια δύσκολη επιλογή σχετικά με τα μελλοντικά σχέδια αποτροπής των Χούτι.

Για να το κάνει αυτό, πρέπει να αναρωτηθεί εάν η Σαουδική Αραβία επιδιώκει μια κλιμάκωση της σύγκρουσης που θα μπορούσε να εκτροχιάσει μια σκληρά διαπραγματευθείσα εκεχειρία με τους αντάρτες.

Από την πλευρά του, ο Tim Lenderking, ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ για την Υεμένη, δήλωσε στα μέσα Δεκεμβρίου: «Όλοι αναζητούν έναν τρόπο να αμβλύνουν τις εντάσεις». Από την άλλη πλευρά της σύγκρουσης, στις 24 Δεκεμβρίου, ο διοικητής των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, υποστράτηγος Hossein Salami, ανακοίνωσε ότι ο ναυτικός αποκλεισμός του Ισραήλ θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πλήρη ναυτικό αποκλεισμό εάν η Μεσόγειος Θάλασσα, το Στενό του Γιβραλτάρ και άλλα οι πλωτές οδοί είχαν κλείσει.

Μέχρι σήμερα, η Υεμένη έχει ήδη καταφέρει να μπλοκάρει σχεδόν ολόκληρο το ισραηλινό λιμάνι Εϊλάτ στην Ερυθρά Θάλασσα, το οποίο λειτουργεί μόνο με το 15% της χωρητικότητάς του. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι πολιτοφυλακές Ανσάρ Αλλάχ κατάφεραν να χτυπήσουν ισραηλινό πλοίο στην Αραβική Θάλασσα, κοντά στην Ινδία, μακριά από το έδαφος της Υεμένης.

Από την πλευρά του, το Ιράν διαθέτει drones και υπερηχητικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που, σε περίπτωση ολοκληρωτικού πολέμου κατά του σιωνισμού, θα μπορούσαν εύκολα να στοχεύσουν εμπορικά πλοία που διασχίζουν τη Μεσόγειο προς τα ισραηλινά λιμάνια.

Ομοίως, προετοιμάζοντας μια ευρύτερη μάχη εναντίον του Ισραήλ, ο στρατός της Υεμένης ανακοίνωσε ότι διαθέτει 20.000 έφεδρους στρατιώτες εκπαιδευμένους και έτοιμους να πολεμήσουν μαζί με τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας εναντίον της σιωνιστικής οντότητας και του συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Στις 28 Δεκεμβρίου, η Υεμένη προειδοποίησε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους εταίρους της ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της Ερυθράς Θάλασσας και είπε ότι θα εντείνει τις επιθέσεις κατά των εχθρών της εάν συνεχιστεί ο αποκλεισμός της Γάζας.

Στο πλαίσιο αυτό, την προηγούμενη ημέρα, ανώτατοι διοικητές των Ενόπλων Δυνάμεων της Υεμένης συναντήθηκαν για να συζητήσουν τις τελευταίες περιφερειακές εξελίξεις και να αξιολογήσουν την ετοιμότητα μάχης των στρατευμάτων. Στο τέλος της συνάντησης δήλωσαν έτοιμοι να εκτελέσουν τις εντολές του αρχηγού του Ανσάρ Αλλάχ.

Στις 4 Ιανουαρίου, αφού ένα ναυτικό απόσπασμα της Υεμένης ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Ερυθρά Θάλασσα, χάνοντας τρία μικρά σκάφη και δέκα μαχητικά αεροσκάφη, ο διοικητής των παράκτιων δυνάμεων της Υεμένης, Υποστράτηγος Μοχάμεντ Αλ Καντίρι-Mohhamed Al Qadiri, προειδοποίησε ότι η Υεμένη δεν θα είχε καμία επιφύλαξη σχετικά με το δικαίωμα απάντησης, αλλά θα απαντούσε προσδιορίζοντας τον στόχο σε κάθε περίπτωση στα νησιά, στην Ερυθρά Θάλασσα και στις «βάσεις όπου σταθμεύουν οι σιωνιστές και οι αμερικανοί».

Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η συμμαχία τους αποφασίσουν τελικά να αμφισβητήσουν άμεσα τους Χούτι στην Ερυθρά Θάλασσα, θα αντιμετωπίσουν έναν τεράστιο ναυτικό πόλεμο στον Κόλπο του Άντεν, στην Αραβική Θάλασσα και στον Ινδικό Ωκεανό. Εάν αυτό συνέβαινε, θα πυροδοτούσε μια ασταμάτητη σπείρα αντιπαράθεσης ανείπωτων διαστάσεων.

Σε κάθε περίπτωση, η Υεμένη έχει ήδη καταφέρει να χρησιμοποιήσει τη στρατηγική της θέση ως δύναμη στις παγκόσμιες ισορροπίες και να καθιερωθεί ως σημαντικό στοιχείο στην εξίσωση της συνεχιζόμενης σύγκρουσης και να εκφράσει μια από τις πιο γενναίες υποστηρίξεις στον παλαιστινιακό λαό μπροστά στην ισραηλινή μηχανή πολέμου που υποστηρίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, αποτελώντας έτσι ένα σημαντικό διαπραγματευτικό χαρτί κατά του σιωνισμού και του αμερικανού μέντορά του.

Ο έλεγχος της διώρυγας του Σουέζ σημαίνει έλεγχο του 90% του παγκόσμιου εμπορίου, πράγμα που επηρεάζει άμεσα το Ισραήλ χτυπώντας την οικονομία του. Υπό αυτή την έννοια, οι Χούτι κατάφεραν να κάνουν αυτό που το Ισραήλ και οι ΗΠΑ προσπάθησαν μέχρι στιγμής να αποφύγουν πάση θυσία: «να μετατρέψουν τη γενοκτονία στη Γάζα σε μια παγκόσμια κρίση».

Ο λιβανέζος δημοσιογράφος Khalil Harb, επικαλούμενος την Παγκόσμια Τράπεζα σε άρθρο στο διαδικτυακό περιοδικό The Cradle, έγραψε ότι το Ισραήλ εισάγει και εξάγει «σχεδόν το 99% των αγαθών μέσω του ποταμού και της θάλασσας» και ότι «περισσότερο από το ένα τρίτο του ΑΕΠ του εξαρτάται από το εμπόριο εμπορευμάτων.»

Από την πλευρά του, ο βραζιλιάνος δημοσιογράφος με ειδίκευση στη διεθνή πολιτική Εντουάρντο Βάσκο υπογράμμισε ότι, εκτός από τον άμεσο αντίκτυπο του κινήματος των Χούτι στη Δυτική Ασία, οι ενέργειές του «παραλύουν την παγκόσμια οικονομία, δηλαδή την ίδια τη λειτουργία του καπιταλιστικού καθεστώτος, που είναι η προέλευση του προβλήματος του επιθετικού πολέμου στη Μέση Ανατολή.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Βάσκο πιστεύει ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν μπορούν να επιτεθούν απευθείας στην Υεμένη γιατί θα μπορούσαν να υπάρξουν αντίποινα εναντίον των συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή κυρίως κατά των κοιτασμάτων πετρελαίου τους, κάτι που θα επιδεινώσει βάναυσα την οικονομική κρίση με μια πετρελαϊκή κρίση (ήδη ξεκίνησε)». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, ενώ τα ΗΑΕ θέλουν ισχυρή δράση κατά των Χούτι, οι Σαουδάραβες είναι επιφυλακτικοί.

Την τελευταία στιγμή, σχεδόν στο τέλος αυτού του άρθρου, μάθαμε ότι η Υεμένη επιτέθηκε σε αμερικανικό πλοίο που μετέφερε προμήθειες για το Ισραήλ, ως απάντηση στις πρόσφατες επιθέσεις των ΗΠΑ στις ναυτικές δυνάμεις της Υεμένης.

Απαντώντας επίσης στις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Υεμένης Χουσεΐν Αλ Έζι-Hussein Al Ezzi επανέλαβε «την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας προς όλους τους προορισμούς, με εξαίρεση τα λιμάνια της κατεχόμενης Παλαιστίνης», διαψεύδοντας κατηγορηματικά τις ψευδείς πληροφορίες που διαδίδονται από την Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Βερολίνο για το θέμα της ασφάλειας της ναυσιπλοΐας.

Οι προηγούμενες γραμμές απεικονίζουν την ικανότητα και την αποφασιστικότητα του λαού της Υεμένης να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στον πόλεμο του Ισραήλ εναντίον της Παλαιστίνης. Όντως αποδεικνύουν πως, παρά το γεγονός ότι είναι μια μικρή Χώρα παγκοσμίως και περιφερειακά περιθωριοποιημένη ως προς την οικονομική ανάπτυξη, διατηρεί τη βούληση για αγώνα που εκφράζει το πανάρχαιο αίσθημα ύπαρξης ως ανεξάρτητου έθνους, αμφισβητώντας τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις παρεμποδίζοντας και εμποδίζοντας την εφαρμογή των αυτοκρατορικών πολιτικών τους στην περιοχή μέσω της άνευ όρων υποστήριξής τους στο Ισραήλ.

18 Ιανουαρίου 2024

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος     Comune.info

* στην κεντρική φωτογραφία: Η διαμαρτυρία στη Σαναά, πρωτεύουσα της Υεμένης, μετά την αγγλοαμερικανική επίθεση το βράδυ της 11ης Ιανουαρίου. Foto wikipedia

πηγή: proininews.gr