Ο Ηλίας κι ο Γρηγόρης είναι πάντα κοντά μας!

Γενάρης και πάλι και θυμόμαστε τους δυο συντρόφους μας που χάσαμε τα τελευταία χρόνια αυτό το μήνα. Τον Ηλία Καμαρέτσο, στις 2 Γενάρη του 2014 και το Γρηγόρη Κωνσταντόπουλο, στις 23 Γενάρη του 2017.  Πολλά μπορούμε να πούμε και για τους δυο. Για την πίστη τους στη λαϊκή υπόθεση, για το επαναστατικό τους πνεύμα, για τη φλογερή τους αγωνιστικότητα, για το πολιτικό και ιδεολογικό φορτίο που κουβαλούσαν, για τη χαρά τους να το μεταδίδουν σε μας τους νεότερους.

Η προσφορά τους στο λαϊκό και επαναστατικό κίνημα της χώρας μας είναι αναμφισβήτητη. Με την οργανωμένη πάλη τους για δεκαετίες, πρώτα απέναντι στο σύστημα κι έπειτα απέναντι στα ρεφορμιστικά δεκανίκια του, κέρδισαν το σεβασμό των συντρόφων και των συναγωνιστών τους. Με την αφοσίωσή τους στις κόκκινες σημαίες με τα σφυροδρέπανα έγιναν έμπνευση για την οργάνωσή μας, μια οργάνωση της οποίας έριξαν τα θεμέλια, αυτοί και οι σύντροφοί τους που σήκωσαν ανάστημα στη διάλυση και στον «αέρα της αλλαγής» που σάρωνε συνειδήσεις.

Και αργότερα, όταν οι ισχυροί της γης διαλαλούσαν τη νίκη τους απέναντι στους λαούς και κήρυσσαν το τέλος της ιστορίας, για να κηρύξουν, ουσιαστικά, τον πόλεμο στην ίδια την ανθρωπότητα, σε ό,τι είχε χτίσει ως τότε με ιδρώτα και αίμα, ήταν πάλι ανάμεσα σε αυτούς που πρώτοι ύψωσαν τις γροθιές και βροντοφώναξαν ότι η ταξική πάλη δεν τελειώνει, ότι οι λαοί έχουν κάθε λόγο να αντισταθούν και όχι να συνεργαστούν με τους δυνάστες τους.

Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος έγινε το έργο της ζωής και των δυο. Με την πάλη τους μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ(μ-λ) ανέδειξαν την ανάγκη του αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και την καπιταλιστική κυριαρχία, ενός αγώνα καθημερινού και δύσκολου, για τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα που έφερνε η ζωή μπροστά στους λαούς.

Αυτός ο αγώνας σήμερα συνεχίζεται χωρίς τον Ηλία και το Γρηγόρη. Το ήξεραν κι εκείνοι ότι κάποτε θα γινόταν κι αυτό και το ξέραμε κι εμείς. Αυτό δε σημαίνει ότι δε νιώθουμε το κενό. Όπως δε σημαίνει ότι δε συνεχίζουμε, με το βλέμμα στο μέλλον, να βαδίσουμε το δύσκολο, αλλά δίκαιο δρόμο που κι αυτοί βάδισαν. 

Προλεταριακή Σημαία