Μουσική Στίχοι Ερμηνεία Χρήστος Δενδρινός Ενορχήστρωση Άκης Μελής

Η ζωή και ο θάνατος του Λουκάνικου, του σκύλου σύμβολο

Προστάτευε τους φίλους του στις διαδηλώσεις, αλλά η υγεία του επιβαρύνθηκε σοβαρά απ’ τα δακρυγόνα

Ο Λουκάνικος που φέρεται να πέθανε τον Μάιο του 2014, είναι γέννημα θρέμμα Εξαρχειώτης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο τρίγωνο Μεσολογγίου, Ναυαρίνου, Χαριλάου Τρικούπη. Οι κάτοικοι και οι ιδιοκτήτες των γύρω μπαρ τον τάιζαν και τον χάιδευαν, κι αυτός ανταπέδιδε την αγάπη.   Έγινε γνωστός παγκοσμίως την περίοδο των διαδηλώσεων του Συντάγματος, πάντα στο πλευρό των Αγανακτισμένων και απέναντι στην αστυνομία.

Η συμμετοχή του στις διαδηλώσεις φυσικά μεγαλοποιήθηκε και απέκτησε συμβολισμούς που δεν ταιριάζουν σε έναν σκύλο (δόθηκαν στις πράξεις του ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σαν να ήταν ο Τσε Γκεβάρα), όμως παρότι δεν είχε πλήρη πολιτική συνείδηση κι ούτε ήξερε πραγματικά γιατί γίνονταν οι διαδηλώσεις, ήξερε άλλα πράγματα, και πολύ καλά μάλιστα.     Ένιωθε ποιοι τον αγαπούσαν, ποιοι τον ήθελαν μαζί τους, ποιοι του φέρονταν καλά. Και ένιωθε ότι οι αστυνομία προσπαθούσε να περιορίσει και συχνά να χτυπήσει τους συντρόφους του. Διαισθανόταν ποιοι είναι οι ‘καλοί’ και ποιοι οι ‘κακοί’ και πάντα γάβγιζε τους αστυνομικούς για να αφήσουν ήσυχους τους φίλους του.    Δεν δάγκωνε τους εχθρούς: Μόνο τους γάβγιζε. Ο σκοπός του δεν ήταν να επιτεθεί, αλλά να προστατέψει -αμυνόμενος, με δυνατές φωνές- τον εαυτό του και τους φίλους του.  

Ο διάδοχος του αείμνηστου Κανέλλου ήταν κάθε μέρα στην πλατεία Συντάγματος. Αποδοκίμαζε τους βουλευτές, συμμετείχε με παλμό γαβγίζοντας στα συνθήματα, χαϊδευόταν κι έκανε χαρές με όποιον τον πλησίαζε.    Δεν δάγκωνε όμως τους “εχθρούς”: Μόνο τους γάβγιζε. Ο σκοπός του δεν ήταν να επιτεθεί, αλλά να προστατέψει -αμυνόμενος, με δυνατές φωνές- τον εαυτό του και τους φίλους του.   

Λέγεται πως το όνομα “Λουκάνικος” του το έδωσαν θαμώνες του κέντρου διαπιστώνοντας πως απ’ όλα τα φαγητά που του έδιναν, τα λουκάνικα ήταν τα πιο αγαπημένο του.   

ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ

Από κουτάβι αλήτευα στους δρόμους της Αθήνας,

ποτέ μου δε με φόβισε ο ήχος της σειρήνας.

Με τον Κανέλλο γαύγιζα για αυτά που ενοχλούσαν,

μα κάποιοι τύποι πιο εκεί μας παρακολουθούσαν.

Στα Εξάρχεια τριγύριζα την πείνα μου να κλέψω,

και κάτι όνειρα παλιά να θέλω να χωνέψω.

Και όπως καθόμουν αραχτός και χάιδευαν τα αφτιά μου,

είπα να κάνω αληθινά τα ψεύτικα όνειρά μου.

Μια νύχτα που κατέβαινα για βόλτα στην πλατεία,

είδα καπνό και κόσμο, μεγάλη φασαρία.

Σε αυτούς που ήταν απέναντι να θέλω να γαυγίζω,

μα πες μου γιατί ξαφνικά άρχισα να δακρύζω…

Κάνε μου νόημα σε ποιους θες να αγριέψω,

με κράνη που γυαλίζουνε απόψε θα παλέψω.

Κι αν όλα είναι ασπρόμαυρα, τα χρώματα χωρίζω,

για να μπορώ το αίμα σας και γω να ξεχωρίζω.

Δεν θέλω απόψε να κρυφτώ, δεν θέλω να σας χάσω.

Κι αν τρέχω λίγο πιο πολύ δεν θα σας προσπεράσω.

Μολότοφ δεν κρατάω εγώ μα ξέρω να γρυλίζω,

για ελπίδες και για όνειρα πάντα θα τους γαυγίζω.

Λουκάνικο με είπατε και έγινα πρώτη μούρη,

εξώφυλλο στο time για να μας φέρει γούρι.

Και όπως λοιπόν ξεφύλλιζα, σκυλίσια η ζωή μου,

σας γλύφω πάλι τις πληγές με την αναπνοή μου.

Και τώρα πια που έφυγα, μου λείπετε, και λείπω.

Τα όνειρά σας τα έχω εδώ, δεν τα εγκαταλείπω.

Μη τα πετάξετε ποτέ, μην γίνουν όλα ίδια,

οι σκύλοι δε μπορούν να βρουν όνειρα σε σκουπίδια.