Μόνο θλίψη μπορούν να προκαλέσουν τα δεύτερα «γεγονότα» στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη. Διότι, παρ’ ότι δεν ήσαν η κύρια πλευρά του τριήμερου γιορτασμού, απασχόλησαν τον κόσμο της αριστεράς και ένα τμήμα της νεολαίας. Αφορούσαν στην πολιτική πρακτική, την ηθική και τη διαπαιδαγώγηση.

Έχουμε και λέμε: Η ΚΝΕ έχει κάνει «αποικία» της στο ΕΜΠ το τριήμερο, ελέγχει τα μικρόφωνα, αραδιάζει αρλούμπες, γράφει συνθήματα στις πύλες με την υπογραφή της -η οποία δεν υπήρχε τότε- δηλαδή ψευτιά και νταηλίκι. Η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) κατάφερε ν’ αρπάξει τη σημαία του Πολυτεχνείου το 1996 με τη διάλυση της ΕΦΕΕ και την περιφέρει κρυμμένη σε τσάντες, σχεδόν σαν επιτάφιο, (αλήθεια γιατί την κρατούν μόνο άντρες;) κάθε 17 Νοέμβρη, θέατρο! Οι φοιτητικές οργανώσεις ΑΡΙΣ-ΑΡΑΝ-ΝΚΑ (ΝΑΡ) όταν δεν πλακώνονται στο ξύλο μεταξύ τους, κάνουν τους πορτιέρηδες στο «κάτω» Πολυτεχνείο και ελέγχουν την είσοδο με μεγαλοπρέπεια ψευτοεπαναστάτη. Ήταν όλοι αυτοί που στη χολέρα της πανδημίας και της κυβερνητικής τρομοκρατίας είπαν «θα λογαριαστούμε μετά» και στον Μητσοτάκη να πάρει γερά μέτρα. Κατάντια! Να σημειώσουμε πως δεν είμαστε υπερασπιστές των Συριζαίων που ματοκύλισαν εργάτες και συνταξιούχους, μηδέ του Μανιού εξαιρουμένου, που ψήφιζε όσα ψήφιζε στη Βουλή και τώρα δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Ο λαός λέει πως το ραβδί έχει δύο άκρες, αλλά εδώ μιλάμε για την πρακτική και την κουλτούρα νέων ανθρώπων.

Είμαστε λοιπόν κατά της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται» όπως λένε άσκεφτα ορισμένοι αναπαράγοντας τα μυθεύματα των αστών θεατρίνων; Όχι βέβαια. Η βία είναι η μαμή της ιστορίας και το έργο αυτών που υπηρέτησαν το δίκιο και τη λευτεριά των λαών είναι «αργασμένο» με τη σύγκρουση. Αλλά οι «πορτιέρηδες» του Πολυτεχνείου δε βρίσκονται σ’ αυτόν τον καμβά. Από ποιον εξουσιοδοτήθηκαν για όσα έκαναν; Από τον εαυτό τους; Σε ποιον έδωσαν λογαριασμό; Στον εαυτό τους; Πού έθεσαν το θέμα; Πουθενά. Αλλά εκτός των φασιστών και των κραγμένων αστών, ο καθένας μπορεί να καταθέτει στεφάνι, να τιμάει με τον τρόπο του, να απέχει ή να παραβρίσκεται στο ΕΜΠ τον Νοέμβρη.

Αύριο το πραγματικό λαϊκό μαζικό κίνημα θα έχει και το δικό του τελετουργικό. Αλλά μέχρι τότε ισχύει ο σεβασμός και η αναγνώριση, τουλάχιστον σε όσους έπραξαν ή πράττουν. Το «πού πας ρε μπάρμπα» στους πρωταγωνιστές της εξέγερσης από ανθρώπους που γεννήθηκαν τον 21ο αιώνα φαντάζει τραγικό ή γελοίο. Πολύ δε περισσότερο όταν «συνιστώσες» φοιτητικοκεντρικές ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι πρότινος νόμιζαν ότι κυβερνούσαν τη χώρα. Φρικτό άκουσμα, φρικτό θέαμα! Πληθαίνουν οι φωνές και οι γραφές που επισημαίνουν πως ο χώρος των λεγόμενων ΕΑΑΚ στα ΑΕΙ/ΤΕΙ, πέρα από τις σφαλερές θέσεις για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα» και «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο», σέρνεται στο χουλιγκανισμό, το σέρτικο ύφος, τον κουτσαβακισμό.

Δεν είμαστε θιασώτες και οπαδοί του «γαλλικά και πιάνο». Αλλά δε μπορούμε να δεχτούμε σε καμία περίπτωση πως η νεολαία πρέπει να διαπαιδαγωγείται στο ψέμα και την «αλανιάρικη συμπεριφορά». Άλλο πράγμα η επιμονή στο στόχο και άλλο η ψευτομαγκιά. Το δεύτερο έχει κοντά ποδάρια και εφήμερη δράση. Όταν στους δρόμους φωνάζεις δυνατά για το παράδειγμα του Μπελογιάννη, πρέπει να συμπεριφέρεσαι και ανάλογα. Αλλιώτικα θα τον μπερδέψεις με τον… Κολιγιάννη και ό,τι ακολούθησε.

Θανάσης Τσιριγώτης

πηγή: Λαϊκός Δρόμος