Δημήτρης Μαυρίδης

Εξήντα χιλιάδες στρέμματα δάσους και δασικής έκτασης καταστράφηκαν μέσα σε τέσσερις ημέρες αναφέρει το κέντρο BEYOND του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών και, ενώ στα αυτιά των αριθμολάγνων ο αριθμός αυτός ηχεί εντυπωσιακός, στα μάτια των ειδικών φαίνεται τρομακτικός. Τα εξήντα τετραγωνικά χιλιόμετρα καμένης γης δε λένε τίποτα στον άσχετο από αριθμητικά μεγέθη πολίτη, και, συνεπώς, είναι αναγκαίο να προβεί κάποιος στην απαιτούμενη αναγωγή σε γνωστά από την εμπειρία του γι’ αυτόν περιβάλλοντα. Μέσα σε τέσσερις μέρες είναι σαν να κάηκαν ο Εθνικός Δρυμός του Ολύμπου και του Σουνίου μαζί! Μπορεί να μην υπάρχει αντιστοιχία στις περιοχές της τωρινής καταστροφής μ’ αυτήν στους προαναφερθέντες Ε.Δ. ως προς τη βιοποικιλότητα, ωστόσο υπάρχουν καμένα δέντρα, σπίτια και ζώα, δηλαδή έχει συντελεστεί μια μεγάλη καταστροφή. Κι αν μέχρι τώρα δεν έχει καταστραφεί ακόμα ούτε ο Όλυμπος ούτε το Σούνιο, η Πάρνηθα, σίγουρα, σε είκοσι με τριάντα χρόνια από τώρα θα έχει μετατραπεί σε περιαστικό δάσος – το μεγαλύτερο βέβαια της χώρας -, καθώς θα έχει απολέσει το ιδιαίτερό της κάλλος και τον φυσικό της πλούτο, που τη χαρακτηρίζουν σήμερα Εθνικό Δρυμό.

Εκατοντάδες είναι οι εικόνες καταστροφής στο διαδίκτυο από την πύρινη λαίλαπα. Καρβουνιασμένα ζώα και κορμοί δέντρων, μαύροι σκελετοί σπιτιών και άμορφες μάζες εγκαταλελειμμένων οχημάτων, πλαστικού και μετάλλου. Αποκαμωμένοι πυροσβέστες στους πυρακτωμένους δρόμους, καπνοί και φωτιά που εφάπτονται των οικισμών και που κάποιες φορές προέρχονται απ’ τα ίδια τα σπίτια τους. Πρόσωπα και φωνές ανθρώπων σε απόγνωση. Ανθρώπων που όχι μόνο έχασαν τα πάντα μέσα σε λίγες στιγμές, αλλά και που ξέρουν ότι δύσκολα θα επιστρέψουν σε έναν τόπο όπου η τέφρα θα αιωρείται στον αέρα για πολλά χρόνια και θα λείπει το πόσιμο νερό, απαραίτητο στοιχείο για μια επανεγκατάσταση μόνιμη. Μπορεί η απόγνωσή τους να αποτυπώνεται στις εικόνες, ωστόσο, η οργή των πολιτών απέναντι στην κρατική ανεπάρκεια ξεχειλίζει στα βίντεο που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και που δεν είναι άλλο από αποσπάσματα τηλεοπτικών ειδησεογραφικών εκπομπών και από τα ρεπορτάζ που διενεργούν οι απεσταλμένοι τους κοντά στα πύρινα μέτωπα. Δύο βίντεο από τις πυρκαγιές που ακόμα κατακαίγουν την Εύβοια είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά για την «αμυντική στάση» των πετσοχορτασμένων μίντια απέναντι σε οποιαδήποτε επικριτική εις βάρος της κυβέρνησης δήλωση και απέναντι σε αλήθειες που μόνο ο εξοργισμένος – λόγω της κρατικής ανεπάρκειας – πολίτης μπορεί να ξεστομίσει.

Στο πρώτο βίντεο, ένας αρχιμανδρίτης διακόπτεται με αγενή και απαράδεκτο για τη δημόσια τηλεόραση τρόπο, προτού ολοκληρώσει τη σκέψη του, μέσω της επικάλυψης της φωνής του ομιλητή από την αναμενόμενη περί δυσμενών καιρικών συνθηκών άποψη – δικαιολογία του παρουσιαστή. Αυτό συνέβη όταν ο πρώτος με πολύ σαφή τρόπο επεσήμανε στο λόγο του απλώς το οφθαλμοφανές και αυταπόδεικτο, δηλαδή την έλλειψη υλικής και ουσιαστικής βοήθειας από το κράτος προς τους πυρόπληκτους πολίτες την ύστατη στιγμή της καταστροφής. Θα μπορούσε εδώ κανείς να διακρίνει μια αντιφατική συμπεριφορά της κρατικής τηλεόρασης (και συνεκδοχικά της κυβέρνησης) απέναντι στους ανθρώπους της Εκκλησίας, καθώς, ενώ πολλές φορές προσκαλεί και εμφανίζει εκκλησιαστικούς πατέρες και θεολόγους να εκφράζουν άποψη πάνω σε θέματα κοινωνικά, ακόμη και επιστημονικά(!), εν προκειμένω φιμώνει έναν αρχιμανδρίτη που διατυπώνει μια προφανέστατη αλήθεια. Μια αλήθεια που τσουρουφλίζει την ώρα της φωτιάς. Γιατί είναι γνωστό πως η κυβέρνηση, αλλά και η εκάστοτε εξουσία, χρησιμοποιεί εργαλειοποιεί το λόγο των ανθρώπων της Εκκλησίας με σκοπό την υλοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων που αφορούν μεγάλο εύρος της κοινωνίας και, κυρίως, για τη διατήρηση του κοινωνικοοικονομικού κατεστημένου μέσω της επιρροής της. Όταν, όμως, απλοί ιερωμένοι ασκούν κριτική σε ρεαλιστική κι όχι μεταφυσική βάση, αυτοί φιμώνονται ως απλοϊκοί και γραφικοί. Στο δεύτερο βίντεο ένας πολίτης ξεσπά οργισμένος μπροστά στην κάμερα για το ίδιο θέμα για το οποίο ο ιερωμένος του προηγούμενου βίντεο τοποθετήθηκε με τόση πραότητα και ευθύτητα. Ο εξοργισμένος πολίτης αφού μίλησε θυμωμένα στην κάμερα για την ολιγωρία των αρχών στην συγκεκριμένη περιοχή της Εύβοιας που πληττόταν από τη φωτιά, για την παντελή κρατική απουσία και, τέλος, για βαθμοφόρους που κόβουν βόλτες με τα τζιπ και «καμαρώνουν» (αναφερόμενος σε κάθε ανευθυνοϋπεύθυνο του κρατικού μηχανισμού και της κυβέρνησης), πέταξε το φοβερό «τα γαμήδια, μόνο για φωτογραφίες και φόρους είναι!».

Η λέξη «γαμήδι», η οποία μάλλον φέρει αρνητικό σημασιολογικό φορτίο και δεν ενέχει την έννοια ενός επιθυμητού ή ευχάριστου αποτελέσματος μιας απολαυστικής κατά τ’ άλλα πράξης, στο συγκεκριμένο κειμενικό περιβάλλον εκλαμβάνεται ως συνώνυμο του παλιάνθρωπου, του ύπουλου, του λακέ, της ορντινάτζας. Θα πρέπει εδώ να αναρωτηθούμε αν αυτός ο απλός πολίτης, που η κρατική αδιαφορία και η αναλγησία τον «έβγαλαν από τα ρούχα» του, τελικά, απέδωσε με τον πιο ακριβή χαρακτηρισμό αυτούς που κρατούν το μέλλον του τόπου στα χέρια τους και διευθύνουν τις ζωές μας. Και, όπως φαίνεται, ο χαρακτηρισμός αυτός ξεστομίστηκε μεν εν βρασμώ, αλλά αποτελεί σίγουρα απαύγασμα χρόνιας αγανάκτησης και οργής απέναντι σε λιμοκοντόρους που ζουν από την φορολόγηση άλλων και σε επιτήδειους που λαμβάνουν το μπαξίσι τους από αυτούς που νέμονται τον πλούτο της χώρας. Γιατί αυτό το τελευταίο φαίνεται να συμβαίνει και στην περίπτωση των πυρκαγιών.

Όλα, μες το μυαλό του πολίτη, σ’ ό, τι αφορά τις πυρκαγιές, συνηγορούν στο ότι κάποιοι αποφασίζουν, κάποιοι εκτελούν, κάποιοι διευκολύνουν και κάποιοι άλλοι την πληρώνουν. Η ιστορία, μάλλον, έχει ως εξής. Για τη χρήση και εκμετάλλευση της γης αποφασίζει το κεφάλαιο, δηλαδή ο μεγαλοεπενδυτής, για λογαριασμό του οποίου ένα ολόκληρο επιτελείο τεχνοκρατών μελετά την αγορά και την πώληση της γης. Επενδύσεις εκατομμυρίων και πρεστίζ, ανάλογα με το «φιλέτο», στην εγχώρια και παγκόσμια αγορά ακινήτων. Το δάσος, τα ζώα και τα υπάρχοντα σπίτια θα τα κάψει ο Μπάμπης ο Σουγιάς. Γιατί αυτή είναι δουλειά καθαρά του υποκόσμου και των εκτελεστών «συμβολαίων». Άλλωστε, δε μπορούν οι κύριοι και οι κυρίες των γραφείων να περιφέρονται με μπετονάκια βενζίνης ανά χείρας στην Αττική ύπαιθρο, την Κορινθία και την Ηλεία. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη αναλαμβάνει το κράτος, που έχει ήδη από καιρό προνοήσει μέσω παλαιότερων νομοθετημάτων και παραθυρακίων σ’ αυτά. Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής διακυβέρνησης ενός ab ovo προτεκτοράτου βαλκανικής κοπής, σε κάθε ενδεχόμενη καταστροφή και μάλιστα οικολογική θα πρέπει να διαβλέπεται απ’ όλους, από το Μήτσουλα του κάμπου μέχρι και τον Παπαχατζημήτσουλα του real estate, μια μεγάλη οικονομική ευκαιρία, ένα λαμπρό πεδίο κερδοφορίας. Έτσι, το κράτος με την ανάλογη νομοθεσία διευκολύνει όσο μπορεί τη διαδικασία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βοήθησε ακόμα περισσότερο με την ολιγωρία που επέδειξε κατά το ξέσπασμα των πυρκαγιών, με την ανεπάρκειά του σε μέσα και προσωπικό και την εμφανή προτίμηση που επέδειξε όλο το προηγούμενο διάστημα στην ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής για πειθάρχηση του λαού, εις βάρος πάντα της βελτίωσης των όρων διαβίωσής του, της υγείας και της ασφάλειάς του.

Ως επιστέγασμα των μύδρων του, ο εξοργισμένος πολίτης χρησιμοποίησε απειλητικά το προσφιλές σε όλους συνηρημένο ρήμα γαμέω – ῶ στο πλαίσιο ενός ιδιόμορφου ρηματικού συνόλου, στο οποίο η ενέργεια του ρήματος μεταφέρεται με έμφαση στον αντίχριστο(!). Όμως, εδώ, ο Οξαποδώ στη συνείδηση του πολίτη δε συνδέεται με θρησκευτικές δοξασίες και τη μεταφυσική σύγκρουση με το κακό. Τα «γαμήδια» και ο «αντίχριστος» στο μυαλό του πυρόπληκτου είναι δύο κρίκοι της ίδιας απάνθρωπης και αντιοικολογικής αλυσίδας. Ο Οξαποδώ είναι ο εγκέφαλος και ο χρηματοδότης ενός διεστραμμένου σχεδίου απανθράκωσης του φυσικού περιβάλλοντος στο βωμό του χρήματος και τα «γαμήδια» όλοι οι υπόλοιποι λακέδες που με τον τρόπο τους διευκολύνουν την ολοκλήρωση του σχεδίου αυτού αποδίδοντας τεχνηέντως την «αδυναμία» αντιμετώπισης της φωτιάς στα ακραία καιρικά φαινόμενα.

«Τίποτα να μη μείνει όρθιο και ζωντανό», είπε ο Οξαποδώ. «Μόνο άνθρωποι να μην καούν, γιατί χαθήκαμε…».

Μαυρίδης Δημήτρης