Τις μέρες αυτές που ζωντάνεψε πάλι η ναζιστική θηριωδία κι ο δοσιλογισμός με αφορμή το Δίστομο, τις μέρες αυτές που ξυρίζονται οι κορφές των απάτητων ορέων και σβήνονται τα χνάρια των ανταρτών, για να εγκατασταθούν οι Γερμανικές ανεμοφτερούδες, τις μέρες αυτές που η Γερμανία ετοιμάζεται να εκδώσει πανδημικά ομόλογα για νέους οικονομικούς στραγγαλισμόυς των “γουρουνιών” του Νότου, τις μέρες λοιπόν αυτές που η Γερμανική Fraport, κατέχοντας τα πιο τουριστικά αεροδρόμια του Ελλαδιστάν, κανονίζει τις πανδημικές τουριστικές της πτήσεις, μου ήρθε στο νου ο Πασκουαλίνο και οι Εφτα Καλλονές της Λίνα Βερμύλλερ.
Μια από τις διαχρονικά πολυαγαπημένες ταινίες.
Την ένοιωσα σαν προέκταση του χτές στο σήμερα.
Ο Πασκουαλίνο, ένας Ναπολιτάνος – ή μπορεί κι Έλληνας – γόης, που τον ταΐζουν η μάνα του κι οι εφτά αδερφές του, σκοτώνει για λόγους τιμής τον νταβαντζή της μιας αδερφής, κλείνεται σε ψυχιατρείο, δέχεται να βγεί με την προϋπόθεση να πάει φαντάρος, ζει τον εφιάλτη του πολέμου, με τους Ναζί πρώην συμμάχους των Ιταλών και τώρα εχθρούς, κάνει ό,τι περνάει απ’ τη μίζερη ύπαρξή του για να μείνει ζωντανός, σκοτώνει το φίλο του, συνευρίσκεται με το ίδιο το κτήνος, τη δεσμώτρια του στρατοπέδου συγκέντρωσης, σε μια σκηνή που ξεφτελίζει τον έρωτα και τελικά μένει ζωντανός.
Η ταινία τελειώνει με τον αγαπημένο Τζιανκάρλο Τζιανίνι, ως Πασκουαλίνο, να βλέπει το φακό, με το βλέμμα ενός ακυρωμένου ανθρώπου, ενός νεκροζώντανου.
– Ναι, επέζησα.
Σα να μην έχει πια καμιά σημασία.

(Στο 1ο βίντεο η επική αρχή της ταινίας. Δείτε το ως το τέλος και απολαύστε το αφηγηματικό του Τζιανίνι. Στο 2ο το τέλος της ταινίας)

Νίνα Γεωργιάδου