Κάθε Παρασκευή κάθε βδομάδας. 52 Μεγάλες Παρασκευές το χρόνο.
Αλλά είναι κι οι Δευτέρες και οι Τρίτες. Όλες μεγάλες. Ατέλειωτες, από το χάραμα ως τη νύχτα.
Στις υπόγειες στοές ορυχείων. γιατί χωράνε τα μικρά κορμιά σε μικρά λαγούμια. Στα υφαντουργεία. Γιατί χωράνε τα μικρά δάχτυλα στα μικρά στημόνια. Στα σκλαβοπάζαρα για κάθε χρήση. Εκατοντάδες χιλιάδες. 
Σαν τους υπόνομους της Νέας Υόρκης με τα εκατοντάδες χιλιάδες ποντίκια.
Μόνο που στα λαγούμια των ορυχείων είναι παιδιά. Όχι ακριβώς παιδιά. Ανήλικοι γέροι. Έχουν μια βαθιά ρυτίδα σαν την κοίτη ξερού ποταμού.
Μια χαράδρα ολόκληρη που κάθε μέρα στέλνουν τα όνειρά τους ν’ αυτοκτονήσουν.
Όταν βγαίνουν απ’ το λαγούμι, δεν τα τυφλώνει το φως του ήλιου γιατί ο ήλιος έχει κάνει κιόλας τη γύρα του για το άλλο ημισφαίριο.
Κι έτσι, η ζωή τους είναι πάντα νύχτα. Μεγάλες βδομάδες και νύχτα.
Σαν να μη τα γέννησε μάνα.
Σα να μην άνοιξε γυναίκα τα πόδια της να τρέξουν τα καυτά νερά της επιτόκιας διάρρηξης και μιας ζωής αδημονούσας να δει πώς είναι ο ήλιος.
Τη θάλασσα την ήξεραν πριν γεννηθούν, κολυμπώντας στ’ αμνιακά νερά της μάνας τους με τον ομφάλιο αναπνευστήρα.
Και ήθελαν να βγουν γιατί εκείνη η θάλασσα ήταν μικρή. Ήθελαν κάτι περισσότερο απ’ την ελάχιστη θάλασσα.
Ήθελαν να δουν μεγάλα πελάγη. Αυτά που δικαιούνται να βλέπουν όλοι οι άνθρωποι.
Μα πού να φανταστούν πως κάποιοι γεννιούνται για να σταυρώνονται κάθε μέρα.
Σα να μην ένοιωσε η μάνα τους ν’ ανοίγουν τα νεφρά της και να μπουκάρει ο ποταμός των ωδινών στα σκέλη της. Μόνο οδύνη και ωδίνες και γέννες μικρούλικων γερόντων, που μοιάζουν σα να βγήκαν απ’ την καρβουνιά του ορυχείου, και τη γλίτσα της χωματερής.
Και καμιά δοξαστική αποκαθήλωση.
Καμιά μυροφόρα ν’ αλείψει το μικρό κορμί με μύρα.
Καμιά ανάληψη στους ουρανούς. Μόνο βαθιά μέσα στα λαγούμια.
Όταν γεννιέσαι γέρος, χίλιες φορές να γεννηθείς, πάλι θα σε σταυρώσουν.
Και χωρίς καμιά προσδοκία ανάστασης.
Άσε, περίσσεψαν οι Μεγάλες Παρασκευές.
Μην την ψάχνεις αλλού την κατάνυξη.
Κι αν θες, σώνει και καλά ένα άγιο φως, ψάξτο εκεί που δεν κλείνουν τις πόρτες των σχολείων στα κυνηγημένα, δεν φτύνουν πάνω στις ζωές των παιδιών και δεν βολεύονται ούτε με λιγότερο ουρανό, ούτε με λιγότερη θάλασσα.

Νίνα Γεωργιάδου

Διάβασε και αυτό:

Η σαπίλα των σκανδάλων τους προκαλεί την οργή των λαϊκών ανθρώπων που βιώνουν μια διαρκή φτώχεια