Με πρόσχημα την υπογεννητικότητα, η Κεραμέως μιλώντας στο συνέδριο με θέμα «Δημογραφικό 2022: Η μεγάλη πρόκληση», προανήγγειλε την παράταση από τον Σεπτέμβρη του ωραρίου στο 50% των Ολοήμερων Νηπιαγωγείων και Δημοτικών έως τις 17.30. Πρόκειται για πιλοτική εφαρμογή, ενώ απώτερος στόχος είναι η λειτουργία του Ολοήμερου σχολείου ως τις 18.00.

Καταρχάς, να υπογραμμίσουμε την υποκρισία της υπουργού Παιδείας και της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Γιατί και αυτοί, όπως και όλες οι αστικές κυβερνήσεις, ως πολιτικοί διαχειριστές του καπιταλισμού, ευθύνονται για το τεράστιο μπάχαλο στις εργασιακές σχέσεις, ευθύνονται για την ουσιαστική κατάργηση του 8ωρου στον ιδιωτικό τομέα, για τους μισθούς πείνας και τις συμφωνίες κατόπιν εξαναγκασμού «κάτω απ’ το τραπέζι» με τους εργοδότες, για την ανεργία, για τον εξανδραποδισμό των εργαζόμενων, για όλα αυτά τέλος πάντων που αποτρέπουν τα νέα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά. 

Επειτα σημειώνουμε ότι το Ολοήμερο επιβλήθηκε για να προσαρμοστεί το σχολείο στις εργασιακές σχέσεις-λάστιχο των γονιών και όχι για να ικανοποιήσει τις πραγματικές ανάγκες (μαθησιακές, αναπτυξιακές) των παιδιών. Ηταν η πλέον φθηνή λύση για το κεφάλαιο, ώστε να μπορεί να απασχολεί τους εργαζόμενους γονείς στις «γαλέρες» του, χωρίς αυτοί να έχουν την έγνοια των παιδιών τους. 

Γι’ αυτό και παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια και τις εξαγγελίες για προγράμματα σπουδών, το Ολοήμερο λειτούργησε και λειτουργεί ως πάρκινγκ των μικρών παιδιών. Με τμήματα μεικτά, με ελάχιστους δασκάλους, με εξαφανισμένες «ειδικότητες», με υποτυπώδη και ανύπαρκτη υποδομή δεν θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να είναι κάτι διαφορετικό πέρα από «φύλαξη».

Λέμε ότι η Ολοήμερη λειτουργία του σχολείου δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες των παιδιών γιατί είναι φύσει αδύνατον ένα μικρό παιδί να σταθεί στο σχολείο άπειρες ώρες και να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε μαθησιακή διαδικασία κατάκοπο και χωρίς καθαρό μυαλό.

Η ατέλειωτη παραμονή στο σχολείο, και μάλιστα σ’ ένα σχολείο-φυλακή, που καταπνίγει τις ιδιαίτερες κλίσεις και τα χαρίσματα αντί να τα αναδεικνύει, που είναι προσανατολισμένο στις γνώσεις μιας χρήσης, την παπαγαλία, που ενισχύει τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό αντί τη συλλογική προσπάθεια και την αλληλεγγύη φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Μια τέτοια ζωή για τα μικρά παιδιά, που συνεχίζεται μάλιστα επί σειρά ετών, καθόλη τη διάρκεια φοίτησης σε Νηπιαγωγείο-Δημοτικό, θα οδηγήσει τους μαθητές να μισήσουν το σχολείο, αντί να το αγαπήσουν, να απομακρυνθούν προϊόντος του χρόνου από αυτό.  

Για να μη μιλήσουμε για την έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς και τα άπειρα προβλήματα στις οικογενειακές σχέσεις.

Για όλους αυτούς τους λόγους, οι εκπαιδευτικοί που στέκονται σε ταξικές θέσεις πρέπει να απορρίψουν το Ολοήμερο Σχολείο -και φυσικά την παράτασή του- και να διεκδικήσουν ως μόνη και αναγκαία λύση τη μείωση του ωραρίου των εργαζόμενων γονιών.

Γιούλα Γκεσούλη – Κόντρα