Έπειτα από έξι μέρες απεργίας με καθημερινές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, στις οποίες πήραν μέρος δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί, έχοντας στο πλευρό τους γονείς και μαθητές, το συνδικάτο των δασκάλων του Λος Άντζελες (UTLA) ήρθε σε συμφωνία με τις αρμόδιες αρχές Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης καθώς ικανοποιήθηκαν τα περισσότερα από τα αιτήματά του για στήριξη του δημόσιου σχολείου.

Οι εκπαιδευτικοί του Λος Άντζελες, που ξεσηκώθηκαν για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια, κέρδισαν νέες τριετείς συμβάσεις εργασίας με άμεσες μισθολογικές αυξήσεις 6%, διαβεβαιώσεις για πάνω από 600 προσλήψεις νοσηλευτών, βιβλιοθηκάριων και βοηθητικού προσωπικού στα σχολεία της πόλης, συμμετοχή του συνδικάτου στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τα ιδιωτικά σχολεία, δημιουργία χώρων πρασίνου στα σχολικά συγκροτήματα, δημιουργία ταμείου υποστήριξης μεταναστών, σταδιακή μείωση του αριθμού μαθητών ανά τάξη -να σημειωθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ο αριθμός των μαθητών στις τάξεις μπορεί να ξεπερνάει τους 45 στα λύκεια, να είναι γύρω στους 35 στα γυμνάσια και περίπου 25 στα δημοτικά.

Η νίκη τους όμως αφορά όλους, αφορά τη δημόσια εκπαίδευση και διδάσκει.

Οι μεταρρυθμίσεις των δισεκατομμυριούχων και οι οικογένειες πελάτες

Στις 13 Σεπτέμβρη το περιοδικό TIME δημοσίευσε ένα εντυπωσιακό αφιέρωμα για τους εκπαιδευτικούς στις ΗΠΑ. Το δυνατό εξώφυλλο με τη φωτογραφία της εκπαιδευτικού και τη λεζάντα που έλεγε. «Κάνω τρεις δουλειές και πουλώ το πλάσμα του αίματός μου για να πληρώσω τους λογαριασμούς μου. Είμαι εκπαιδευτικός στην Αμερική», έκανε το γύρο του κόσμου κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η είδηση ότι στην καρδιά του καπιταλισμού οι εκπαιδευτικοί ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης έκανε αίσθηση. Κυρίως στον υπόλοιπο κόσμο και όχι τόσο στην αμερικάνικη κοινωνία. Γιατί στις ΗΠΑ από τον Μάρτη της περασμένης σχολικής χρονιάς, η «εκπαιδευτική άνοιξη» όπως ονομάστηκε έφερε στο προσκήνιο όχι μόνο τα προβλήματα των εκπαιδευτικών αλλά και της εκπαίδευσης συνολικά. Γιατί εκτός από το δάσκαλο που δουλεύει τρεις δουλειές για να τα βγάλει πέρα, υπάρχουν τα σχολεία με τάξεις των 50 και 60 μαθητών, με βιβλία που πηγαίνουν από χέρι σε χέρι τα τελευταία 20 χρόνια, με δημόσια σχολεία που κλείνουν το ένα μετά το άλλο λόγω της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης.

Η απεργία των προηγούμενων ημερών έβαλε στο στόχαστρό της την νεοφιλελεύθερη πολιτική της ιδιωτικοποίησης, η οποία μέσα από τα δίκτυα εκπαιδευτικής πολιτικής που αποτελούνται από κυβερνήσεις, think-tank, διεθνείς οργανισμούς, διεθνείς αξιολογήσεις, εταιρείες παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών και υλικών, διαχέεται σε όλη την υφήλιο. Η σύγκρουση είναι άνιση, καθώς οι εκπαιδευτικοί για άλλη μια φορά αντιμετωπίζουν τα μεγαθήρια των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που προωθούν την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο.

Έτσι, η απεργία των εκπαιδευτικών στο Λος Άντζελες έθεσε το ερώτημα: Ποιος θα ελέγχει την εκπαίδευση; Το δημόσιο συμφέρον ή οι φορείς της ιδιωτικοποίησης; Σύμφωνα και με την Lois Weiner στο περιοδικό Jacobin,  το ίδιο το ερώτημα φανερώνει ότι διακυβεύονται πολύ περισσότερα και όχι μόνο για το Λος Άντζελες.

Οι μεταρρυθμίσεις που ζήτησε υπό την κυβερνητική καθοδήγηση η σχολική περιφέρεια του Λος Άντζελες (LAUSD) βασίζονται στο διακομματικό σχέδιο για τη μετατροπή της δημόσιας εκπαίδευσης σε κερδοφόρα αγορά για πλούσιους επενδυτές. Η αλλαγή αυτή ανακοινώθηκε σε μια έκθεση του 1999 για τους πιθανούς επενδυτές: «Είναι απαραίτητη μια νέα νοοτροπία, που βλέπει τις οικογένειες ως πελάτες, τα σχολεία ως καταστήματα λιανικής πώλησης όπου προσφέρονται εκπαιδευτικές υπηρεσίες και το σχολικό συμβούλιο ως τμήμα εξυπηρέτησης πελατών που ακούει και αντιμετωπίζει τις γονικές ανησυχίες.»

Τα δίκτυα πλούσιων δισεκατομμυριούχων και τα ιδρύματα που δημιούργησαν υποστήριξαν και επέβαλαν μεταρρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο, ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι επιχείρησαν και στα σχολεία του Λος Άντζελες τη χρησιμοποίηση τυποποιημένων διαγωνισμάτων, για να ελέγχουν τι και πώς μαθαίνουν τα παιδιά, τη δημιουργία σχολείων συμβολαίου (charter schools) για την αποδυνάμωση σχολείων της γειτονιάς και την υπονόμευση της αφοσίωσης των γονέων στη δημόσια εκπαίδευση, τη δημιουργία νέων πηγών εσόδων για τις επιχειρήσεις ώστε να επωφεληθούν από την εκπαίδευση και την αποδυνάμωση των σωματείων των εκπαιδευτικών.

Το επιχείρημα για την πλήρη ιδιωτικοποίηση είναι ότι η ενίσχυση της σχολικής επιλογής θα παρέχει περισσότερες και καλύτερες εκπαιδευτικές επιλογές για οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Ωστόσο, η έρευνα από ακαδημαϊκούς, που δουλεύουν ανεξάρτητα από τα χρηματοδοτούμενα think-tank, τεκμηριώνει ότι η ιδιωτικοποίηση έχει αυξήσει τον σχολικό διαχωρισμό και τις φυλετικές ανισότητες στα εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Το κύριο επίτευγμα του ήταν η λεηλασία της δημόσιας εκπαίδευσης.

Στη Νέα Ορλεάνη, στο Ντιτρόιτ και σε άλλες πόλεις στις οποίες εφαρμόστηκε το μοντέλο, η μεγάλη πλειοψηφία των σχολείων και των εκπαιδευτικών έχουν ανεπαρκή χρηματοδότηση και υποστήριξη. Τα σχολεία που έχουν γίνει πιο απομονωμένα φυλετικά και  συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό μαύρων μαθητών, εκπαιδεύουν τους μαθητές τους για χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας και «απομακρύνουν» τους δυσαρεστημένους. Ένας επιλεγμένος αριθμός ελίτ και καλά χρηματοδοτούμενων δημόσιων σχολείων διατηρούνται στα πλουσιότερα και πιο λευκά μέρη της πόλης και μερικοί μόνο τυχεροί σπουδαστές της εργαζόμενης πλειοψηφίας βρίσκουν θέση σε αυτά τα σχολεία.

​Παράλληλα η επιρροή της επίσημης συνδικαλιστικής οργάνωσης των δασκάλων μειώθηκε, ιδίως μεταξύ των Δημοκρατικών, οι οποίοι υιοθέτησαν τις απόψεις των μεγαλύτερων δωρητών τους υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Έτσι τα συνδικάτα δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την επιδείνωση των συνθηκών στα σχολεία. Οι εκπαιδευτικοί λοιπόν αμφισβήτησαν το μοντέλο του «επιχειρηματικού συνδικαλισμού» που εναγκαλίζονται η Εθνική Ένωση Εκπαίδευσης (NEA) και η Αμερικανική Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών (AFT).

Η σημερινή ηγεσία του συνδικάτου UTLA διεξήγαγε εκστρατεία, συμμάχησε με την Ένωση Εκπαιδευτικών του Σικάγου και διοργάνωσε μια «ηλεκτροφόρα» απεργία, βασιζόμενη στις αρχές του «συνδικαλισμού για την κοινωνική δικαιοσύνη».

Η μάχη μεταξύ UTLA και LAUSD έγινε πάνω στη σύγκρουση των οραμάτων για το ρόλο της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια κοινωνία που ισχυρίζεται ότι είναι δημοκρατική.

«Τίποτα δεν θα ’ναι το ίδιο μετά από αυτό»