Αν ήθελε κάποιος να σχηματοποιήσει τη δουλειά στη νεολαία, θα επανέφερε αυτό που είναι γραμμένο στον τάφο του μεγάλου Γερμανού κομμουνιστή Καρλ Λίμπκνεχτ (δολοφονήθηκε το Γενάρη 1919 μαζί με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ) και το οποίο μνημονεύει ο Β.Ι.Λένιν (studieren, propagandieren organisieren, «Να μορφώνουμε, να προπαγανδίζουμε, να οργανώνουμε»). Σύνθημα που βρίσκεται στον αντίποδα της υποταγής, της απολιτικής και της μοιρολατρείας, που προωθεί η άρχουσα τάξη και η ιδεολογία της. Αναμφίβολα, η νεολαία δεν είναι ενιαία, όπως πολλοί φαντάζονται· διαιρείται όπως διαιρείται η κοινωνία σε ανταγωνιστικές ομάδες, δεν έχει κοινούς στόχους και ενιαία ενδιαφέροντα, ωστόσο υπάρχει το ίδιο «ηλικιακό επίπεδο», πολλές φορές συμπίπτουν οι «φόρμες διασκέδασης», κλπ. Ως κομμουνιστές θα απαιτούσαμε από τα παιδιά των αστικών και μικροαστικών οικογενειών, «να προδώσουν την τάξη των γονιών τους» και να ενταχθούν ψυχή τε και σώματι στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, να οργανωθούν και να παλέψουν για έναν κόσμο δικαιοσύνης, ισότητας, αλληλεγγύης. Αλλά πριν φτάσουμε σ’αυτό το σημείο είμαστε αναγκασμένοι να καταγράψουμε και να προβάλουμε απαιτητικά τις θέσεις και τους προβληματισμούς του Μ-Λ ΚΚΕ για όλο το πλέγμα των ζητημάτων που αφορούν και «πνίγουν» τη νεολαία.

Εργασία
Όλο το εργασιακό τοπίο έχει υποστεί δραματικές αλλαγές λόγω της εφαρμογής των μνημονίων και της συνολικής αντεργατικής πολιτικής. Οι απολύσεις που διευρύνουν τον «στρατό» των ανέργων, η επισφαλής, απλήρωτη εργασία, η ραγδαία πτώση μεροκάματων και μισθών, η δουλειά με το μπλοκάκι, η εργασιακή περιπλάνηση και η μετανάστευση των νέων δημιουργούν μια καινούρια πραγματικότητα ζοφερού χαρακτήρα για τους νέους. Η κρίση χτύπησε ιδιαίτερα τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες όπως είναι η νεολαία και ο γυναικείος πληθυσμός. Τα προβλήματα της νεολαίας στην εργασία, όπως η ανεργία, δεν είναι καθαρά νεολαιίστικα και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια. Οι όροι της εργασίας/ανεργίας, όπως η πτώση του μισθού/μεροκάματου, αφορούν στο σύνολο της εργατικής τάξης, είναι ενταγμένοι στο πλαίσιο ζωής των εργατών και της κοινωνίας και ως εκ τούτου τα ψευτοπρογράμματα που παρουσιάζονται ως μάννα εξ ουρανού από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελούν «ασπιρίνη στον καρκίνο». Δίπλα στα παραπάνω, δυνάμωσε κι εντάθηκε και η εργοδοτική τρομοκρατία (στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα), αφού το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο δόγμα σε συνδυασμό με την έκρηξη της ανεργίας, έλυσε τα χέρια των καπιταλιστών για να δημιουργήσουν συνθήκες γαλέρας στους νέους εργαζόμενους. Συναφές με τα παραπάνω είναι η αντιστοίχιση, απομάκρυνση των νέων από τα συνδικάτα. Μόνο ένας στους δέκα είναι γραμμένος σε συνδικάτο στο χώρο δουλειάς, ενώ η συκοφάντηση του συνδικαλισμού σε συνδυασμό με την πολύχρονη διαβρωτική πολιτική αστών και ρεφορμιστών (αλλά και η διαιρετική πολιτική του ΠΑΜΕ) έχει προκαλέσει βαθύ ρήγμα στις σχέσεις σωματείων νεολαίας. Οφείλουμε ν’ αγωνιστούμε:
Για αύξηση ωρομίσθιου, μεροκάματου, μισθού.
Για ισχυρά σωματεία ή τη δημιουργία επιτροπών αγώνα όπου είναι δυνατόν.
Για την αντιμετώπιση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Ανεργία
Η ανεγία στους νέους ανέρχεται σήμερα στο 46,1%. Πρόκειται για την πιο βαθειά ενδημική πληγή στου συστήματος, η οποία δε ρίχνει μόνο το συνολικό βιοτικό επίπεδο του λαού μας αλλά «σαπίζει» κοινωνικά, οικονομικά και ψυχολογικά το πιο ελπιδοφόρο κοινωνικό τμήμα. Το αστικό σύστημα και οι παπαγάλοι του προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ανεργία είναι προσωπική υπόθεση και δεν αποτελεί κοινωνικό στίγμα. Πρόκειται για μύθο αφού αφορά πάνω από 50%νέους (ηλικίας 18-30 χρονών). Η ανεργία έχει σοβαρές και ποικίλες συνέπειες:
– Σακατεύει ένα παραγωγικότατο εργατικό δυναμικό.
– Αφαιρεί από τους νέους την αυτάρκεια και την αυτοδυναμία γυρίζοντάς τους στο οικογενειακό περιβάλλον.
– Δυναμώνει τις τάσεις φυγής στο εξωτερικό.
– Ρίχνει τα μεροκάματα/μισθούς αφού μεγαλώνουν οι στρατιές των ανέργων και άρα η δυνατότητα των εργοδοτών να «μειοδοτούν» στους μισθούς/μεροκάματα.
– Αφήνει ανοιχτά τα περιθώρια για την εργοδοτική αυθαιρεσία.
– Δυναμώνει κάθε μορφής εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους ανέργους.
Οι πολιτικές του μνημονίου δυνάμωσαν όλες τις ανοδικές τάσεις της ανεργίας και το σύνθημα «δουλειά» που πρόβαλλε το Μ-Λ ΚΚΕ κόντρα στον αναρχισμό και τον αριστερισμό (που απεχθάνονται την εργασία) αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Αν και το ζήτημα της εργασίας/ανεργίας πρέπει ν’αφορά όλο το εργατικό κίνημα και τα σωματεία των εργαζομένων πρώτιστα και κυριαρχικά, εν τούτοις οφείλουμε να δουλέψουμε σε υπάρχοντα σωματεία ανέργων αρκεί να διασφαλίζεται η μαζικότητά τους και η εσωτερική δημοκρατία.

Ελεύθερος χρόνος
Ο λεγόμενος «ελεύθερος χρόνος» ο οποίος ταυτίζεται με την ψυχαγωγία (ή απλώς τη διασκέδαση) δεν είναι ουδέτερο ή αθώο μέγεθος. Θα ήταν μεγάλη αφέλεια να πιστεύαμε κάτι τέτοιο. Η οργάνωση του «ελεύθερου χρόνου», οι μορφές διασκέδασης, η διαμόρφωση των γούστων και των αντίστοιχων κριτηρίων γύρω από αυτά, δεν είναι αδιάφορα όπλα για το κυρίαρχο σύστημα. Η άρχουσα ιδεολογία φτιάχνει προπαγανδιστικά ένα άπιαστο όνειρο για τη νεολαία (διακοπές, σχέση, αμάξι, κλπ) και στη συνέχεια επειδή η μεγάλη μάζα αδυνατεί να το φτάσει προτείνει μια σειρά καταναλωτικά προϊόντα για να φτιάξει ο καθένας τη γέφυρά του. Αυτός είναι ο κύριος ψυχολογικός μηχανισμός που το αστικό σύστημα πλασάρει τα προϊόντα του. Επιπρόσθετα, σ’όλο το φάσμα πολιτισμός-τέχνες-γράμματα, η κυρίαρχη τάξη, άλλοτε έντεχνα άλλοτε άτεχνα, προβάλλει και επιβάλλει τα δικά της πρότυπα, τις δικές της ιδέες, τα δικά της μεγέθη. Είναι αλήθεια πως στη σημερινή εποχή, τα αριστερά, κομμουνιστικά πρότυπα και ιδεώδη έχουν υποχωρήσει σημαντικά, ως αποτέλεσμα της αμπώτιδας που ακολούθησε τη διπλή παλινόρθωση στις μεγάλες χώρες του σοσιαλισμού· στη Ρωσία και την Κίνα. Από τη δεκαετία του ’90 στη χώρα μας συστηματικά (και σχεδόν τρομοκρατικά) επιβλήθηκε το λεγόμενο life-style, το ανάλαφρο ύφος, η αποστροφή προς την πολιτική, η δυσφήμιση της οργάνωσης και της οργανωμένης πάλης, το «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν». Μέσα στις τάξεις της νέας γενιάς διαμορφώνονται κριτήρια ατομισμού κι εγωισμού, μηδενισμού προς κάθε τι το συλλογικό, το γενικότερο, το ουμανιστικό, το καθολικό. Επιπρόσθετα, ο καπιταλισμός θέλει να ελέγξει και να αξιοποιήσει για την κερδοφορία του όλο το DNA της νέας γενιάς. Από το μουσικό άκουσμα ως τις διακοπές, επιδιώκει να διαμορφώσει χειραγωγημένους και χειραγωγήσιμους πελάτες. Στις πολιτιστικές αξίες των κυρίαρχων τάξεων «πρέπει να πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα».

Εκπαίδευση
Το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης δεν υπήρχε πάντα ως τέτοιο. Στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα τόσο των νέων κι εξελισσόμενων αναγκών του καπιταλισμού (μαζική παραγωγή, εξειδικευμένης εργατικής δύναμης και στελεχών) όσο και της πολιτικοκοινωνικής πίεσης που ασκούσαν οι κυριαρχούμενες τάξεις. Αυτές που απαιτούσαν ένα τμήμα της βαριάς φορολογίας τους να διοχετεύεται στην υγεία, την πρόνοια και την εκπαίδευση και όχι στον αδηφάγο παρασιτισμό του κεφαλαίου. Μετά την επέλαση του ρηγκανοθατσερισμού (δεκαετία ’80) και τις εκκωφαντικές πτώσεις των ανατολικών καθεστώτων, η άρχουσα τάξη σ’ανατολή και δύση προχώρησε σε ραγδαία ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης σύμφωνα με το δόγμα «σπουδάζει όποιος έχει λεφτά». Μία μορφή ενεργητικής άμυνας σ’αυτό τον τομέα πρέπει να υπερασπίζεται απόλυτα τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, ν’ασκεί ολόπλευρη κριτική στην αστική γνώση (μέθοδοι-περιεχόμενο) και να παλεύει προς ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα· τον σοσιαλισμό. Το αστικό εκπαιδευτικό σύστημα επιτελεί ταυτόχρονα μία διπλή λειτουργία. Αφενός επιβάλλει τα κυρίαρχα αξιώματα στα μυαλά των νέων ανθρώπων (θεοκεντρισμός, τεχνοκρατία), αφετέρου μέσω των πολλαπλών ταξικών φραγμών φιλτράρει την αναπαραγωγή της κοινωνικής εκμετάλλευσης. Έτσι έχουμε σχολεία και σχολές που απευθύνονται σε ανώτερες ή κατώτερες τάξεις (πχ ιατρική-αρχιτεκτονική ή ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ). Η αριστερά, και ο πιο πολιτικός πυρήνας της οι κομμουνιστές, απέδιδαν πάντα ιδιαίτερη σημασία στη μόρφωση και την εκπαίδευση των νέων ανθρώπων και του λαού γενικότερα. Από μία ορισμένη άποψη, το επίπεδο μιας κοινωνίας αποτυπώνεται στον όγκο και την ποιότητα της εκπαίδευσης. Υπερασπιζόμαστε το δημόσιο και δωρεάν σύστημα εκπαίδευσης. Ασκούμε κριτική στην παρεχόμενη αστική γνώση.

Μέσα μαζικής δικτύωσης

Τα ΜΜΔ (facebook, twitter, messenger, κλπ), αναμφίβολα αποτελούν ένα τεράστιο άλμα στην ενημέρωση και την πλανητική επικοινωνία. Ενσωματωμένα στις παραγωγικές δυνάμεις (οικονομία) έδωσαν γερή ανάσα στον γέρικο καπιταλισμό και αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος σ’ όλες τις νέες τεχνολογίες προσπορίζοντας τεράστια κέρδη για τα μονοπώλια του είδους απασχολώντας εκατομμύρια ανθρώπους. Ωστόσο, η αναμφισβήτητη δύναμη των ΜΜΔ υποκρύπτει μια σειρά προβλημάτων όπως:
– Οι ΗΠΑ και οι μυστικές υπηρεσίες τους ελέγχουν το σύνολο σχεδόν των παγκόσμιων ιστών.
– Μεγαλώνει τρομακτικά ο φανταστικός κόσμος σε βάρος των πραγματικών και ρεαλιστικών δεδομένων.
– Απομειώνεται η διαπροσωπική σχέση σ’ όφελος της τεχνολογικής διαμεσολάβησης.
Ο εξαρτημένος χρήστης του διαδικτύου, αντί να μετράει «ζωντανούς φίλους», μετράει ηλεκτρονικά χτυπήματα! Απέναντι στην ογκούμενη επέλαση των Η/Υ κάθε λογής και χρήσης είναι φανερό ότι η «αθωότητα» θα οδηγούσε αναπόδραστα σε «ηλεκτρονικό διαλυτισμό» (λικβινταρισμό). Είμαστε απόλυτα καχύποπτοι απέναντι στη λειτουργία των Η/Υ καθώς υπάρχουν δεκάδες αποδείξεις για τη διασύνδεσή τους με κάθε λογής μυστικές υπηρεσίες, ντόπιες και ξένες. Παραμένει όμως σημαντικό ζήτημα η δυνατότητα του διαδικτύου να διαδραματίζει τεράστιο ρόλο στη ζωή και τη δράση της νέας γενιάς. Αν θέλουμε να χρησιμοποιηθεί η νέα τεχνολογία –όπως και η κάθε ανακάλυψη αστικού χαρακτήρα σ’ όφελος των χρηστών της- θα πρέπει να ανατραπούν όλοι οι κοινωνικοί, πολιτικοί και κοινωνικοί λόγοι που τη γεννούν και τη χρησιμοποιούν για όφελός τους. Απέναντι στην εξέλιξη και πλυμμηρίδα των ΜΜΔ υπάρχει δρόμος. Ούτε τεχνοφοβία, ούτε τεχνολατρεία. Χρήση των ΜΜΔ σ’ όφελος του κινήματος και των κοινωνικών αναγκών.

Οργάνωση
Η έννοια της οργάνωσης εκτείνεται στο χρονικό εύρος των κοινωνιών. Από την παραγωγή των αγαθών ως τις μορφές πολιτικής και από όλες τις σφαίρες της πνευματικής ζωής ως τις κοινωνικές συμπεριφορές. Ο άνθρωπος πάντα έθετε στόχους σ’ αντίθεση με τα ζώα και τους υπηρετούσε με συλλογικό και ατομικό τρόπο αλλά πάντοτε οργανώνοντας και συστηματοποιώντας τη δράση του. Αυτοί που λένε ότι οι κομμουνιστές εφηύραν την οργάνωση κάνουν ένα τεράστιο μεθοδολογικό και πολιτικό λάθος. Οι κομμουνιστές και ο «αρχιμάστορας» της ρώσικης επανάστασης, Β. Ι. Λένιν, μετασχημάτισαν διαλεκτικά όλη την πείρα της ταξικής πάλης και των εξεγέρσεων και πάνω απ’ όλα τα διδάγματα της Παρισινής Κομμούνας (1871) ώστε να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι για ν’ ανατραπεί ο τσαρισμός και η απολυταρχία δεν χρειάζεται μια «νερουλιασμένη» ομοσπονδία αλλά ένα ατσάλινο, πειθαρχημένο και οργανωμένο κόμμα της ρώσικης εργατικής τάξης. Η βιομηχανική αστική επανάσταση δημιούργησε ένα ακόμα επιταχυντικό στοιχείο στην έννοια της οργάνωσης των εργατών. Η αλυσίδα παραγωγής στο εργοστάσιο δημιουργούσε όχι μόνο την ανάγκη των συνδικάτων αλλά και μία σθεναρή μηχανή αντιμετώπισης της βίας των εργοδοτών και της κρατικής τρομοκρατίας. Σ’ όλη την έκταση του 20ου αιώνα, η καθαρή θέση για το κόμμα νέου τύπου λοιδωρήθηκε, συκοφαντήθηκε και υποσκάφτηκε πάμπολλες φορές από κάθε λογής νεόκοπους της αριστεράς, τους αστούς σοσιαλδημοκράτες και τον ποικιλώνυμο αναρχισμό με το επιχείρημα ότι το «άτομο» πνιγόταν στο «σύνολο» και ότι το κομμουνιστικό κόμμα λειτουργούσε ως «στρατός». Αυτά τα επιχειρήματα, άλλοτε κομψά άλλοτε όχι, οι αστοί προπαγανδιστές που κρατούσαν για την τάξη τους το κράτος, τις δυνάμεις βίας, το σχολείο, τα ΜΜΕ, την εκκλησία, το φασισμό και ό,τι άλλο μπορούσε να διαιωνίσει την ανθρώπινη καταπίεση, τα χρησιμοποιούν και σήμερα εκτεταμένα.

Πολιτική
Η πολιτική είναι η συνειδητή άσκηση της ταξικής πάλης. Η ταξική πάλη διεξάγεται αυθόρμητα και σε μαζική κλίμακα, η οργή και αγανάκτηση λόγω των επαχθών μνημονιακών πολιτικών είναι έκφραση της πάλης των τάξεων, η οργάνωση της πάλης, οι στόχοι, η αντιμετώπιση των πραγμάτων ως «τάξη απέναντι σε τάξη» είναι έκφραση της πολιτικής. Η πολιτική του κομμουνιστικού κόμματος έγκειται στο ότι θέλει να οδηγήσει τον ωκεανό των ερωτημάτων, των αγωνιών, των σποραδικών αγώνων, στην ανώτατη συνέπειά τους που είναι η κατάκτηση της εξουσίας από το λαό και το κόμμα της εργατικής τάξης. Η πολιτική, δηλαδή η συνειδητή ενασχόληση με τα κοινά (δηλαδή την ταξική πάλη), δεν είναι εφεύρεση των κομμουνιστών. Υπήρχε από παλιά, περιορίστηκε στον μεσαίωνα και επανήλθε θριαμβευτικά την εποχή των αστικών επαναστάσεων στη Δυτική Ευρώπη. Εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες η ενασχόληση με τα κοινά (πολιτική) έχει υποστεί μια ευρεία δυσφήμιση από το κυρίαρχο σύστημα και τις παραφυάδες του. Εκτός από τα γνωστά αστικά χαλκεία «άλλο πολιτικοποίηση κι άλλο κομματικοποίηση» και παρόμοιες ανοησίες, γιγαντώθηκαν διάφορες ψευδοαριστερές θεωρίες (από τους ελαφρούς ρεφορμιστές, ως τον αναρχισμό και από τους «από κάτω» ως τους σοσιαλδημοκράτες) που σε κάθε περίπτωση προσπαθούν ν’ αποτρέψουν τη νέα γενιά να βρει το δρόμο της πολιτικής, της πάλης, της οργάνωσης. Αυτοί όλοι κουνάνε το χέρι προς τα παιδιά των εργατών, των αγροτών και των λαϊκών στρωμμάτων φωνάζοντας «γιατί οργανώνεστε», όταν οι ίδιοι κρατούν για τον εαυτό τους το κράτος, το στρατό, τα ΜΜΕ, τα κηρύγματα και τα κόμματά τους. Πρόκειται για απύθμενο φαρισαϊσμό και υποκρισία. Η νεολαία ως διαταξικό στρώμα και κυρίως η κομμουνιστική κι επαναστατική πρωτοπορία της, έχουν δεκάδες λόγους να ασχολούνται με τα πολιτικά πράγματα. Έχουν εκατοντάδες λόγους να κοιτάνε ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Επίλογος
Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι! Μ’ αυτή την προτροπή απευθύνθηκε ο πρόεδρος Μάο στους κόκκινους φρουρούς κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Η νεολαία μας έχει πολλούς λόγους να είναι δυσαρεστημένη. Ανεργία, απλήρωτη δουλειά, πολιτιστικοί σκουπιδότοποι, αναγκαστικός εκπατρισμός, φτηνή ύλη για τη μηχανή των καπιταλιστών και κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών, απαξίωση, άγχος για το αύριο, παντοειδής καταπίεση. Όμως το σπουδαιότερο ζήτημα είναι ότι προσπαθούν να της ενσωματώσουν το «τσιπάκι» ότι για τα παραπάνω είναι ο καθένας υπεύθυνος. Αλήθεια! Όταν έχουν όλοι δουλειά και είσαι ο μοναδικός άνεργος τότε φταις, όταν υπάρχουν 11 εκατομμύρια άνεργοι τότε φταίει το σύστημα! Το πιο απλό. Το δεύτερο μέλημα του αστικού κόσμου είναι να της κόψουν το δρόμο προς τ’ αριστερά και την οργάνωσή της έτσι ώστε να μένει «φτερό στον άνεμο». Ακόμα και τα αστορεφορμιστικά συνδικάτα (πρωτόλεια ασπίδα του εργαζόμενου) δυσφημούνται ως φωλιές αναταραχής. Πολύ περισσότερο η ένταξη και η οργάνωση σε μια κομμουνιστική οργάνωση νεολαίας, έτσι ώστε η αυτογνωσία και η κοινωνική γνώση να γίνεται με τα βοθροϋλικά της τηλεόρασης, τα περιφερόμενα μηδενικά και τον πολιτισμό της μιας χρήσης. Σ’ αυτή την ισοπέδωση αντικειμενικά βοηθούν και όλα εκείνα τα πολιτικά ρεύματα που ντύνονται με την προβιά της αριστεράς, της «ανυποταξίας», της αναρχίας. Όλοι εκείνοι που κολακεύουν τη νεολαία ώστε να γίνεται αύριο καύσιμη ύλη στις επιδιώξεις των ξένων και ντόπιων αρπακτικών. Εδώ ακόμα και η έννοια της πατρίδας και πολύ περισσότερο του εθνικού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα λοιδορείται ως παλαιομοδίτικη για να εισπράττει ο φασισμός τα εύσημα για την πατριδοκαπηλεία του. Ακριβώς απέναντι πρέπει να σταθεί κάθε ανήσυχο, διορατικό, λαϊκό και υγιές πνεύμα μέσα στη νεολαία. Αν αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις, είναι για ένα ιδανικό, έλεγε ο Μαξίμ Γκόργκι. Η νεολαία είναι το δόρυ του κομμουνιστικού κινήματος γι’ αυτό και αποτελεί απειλή για τους εχθρούς του.

Πορεία

Poreia.net