Νικητής στην κούρσα για την ανάδειξη νέου αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ αναδείχτηκε όπως αναμενόταν ο «δοξαζόμενος κρυφά» Ν. Ανδρουλάκης, συγκεντρώνοντας στο δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών το 68%, έναντι 32% του ασθμαίνοντος Γ. Παπανδρέου, ο οποίος είδε μάλιστα τις ψήφους του σε απόλυτο αριθμό να μειώνονται σε σχέση με τον πρώτο γύρο. Αν και ο κατά τα λοιπά άχρωμος και άοσμος Ανδρουλάκης κομπορρημονεί πως «δε μπήκε ποτέ στα ασανσέρ της εγχώριας ολιγαρχίας», όπως και ότι «η υποψηφιότητά του δε στηρίζεται από συμφέροντα», είναι γνωστό το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των κυρίαρχων κλικών που κανοναρχούν τις εξελίξεις και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη μέσω των συστημικών ΜΜΕ και των κατά παραγγελίαν δημοσκοπήσεων για τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ.

Ήδη από την επαύριο της ανάδειξής του στην ηγεσία του μεταμφιεσμένου ΠΑΣΟΚ, ο φέρελπις Ανδρουλάκης απολαμβάνει την αφειδώλευτη στήριξη των «συμφερόντων» ενάντια στα οποία δημαγωγικά ξιφουλκεί και βλέπει το κόμμα του να εκτοξεύεται δημοσκοπικά, σε βάρος τού καθηλωμένου ΣΥΡΙΖΑ. Στο νέο τοπίο παρεμβαίνουν κατά τα γνωστά και τα κόμματα του «νέου διπολισμού», πασχίζοντας (με φόντο και την υφέρπουσα σεναριολογία περί πρόωρων εθνικών εκλογών) να ρυμουλκήσουν προς την πλευρά τους την πολύτιμη εφεδρεία του ΚΙΝΑΛ.

Έτσι ο εκπρόσωπος τύπου της Δεξιάς, Οικονόμου, τόνισε σε μια πρώτη φάση πως «προσδοκούμε μια αντιπολίτευση δημιουργική, με προτάσεις». Ωστόσο με αφορμή την κριτική Ανδρουλάκη «στις παλινωδίες Μητσοτάκη για τα πρόσφατα μέτρα της πανδημίας», τα κυβερνητικά καλοπιάσματα προς την νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ έδωσαν τη θέση τους σε αφορισμούς του τύπου «το ΚΙΝΑΛ έπαθε ΣΥΡΙΖΑ».

Με τη σειρά του ο Τσίπρας, ο οποίος ζητά όπου βρεθεί κι όπου σταθεί εκλογές, έσπευσε «να ενημερώσει τον Ανδρουλάκη για την πρωτοβουλία του να συναντηθεί με κόμματα και φορείς της δημοκρατικής αντιπολίτευσης για τη δραματική κατάσταση με την πανδημία».

Από την πλευρά του ο Ν. Ανδρουλάκης, παίρνοντας το δημοσκοπικό ίσκιο του για μπόι και ενθαρρυμένος από το παράδειγμα της επιστροφής των σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, δημαγωγεί ανέξοδα για την «ολική επαναφορά του ΠΑΣΟΚ… Το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε και είναι εδώ ενωμένο δυνατό… δεσμεύομαι να μετατρέψω τη μεγάλη νίκη της παράταξης σε νίκη της Ελλάδας». Υπογραμμίζει την «ανάγκη να υπάρξει μια ισχυρή σοσιαλδημοκρατική φωνή …μια υπεύθυνη προγραμματική αντιπολίτευση μακριά από δημαγωγίες και λαϊκισμούς». Παριστάνοντας την «εθνικά υπεύθυνη» δύναμη, χρεώνει στα δύο μεγάλα κόμματα ότι «επενδύουν στη διαίρεση, την ανασφάλεια και τις άγονες πολιτικές αντιπαραθέσεις… Η πανδημία φανερώνει την ατολμία της κυβέρνησης, αλλά και την αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ανταποκριθεί με σοβαρότητα στις περιστάσεις».

Κατά τα λοιπά, ο νέος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ πλειοδοτεί στις τεχνοκρατικές κενολογίες περί «διαδικασιών αυτοοργάνωσης και ανασυγκρότησης από τη βάση, με κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης… να δημιουργήσουμε ένα κόμμα ανοιχτό και σύγχρονο, μακριά από πελατειακές και καθεστωτικές νοοτροπίες».

Αν και ο Ανδρουλάκης όπως και οι λοιπές κομματικές φατρίες εμφανίζονται υ­περα­σπιστές και πρόμαχοι της ενότητας του ΚΙΝΑΛ, μένει να δείξουν οι εξελίξεις αν θα διασφαλίσει την υποτιθέμενη εσωτερική του ενότητα, πώς θα διαμορφωθεί το τοπίο του ανταγωνισμού του με τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το μέλλον των σχέ­σεών του με τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος