Τέτοια υπάρχουν πολλά, στις κύριες εισόδους κάθε παλαιστινιακής πόλης, όπου ο ισραηλινός στρατός ελέγχει ποιοι μπαίνουν στις πόλεις και κυρίως, ποιοι βγαίνουν από αυτές εισερχόμενοι σε ισραηλινά εδάφη. Το να μπει κανείς είναι σχετικά εύκολο, ή τουλάχιστον λιγότερο δύσκολο από το να βγει. Τα σημεία ελέγχου για όσους θέλουν να βγουν από την πόλη, ανοίγουν στις 10:00 το πρωί. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να μην ανοίξουν, καθώς συχνά οι ισραηλινές δυνάμεις αποφασίζουν να τα κρατήσουν κλειστά για ώρες. Όπως μου εξηγούσε μια κοπέλα, όντας φοιτήτρια και διαμένοντας σε μια άλλη παλαιστινιακή πόλη από αυτήν όπου βρισκόταν το πανεπιστήμιό της, δεν ήταν λίγες οι ημέρες που τα μαθήματα καθυστερούσαν να αρχίσουν έως και 4 ώρες περιμένοντας την και άλλους να περάσουν σημεία ελέγχου που παρέμεναν για ώρες κλειστά. Μπορεί κάποιος να παρακάμψει ένα τέτοιο σημείο ελέγχου, επιλέγοντας κάποιο δρόμο περιφερειακό, αλλά αυτό συνεπάγεται συνήθως τον τριπλασιασμό του χρόνου που χρειάζεται για να φτάσει στον προορισμό του.

Σήμερα δε χρειάστηκε να ζήσουμε την εμπειρία ενός σημείου ελέγχου, καθώς θα μέναμε μέσα στην πόλη της Ραμάλα. Τα σημεία ελέχου είναι αυτά που απεικονίζουν, την de facto απαγόρευση στις ελεύθερες μετακινήσεις των Παλαιστινίων. Αυτό βρίσκεται στο πλαίσιο γενικότερων εμποδίων, απαγορεύσεων, ταπεινώσεων και υπονόμευσης ακόμα και του δικαιώματος στην ζωή. Άλλωστε, η ελευθερία του λόγου δεν είναι δεδομένη, όπως δεν είναι δεδομένο ακόμα και το δικαίωμα των μουσουλμάνων Παλαιστινίων να επισκέπτονται τους ιερούς τους τόπους στην Ιερουσαλήμ. Ακόμη, το Ισραήλ απαγορεύει στην Παλαιστίνη ακόμη και την εισαγωγή διαφόρων φαρμάκων, μεταξύ των οποίων και φάρμακα για τον καρκίνο. Και γι’ αυτό, συχνά, Παλαιστίνιοι ασθενείς μεταφέρονταν σε νοσοκομεία του Ισραήλ, ή πλέον της Αιγύπτου και άλλων γειτονικών χωρών. Αυτά, μεταξύ άλλων, περιέγραφε η κυβερνήτης της Ραμάλα, Leila Ghanam[1], ως τις δυσχέρειες της καθημερινής ζωής των Παλαιστινίων. Παρ’όλα αυτά, τόνισε χαμογελαστή πως ο παλαιστινιακός λαός ενώ στερείται το δικαίωμα στην ζωή, αγαπά να ζει. Αυτή η αγάπη του για ζωή αποτελεί και την κινητήριο δύναμη αντίστασης και αγώνα.

Λίγο αργότερα βρεθήκαμε στον τάφο του Γιασέρ Αραφάτ, και προχωρώντας από το μουσείο του θα βρισκόμαστε στο προεδρικό μέγαρο. Γραφεία που έχουν φιλοξενήσει σημαίνουσες προσωπικότητες και τοίχοι που έχουν ακούσει τις πιο βαρυσήμαντες συζητήσεις που θα έκριναν το μέλλον του παλαιστινιακού λαού και της γης του. Ένα επίπεδο κάτω, ήταν το υπόγειο όπου ο Αραφάτ με τη φρουρά του διέμεινε τα χρόνια της πολιορκίας μέχρι που δηλητηριάστηκε με αποτέλεσμα το θάνατό του, γεγονός που ακόμα προκαλεί έντονα συναισθήματα στους Παλαιστινίους όπως διαπιστώσαμε από το πάθος στα λόγια και τις αντιδράσεις των συνοδών μας.

Δεν είναι άνετη η αίσθηση που σου αφήνει μια χώρα που έχει υποστεί τόσα δεινά, χωρίς να βρίσκει ποτέ δικαίωση, με το λαό να υποφέρει καθημερινά απο στερήσεις, ταπεινώσεις, βία, και τον επεκτατισμό ενός στρατού κατοχής που δεν ικανοποιείται μέχρι να εκδιωχθεί και ο τελευταίος παλαιστίνιος από τη γη του, μέχρι και το τελευταίο dunam[2] παλαιστινιακής γης να περάσει σε ισραηλινά χέρια. Σκέψεις που ανακατεύονται μέσα σ’ ένα όχημα που οδηγεί με ένα μοναδικό μεσανατολίτικο τρόπο, ανεβοκατεβαίνοντας διαρκώς υψώματα στη Ραμάλα.

[1] Η Leila Ghanam είναι η πρώτη και νεότερη γυναίκα κυβερνήτης του παλαιστινιακού κράτους, είναι κυβερνήτης της Ραμάλα τα τελευταία 10 χρόνια.

[2] 1 dunam ισούται με 1.377 μέτρα, περίπου.

Πηγή: ergasianet.gr