Ο Douglas Rinaldo πρώην δάσκαλος στην Σουηδία σε άρθρο του στην σελίδα “Ο κόσμος του Σχολείου” εξηγεί γιατί παραιτήθηκε από δάσκαλος
“Ο σχεδιασμός, η διδασκαλία, οι συναντήσεις με τα παιδιά είναι το καλύτερο και αυτό που μου δίνει κίνητρο. Μου αρέσει να διδάσκω και να βλέπω τους μαθητές να πετυχαίνουν και να εξελίσσονται. Γιατί τότε αποφάσισα να παραιτηθώ;
Είναι πολλά τα λάθη στο Σουηδικό Σχολείο και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα από αυτά που με σπρώχνουν στο κενό.
Η αρνητική εξέλιξη του σχολείου κρατάει χρόνια και γω ξεκίνησα την δουλειά με χαρά σε ένα σύστημα που βουλιάζει. Η πραγματικότητα με πρόλαβε και στα συντρίμμια του αρχικού μου ενθουσιασμού βλέπω πολλές αιτίες και γιαυτό δεν αντέχω πια να βλέπω:
Την μεταβίβαση αρμοδιοτήτων:
Η ιδιωτικοποίηση των σχολείων δημιούργησε μια σχολική αγορά όπου οι γονείς και οι μαθητές είναι πελάτες που έχουν την εξουσία της χρηματοδότησης των ιδιωτικών σχολείων.
Η δουλειά μου σαν δάσκαλος είναι πια να απαντάω στα μειλ τους, να ικανοποιώ τον πελάτη, να μην μπορώ να εκφραστώ ελευθερα.
Το εργασιακό περιβάλλον:
Επί χρόνια τώρα έχω τάξεις με 30 παιδιά, πολλά από αυτά με νευροψυχιατρικά θέματα, με ανάγκες ειδικής αντιμετώπισης. Όλα αυτά σε αίθουσες χτισμένες για 25 παιδιά.
Χρόνια τώρα δεν προλαβαίνω να πάρω μεσημεριανό λόγω προγράμματος χωρίς διακοπή ή λόγω έλλειψης χρόνου.
Πολλές φορές έχω αντικαταστήσει συναδέλφους και είχα δύο και τρία μαθήματα ταυτόχρονα την ίδια ώρα.
Δεν είναι κάτι απίθανο, είναι στην καθημερινότητα πολλών δασκάλων.
Την έλλειψη προσωπικού.
Δεν καλύπτω, δεν φτάνω, για όλους τους μαθητές που χρειάζονται στήριξη. Δεν μπορώ από μόνος μου ταυτόχρονα να βοηθήσω αυτούς που χρειάζονται βοήθεια στην γλώσσα, αυτούς που θέλουν μαθησιακή υποστήριξη, αυτούς που χρειάζονται επανειλημμένο έλεγχο για να ξεκολλήσουν και αυτούς που ξεχωρίζουν και είναι πιο μπροστά από τους άλλους.
Δεν γίνεται. Προσαρμόζω, αναδιοργανώνω, διαφοροποιώ, ελέγχω μέχρι θανάτου αλλά οι μαθητές χρειάζονται κι άλλη βοήθεια. Χρειάζονται ειδικούς παιδαγωγούς, ειδικούς δασκάλους, χρειάζονται αίθουσες μαθητών, χρειάζονται βιβλιοθήκη
Τα εργασιακά καθήκοντα.
Έγινα δάσκαλος γιατί θέλω να διδάσκω. Αντί για αυτό ή βρίσκομαι σε συναντήσεις ή στοιχειοθετώ. Είμαι φύλακας στα διαλείμματα και την ώρα του φαγητού.
Η σχολική ηλεκτρονική πλατφόρμα απαιτεί εκατοντάδες χιλιάδες στοιχεία, η πιο μικρή λεπτομέρεια πρέπει να αναφερθεί στον πελάτη, οι συναντήσεις αξιολόγησης θολών στόχων που κάποιος σύμβουλος έχει διαμορφώσει στέλνοντας παχυλά τιμολόγια της αμοιβής του στο υπουργείο.
Τα κομπιούτερ των μαθητών που θέλουν ρύθμιση και υποστήριξη.
Ο κατάλογος είναι μακρύς για όλα αυτά που παίρνουν τον χρόνο μου.
Ο χρόνος που διαθέτω για πράγματα που είναι σημαντικά είναι ο λιγότερος.
Η δουλειά του δασκάλου είναι φανταστική.
Τίποτα άλλο δεν μου έχει προσφέρει τόσα πολλά όσο η λαχτάρα να διδάξω, να παρακολουθώ την πορεία των μαθητών και θα επιθυμούσα να με πείσω να μείνω αλλά δεν γίνεται. Για χρόνια άντεξα χωρίς διαλείμματα, με λειψό ύπνο τα βράδια όπως και με την αίσθηση ότι δεν είμαι επαρκής, τώρα δεν πάει άλλο.
Όλη η επιθυμία που είχα κάποτε έχει χαθεί.
Εύχομαι να μπορούσα να παραμείνω να ξεπεράσω την θύελλα δεν βλέπω όμως να κοπάζει.
Οι περισσότεροι δήμοι κάνουν περικοπές στα σχολεία, έτσι χειροτερεύει το εργασιακό περιβάλλον, η έλλειψη προσωπικού και το βάρος στα εργασιακά καθήκοντα.
Το μεράκι μου με κράτησε 5 χρόνια, τώρα πιά δεν το έχω. Δεν μου δίνει πια χαρά. Έγινα δάσκαλος για να διδάξω αλλά άλλα πράγματα προέκυψαν πιο σημαντικά. Δεν θέλω πια να συμμετέχω σε αυτά”
Τα σουηδικά σχολεία έχουν γίνει εξεταστήρια.
Η Σουηδική Παιδεία από τις τρεις πρώτες θέσεις την δεκαετία του 90, ακολουθώντας το πολυτεχνικό μοντέλο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, έχει κατρακυλήσει στην 23 θέση στην αξιολόγηση της Πίζα, μόνο 2 θέσεις πάνω από την Ελλάδα ακολουθώντας το μοντέλο ιδιωτικοποίησης της Χιλής του Πινοσέτ.
Μερικές από τις αιτίες , ιδιωτικοποίηση, έλλειψη προσωπικού, μείωση κονδυλίων, μεγάλες τάξεις, γραφειοκρατία, αναφέρονται ξεκάθαρα στο άρθρο του πρώην δασκάλου.
Το λειτούργημα έγινε επάγγελμα στην Σουηδία και η διδασκαλία έδωσε την θέση της σε διοικητικά καθήκοντα.
Η απομυθοποίηση του Σουηδικού μοντέλου γίνεται συνεχώς πιο αναγκαία μια που ο καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του και πουθενά δεν μπορεί να δώσει λύσεις.
Πηγή: Πάνος Αλεπλιώτης – atexnos.gr
——————–Δείτε και αυτό:
e-prologos.gr
