Σπύρος Γραμμένος – Το όνομά μου ειν’ το δικό σου

με λένε Μιχάλη Καλτεζά και είμαι 15 
με λένε Νίκο Τεμπονέρα και είμαι 37 
με λένε Κάρλο Τζουλιάνι και είμαι 23 
με λένε Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και είμαι 15 
με λένε Σαχζάτ Λουκμάν και είμαι 27 
με λένε Μπερκίν Ελβάν και είμαι 15 
με λένε Παύλο Φύσσα και είμαι 34 
με λένε Ζακ Κωστόπουλο και είμαι 33 
με λένε Τζορτζ Φλόιντ και είμαι 46 
με λένε Βασίλη Μάγγο και είμαι 26

Στίχοι, Μουσική: Σπύρος Γραμμένος 

Ο Σπύρος Γραμμένος σημειώνει:
Το τραγούδι αυτό, είναι μια γρήγορη και βιαστική βόλτα απ’ το 1985 μέχρι το 2020. Φυσικά και τα ονόματα που θα μπορούσαν να είναι δικά μας, είναι πολύ περισσότερα. 
Παρέα μου σε αυτήν την βόλτα ήρθαν με αγάπη κάποιοι φίλοι που τους αναφέρω πιο κάτω με σειρά εμφάνισης. Φοίβος Δεληβοριάς, Δημήτρης Μυστακίδης, Θοδωρής Μαυρογιώργης. Αλκίνοος Ιωαννίδης. Μαρία Παπαγεωργίου. Δημήτρης Μητσοτάκης. Φώτης Σιώτας. Γιάννης Κότσιρας. Πάνος Φραγκιαδάκης. Θοδωρής Χορόζογλου. Κώστας Παρίσσης. 
Την Παραγωγή και την ενορχήστρωση έκανε ο Κώστας Μιχαλός. Τεχνικός ήχου ήταν ο Κωνσταντίνος Κανίβαλος Χαϊκάλης.
 Το Master έκανε ο Κώστας Παρίσσης 

Μακάρι να γίνει κάποια στιγμή ο κόσμος τόσο όμορφος που να χρειάζεται να γράφουμε μόνο για αγάπες και λουλούδια. Μέχρι τότε, θα είμαστε ένα κύμα που συνεχώς θα αγριεύει.

Οι στίχοι του τραγουδιού:

Το όνομά μου είναι Μιχάλης
Έχω μια σφαίρα στο κεφάλι και τρέχω

Το όνομά μου είναι Νίκος
Απ’ το ενενήντα ένα ακόμα αντέχω

Το όνομά μου είναι Κάρλος
Έχω δυο ρόδες στο κορμί και μια σφαίρα

Το όνομά μου είναι Αλέξης
Είχα γενέθλια εκείνη τη μέρα

Το όνομά μου είναι Σαχζάτ
Κι ακόμα δεν μπορώ να βρω την αιτία

Το όνομά μου είναι Μπερκίν
Περνάω ακόμα μέσα απ’ την πλατεία

Το όνομά μου είναι Παύλος
Ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί

Το όνομά μου είναι Ζακ
Με σκότωσαν νοικοκυραίοι και μπάτσοι μαζί

Το όνομα μου είναι Τζωρτζ
Και δεν μπορώ να αναπνεύσω

Το όνομά μου είναι Βασίλης
Κι ας μην νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα

Μπορεί να έχεις ακουστά, το όνομά μου να ξέρεις
Την ιστορία μου άμα θέλεις θα την μάθεις στον δρόμο
Την λεν στα πάρκα, στις πλατεία και στα στέκια οι αλήτες
Και την αλλάζουνε εκείνοι που μοιράζουνε τρόμο

Είμαι εγώ που με δικάσανε δημοσιογράφοι
Πως για την μπάλα, ένα μπουκάλι ή πως κουβάλαγα κάτι
Μα όσο κι αν θέλουν το όνομά μου θα το γράφουν οι τοίχοι
Θα είμαι εκεί όσο χρειαστεί για να μην κλείσουνε μάτι

Έγινα σύνθημα, τραγούδι, έμπνευση σε γκραφιτάδες
Έγινα δάκρυ μίας μάνας του αδερφού μου το πιώμα
Έγινα εξώφυλλο να κείτομαι από κωλοφυλλάδες
Έγινα λίπασμα να βγάλει λουλούδια στο χώμα

Μα αν με ρωτούσες τι θα ήθελα στ’ αλήθεια να γίνω
Και που θα γούσταρα να βρίσκομαι ετούτη την ώρα
Θα ‘θελα σε μια παραλία με τους φίλους να πίνω
Κι ένα φιλί στον άνθρωπό μου να χαρίζω με φόρα

Το όνομά μου είν’ το δικό σου