Αυτοι που χανονται, εχουν ολα τα ονοματα.
Γιωργος, Μαρια, Παυλος, Ηοζαν, Εϊλέ, πατερας, αδερφος.μαμα, συντροφος.
Αυτοι που χανονται γινοντσι πρωτα ενα ηφαιστειο στο κεφαλι.
Το ηφαιστειο εκρηγνυται, η λαβα καιει τη σκεψη, χυνεται απ τα ματια κι αυτα γινονται, για καιρο, δυο πυρωμενα καρβουνα.
Τα κλεινεις και γεμιζει ο τοπος σταχτη.
Τ ανοιγεις και γεμιζει ο τοπος σπιθες.
Μετα, αυτοι που χανοντσι, γινονται θαλασσα.

Τραβιεται καποιες στιγμες στο αντιμαμαλο και λες πως υποχωρησε.Κουτρουβαλιαζονται τοτε, στο ρουφηγμα των νερων, χαλικια, αμμος κι οι σταχτες των ματιων.
Μετα ξαναμπουκαρει με καινουργια ορμη, σε καινουργια κυματα. Τα ματια πια δεν ειναι καρβουνα. Ειναι δυο πηγαδια που αντληθηκαν κι εξαντληθηκαν. Σωθηκε το γλυκο νερο και μπουκαρε στον πατο τους η θαλασσα. Απο το στομιο χυνεται στα μαγουλα και σιγα σιγα τα διαβρωνει. Καθως κατηφοριζει η θαλασσα απ τα πηγαδια των ματιων, μπαινει καποιες φορες στο στομα η γευση του αλατονερου και σε κανει να νοιωθεις πως εβγαλες ολα σου τα δοντια. Παστωνονται τα ουλα, φτυνεις την αρμυρα και μαζι φτυνεις και δοντια.
Καποια στιγμη, στερευει και η θαλασσα και απλωνεται μια στεγνη και ανυδρη ερημος. Ο αερας σηκωνει θινες και τις ταξιδευει. Οποιοι ξερουν απο απωλειες και βλεπουν την αμμο να πετα σε σκορπια μορια, καταλαβαινουν πως κυνηγα αυτους που χαθηκαν.
Μα καποιες φορες, αναπαντεχα και απροειδοποιητα, ισως μονο μ ενα ομορφο ονειρο, στην ερημο ερχεται μια απροσμενη βροχη, αλλοτε σα μια μικρη ψιχαλα κι αλλοτε σα δυνατη νεροποντη.
Τοτε η ερημος αναδευεται, ανοιγει ολους τους πορους της, πινει. πινει και, οπως η Ατακαμα, γεμιζει ολοκληρη μικρα μωβ κρινα.
Αν αυτη που χανεται τη λενε Ελενη και εισαι η μανα της, πριν γινεις ηφαιστειο και θαλασσα και ερημος, πρωτα σου ξερριζωσαν τα σπλαχνα.
Λαχταρας να καταπιεις την απωλεια, να την ξαναβαλεις στη μητρα σου και να την ξαναγεννησεις. Ομως, καθως οι ανθρωποι γεννιουνται μονο μια φορα, η Ελενη ειναι κιολας φευγατη και απροσιτη. Ετσι, αυτο το αδειο κουφαρι μεσα σου γινεται σκουπιδοτοπος κι εκει πετιουνται ληγμενα ονειρα, μνημες, οι πονοι της γεννας, οι αγωνιες νυχτερινων πυρετων, οσα ειπωθηκαν και οσα δεν προλαβαν ποτε να ειπωθουν.
Ο σκουπιδοτοπος καποτε αναφλεγεται και γινεται ηφαιστειο και μετα θαλασσα και μετα ερημος.
Θελει πολυ καιρο σε τουτη την απωλεια για να μαζευτουν γονιμα συννεφα,, να ποτιστει η φλεγομενη αμμος και να γεμισει με μωβ κρινα.
Σου ευχομαι θυμηση, παρηγορια και καποτε μια δυνατη νεροποντη.

Νίνα Γεωργιάδου