“Αυτοί οι κύριοι νομίζουν ότι με το να αλλάζουν τα ονόματα των πραγμάτων αλλάζουν και τα πράγματα τα ίδια”.

Φρ. Ένγκελς

            Η παραπάνω φράση του μεγάλου Γερμανού φιλόσοφου και επαναστάτη θα μπορούσε να αποτυπώσει φωτογραφικά την κατάσταση που επικρατεί στο φοιτητικό κίνημα και τις διαδικασίες του.

Και ευθύς αμέσως εξηγούμαστε. Από τον Γενάρη, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες κινητοποιήσεις των φοιτητών απέναντι στον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, οι δυνάμεις της ΠΚΣ-ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ σταδιακά συγκρότησαν ένα συντονιστικό φοιτητικών συλλόγων στη Θεσσαλονίκη. Δηλαδή, ένα άτυπο όργανο, το οποίο έχει στόχο να συντονίζει τις δράσεις που έχουν αποφασίσει οι γενικές συνελεύσεις.

Αυτό, από μόνο του δεν συνιστά παρέκκλιση από τις πρακτικές οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος. Το πρόβλημα προκύπτει όταν αυτή η διαδικασία είναι μόνον κατ’ όνομα και ως εκ τούτου λειτουργεί καταχρηστικά. Δηλαδή, αντί να παίρνει τις αποφάσεις των συλλόγων και να τις βάζει σε μια κοινή γραμμή πλεύσης, να κάνει ακριβώς το αντίστροφο. Το συγκεκριμένο συντονιστικό βγάζει ένα δελτίο τύπου -που μόνο σε δελτίου τύπου δεν προσιδιάζει η έκτασή του- το οποίο κατατίθεται στις γενικές συνελεύσεις. Επί της ουσίας, φτιάχνεται ένα κοινό πλαίσιο από τα πάνω, το οποίο κατατίθεται στις γενικές συνελεύσεις ως μια ενωτική κίνηση. Με άλλα λόγια,  γίνεται μια διαδικασία συντονισμού μεταξύ των ΕΑΑΚ και της ΚΝΕ για το ποια γραμμή θα κατεβάσουν στις γενικές συνελεύσεις. Αυτό είναι θεμιτό να γίνεται μεταξύ παρατάξεων που βρίσκουν κοινά σημεία πλεύσης, αλλά όχι κατά έναν καταχρηστικό τρόπο βαφτίζοντάς το ως Συντονιστικό Φοιτητικών Συλλόγων.            

Η διαδικασία για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα συντονιστικά είναι πολύ απλή: Οι φοιτητικοί σύλλογοι αποφασίζουν και το συντονιστικό συντονίζει-οργανώνει τις κοινές δράσεις. Η πιο βασική δράση το τελευταίο δίμηνο είναι η καθιερωμένη πλέον πορεία στο κέντρο της πόλης κάθε Πέμπτη. Το ενδιαφέρον με αυτό το κατ’ όνομα συντονιστικό, είναι ότι την τελευταία φορά συγκλήθηκε μία μέρα μετά την πορεία (18/3 η πορεία, 19/3 το συντονιστικό). Άκουσον-άκουσουν, “συντονιστικό κατόπιν εορτής”.

Αλλά κι όταν συγκαλείτε εγκαίρως, δεν φαίνεται να επιτελεί τον ρόλο του. Για παράδειγμα, υπάρχουν περιπτώσεις, που καταμαρτυρούν ότι αυτό το συντονιστικό μόνο τον πραγματικό συντονισμό δεν έχει ως στόχο. Για παράδειγμα, αρκετοί φοιτητές γίναμε μάρτυρες σκηνών απείρου κάλλους σε “συντονισμένα ασυντόνιστες” πορείες, όπου αναπτυσσόταν κόντρα μεταξύ μελών της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ, η οποία έφτανε μέχρι και σωματική σύγκρουση για το ζήτημα της περιφρούρησης. Εικονική, μετωπική σύγκρουση με τα ΜΑΤ (πρωί 10/2), στην οποία προχώρησαν οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ με το έτσι θέλω, χωρίς να έχει παρθεί καμία απόφαση γενικής συνέλευσης που να προτείνει αυτήν του τύπου δράση, ούτε καν να να έχει αποφασιστεί στο ίδιο το περίφημο το συντονιστικό.

Σκηνές ξύλου μεταξύ των παραπάνω δυνάμεων και αποχώρηση του ενός μέρους από προγραμματισμένη πορεία (απόγευμα 10/2) που είχαν αποφασίσει από κοινού -άραγε;- μια ημέρα πριν την ψήφιση του νομοσχέδιου. Συνθήματα, τα οποία το ένα μέρος φωνάζει και το άλλο μέρος σιωπεί και τούμπαλιν.

Δρομολόγιο πορείας, το οποίο δεν περνάει από το κλασικό σημείο συγκέντρωσης για το καθιερωμένο φοιτητικό συλλαλητήριο, όπου βρίσκεται η μεγάλη μάζα των φοιτητών. Οι δυνάμεις που στηρίζουν αυτό το συντονιστικό απουσίασαν από την μεγαλύτερη φοιτητική κινητοποίηση που είχε γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή (Πέμπτη 25/2).

Ακόμη, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν καλούσαν σε πορεία, αλλά σε παραστάσεις διαμαρτυρίας σε πρυτανεία και κοσμητείες σχολών. Υπήρξαν δε και στιγμές τόσο “οργανωμένου συντονισμού”, που ένας σύλλογος (Ηλεκτρολόγοι Μηχανικοί) κατόρθωσε -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- να κατέβει με 3 πανό την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου (11/02).

Τέλος, χαρακτηριστική είναι και η -μέχρι πρότινος- απουσία αναφοράς αυτών των δυνάμεων (με προεξέχουσα την ΚΝΕ) στην κατάργηση του Νόμου.            

Ο “συντονισμός”, όμως δεν σταματάει εδώ. Επειδή, το κίνημα απ’ ό, τι φαίνεται έχει πρόβλημα συντονισμού, και όχι βαθέματος και μαζικοποίησης των γενικών του συνελεύσεων, προέκυψε και ένα δεύτερο συντονιστικό, το οποίο στηρίζεται από συλλόγους που φέρουν αποφάσεις υπό την επιρροή της αυτονομίας, της αναρχίας και ατομικοτήτων (!).

Το τελευταίο ακούστηκε πολλές φορές σε διαδικασίες του συντονιστικού αυτού, σε αντιπαράθεση με τις “κακόβουλες, γραφειοκρατικές αριστερές παρατάξεις”. Πρόκειται για λέξεις και εκφράσεις, οι οποίες θα μπορούσε να πει κανείς ότι αναμασούν κατά τρόπο δήθεν εναλλακτικό την κλασική καραμέλα που πιπιλίζει το αστικό πολιτικό σύστημα εδώ και χρόνια για τις φοιτητικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια. Φράσεις και λέξεις, οι οποίες είναι αρκετά παράταιρες με τις συλλογικές διαδικασίες που έχουν ως στόχο, όπως θα έλεγε κι ένας μεγάλος Γάλλος ιστορικός, να “αθροίσουν το προϊόν των ατομικών συνειδήσεων”. Να συνενώσουν, δηλαδή, τα άτομα σε μια κατεύθυνση για την υπεράσπιση μιας συλλογικής υπόθεσης. Να σπάσουν τους ατομικούς περιορισμούς και να υψωθούν σε ένα συλλογικό υποκείμενο. Να αποτελέσουν δηλαδή τη μαγιά για τη ζύμωση ενός φοιτητικού κινήματος μαζικού, δημοκρατικά οργανωμένου και διεκδικητικού.            

Ο Α/Α χώρος, ο οποίος πολλαπλασίασε τις δυνάμεις του στον φοιτητοτόκοσμο της Θεσσαλονίκης χάρις και στην ανεπάρκεια των δυνάμεων των ΕΑΑΚ-ΚΝΕ, καμώνεται πως είναι ο πραγματικός υπερασπιστής των αμεσοδημοκρατικών-αδιαμεσολάβητων διαδικασιών. Ωστόσο, παρά τα όσα διατείνεται, υπάρχουν περιπτώσεις που δείχνουν μια χαρακτηριστική ασυνέπεια λόγων και έργων. Ενώ, λοιπόν, υποστηρίζει τις διαδικασίες βάσης, όπως είναι συνελεύσεις, βλέπουμε πολλές φορές να λειτουργεί ερήμην αυτών. Δηλαδή, να οργανώνει ή και να αφήνει να βγαίνει από το δικό του μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων μια χούφτα μπαχαλάκηδες, η οποία κάνει το σόου της στην πλάτη της μαζικών φοιτητικών διαδηλώσεων. Κι όλα αυτά χωρίς να έχει αποφασιστεί κάτι αντίστοιχο στις γενικές συνελεύσεις.

Όπως άλλωστε, δεν αντιπροσωπεύουν τη συζήτηση που διεξάγεται στις γενικές συνελεύσεις τα αποκλειστικά αντικατασταλτικά συνθήματα που ακούγονται στα μπλοκ των συλλόγων αυτών. Σε ορισμένες περιπτώσεις δε, βλέπουμε άτομα τα οποία στηρίζουν το συγκεκριμένο συντονιστικό να λειτουργούν κατά τρόπο πρωτόγνωρο για το φοιτητικό κίνημα. Να αναγορεύουν το συντονιστικό σε αποφασιστικό όργανο, το οποίο θα δίνει τη γραμμή στις ΓΣ, οι οποίες θα έχουν τον επικυρωτικό ρόλο των αποφάσεων του συντονιστικού. Να κάνουν γενικές συνελεύσεις ηλεκτρονικά ή και να μετρούν ως ψήφους σε γενική συνέλευση τις ενυπόγραφες ψήφους (!) φοιτητών που έχουν αποχωρήσει από τη διαδικασία. Να ερμηνεύουν κατά το δοκούν την ορισμένη απαρτία και να αυτοονομάζονται ως σώμα συνέλευσης.

Το τελευταίο, βέβαια, δεν είναι μόνο προνόμιο του συγκεκριμένου χώρου, καθώς και οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ και της ΚΝΕ σε ορισμένες περιπτώσεις λειτουργούν κατ’ ανάλογο τρόπο (Νομική ΑΠΘ).            

Από τον τόσο πολύ “συντονισμό”, προκύπτει πολλές φορές να βλέπουμε “αλήθωρες πορείες”, που το ένα μέρος κοιτά προς την ανατολή (μπλοκ ΦΣ υπό την επιρροή του Α/Α χώρου) και το άλλο προς τη δύση (μπλοκ ΦΣ υπό την επιρροή των ΕΑΑΚ-ΚΝΕ).

Αντιπαραθέσεις για το πιο μπλοκ θα μπει πρώτο. Ποιος φέρει τις περισσότερες υπογραφές Συλλόγων. Ακόμη και όταν γίνεται προσπάθεια οι δυο χώροι να συντονιστούν, όπως έγινε στο τελευταίο συντονιστικό (20/3), γινόμαστε μάρτυρες μια διαδικασίας που πόρρω απέχει από τον πραγματικό συντονισμό των φοιτητικών συλλόγων.

Μιας διαδικασίας που μυρίζει παραγοντισμό και εικονικό συνδικαλισμό. Μιας διαδικασίας, όπου αντί να συζητάει για το πώς θα συντονίζει τις δράσεις το ΦΚ, αναλίσκεται σε μια ανούσια αντιπαράθεση, η οποία δεν αγγίζει τον μέσο φοιτητή. Είναι μια διαδικασία για το θεαθήναι. Θριαμβικού αυτοβαυκαλισμού και φτωχής επιχειρηματολογίας, που υποβιβάζει τις γενικές συνελεύσεις σε επικυρωτικό μηχανισμό των αποφάσεων που παίρνονται στο/α “συντονιστικό/α”.

Αυτό που μένει να δούμε ακόμη είναι ένα τρίτο συντονιστικό που θα έχει ως στόχο να συντονίσει αυτά τα δύο ή ακόμη κι ένα συντονιστικό ακαδημαϊκής κοινότητας (!), όπως ορισμένοι άφησαν να εννοηθεί. Με λίγα λόγια, συντονιστικά και… πράσινα άλογα.

Ο.Α.