Γυμνάσιο Μελισσίων : Σωφρονιστική αποικία

Σχόλιο για την προσαγωγή τριών μαθητών 13 και 14 ετών στην Ασφάλεια και προσαγωγή τους με χειροπέδες στο δικαστήριο!

Το τραγικό συμβάν σημειώθηκε πριν ένα μήνα, για την ακρίβεια τη Δευτέρα Δευτέρα 24/10/2022. Όμως, ο απόηχός του δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει. Απόπειρα μαθητών να κάνουν κατάληψη, αντιμετωπίστηκε από τη διευθύντρια με την κλήση της αστυνομίας, με μήνυση κατά τριών μαθητών 13 και 14 χρόνων και τη σύλληψη-προσαγωγή των μαθητών στο ΑΤ Πεύκης, την κράτησή τους μέσα στο αστυνομικό τμήμα όλη τη νύκτα και την μεταφορά τους στο δικαστήριο με χειροπέδες την επομένη ημέρα. Τα παιδιά οδηγήθηκαν στη σήμανση, τούς πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, ενώ το δικαστήριο όρισε τακτική δικάσιμο για τις 21 Μαΐου 2024.

Ένα σύνηθες, πλέον, φαινόμενο, με τραγικές συνέπειες στην διαπαιδαγώγηση των μαθητών, αλλά και στον κοινωνικό περίγυρο όπου όλοι ζούμε, αποτελεί η ολοένα και συχνότερη εμφάνιση της αστυνομίας στους χώρους της εκπαίδευση. Βέβαια, στα Πανεπιστήμια η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Κεραμέως ίδρυσε ολόκληρο πανεπιστημιακό αστυνομικό σώμα. Αλλά και στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης η εμφάνιση της αστυνομίας είναι όλο και πιο συχνή με την επίκληση διάφορων λόγων. Παράδειγμα αποτελεί το περιστατικό του 1ου Γυμνασίου Μελισσίων, τη Δευτέρα 24/10/2022, όπου ύστερα από την κλήση που δέχτηκε η αστυνομία από την διεύθυνση του σχολείου, χωρίς καμία επικοινωνία με τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του σχολείου, τρία παιδιά 13 και 14 ετών, τα δύο από μονογονεϊκές οικογένειες με διαγνωσμένες μαθησιακές δυσκολίες, το τρίτο από αναδοχή και σε διαδικασία υιοθεσίας, προσάγονται στο τμήμα Ασφαλείας Μελισσίων, διανυκτερεύουν στα κρατητήρια του τμήματος Ασφαλείας Πεύκης και το πρωί οδηγούνται πρώτα στη σήμανση και μετά στα δικαστήρια… με χειροπέδες!

Αφορμή για το συμβάν είναι ότι μικρή ομάδα παιδιών, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος του 15μελούς, προσπάθησαν το πρωί να ξεκινήσουν κατάληψη για λόγους -όπως οι ίδιοι δήλωσαν- συμπεριφοράς, αντιμετώπισης και ιεράρχησης μαθητών από κάποιους καθηγητές και κυρίως από τη διευθύντρια του σχολείου. Με την σύλληψη των μαθητών η κατάληψη τελικά απετράπη, η ένταση όμως οξύνθηκε. Ακολούθησαν  φωνές, φασαρία, ένας μαθητής προσγειώνεται λιπόθυμος στο σχολικό προαύλιο, ενώ θρυμματίζεται και ένα τζάμι ενός παραθύρου. Οι γονείς δίνουν μια πολύ διαφορετική εικόνα από αυτήν που παρουσιάστηκε αρχικά στην αστυνομία, τονίζοντας ότι η διευθύντρια, χωρίς απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων, αποφασίζει και καλεί την αστυνομία, ενώ υποβάλλει μήνυση στους τρεις μαθητές.
Η παρουσία της αστυνομίας στον σχολικό χώρο δεν μπορεί να ωφελήσει κανέναν όπως πολύ σωστά σημείωσε ο σύλλογος γονέων καθώς “ Όταν μιλάμε για παιδιά, δεν υπάρχουν πλευρές για να διαλέξουμε. Είμαστε δίπλα στα παιδιά. Σε όλα τα παιδιά”.
Η μέθοδός αυτή (να εμφανιστεί η αστυνομία, χωρίς καμία ουσιαστική επικοινωνία με τους μαθητές και το σύλλογο γονέων) τραυματίζει, όχι μονάχα το ματωμένο εδώ και χρόνια  εκπαιδευτικό άσυλο, αλλά και τις σχέσεις εκπαιδευτικού και εκπαιδευόμενου, καθώς τις νεκρώνει, αποστασιοποιεί τα δύο υποκείμενα και αντικαθιστά τις σχέσεις τους με υπαλληλικές σχέσεις, που έχουν σκοπό την υλοποίηση ενός λειτουργικού έργου. Μόνο που η μόρφωση δεν γεννιέται μέσα από την παγερή αίθουσα, από τα κάτεργα της γνώσης, αλλά μέσα από την θερμή επικοινωνία του μαθητή με το εκπαιδευτικό υλικό και με την αλληλεπίδραση της σχολικής κοινότητας με την κοινωνία. Οι τρεις μαθητές αποτελούν προϊόν του περιβάλλοντος που διαμορφώνει το σύστημα. Κανένας μαθητής δεν γεννήθηκε με την αρρώστια, να αποστρέφεται την γνώση, πόσο μάλλον με την επιθυμία να εμποδίσει την εκπαιδευτική διαδικασία. Ο παράγοντας αυτού του γεγονότος είναι ο ιεραρχικός, εξεταστικοκεντρικός χαρακτήρας του εκπαιδευτικού συστήματος, που ως κύριο ρόλο του έχει να εισάγει τους μαθητές στον βάρβαρο καταμερισμό της εργασίας.

Βέβαια, η μέθοδος αυτή δεν ευνουχίζει μόνο τον διαλεκτικό χαρακτήρα της σχέσης του σχολείου με τους μαθητές, αλλά έρχεται να επιδράσει στην πολιτική αντίληψη που μόλις διαμορφώνεται στους μαθητές, οι οποίοι πέρυσι αντίκρισαν την πρωτοφανή καταστολή του webex, η οποία δεν “έσπασε” το φρόνημά τους μόνο να κάνουν κατάληψη, αλλά τους απέτρεψε από το να εμφανιστούν στις μαθητικές διαδηλώσεις, ενώ τους εγκλώβισε στην παγερή οθόνη της τηλεκπαίδευσης.
Η γενιά τής σημερινής μαθητικής νεολαίας είναι αντιμέτωπη με τον πόλεμο, την πείνα, την αρρώστια, την ανεργία, το κοινωνικό αδιέξοδο, τις καταχρήσεις, τα ναρκωτικά, την υποκουλτούρα που με τόση μανία προωθεί το κεφάλαιο και τόσα άλλα προβλήματα που της επιβάλλει ο βάρβαρος καπιταλισμός και η άθλια διαχείριση της πανδημίας -και η λίστα αυτή δεν έχει τελειωμό. Δεν είναι μόνο η σύγχρονη ανθρωπιστική κρίση που διαπερνά την ανθρωπότητα από το 2008 και κορυφώνεται  με την πανδημία και τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα στην παγκόσμια κρίση του. Η αστυνομική παρουσία θέλει να τρομοκρατήσει τους μαθητές, με σκοπό να καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι τίποτα δεν μπορεί να προσπεράσει τα όρια της “τάξης και της ασφάλειας”, πως όλα είναι ορθά, όπως τα επιβάλλει ο Νόμος και πως κανένας δεν μπορεί ούτε επιτρέπεται να το αμφισβητήσει.

Τέτοια περιστατικά αστυνομικής τρομοκρατίας, χωράνε μόνο στα σχολεία που ονειρεύεται η Κεραμέως και πριν από αυτή ο Γαβρόγλου, ο Ράλλης, ο Αρσένης και κάθε διαχειριστής του κεφαλαίου. Όμοια περιστατικά είχαμε το 2020 με την  αναίτια σύλληψη 15 μαθητών στο Κερατσίνι επειδή “απαγορεύεται η έξοδος πριν της 6:00 για τους μη συνοδευόμενους ανηλίκους”, οι οποίοι αποτελούσαν το 15μελές του σχολείου που πέρασε την ίδια μέρα υπό κατάληψη και κατέβηκε στις μαθητικές διαδηλώσεις. Ομοίως, την ίδια χρονιά είχαμε συλλήψεις μαθητών σε μαθητικές πορείες τις οποίες δεν μπορούμε να παραλείψουμε καθώς υπάρχει ένα σπουδαίο κοινό χαρακτηριστικό –που πολλές φορές αγνοείται- ανάμεσα σε αυτά τα γεγονότα: σε όλες τις περιπτώσεις, οι μαθητές εκφράζουν την πραγματικότητα που επιβάλλει ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας που πλαισιώνει την παιδεία τους.

Για την σύλληψη ανήλικων μαθητών στον χώρο του σχολείου έχουμε να μάθουμε πολλά από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, από τις ΗΠΑ. Συγκεκριμένα, στην σχολική περίοδο 2013-2014, 70.000 μαθητές συνελήφθησαν σε 8000 σχολεία των ΗΠΑ, ενώ σε πολλά σχολεία δεν καταγράφονται συλλήψεις που έχουν πραγματοποιηθεί((https://www.edweek.org/which-students-are-arrested-most-in-school-u-s-data-by-school#/overview)). Παράλληλα, καταγράφεται πως οι ΗΠΑ έχουν ενισχύσει με 750 εκατομμύρια δολάρια το τμήμα της εκπαιδευτικής αστυνομίας στην περίοδο 1999-2005, ενώ είναι γνωστή επιθυμία που είχαν κατά καιρούς εκδηλώσει διάφοροι πρόεδροι, να ενισχύσουν αυτό το σώμα καθώς “έτσι θα αντιμετωπιστεί η ένοπλη εγκληματικότητα στους σχολικούς χώρους”, μεταξύ αυτών ο Τραμπ και ο Κλίντον ((https://cdn.knightlab.com/libs/timeline3/latest/embed/index.html?source=1BYH6U30hspGJgvkyfs7fcOZ_aKOTzM79qHHd_is_-2o&font=Default&lang=en&initial_zoom=2&height=650

https://www.google.com/search?q=police+students+arrests&oq=police+students+arre&aqs=chrome.1.69i57j33i160.15439j0j7&sourceid=chrome&ie=UTF-8#fpstate=ive&vld=cid:c55bf43d,vid:AYYg6RPxIMM)). Η ιστορία της εκπαιδευτικής αστυνομίας των ΗΠΑ ξεκινάει από το 1948 με την ίδρυση του πρώτου εκπαιδευτικού αστυνομικού τμήματος στο Λος Άντζελες. Το 1950 διαμορφώνεται το πρώτο ένοπλο αστυνομικό σώμα το οποίο έχει τοποθετηθεί έως και σήμερα στα σχολεία στο Flint του Μίσιγκαν, ως μέρος μιας στρατηγικής κοινοτικής αστυνόμευσης. Ύστερα, άρχισαν να διαμορφώνονται και άλλα τέτοια σώματα σε πόλεις όπως το Σικάγο.

Η “καρδιά του κτήνους”, όπως λέει και ο Χεμινγουέι, μας διδάσκει ξανά  πως “κανένα όπλο δεν έλυσε ποτέ κανένα ζήτημα ηθικής. Το όπλο επιβάλλει τη λύση αλλά δεν εγγυάται ότι η λύση αυτή είναι δίκαιη” και γι’ αυτόν τον λόγο γίνεται σαφές ότι η αντιμετώπιση των μαθητών με την αστυνομία δεν είναι μέθοδος σωφρονισμού απέναντι στον φόβο της παραβατικότητας αλλά ενάντια στην φλογερή νιότη της αλλαγής.

Φάνης Π.

πηγή: drepani.gr