Αν η άνοιξη ήταν κανονική, θα μύριζε φρέσκο χαμομήλι. Το λιανό βλαστάρι της ματρικάριας τολμά και τρυπάει τη γη, λοξοδρομώντας ανάμεσα στον αείληφα και την αμυγδαλόπετρα, τα πλοκάμια των μεγάλων ριζών της ελιάς, τους πικρούς βολβούς των κρεμμυδιών και τους στυφούς του αγάπανθου και προβάλλει, αθέατο στην αρχή, μέσα από το μουλιασμένο χώμα.

Κάποιοι το λένε νομοτέλεια και άλλοι επανάσταση της φύσης. Γιατί και στην ανάδυσή του πάλι, κυκλωμένο από ζιζάνια, πικραλίδες και τσουκνίδες, υψώνει, με τόλμη, το χαμηλό βλαστάρι και δένει σε κόμπους τις μικρές ταξιανθίες. Και μέσα στο φως του ανοιξιάτικου ήλιου που διαθλάται εκτυφλωτικό στις αιωρούμενες σταγόνες των νερών, τα λιλιπούτεια μπουμπούκια ανοίγουν και γίνονται άνθη του Μπαλντούρ.

Ο κύκλος από άσπρα πέταλα, πιο μικρά κι από τους κόκκους του ρυζιού, στεφανώνει την πυκνή συστάδα από στήμονες, που φουσκώνουν και γίνονται λοφίσκος και κερνούν τις μέλισσες, να πιούνε άσπρο πάτο και να κάνουν το μεθύσι, μέλι. Τρατάρουν και τις χρυσαλίδες που άφησαν πίσω τους το κουκούλι της κάμπιας, σαν αδειανό πουκάμισο, μαζί με τη σερνάμενη ζωή, να μερακλώσουν οι πεταλούδες, με το μουγιόχορτο νέκταρ και να υψωθούν σε ελεύθερες πτήσεις.

Κι έπειτα, τα χαμηλά μαργαριταράκια του Μπαλντούρ ζυμώνουν αιθέρια λάδια που ηρεμούν τ’ ανήσυχα μωρά, γιατρεύουν τα μάτια που πονούν απ’ την ασχήμια, δίνουν άλικο αίμα στην ωορρηξία καρπερών γυναικών και γλυκό νανούρισμα στα άυπνα σεκλέτια. Και καθώς δεν υπάρχει άνοιξη που να μην είναι κανονική, μπορεί όψιμη αλλά πάντα νομοτελειακή, τα χαμομήλια, τουλάχιστον, και πάλι θα τολμήσουν.

Νίνα Γεωργιάδου