Όπως λέμε και στο σκάκι, «ένα κακό σχέδιο είναι προτιμότερο από καθόλου σχέδιο». Αυτό σκέφτηκε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και εκπόνησε μέσα σε λίγες στιγμές έναν παμπόνηρο σχεδιασμό, για να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος της επιστροφής των λεγόμενων γλυπτών (αναγλύφων κατά κύριο λόγο) του Παρθενώνα. Χτισμένο με αρμονία σε 3 βήματα, οι ΠΠΠ παρουσιάζουν σε αποκλειστικότητα, το «Μεγάλο Σχέδιο της Επιστροφής», όπως αυτό αναπτύσσεται από φάση σε φάση, και μέχρι την τελική δικαίωση.

Το Μεγάλο Σχέδιο της Επιστροφής Α΄ φάση σχεδίου («Τζόνσον και πάλι Τζόνσον, όχι πια δάκρυα»)

Η πρώτη φάση του ελληνικού σχεδίου είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων, και αφορά στην κατάκτηση της συνεννόησης, στο καλόπιασμα και εξευμενισμό του συμβαλλομένου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το πέτυχε αυτό πριν λίγες ημέρες με άρθρο του στην βρετανική εφημερίδα «The Mail on Sunday», στο οποίο, υπερήφανα, παρατηρεί (η έντονη γραφή, δική μας):
«Πολύ λίγοι πρώην Πρωθυπουργοί της Βρετανίας σπούδασαν Κλασικές Σπουδές στο πανεπιστήμιο. Ακόμα λιγότεροι έχουν μιλήσει με τόση έμφαση για την επιρροή της Αρχαίας Ελλάδας στη διαμόρφωση της πολιτικής τους σκέψης. Κανένας, υποθέτω, δεν έχει αποκαλέσει έναν Αθηναίο πολιτικό του 5ου αιώνα π.Χ. έναν από τους ήρωές του.
Και ύστερα ήρθε ο Μπόρις Τζόνσον, πάντοτε ακολουθώντας τον δικό του δρόμο. Ο σημερινός Πρωθυπουργός της Βρετανίας έχει κάνει και τα τρία: Σπούδασε Κλασικές Σπουδές στην Οξφόρδη. Έχει μια βαθιά κατανόηση της προσφοράς του πολιτισμού της κλασικής εποχής στον σύγχρονο κόσμο. Έχει, ακόμη, και μια προτομή του Περικλή, ο οποίος αποτελεί έναν από τους ήρωές του».

Β΄ φάση σχεδίου («κάντο όπως με το Brexit»)

Η δεύτερη φάση -και καρδιά- του εθνικού σχεδίου, πρακτικώς επενδύει στην (ελαφρώς τζογαδόρικη) κατάληξη που είχε η πρόταση για δημοψήφισμα (το οποίο θα έκρινε την παραμονή ή όχι του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΕ) που κατέθετε ο Ντέιβιντ Κάμερον πριν τις εκλογές του 2015, και υποχρεωνόταν να υλοποιήσει αφού επανεκλέχτηκε. Μολονότι στη συνέχεια ο Κάμερον προπαγάνδισε με όλες του τις δυνάμεις την παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΕ, εφόσον είχε δεσμευτεί για την πραγματοποίηση του δημοσψηφίσματος, ο κύβος είχε ριφθεί. Παγιδεύτηκε.

Εν προκειμένω, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέσπασε από τον Πρωθυπουργό Τζόνσον «ότι δεν θα εμποδίσει την προσπάθεια της Ελλάδας να ξεκινήσει επίσημο διάλογο με το Βρετανικό Μουσείο για το μέλλον των Γλυπτών» γεγονός το οποίο μεταφράζεται από τον Έλληνα πρωθυπουργό πως ο ομόλογός του «δεν θα παρεμποδίσει οποιαδήποτε μελλοντική συμφωνία».

Αφήνοντας κατά μέρος τη γλώσσα της διπλωματίας, πρακτικώς η επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης συνίσταται στο ότι (μάλλον) ο Τζόνσον ….δεν θα μας απαγορεύσει να μιλήσουμε με το Βρετανικό Μουσείο. Αυτό συμβαίνει όταν συνεργαστούν το ιστορικό λίκνο της παγκόσμιας δημοκρατίας, με το ιστορικό λίκνο της παλαιότερης ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας! Δεν απαγορεύεται ο διάλογος!
(Μένει μόνο να πειστεί το Βρετανικό Μουσείο, που έχει στην κατοχή του τις υφαρπαγμένες αρχαιότητες από το 1816. Τώρα όμως, έχουμε επιχειρήματα!)

Γ΄ φάση σχεδίου («το τυράκι»)

«Στο τέλος της ημέρας, η διαφωνία μας δεν περιορίζεται στην ιδιοκτησία ή τη νομιμότητα. Γιατί μιλάμε κυρίως για μία σημαντική υπόθεση με πολιτική και ηθική διάσταση, η οποία έχει και μία σχετικά απλή τεχνική διάσταση».
Δεν είναι ώρα να μιλάμε για ιδιοκτησίες. Τι άλλο θα μπορούσε εξάλλου να πει ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο οποίος παίρνοντας πρωτοβουλία στο όνομα της Ελλάδας «δανειζόταν»(!) τον Αύγουστο του 2019 μια (κλεμμένη από τους Γάλλους, αυτή τη φορά) μετόπη του Παρθενώνα που για 200 χρόνια βρισκόταν στο Λούβρο; Να άνοιγε τη συζήτηση για το πόσο η έννοια του δανεισμού ταυτίζεται με την αναγνώριση της κυριότητας σε εκείνον που δανείζει;

Ας αφήσουμε τις μιζέριες. Τουλάχιστον έτσι, δανειζόμενοι τα δικά μας, μπορέσαμε να εορτάσουμε τις καλές μας σχέσεις με τους Γάλλους, και την επέτειο 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και του αγώνα της …Ανεξαρτησίας.

Όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έμεινε εκεί. Έναν χρόνο μετά τον δανεισμό της μετόπης, και συγκεκριμένα στο τέλος του 2020, η κυβέρνηση δια του αρμοδίου υπουργείου «Πολιτισμού» (ο θεός να το κάνει), ψήφιζε τη δυνατότητα μακροχρόνιου (έως και 50 έτη!) δανεισμού ελληνικών αρχαιοτήτων σε Μουσεία και Συλλογές του εξωτερικού. Ταπεινή υποσημείωση, η αρχική νομοθετική πρόταση προέβλεπε δανεισμό ενός αιώνα(!). Τουλάχιστον, με τον τελικώς ψηφισμένο νόμο, ένα παιδί που σήμερα είναι 10 ετών, θα έχει την ελπίδα να ξαναδεί από κοντά το εκάστοτε εκπατρισμένο κινητό μνημείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, όταν με το καλό φτάσει στην ηλικία των 60.

Όχι, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν σταμάτησε εδώ.
Καταρχήν, θυμήθηκε όλες τις προηγηθείσες (καταστροφικές και εκ των πραγμάτων άκαρπες) διαπραγματεύσεις και τα επιχειρήματα των Ελληνικών Υπουργείων Πολιτισμού προς το Βρετανικό Μουσείο (τα οποία από την πρώτη στιγμή χάραζαν κατευθύνσεις σε …βάρος των ελληνικών πραγμάτων): Αν τυχόν τα γλυπτά του Παρθενώνα γύριζαν πίσω στην Ελλάδα, θα ήταν τα πρώτα και τα τελευταία. Η ελληνική πλευρά ΔΕΝ θα μπορούσε να εγείρει στο μέλλον αξιώσεις για κανένα άλλο εύρημα ή αρχαιότητα που τώρα βρίσκεται υπό Βρετανική κυριότητα ή κατοχή. Άγνωστο ακόμη παραμένει, ποιος εκπρόσωπος των ελληνικών συμφερόντων σκέφτηκε πρώτος αυτήν την παραίτηση. Αλλά δεν πειράζει, καθώς έλεγε και η Μενδώνη έπειτα από περιστατικό κλοπής αρχαιοτήτων στο παλιό Μουσείο της Ολυμπίας, «τα αρχαία αντικείμενα που κλάπηκαν δεν έχουν ιδιαίτερα μεγάλη αρχαιολογική αξία. Είναι μικρά, χάλκινα και πήλινα, αγγεία και ειδώλια, από αυτά που υπάρχουν κατά χιλιάδες στα μουσεία μας».
Έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα σε μετόπες, που και που να δωρίζουμε και καμία.

Έτσι λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συνθετικά, παρατήρησε στο άρθρο του:
«Το Βρετανικό Μουσείο ασφαλώς θα υποστήριζε ότι η επιστροφή των γλυπτών θα είναι μόνο η αρχή, δηλαδή μία κίνηση που θα το ανάγκαζε να επιστρέψει και άλλα αντικείμενα. Δεν θα ήταν. Πιστεύουμε ότι τα γλυπτά είναι μία ξεχωριστή και μοναδική περίπτωση».
Και, αφού καθησύχασε τους Βρετανούς, πέταξε το «τυράκι»: «Η Ελλάδα είναι έτοιμη από την πλευρά της να επιτρέψει να εκτεθούν στο Βρετανικό Μουσείο κάποια από τα πλέον εμβληματικά δημιουργήματα παγκοσμίως, έργα τέχνης, που ουδέποτε έχουν βρεθεί εκτός Ελλάδας».
Τι θα λέγατε να ανταλλάξουμε, για μια 50αριά χρόνια, τις μετόπες του Παρθενώνα, με τον Ηνίοχο των Δελφών; Πώς; Προτιμάτε τον Ποσειδώνα του Σουνίου;

Επιμύθιον («γλώσσα σφάλλουσα»)

«Ένα είναι σίγουρο. Οι δεσμοί που συνδέουν την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν ιστορία αιώνων. Αυτή η σχέση είναι σήμερα ισχυρή και ανθεκτική. Αλλά δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι είναι ολοκληρωμένη. Γι’ αυτό ελπίζω πως Λονδίνο και Αθήνα θα συνεργαστούν για να αποκαταστήσουν αυτή την αδικία που βαραίνει τις καρδιές όλων των Ελλήνων».

Τάδε έφη, Κυριάκος Μητσοτάκης, εν έτει σωτηρίω βκ΄α΄. Ταπεινή υποσημείωση, η έκφραση «αποκατάσταση της αδικίας» φιλολογικώς αποτελεί σφάλμα, διότι σημαίνει την επαναφορά και εδραίωση της αδικίας. Το σωστό είναι: «αποκατάσταση της δικαιοσύνης».
Ας αφήσουμε τις μιζέριες. Τουλάχιστον, η σφάλλουσα γλώσσα, «τ’ αληθή λέγει».

Στη φωτογραφία του “εξωφύλλου”: Επίσκεψη του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο Λονδίνο. Συνάντηση με τον Βρετανό Πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον. Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2021.

οι Πύλες του Πολιτικού Παραδόξου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος