«Με την παρούσα αίτηση μου ζητώ να μου καταβληθούν τα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας, για το χρονικό διάστημα 2013-2018, λόγω του ότι καταργήθηκαν αντισυνταγματικώς με τις διατάξεις των ν.4093/2012 και ν.44354/2015, επιφυλασσόμενος για την άσκηση παντός νόμιμου δικαιώματος μου.»

Αυτό είναι το κείμενο της «φόρμας» που η ΑΔΕΔΥ καλεί τους δημοσίους υπαλλήλους να συμπληρώσουν, για να διεκδικήσουν(!) τα χαμένα επιδόματα των μνημονιακών χρόνων! Για την ιστορία ο ν.4093/12 (έγκριση μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής) είναι το περίφημο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που ψηφίστηκε το Φλεβάρη του 2012. Τότε που οι τεράστιες σε μαζικότητα κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα όργιο καταστολής και τρομοκρατίας. Αυτό χρειάστηκε για να μας πάρουν εκείνα τα επιδόματα ανάμεσα σε πολλά άλλα. Ο επόμενος νόμος που αφορά το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, για να περάσει, χρειάστηκε να καλλιεργηθούν οι πιο μεγάλες εκλογικές αυταπάτες στον κόσμο που μέχρι τότε αντιστέκονταν, ώστε να βρει έδαφος η απογοήτευση που κυριάρχησε από τότε στο συνδικαλιστικό και το λαϊκό κίνημα.

Μετά λοιπόν από όλα αυτά οι κυβερνητικές-γραφειοκρατικές παρατάξεις της ΑΔΕΔΥ και της ΟΛΜΕ (επειδή όπως λένε έχουν υπάρξει θετικές πρωτόδικές δικαστικές αποφάσεις), μας καλούν να ανατρέψουμε τους μνημονιακούς νόμους(!) μέσω μίας απλής φόρμας-αίτησης προς τη διοίκηση! Τόσο απλά!

Τόσο απλά… Λέξεις που χωρούν σε τρείς γραμμές και μια υπογραφή αρκούν…

Αρκούν για να σβήσουν τα θεμελιώδη συμπεράσματα αιώνων ταξικής πάλης, που πεισματικά -κόντρα στους ανιστόρητους μύθους των κυρίαρχων- επιμένουν να θυμίζουν ότι «…τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κατακτήθηκαν με αγώνες»

Πρέπει λοιπόν να ξανα… «ανακαλύψουμε την Αμερική»… πρέπει να καταπιούμε αμάσητο το νέο «λωτό» της ΑΔΕΔΥ και να τα ξαναζήσουμε όλα από την αρχή! Αγνοώντας παντελώς τις πιο μεγάλες αλήθειες της ιστορίας μας για το ρόλο του κράτους και της δικαιοσύνης του, που δεν είναι απλά τυφλή… αλλά αλυσοδεμένη με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

Πρέπει να ξεχάσουμε ακόμα και αυτά που καταλάβαμε από το προηγούμενο περιστατικό μαζικής προσφυγής του κλάδου στη δικαιοσύνη και τους κρατικούς θεσμούς για το επίδομα των 176 ευρώ. Τότε που παρά τις αλλεπάλληλες θετικές δικαστικές αποφάσεις για τον κλάδο, όχι απλά δεν κερδίσαμε αναδρομικά το επίδομα, αλλά χάσαμε και πολλές χιλιάδες ευρώ που πήγαν σε δικηγορικά γραφεία. Και χάσαμε (μόνο οι εκπαιδευτικοί) ένα επίδομα που τότε δίνονταν στους δημοσίους υπαλλήλους επειδή ακριβώς αγνοήθηκαν οι παραπάνω αλήθειες και κυριάρχησαν οι αυταπάτες της δικαστικής «λύσης».

Μπορούμε να κατανοήσουμε ότι σε καιρούς υποχώρησης της συλλογικής συνείδησης ο καθένας προσπαθεί να «πιαστεί από τα μαλλιά του». Και ότι ο καθένας εξαντλεί τις -αδιέξοδες στην πραγματικότητα- «επιλογές» του ατομικού δρόμου του.

Δεν μπορούμε όμως να αφήσουμε αναπάντητη τη νέα παγίδα στην οποία οδηγεί τον κλάδο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η οποία μέσω μιας αθώας και σίγουρα «αναίμακτης» φόρμας επιχειρεί για μια ακόμη φορά να στρέψει το βλέμμα του κόσμου της εργασίας… στις δικαστικές έδρες. Και ειδικά σε συνθήκες έντασης της επίθεσης όπως τις σημερινές, που απαιτείται η άμεση ανασύνταξη και αγωνιστική αντιπαράθεση του κινήματος με την βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, οι «αθώες» φόρμες της ΑΔΕΔΥ μάλλον δεν είναι τόσο αθώες όσο φαίνονται. Γιατί επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν το συνδικαλιστικό κίνημα από το κύριο ζήτημα της περιόδου γιγαντώνοντας τις πιο φαιδρές αυταπάτες.

Για αυτό το λόγο στο ερώτημα «τι έχουμε να χάσουμε;» από αυτές,  που καλοπροαίρετα θέτουν πολλοί συνάδελφοι απαντάμε καθαρά.

-Σε μια χώρα, που για την επιβολή της πολιτικής βαρβαρότητας των μνημονίων, ο ελληνικός λαός έγινε δέκτης της τρομοκρατίας και της πιο άγριας καταστολής είναι το λιγότερο αστείο να θεωρεί κάποιος (και ειδικά ο οργανωμένος συνδικαλισμός) ότι θα ανατρέψει τα μνημόνια με αιτήσεις.

-Δεν υπάρχει κανένα σύνταγμα που να προβλέπει την ληστεία ενός λαού για τα συμφέροντα των ξένων τοκογλύφων, ή που να νομιμοποιεί το κλείσιμο τμημάτων και την εκδίωξη παιδιών από το σχολείο, η που να επιτρέπει την παράδοση του δημόσιου πλούτου και της ιστορίας της χώρας (από νησιά και λιμάνια μέχρι αρχαιολογικούς χώρους), η που να μετατρέπει πολιτικά και στρατιωτικά τη χώρα σε αμερικάνικο έδαφος (βάσεις). Οι νόμοι όμως (όπως και τα συντάγματα), η εφαρμογή και η καταπάτηση τους υπακούει μόνο στον «κανόνα» των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης. Δυστυχώς, ξανά, για τους κυβερνητικούς της ΑΔΕΔΥ το γεγονός της αντισυνταγματικότητας ενός νόμου δεν αρκεί για να ανατρέψει τα μνημόνια. Και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά.

– Η επιμονή στο «δρόμο της δικαιοσύνης» που εμφανίζει τα τελευταία χρόνια η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν είναι τυχαία. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να εισάγει την ολέθρια και αντιδραστική αντίληψη της… υποταγής… στο «σύνταγμα και τους νόμους» και της «αντίστασης» μέχρι εκεί που αυτοί, το… επιτρέπουν. Για αυτό και «δια πάσα νόσο» και με κάθε αφορμή η λύση αναζητείται στα δικαστήρια. Για αυτό και κάθε πρόταση για στάση αντιπαράθεσης με αυτή την πολιτική, ο υποταγμένος συνδικαλισμένος προσπαθεί πλέον να την αιτιολογήσει ως «νόμιμη» μέσω των δικηγόρων, που πλέον αναλαμβάνουν ρόλο «πρωτοπορίας»! Όλα αυτά όμως μπορούν να έχουν ένα μόνο αποτέλεσμα. Να εμπεδώνουν την επικίνδυνη αντίληψη, ότι δίκαιο και σωστό, θεμιτό και «αγωνιστικά» επιτρεπτό είναι μόνο αυτό που… επιτρέπουν οι νόμοι! Μια αντίληψη που ορίζει ως μπούσουλα των αγώνων και των διεκδικήσεων μας το νόμο… του αντιπάλου.

-Σίγουρα με αυτή την κίνηση οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που την εισηγούνται, δίνουν και ένα άλλοθι στον εαυτό τους για την σιγή ιχθύος που τηρούν μπροστά σε όσα συμβαίνουν. Επιχειρούν δηλαδή, εκτός όλων των άλλων να παρουσιάσουν και μια… «δράση». Μια «δράση» αυταπάτη κανονική, στην οποία αναζητούν συνενόχους.

Αυτό όμως το άλλοθι δεν θα πρέπει να το παραχωρήσουν οι εργαζόμενοι  στις ξέπνοες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Μα κυρίως δεν θα πρέπει να το αναγνωρίσουν στον εαυτό τους. Γιατί είναι πολύ σημαντικά αυτά που διακυβεύονται στις «αιτήσεις διεκδίκησης». Η μνήμη, η αλήθεια, η συνείδηση μας… και τελικά η ακόμα μεγαλύτερη απομάκρυνση από την πίστη με την οποία πρέπει να οπλιστούμε. Την πίστη στην δύναμη των αγώνων μας.

Για αυτό ας επιστρέψουμε αυτές τις «αιτήσεις»-αυταπάτες στους εμπνευστές τους.

Πετράκης Βασίλης, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης