Δόθηκε στη δημοσιότητα η πρώτη επιδημιολογική μελέτη – έκθεση πρώτων δεδομένων και συμπερασμάτων του ΕΟΔΥ. Σε αντίθεση με ό,τι κυκλοφορεί σε κανάλια και site δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία τα ποσοστά για τις ηλικίες ή το φύλο ή τη γεωγραφική κατανομή.

Τεράστια σημασία έχει ένα μόνο δεδομένο που προκαλεί φόβο. Πρόκειται για το ποσοστό των διασωληνωμένων σε σχέση με τα κρούσματα που έχουν νοσηλευθεί. Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές από τον ιό Covid-19 συναρτώνται άμεσα από τη δυνατότητα αυξημένης ή εντατικής νοσηλείας κάθε συστήματος υγείας.

Τα νούμερα που ισχύουν διεθνώς, με βάση την αναφορά [1] του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας της 13/3, τα παρουσιάσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση: Χοντρικά υπολογίζεται ότι το 15% του πληθυσμού θα νοσήσει, εκ του οποίου το 20% θα χρειαστεί κάποια νοσηλεία, εκ του οποίου το 25% θα είναι βαρέως πάσχοντες με ισχυρή πιθανότητα διασωλήνωσης, που πρακτικά σημαίνει μηχανική υποστήριξη του αναπνευστικού και εντατική παρακολούθηση, δηλαδή κλίνες ΜΕΘ, ή τύπου ΜΕΘ.

Το πρόβλημα είναι αυτό το 25%. Η δυνατότητα υποστήριξής του θα κρίνει τα πάντα.

Αν, όπως λέει ο ΕΟΔΥ, “έχουν καταγραφεί 117 (23.6%) κρούσματα με νοσηλεία σε νοσοκομείο, εκ των οποίων 26 (22.2%) διασωληνώθηκαν”, τα ποσοστά από τα πρώτα ελληνικά δεδομένα συμφωνούν με τα διεθνή.

Η ελπίδα είναι σε δύο πράγματα:

Πρώτον να μην έχει διασπαρεί ο ιός και το ποσοστό των φορέων του ιού να μην είναι 15% αλλά πολύ λιγότερο. Αυτό εξαρτάται από τα μέτρα που έχει πάρει η πολιτεία και που πρέπει με τον αποφασιστικότερο τρόπο και την μεγαλύτερη πειθαρχία να τηρηθούν από όλους. Το 15% πρέπει να πέσει όσο γίνεται περισσότερο.

Δεύτερον, εάν είναι βαρέως πάσχοντες το 25% των νοσηλευόμενων, και στην Ελλάδα οι διασωληνωμένοι φτάνουν το 22%, πρέπει να σημάνει συναγερμός για να αυξηθεί η δυναμικότητα σε κλίνες ΜΑΦ (μονάδες αυξημένης φροντίδας) και ΜΕΘ. Αυτό θα κρίνει το απόλυτο νούμερο των απωλειών.

Ήδη αναφερθήκαμε αναλυτικά εδώ ότι η χωρητικότητα του ελληνικού συστήματος σε κρεβάτια εξειδικευμένης νοσηλείας με εντατική παρακολούθηση και υποστήριξη είναι περιορισμένη. Στην πολύ κακή εξέλιξη που τα νούμερα διασωλήνωσης εξακολουθούν να είναι κοντά στο ποσοστό που δίνει ο ΕΟΔΥ, η κατάσταση θα γίνει δραματική.

Το πρόβλημα θα υπάρχει και με τις απλές κλίνες, καθώς τόσο ο ΠΟΥ όσο και οι πρώτες κινεζικές αναφορές [2] εφιστούν την προσοχή στον πρώιμο εντοπισμό και την έγκαιρη ένταξη σε παρακολούθηση καθώς αυτό βελτιώνει τα ποσοστά επιβίωσης.

Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να δώσει “το βασίλειό του”, ως άλλος Ριχάρδος, όχι για ένα άλογο, αλλά για τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό και το προσωπικό που θα επιτρέψει την εντατική παρακολούθηση αυτού του κρίσιμου ποσοστού ασθενών.

Η ευθύνη της κοινωνίας είναι να μείνει σπίτι και να τηρήσει τα μέτρα με απόλυτη συνείδηση της κατάστασης. Δηλαδή να κόψουμε το λαιμό μας και με τη συμπεριφορά μας να μην διασπείρουμε τον ιό.

Η ευθύνη του κράτους και της κυβέρνησης είναι να μην φέρει κανέναν γιατρό στη θέση να αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει επειδή δεν υπάρχουν οι απαραίτητες κλίνες. Δηλαδή να κόψουν το λαιμό τους και να βρουν εξοπλισμό, κρεβάτια, προσωπικό. Ας ρίξουν τα μούτρα τους και ας ζητήσουν αναπνευστήρες και υλικοτεχνικό εξοπλισμό εντατικής παρακολούθησης από την Κίνα. Δεν πειράζει να τους κρατήσει μούτρα ο Τραμπ. Έχουμε πολύ σημαντικότερο πρόβλημα από αυτό.

Υπάρχει ευθύνη για το πώς φτάσαμε ως εδώ, με αυτά τα μέσα, με αυτούς τους αριθμούς και κλίνες και ΜΕΘ, με αυτόν τον εξοπλισμό και αυτές τις δυναμικότητες.

Υπάρχει και ευθύνη στο το αν θα κινητοποιηθεί σήμερα, μέχρι και ο τελευταίος διαθέσιμος πόρος, για να σωθούν όσοι μπορούν να σωθούν.

[1] Clinical management of severe acute respiratory infection (SARI) when COVID-19 disease is suspected, WHO

[2] Lower mortality of COVID-19 by early recognition and intervention: experience from Jiangsu Province

(Από Παρατηρητήριο Γιατρών και Νοσηλευτών για τη Δημόσια Υγεία

Γιατροί και νοσηλευτές στη μάχη για τη Δημόσια Υγεία. Γιατί “μόνο ο λαός σώζει τον λαό”.)