Έχουν συμπληρωθεί 102 χρόνια από την ίδρυση της Τρίτης Διεθνούς, της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2-6 Μάρτη 1919). Το ιδρυτικό συνέδριο της ΚΔ έγινε σε συνθήκες όπου η Ρωσία των Σοβιέτ βρισκόταν σε πλήρη αποκλεισμό, κυκλωμένη από παντού με πολεμικά μέτωπα, έτσι, που ένας μικρός μόνο αριθμός αντιπροσώπων μπόρεσε να φτάσει στο συνέδριο. Ο Λένιν σε άρθρο του με τίτλο “Η Τρίτη Διεθνής και η θέση της στην ιστορία” (που δημοσιεύτηκε το Μάη του 1919 στο περιοδικό “Κομμουνιστική Διεθνής”) προσδιόρισε με τα παρακάτω λόγια τη σημασία της ίδρυσης της ΚΔ:
“Η Πρώτη Διεθνής έβαλε τα θεμέλια του διεθνούς προλεταριακού αγώνα για το σοσιαλισμό.
Η Δεύτερη Διεθνής, στάθηκε η εποχή της προετοιμασίας του εδάφους για την πλατιά, μαζική διάδοση του κινήματος σε μια σειρά χώρες.
Η Τρίτη Διεθνής έδρεψε τους καρπούς των εργασιών της Β’ Διεθνούς, πέταξε την οππορτουνιστική σοσιαλ-σωβινιστική, αστική και μικροαστική βρωμιά της και άρχισε να πραγματοποιεί τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Η διεθνής ένωση των κομμάτων που καθοδηγούν το πιο επαναστατικό κίνημα στον κόσμο, το κίνημα του προλεταριάτου για την ανατροπή του ζυγού του κεφαλαίου, έχει τώρα μια βάση που η στερεότητά της είναι χωρίς προηγούμενο: κάμποσες Σοβιετικές Δημοκρατίες, που σε διεθνή κλίμακα ενσαρκώνουν στη ζωή τη δικτατορία του προλεταριάτου, τη νίκη του πάνω στον καπιταλισμό.
Η κοσμοϊστορική σημασία της Γ’, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, είναι ότι άρχισε να ενσαρκώνει στη ζωή το πιο μεγάλο σύνθημα του Μαρξ, το σύνθημα που συνοψίζει την εκατοντάχρονη ανάπτυξη του σοσιαλισμού και του εργατικού κινήματος, το σύνθημα που εκφράζεται με την έννοια: δικτατορία του προλεταριάτου…”
Η Τρίτη Διεθνής είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, την εγκαθίδρυση, στερέωση και ανάπτυξη της Σοβιετικής εξουσίας. Η ίδρυσή της έπαιξε τεράστιο ρόλο στο να ξεσκεπαστεί ο οππορτουνισμός στο διεθνές κίνημα, να αποκατασταθούν οι δεσμοί μεταξύ των εργαζομένων των διαφόρων χωρών, να ιδρυθούν και να δυναμώσουν τα κομμουνιστικά κόμματα.

★★★

Η Τρίτη Διεθνής αποτέλεσε πράγματι την πιο δοξασμένη μορφή διεθνούς οργάνωσης του επαναστατικού κινήματος. Όπως προηγούμενα και οι άλλες διεθνείς μορφές οργάνωσης του κινήματος γεννήθηκε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, υπηρέτησε συγκεκριμένες ανάγκες, και αντικαταστάθηκε αναπόφευκτα από νέες μορφές αφού εκπλήρωσε επάξια την αποστολή της, όταν πλέον οι παλιές συνθήκες ξεπεράστηκαν, τα δεδομένα μεταβλήθηκαν και δημιουργήθηκαν νέες ανάγκες.
Η Τρίτη Διεθνής είχε μεγάλη συμβολή στην προώθηση της παγκόσμιας επαναστατικής υπόθεσης της εργατικής τάξης και των καταπιεζομένων λαών. Βοήθησε αποτελεσματικά τα νεαρά κομμουνιστικά κόμματα, συνέβαλε να αφομοιώσουν καλύτερα τα μαρξιστιικά – λενινιστικά διδάγματα, να ατσαλωθούν και να ωριμάσουν, να διαμορφώσουν επαναστατικά στελέχη. Με την επεξεργασία μιας γενικά σωστής επαναστατικής πολιτικής σε αντιστοιχία προς τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης κάθε φοράς κατάστασης, η ΚΔ έδωσε ώθηση στη δουλειά σύνδεσης των κομμουνιστικών κομμάτων (που αποτελούσαν τμήματά της) με τις μάζες. Χάρη στην ακούραστη δουλειά των κομμουνιστών, τα κομμουνιστικά κόμματα άντεξαν στην περίοδο της Τρίτης Διεθνούς αναρίθμητες δοκιμασίες και επιθέσεις της αντίδρασης, μαζικοποιήθηκαν και μπόρεσαν να καταχτήσουν τελικά με τους αγώνες τους την εμπιστοσύνη των μαζών και να αποσπάσουν την αναγνώρισή τους.
Έχοντας τεθεί επικεφαλής του λαού στην πορεία ιδιαίτερα του αντιφασιστικού αγώνα, τα κομμουνιστικά κόμματα πέτυχαν να αναδειχτούν έτσι σε υπολογίσιμες δυνάμεις σε μια σειρά χώρες ύστερα από τον πόλεμο. Για όλα αυτά η συμβολή και η βοήθεια της ΚΔ υπήρξε σοβαρή και αναμφισβήτητη. Αλλά ό,τι υπήρξε αναγκαίο και απαραίτητο σε μια περίοδο, μπορούσε να γίνει τροχοπέδη σε μια άλλη. Ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν στην αποφασιστική κορύφωσή του το 1943, η προοπτική πλατιάς ανάπτυξης των απελευθερωτικών αγώνων και των επαναστατικών κινημάτων στον κόσμο, έκανε όλο και πιο περίπλοκο το έργο της καθοδήγησης αυτών των αγώνων από ένα κέντρο. Δεν ήταν δυνατόν να καθοδηγεί πλέον ένα κέντρο δεκάδες κινήματα που αναπτύσσονταν όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία και τη Λ. Αμερική.

★★★

Στην απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που πάρθηκε στις 15 Μάη 1943, με την οποία προτεινόταν η διάλυση της ΚΔ σαν καθοδηγητικού κέντρου του διεθνούς εργατικού κινήματος τονιζόταν πως: “Πολύ ακόμα καιρό πριν από τον πόλεμο γίνονταν όλο και πιο σαφές πως όσο γίνονταν πιο περίπλοκη τόσο η εσωτερική όσο και η διεθνής κατάσταση κάθε χώρας, η λύση των προβλημάτων του εργατικού κινήματος κάθε χώρας με τη μεσολάβηση ενός διεθνούς κέντρου θα προσκρούσει σε αξεπέραστες δυσκολίες”. Και ακόμα πως: “Η οργανωτική μορφή που είχε διαλέξει το πρώτο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν ξεπερασμένη και η μορφή αυτή έγινε μάλιστα εμπόδιο για το παραπέρα δυνάμωμα των εργατικών κομμάτων”.
Η διάλυση της Διεθνούς επιδίωκε αναμφίβολα επίσης τη διευκόλυνση της συνένωσης των πατριωτικών δυνάμεων στους απελευθερωτικούς και αντιφασιστικούς αγώνες σε διάφορες χώρες, την κατάρριψη της αντιδραστικής προπαγάνδας που προσπαθούσε να υπονομεύσει τους αγώνες των λαών συκοφαντώντας τα κομμουνιστικά κόμματα ότι δεν παλεύουν για ανεξαρτησία και για το συμφέρον του λαού τους, αλλά “σύμφωνα με οδηγίες απ’ έξω”.
Δεν είναι καθόλου παράξενο ότι κανένα από τα κομμουνιστικά κόμματα της ΚΔ δεν πρόβαλε οποιαδήποτε αντίρρηση στην πρόταση για τη διάλυση της Διεθνούς, αντίθετα η πρόταση εγκρίθηκε ομόφωνα από όλους. Η Τρίτη Διεθνής (γνωστή και σαν ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ) διαλύθηκε επομένως (τον Ιούνη 1943), όταν έπαψαν να υπάρχουν οι προηγούμενες συνθήκες και ανάγκες. Δεν έπαψαν όμως φυσικά να υπάρχουν οι ανάγκες έκφρασης του προλεταριακού διεθνισμού και συνεπώς και η ανάγκη νέων διεθνών οργανωτικών μορφών που θα τον υπηρετούσαν και θα τον προωθούσαν.

★★★

Τέτοια μορφή υπήρξε στη μεταπολεμική περίοδο το “Γραφείο Πληροφοριών” (ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της συνεργασίας των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, και το οποίο διαλύθηκε το 1956 από τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές. Στην αμέσως επόμενη περίοδο (1957-1960) εφαρμόστηκε η πρακτική της σύγκλησης διεθνών συσκέψεων των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων του κόσμου. Αυτή η μορφή, που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε να αποβεί χρήσιμη και αποδοτική, υπονομεύτηκε και καταστράφηκε από τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές, που υποκατάστησαν τον προλεταριακό διεθνισμό με τον σωβινισμό μεγάλης δύναμης, και θέλησαν μέσω των διεθνών αυτών συσκέψεων να επιβάλουν σ’ ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα τις ρεβιζιονιστικές θεωρίες και την οππορτουνιστική πολιτική τους.
Παρότι δεν υπήρχε την περίοδο αυτή ένα διεθνές καθοδηγητικό κέντρο, όπως η ΚΔ, που να παίρνει αποφάσεις υποχρεωτικές για όλους, αυτό δεν εμπόδισε τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, ύστερα από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, να καταφεύγουν σε κάθε είδους μηχανορραφίες και απροκάλυπτες επεμβάσεις στα εσωτερικά των άλλων κομμάτων για την επιβολή της ρεβιζιονιστικής, αντιμαρξιστικής – αντιλενινιστικής γραμμής τους.
Αυτό ακριβώς έκαναν με την επέμβασή τους πρώτα – πρώτα, εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, οργανώνοντας την πραξικοπηματική, παράνομη και αντικαταστατική “6η Ολομέλεια” του ΚΚΕ, το Μάρτη του 1956. Στην παρασυναγωγή αυτή, θα επιβάλουν με την ξένη επέμβαση τη γραμμή του 20ού συνεδρίου στο ΚΚΕ, και θα εγκαταστήσουν στην ηγεσία του εντολοδόχους, πρόθυμους να υπακούσουν και να υπηρετήσουν τη γραμμή αυτή… Είναι γνωστές οι τραγικές συνέπειες της εξέλιξης αυτής σ’ όλα τα κατοπινά χρόνια.

★★★

Η ηγεσία του ΚΚΕ αποτέλεσε, διαχρονικά μέσα στο κίνημα, τον εκφραστή του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, “εξειδικεύοντας” και εκφράζοντας στη χώρα μας τη γενική γραμμή του. Απ’ τον Χρουστσώφ ως τον Μπρέζνιεφ κι ως τον Γκορμπατσόφ και Σία, ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός, βαθαίνοντας σταδιακά, θα αποσυνθέσει και θα ξεθεμελιώσει κάθε ίχνος σοσιαλισμού, θα παλινορθώσει τον καπιταλισμό και θα οδηγήσει τελικά στη διάλυση της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης κάτω από τους θριαμβικούς αλαλαγμούς της παγκόσμιας αντίδρασης. Η πολιτική που εφάρμοσε η ηγεσία του ΚΚΕ, με όλες διαχρονικά τις προσαρμογές και παραλλαγές της, ακολουθώντας και εξυμνώντας τυφλά ως την τελευταία της ώρα ακόμα και τα έργα και ημέρες της γκορμπατσοφικής περεστρόικα, γνώρισε αναπότρεπτα την ολοκληρωτική χρεοκοπία και περιήλθε σε γενικό ναυάγιο, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα της γενικής κατεδάφισης στην (πρώην) Σοβιετική Ένωση και τις χώρες της Αν. Ευρώπης, άφωνη και παραλυμένη.
Στα χρόνια που πλέον έχουν μεσολαβήσει, η ηγεσία του ΚΚΕ, που τότε παράπαιε εμβρόντητη, αποδείχνεται πως προτιμά να διασώσει ό,τι μπορεί απ’ τις προηγούμενες χρεοκοπημένες θεωρίες της παρά να διδαχτεί από τα γεγονότα. Γυρίζοντας το ίδιο νόμισμα από την άλλη όψη, έχει περάσει πλέον από τις θέσεις του δεξιού στις θέσεις του “αριστερού” οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού. Και από τις θέσεις ακριβώς ενός νεκραναστημένου τροτσκισμού σε σύμπλεξη με παγειωμένα σχήματα του παραδοσιακού ρεφορμισμού, η ηγεσία του ΚΚΕ έρχεται να προβάλλει τώρα τα διδάγματα που η ίδια έχει αντλήσει από την πείρα των 100 χρόνων από την ίδρυση της ΚΔ.
Στον Ριζοσπάστη (Σάββατο 2 – Κυριακή 3 Μάρτη 2019) δημοσιεύθηκε μια “Ανακοίνωση” της ΚΕ του ΚΚΕ για τα “100 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστική Διεθνούς”. Σύμφωνα με την “Ανακοίνωση”, η ΚΕ του ΚΚΕ “τιμά την επέτειο συμπλήρωσης 100 χρόνων από την ίδρυση της ΚΔ”, “Αναγνωρίζει τη συμβολή της στο διεθνές εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, επισημαίνοντας ταυτόχρονα την ανάγκη άντλησης διδαγμάτων από την πείρα που συσσώρευσε η δράση της”.
Ποια είναι τα διδάγματα που αντλεί η ηγεσία του ΚΚΕ από την πείρα που συσσώρευσε η δράση της Κομμουνιστικής Διεθνούς;
Αν και κατά τα λεγόμενα των καθοδηγητών του ΚΚΕ οι θέσεις που προβάλλουν στηρίζονται σε πολύχρονες και επίμονες “επιστημονικές έρευνες”, το προϊόν των ερευνών τους είναι η πλήρης παραμόρφωση και στην ουσία απόρριψη (απ’ τα αριστερά!) της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό και όχι μόνο, αλλά και η γενικευμένη τροτσκιστικού τύπου αναθεώρηση και οππορτουνιστική ανασκευή όλης της ιστορίας του διεθνούς και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ αυτοπαρουσιάζονται σαν ειδήμονες της “στρατηγικής” και με βάση τις νέες θεωρίες τους, που εκμηδενίζουν τη σημασία εφαρμογής μιας σωστής τακτικής για τη συγκέντρωση των απαραίτητων για την επανάσταση δυνάμεων, απορρίπτουν σαν λαθεμένη τη “στρατηγική” του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, τη γενική δηλαδή γραμμή της Τρίτης Διεθνούς – το Πρόγραμμα του 6ου συνεδρίου της το 1928, τις αποφάσεις του 7ου συνεδρίου το 1935, τη γραμμή των αντιφασιστικών, λαϊκών μετώπων, τις θέσεις του Στάλιν για το χαρακτήρα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, κ.ο.κ. Με ιδιαίτερο ζήλο, επικεντρώνουν παραπλανητικά και προσχηματικά την κριτική τους στην (αυτο)διάλυση της Τρίτης Διεθνούς. Εδώ και 25 περίπου χρόνια, από το 1995, δεν παύουν να αναπαράγουν κάθε τόσο, μ’ αυτήν ή την άλλη μορφή, τη ρεβιζιονιστική επινόηση ότι τάχα η διάλυση της ΚΔ αποτέλεσε έναν “βασικό παράγοντα” που συνέτεινε “στην ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη” (!).
Η “Ανακοίνωση” της ΚΕ του ΚΚΕ για τα “100 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς”, αντλώντας υποτίθεται τα δικά της διδάγματα από την πείρα, σημειώνει μεταξύ άλλων και τα παρακάτω (προκλητικά και εξοργιστικά):
“Η απόφαση διάλυσης της ΚΔ ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές που υπηρέτησαν την ίδρυσή της. Βρισκόταν σε αντίθεση με το πνεύμα και το γράμμα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, με την αρχή του Προλεταριακού Διεθνισμού, με την ανάγκη, μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες, να υπάρχει ενιαία επαναστατική στρατηγική των Κομμουνιστικών Κομμάτων ενάντια στον διεθνή ιμπεριαλισμό”.
Τι τρομερό κατηγορητήριο από τέτοιους αδιάλλακτους και πούρους “διεθνιστές”, που εμφανίζονται εδώ να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.
Η διάλυση της ΚΔ σαν καθοδηγητικού κέντρου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, έρχονταν – γράφουν – “σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές”, βρισκόταν “σε αντίθεση με το πνεύμα και το γράμμα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου”, ήταν αντίθετη με την “αρχή του Προλεταριακού Διεθνισμού” κλπ, κλπ.
Για να ακριβολογούμε, δεν πρόκειται για απλή επανάληψη των ψευτοεπαναστατικών θέσεων και θεωριών, που ύστερα από μακροχρόνια κοιλοπονήματα, μεθοδεύσεις και διαδοχικά αναπαραγόμενες εσωτερικές κρίσεις, κυριάρχησαν και πήραν την πιο ολοκληρωμένη τους μορφή στα τελευταία συνέδρια του ΚΚΕ (από το 18ο ως το 20ό). Πρόκειται για οππορτουνιστικό παραλήρημα, από την ηγεσία ενός κόμματος, το οποίο κανείς ωστόσο δεν αγνοεί με πόση “διεθνιστική” εθελοδουλεία στήριξε και υπηρέτησε διαχρονικά την αντισοσιαλιστική, αντεπαναστατική γραμμή του σοβιετικού ρεβιζιονισμού απ’ το 20ό συνέδριο του 1956 ως τις τελευταίες ώρες της τραγωδίας του 1989 – 1991. Πρόκειται για κήρυγμα προσήλωσης στις “αρχές”, από ένα κόμμα, που δεν υπήρξε “αρχή” την οποία δεν καταπάτησε και δεν υπήρξε οποιαδήποτε πολιτική έξω από αρχές που θα είχε τον παραμικρό δισταγμό να υιοθετήσει, αν ο τυφλός ακολουθητισμός και οι ξένες πλάτες το υπαγόρευαν.
Δεν περιορίζεται ωστόσο το κατηγορητήριο των καθοδηγητών του ΚΚΕ στην αυτοδιάλυση της ΚΔ, αλλά περιλαμβάνει και όλη την προηγούμενη περίοδο ύπαρξης και δράσης της ΚΔ.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος