Ήθελα να γράψω για τον Ασάνζ, για τον πόλεμο της πληροφορίας και τον έλεγχο του νου μας. Για το πόσο κουρδιστά πορτοκάλια, με απόλυτο έλεγχο του νου γινόμαστε πια, με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς.
Κι έπεσα πάνω σε μια σπαραχτική σκηνή.
Η μαζική αυτοκτονία των θαλάσσιων ίππων, λόγω της κλιματικής αλλαγής.
Οι πάγοι λιώνουν σαρωτικά και τα πλάσματα που έμαθαν να ζουν σ’ αυτούς, δεν βρίσκουν λόγο και χώρο να ζήσουν.
Δεν έχω λόγια!
Αυτοί που συνέλαβαν τον Ασάνζ κι ετοιμάζονται να τον εκδώσουν, γιατί δημοσιοποίησε τα εγκλήματά τους, είναι οι ίδιοι που ξεσκίζουν αλύπητα τον πλανήτη και ό,τι κρατιέται ακόμη περήφανο πάνω του.
Πριν από 300 περίπου χρόνια τίποτα δεν διατάρασσε τη ζωή του Οδόβαινου (αυτός που βαδίζει πάνω σε δόντια).
Ζούσαν ειρηνικά στα καταπαγωμένα νερά του Βόρειου πόλου, βολτάροντας στους ύφαλους και στα παγόβουνα και βουτώντας στο μπούζι για να φάνε όστρακα.
Έτσι άρχιζε κάπως κι έκλεινε ο κύκλος των 30 χρόνων τους πάνω στη γη, αφού πρώτα γύρω στα 15 ερωτευόντουσαν, έκαναν έρωτα και γεννούσαν μικρά, μεγαλόσωμα πτεροποδαράκια.
Το 19ο αίωνα οι Ευρωπαίοι κυνηγοί βγήκαν παγανιά στις παγωμένες θάλασσας για το κρέας , το δέρμα και τους χαυλιόδοντες του Οδόβαινου.
Ο πληθυσμός τους μειώθηκε δραματικά αλλά μυρίστηκαν τη βρωμιά κι άρχισαν να γεννάνε πιο πολύ. για να εξισορροπήσουν τη σφαγή.
Τα κατάφεραν τότε.
Δεν τα καταφέρνουν σήμερα. Δεν βγαίνει η κάψα από τα σπλάχνα της Γης.
Την ξερνάνε αυτοί που κυριάρχησαν στον πλανήτη. Και τα καίνε όλα!
Το θαλάσσιο άλογο δεν έχει πια πού να καλπάσει με τα φτερωτά του πόδια.
Να γίνει Πήγασος και να πετάξει, δεν το μπορεί.
Και κρέμεται από τα Ζάλογγα της παγωμένης θάλασσας, κατρακυλά στα βράχια και πεθαίνει.
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά….
Αν δεν πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, θα μετατραπούμε όλοι σε αξιοθρήνητους, ετοιμοθάνατους μύκητες της Γης.

Νίνα Γεωργιάδου