Ο ρόλος της Ιστορίας είναι να καταγράφει τα γεγονότα ως έχουν γίνει και όχι να τα παραποιεί ως θεραπαινίδα σκοτεινών δυνάμεων…
Όπως έλεγε και ο Γκέμπελς, πες πες κάτι θα μείνει…
Η ιστορία όμως έχει δείξει το αντίθετο. Τίποτα δεν ξεχνιέται!
Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφεται μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της χιτλερικής Γερμανίας σύμφωνο μη επίθεσης. 80 χρόνια μετά και κάθε χρόνο η Ευρώπη θυμάται, αποσπασματικά, το συγκεκριμένο σύμφωνο με έναν και μοναδικό στόχο. Την ταύτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό.
Και ως μία καθιερωμένη, πλέον, επέτειο εμφανίζονται γραπτά που αναλύουν τη σχετική θεωρία, εξυπνακισμοί σε facebook και twitter από ανιστόρητους πολιτικούς και επικίνδυνους λαϊκιστές, φωτογραφίες που παραπέμπουν και σε οδηγούν στην αυτονόητη ταύτιση μας έχουν κατακλύσει και θέλοντας και μη ασχολούμαστε.
Στις 23 Αυγούστου 1942 η ιστορία κατέγραψε την επίθεση των Γερμανών στο Στάλινγκραντ και στην ουσία την αρχή της ήττας τους. Με μία εμμονή όμως προσπαθούν να μας αφήσουν στη μνήμη ότι στις 23 Αυγούστου γιορτάζουμε την “ημέρα της μαύρης κορδέλας“. H Blach Ribbon Day καθιερώθηκε τη δεκαετία του ’80 για να τιμηθούν τα θύματα του ναζισμού και του κομμουνισμού!
Αυτή η ταύτιση κρατάει την εμφάνισή της μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου.To 1948 το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο «Nazi – Soviet relations 1939 – 1941» το οποίο επιμελήθηκαν οι Raymond James και James Stuart Beddie[1]. Από το πλήθος των αρχείων που περιέπεσαν στα χέρια των Αμερικανών, των Άγγλων και των Γάλλων όταν μπήκαν στη Γερμανία αυτοί επέλεξαν, μονομερώς, τη συγκεκριμένη έκδοση, με τα συγκεκριμένα έγγραφα. Σε τι στόχευαν; Μα φυσικά στην εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού. Η έκδοση παραθέτει έγγραφα από το Σύμφωνο Μη Επίθεσης[2] μεταξύ ΕΣΣΔ και Γερμανίας το 1939 με στόχο τη συκοφαντία της Σοβιετικής Ένωσης και την υποβάθμισή της ως μίας χώρας αληθινά δημοκρατικής η οποία ήταν ενάντια σε κάθε επιθετική και αντιδημοκρατική δύναμη. Και αυτό επιβεβαιώνεται διότι τα έγγραφα που δημοσίευσαν προέρχονταν από τα γερμανικά αρχεία, από τη χιτλερική διπλωματία. Και δεν ήρθαν σε καμία συνεννόηση με τη Σοβιετική Ένωση (Σ.Ε.) ως όφειλαν.
Ας δούμε όμως ποιοι προετοίμασαν τη χιτλερική Γερμανία, για τι την προετοίμασαν και ποιος ήταν ο στόχος τους.
Σίγουρα η επιθετικότητα της Γερμανίας δεν οφείλεται στο Σύμφωνο Μολότοφ Ρίμπεντροπ του 1939. Ξεκίνησε χρόνια πριν. Να πιάσουμε λοιπόν το νήμα από το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου που βρίσκει τη Γερμανία ερείπια, ηττημένη, ταπεινωμένη και υποταγμένη στη Συνθήκη των Βερσαλλιών (1919) η οποία επέβαλλε βαριές κυρώσεις και οδήγησε το γερμανικό λαό στην αγκαλιά του Χίτλερ που υποσχόταν απαλλαγή από τον «δυσχερή συμβιβασμό». Από μόνη της, λοιπόν, η Γερμανία, δηλαδή από το 1919 μέχρι το 1939, σε διάστημα 20 ετών και δεμένη χειροπόδαρα από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών δεν θα μπορούσε να αποκτήσει σε τέτοια έκταση πρώτες ύλες και βιομηχανία ώστε να είναι πανέτοιμη για την έναρξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν είναι κρυφό ότι οι αμερικανικές τράπεζες εισέβαλαν στην ηττημένη Γερμανία σε πλήρη συνεργασία με την κυβέρνησή τους και έκαναν επενδύσεις στη γερμανική οικονομία επενδύοντας χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια. Στη Γερμανία από το Σεπτέμβριο του 1924 εφαρμόστηκε το επονομαζόμενο “Dawes Plan” σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ και η Βρετανία σχεδίαζαν η γερμανική βιομηχανία να περάσει στα αμερικανικά και αγγλικά μονοπώλια. To “Dawes plan” φρόντισε την βαριά εισροή και διείσδυση κυρίως των Αμερικάνων στην γερμανική οικονομία. Αποτέλεσμα αυτών των επενδύσεων ήταν η αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής από το 1925 ενώ οι εξαγωγές εκτινάχθηκαν στα ύψη και το 1927 έφτασαν τα επίπεδα του 1913. Μέσα σε έξι χρόνια, από το 1924 έως και το 1929 το ξένο κεφάλαιο που διείσδυσε στη Γερμανία κυμαίνονταν από 10.000 έως 15.000 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα για μακροπρόθεσμες επενδύσεις και 6.000 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα για βραχυπρόθεσμες[3].
Αμνησία έχει πάθει η Ευρώπη όσον αφορά τα όσα έγιναν πριν την έναρξη και κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Βολική μνήμη η θύμηση μόνο της Συμφωνίας Μολότοφ Ριμπεντροπ.
Ας θυμηθούμε λοιπόν κάποια πράγματα.
Στις 15 Ιουλίου 1933 υπογράφηκε στη Ρώμη η «Συμφωνία των τεσσάρων δυνάμεων» μεταξύ Μ. Βρετανίας, Γερμανίας Γαλλίας και Ιταλίας, μία συμφωνία η οποία αποκήρυττε το δυνάμωμα των ειρηνικών δυνάμεων κατά των επιθετικών κρατών.
Το 1934 ο Χίτλερ συνάπτει σύμφωνο μη επίθεσης με την Πολωνία και με αυτές τις κινήσεις του προωθεί την ιδέα των «κατ΄ ιδίαν» συμφωνιών γιατί θα του ανατρέπονταν τα σχέδια κοινής συμφωνίας με όλα τα κράτη μαζί.
Στην ανεκτικότητα και γιατί όχι στην ενθάρρυνση από Άγγλους και Γάλλους ο Χίτλερ προχωρά σε διαδοχικές κινήσεις κατάργησης των όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Για παράδειγμα το 1935 ο Ρίμπεντροπ φτάνει στο Λονδίνο και υπογράφει ναυτική συμφωνία των δύο κρατών επαναδημιουργίας των ναυτικών γερμανικών δυνάμεων. Επιπλέον ο Χίτλερ κατάφερε να αποσπάσει τη συναίνεση κατασκευής υποβρυχίων.
Και όλα αυτά σε μία Ευρώπη όπου οι Ιταλοί φασίστες εμπλέκονται στον αποικιοκρατικό πόλεμο στην Αιθιοπία (10/1935-5/1936) και ο δικτάτορας Φράνκο επικρατεί στην Ισπανία με την πολύτιμη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας (18 Ιουλίου 1936 ο Φράνκο κήρυξε την έναρξη της «εξέγερσης»)
Και τι έκαναν οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία μπροστά σε αυτή την επιθετικότητα; Κήρυτταν τον «κατευνασμό»! Δηλαδή τίποτα! Υπερασπίστηκαν μήπως τα δικαιώματα των λαών ή τους άφησαν στο έλεος των φασιστικών καθεστώτων; Και δεν ντράπηκαν για τη στάση τους!
Ήδη από το 1933, στις 6 Φεβρουαρίου ο τότε υπουργός εξωτερικών της ΕΣΣΔ Μ. Λιτβίνοβ (τον Μάιο του 1939 τον διαδέχθηκε ο Β.Μολότοφ) κατέθεσε πρόταση της Σ.Ε. στην Γενική Επιτροπή Αφοπλισμού να οριστεί ο όρος «επιθετικότητα». Η πρόταση φυσικά απορρίφθηκε. Η Αγγλία και η Γαλλία που τότε είχαν τον έλεγχο της Κοινωνίας των Εθνών δεν επιθυμούσαν κοινό μέτωπο κατά της γερμανικής επιθετικότητας. Και δεν το επιθυμούσαν επειδή πίστευαν ότι αν ικανοποιούσαν τις ορέξεις του Χίτλερ θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν προς ανατολάς, ως ένα άλλο όπλο κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Ξεκινάμε λοιπόν με την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ που κυριολεκτικά προμήθευσαν και όπλισαν τους Γερμανούς και με την πολιτική βοήθεια των Άγγλων και των Γάλλων που αρνούμενοι ένα κοινό ειρηνευτικό μέτωπο κατά της Γερμανίας βοήθησαν τον Χίτλερ να αμολήσει τα φασιστικά σκυλιά του στις χώρες της Ευρώπης.
Ο στόχος άλλωστε δεν ήταν η κατάλυση του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία αλλά το γκρέμισμα του σοσιαλιστικού καθεστώτος της Σ.Ε. Ήταν γνωστές από πριν οι προθέσεις του Χίτλερ.
“Όμως αν σήμερα μιλούμε για νέες εκτάσεις στην Ευρώπη, δεν έχουμε βέβαια κατά νου τίποτ΄ άλλο παρά τη Ρωσία και τα γειτονικά με αυτήν κράτη”
Χίτλερ, Ο αγών μου, τ.Β.
Στις 29/9/1938 Μ.Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία υπέγραψαν τη «Συμφωνία του Μονάχου» με την οποία υποχρέωσαν την Τσεχοσλοβακία να δώσει εδάφη της στη Γερμανία, στα οποία κατοικούσαν Σουδήτες. Αυτή τη συμφωνία την ονόμασαν και συμφωνία ανατροπής πολεμικής σύρραξης μεταξύ Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας. Και δεν ντράπηκαν ούτε και εδώ![4]
Στις 12 Μαρτίου 1938 ο γερμανικός στρατός περνά τα σύνορα της Αυστρίας. Προσάρτηση και πλήρης απροθυμία Μ. Βρετανίας και Γαλλίας να την προστατεύσουν.
Στις 30/9/1938 στο Μόναχο υπογράφεται Αγγλο – Γερμανική Διακήρυξη αμοιβαίας μη επιθετικότητας. Υπογράφουν ο Τσάμπερλεν και ο Χίτλερ. Στην ίδια γραμμή ακολουθεί λίγους μήνες μετά Γαλλο – Γερμανική διακήρυξη η οποία υπογράφεται στις 6/12/1938 και υπογράφουν ο Μπονέ και ο Ρίμπεντροπ.
Στις 14/3/1939 οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Τσεχοσλοβακία. Να σημειώσουμε ότι τις επιθέσεις των Γερμανών κατά των άλλων κρατών καταδίκασε μόνο η Σοβιετική Ένωση.
Η Σ.Ε. επεδίωξε συμφωνία με Άγγλους και Γάλλους οι οποίοι όμως έθεταν τέτοιους όρους για την υπογραφή μίας συμφωνίας που σήμαινε την εξόντωση της Σοβιετικής Ένωσης. Η αποτυχία των συνομιλιών ήταν ολοφάνερο ότι οφειλόταν στη Μ.Βρετανία η οποία ταυτόχρονα είχε κρυφές συνομιλίες, κάτω από το τραπέζι, με τη Γερμανία[5].
Τον Ιούνιο του 1939 οι Άγγλοι ξεκίνησαν αυστηρά εμπιστευτικές και απόρρητες διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία, με τον εκπρόσωπό της τον Wohtato ο οποίος επισκέφτηκε το Λονδίνο γι αυτό το σκοπό.
Στις 1/9/1939 η Γερμανία εισβάλει στην Πολωνία.
Η Σοβιετική Ένωση σε αυτό το κλίμα της συντονισμένης και κατευθυνόμενης επίθεσης εναντίον της είχε να επιλέξει:
-ή να αποδεχτεί την πρόταση των Γερμανών για συμφωνία μη επίθεσης
-ή να μην την αποδεχτεί και να επιτρέψει σε όλους τους προβοκάτορες να την εμπλέξουν σε μία άμεση σύγκρουση με τη Γερμανία
Η Σ.Ε. χρειαζόταν χρόνο για να προετοιμάσει την άμυνά της, μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα κράτος που είχε ζωή μόλις 22 χρόνια.
Το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ (23 Αυγούστου 1939) δεν αποδίδει την εξωτερική πολιτική της Σ.Ε. η οποία είχε ως στόχο τη συλλογική συμφωνία ειρήνης κατά της Γερμανίας και της Ιταλίας.
Επίσης ελάχιστοι θα γνωρίζουν ότι το νεαρό κράτος των μπολσεβίκων το 1918 αναγκάστηκε να υπογράψει ειρήνη με τους Γερμανούς στην πόλη Μπρεστ – Λιτόφσκ (Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ). Και στις δύο συνθήκες με τους Γερμανούς η Σ.Ε. έπρεπε να αντιμετωπίσει το δυτικό εχθρικό περιβάλλον.
Με ποια λογική η Πολωνία υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με τους Γερμανούς το 1934, όταν η Πολωνία υποτίθεται, είχε ως συμμάχους τη Μ.Βρετανία και τη Γαλλία;
Με ποια λογική η Μ.Βρετανία και η Γαλλία υπέγραψαν με τους Γερμανούς σύμφωνο μη επίθεσης το 1938 και η απομονωμένη Σ.Ε. δεν είχε; Να τονίσουμε φυσικά ότι η Σ.Ε. ήταν η τελευταία που υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία.
Με αυτό το σύμφωνο η Σ.Ε. βρήκε την ευκαιρία να χτίσει ένα μεγάλο μέτωπο. Από τη Λευκορωσία έως την Ουκρανία. Τι θα γινόταν αλήθεια αν δεν είχε προετοιμαστεί το μέτωπο; Ο Χίτλερ θα κέρδιζε εκατοντάδες χιλιόμετρα, θα καταλάμβανε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα. Και να μην περνά απαρατήρητο ότι η Σ.Ε. είχε να φροντίσει τα ανατολικά της σύνορα όπου εκεί υπήρχαν οι Ιάπωνες, οι σύμμαχοι των Γερμανών και των Ιταλών.
1940. Τον Απρίλιο οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τη Δανία και τη Νορβηγία. Το Μάιο εισβάλουν σε Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο. Καταλαμβάνουν τη Γαλλία.
1941. Οι Γερμανοί μπαίνουν στη Βουλγαρία και στην Ελλάδα. Η ΕΣΣΔ υπογράφει συμφωνία μη επίθεσης με τη Γιουγκοσλαβία και στις 22 Ιουνίου η Γερμανία επιτίθεται στην ΕΣΣΔ.
Με την τακτική της Σ.Ε. ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε πιο γρήγορα, ηττήθηκαν οι φασιστικές και ναζιστικές δυνάμεις και αποδείχτηκε ένα φιάσκο η πολιτική του «κατευνασμού» της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας.
Αυτά για την αναμόχλευση της ιστορικής μας μνήμης και την αποφυγή αφελών αλλά και επικίνδυνων ταυτίσεων.
[1] Nazi – Soviet relations, 1939-1941, Documents from the Archives of the German Foreign Office. Edited by Raymond James Sontag and James Stuart Beddie, Department of State 1948. Επίσης το 1948 κυκλοφόρησε και η μπροσούρα του Μολότοφ σχετικά με τις σχέσεις ΕΣΣΔ και Γερμανίας, V.M. Molotov, For a democratic peace with Germany, Soviet News, London, 1948
[2] Το Σύμφωνο μη Επίθεσης που υπογράφηκε μεταξύ Σοβιετικών και Γερμανών στις 23 Αυγούστου του 1939 είναι γνωστό και ως “Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ”
[3] Stephen A. Schuker, American “Reparations” to Germany 1919-1933: Implications for the Third World Debt Crisis, Princeton, 1988
[4] Στη «Συμφωνία του Μονάχου» δεν είχε κληθεί η Τσεχοσλοβακία από την οποία απαίτησαν και πήραν εδάφη της.
[5] Πίσω από την πλάτη της Σοβιετικής Ένωσης καθ΄ όλη τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου ΗΠΑ και Μ. Βρετανία έκαναν διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς
Πηγή: Ελένη Νικολαίδου – alfavita.gr
e-prologos.gr
