Χαιρετίζουμε κατ’ αρχάς ακόμη μια μαζική φοιτητική κινητοποίηση που έλαβε χώρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Για άλλη μια φορά οι φοιτητές και οι εκπαιδευτικοί βγήκαν στον δρόμο για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στο νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη, ο οποίος παραπέμπει στις πιο σκοτεινές περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Παρά την προκλητική παρουσία της αστυνομίας, η νεολαία με ιδιαίτερο παλμό γνωστοποίησε το δίκαιο αίτημά της για την ανατροπή του νόμου, ο οποίος καταβαραθρώνει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας και περιστέλλει έτι περαιτέρω τα αιματοβαμμένα δημοκρατικά δικαιώματα.

            Ωστόσο, για άλλη μια φορά, πριν το ξεκίνημα της πορείας εμφιλοχώρησαν διασπαστικές λογικές και πρακτικές από το χώρο των ΕΑΑΚ-ΚΝΕ από την μια πλευρά, και το χώρο της Αναρχίας/Αυτονομίας από την άλλη. Οι δυνάμεις αυτές λίγο έλλειψε να καταλήξουν να συγκροτήσουν δυο διαφορετικές πορείες προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Η κίνηση αυτή δημιούργησε αμηχανία σε αρκετό κόσμο, που ήρθε να στηρίξει την ενιαία πορεία και τον έβαλε σε ένα τεχνητό δίλημμα να επιλέξει μεταξύ δύο ξεχωριστών πορειών. Εν τέλει, έπειτα από ζυμώσεις βρέθηκε η “χρυσή τομή” και η πορεία ξεκίνησε σε ενιαίο πλαίσιο. Έκανε ένα μακρύ δρομολόγιο στο κέντρο της πόλης και καθ’ όλη τη διάρκεια μαζικοποιούνταν ακόμη περισσότερο. Έδωσε για άλλη μια φορά ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια στην αντιλαϊκή εκπαιδευτική πολιτικής της κυβέρνησης.            

Προς το τέλος της πορείας, κι ενώ για πρώτη φορά μετά από καιρό έγινε κατορθωτό να συνεχίσει η πορεία το δρομολόγιό της προς την πανεπιστημιούπολη, μια χούφτα από άτομα ως  “αυτόκλητοι ζορό” ξεδίπλωσαν το “προβοκατόρικο ταλέντο” τους στις πλάτες της μαζικής φοιτητικής διαδήλωσης. Τέτοιες πρακτικές, όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με το μαζικό και οργανωμένο φοιτητικό και λαϊκό κίνημα, αλλά λειτουργούν σε αντιπαράθεση προς αυτό και τους στόχους του. Βρίσκονται πέρα και μακριά από τις διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος (γενικές συνελεύσεις), οι οποίες είναι αυτές που αποφασίζουν για το πώς θα οργανωθεί η φοιτητική πάλη. Υπ’ αυτή την έννοια είναι βαθιά αντιδημοκρατικές, καθώς όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν ως πυρήνα του φοιτητικού κινήματος τις συλλογικές διαδικασίες, αλλά και τις σαμποτάρουν με τέτοιας λογής “μεθόδους”. Κανείς και καμία δεν τους έδωσε το δικαίωμα να λειτουργούν ως κεχαγιάδες στο κεφάλι των χιλιάδων φοιτητών που εδώ κι ένα μήνα αψηφώντας την αστυνομοκρατία και την κρατική τρομοκρατία σηκώνουν ανάστημα ενάντια σε μια πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον τους. Καλούμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται πραγματικά στο κίνημα και στηρίζουν τις δημοκρατικές διαδικασίες του, να καταδικάσουν αυτές τις πρακτικές. Καμία ανοχή-στήριξη σε δράσεις, οι οποίες αποσυγκροτούν τέτοιου είδους μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες.

            Η δική μας η ελπίδα, η ελπίδα της νεολαίας και τους λαού μας, που στενάζει εδώ και μια δεκαετία από τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης, βρίσκεται στον δρόμο του μαζικού, ενιαίου και συλλογικά οργανωμένου αγώνα ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να γίνουν οι σχολές και τα σχολεία πυρήνες συλλογικής οργάνωσης και πολιτικοποίησης. Να γίνουν κάστρα αγώνα ανοιχτά προς τον μεγάλη μερίδα του λαού μας, η οποία ασφυκτιά από την καταστροφική πολιτική-οικονομική διαχείριση της πανδημίας.

Εμπρός για ένα Φοιτητικό Κίνημα μαζικό, δημοκρατικά οργανωμένο και ανοιχτό προς τους κοινωνικές αγώνες

Ορέστης Αλεξίου

                           Μέλος του Ενιαίου Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υπ. Διδακτόρων του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ