Πάει καιρός από τότε που οι «σωτήρες» της χώρας (Ε.Ε.- ΔΝΤ) αφαίρεσαν από τη φωτογραφία τους αμέριμνους Έλληνες εργαζόμενους -που είχαν τότε δουλειά χωρίς το μεγάλο άγχος της απόλυσης- να πίνουν, χωρίς να λείπουν τα προβλήματα και τότε, σχετικά χαλαροί, με γέλια και ευθυμία τις ρετσίνες και τα ούζα τους στις παραλίες. Καημό το είχαν ντόπιοι και ξένοι απολογητές του κεφαλαίου και του κηφηναριού που ο κόσμος της δουλειάς στη χώρα του ήλιου και της θάλασσας μπορούσε ν’ απολαμβάνει έστω για κάποιες μέρες του Αυγούστου ή κάποια σαββατοκύριακα και την ομορφιά του τόπου του.
Σπουδαίες ήταν οι λαϊκές αντιστάσεις ειδικά τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, όμως με δεδομένη την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και την υποταγή της Αριστεράς στο σύστημα, ο κόσμος της δουλειάς δε μπόρεσε να υπερασπιστεί από τη λύσσα της επίθεσης ούτε καν τις πιο βασικές του κατακτήσεις. Έτσι μέσα σε λίγα χρόνια οι διακοπές, με κάποια στοιχειώδη άνεση που να διασφαλίζουν την αναγκαία ξεκούραση έστω λίγων εβδομάδων το καλοκαίρι, έγιναν από βασική ανάγκη πολυτέλεια και για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων του μόχθου όνειρο καλοκαιρινής νύχτας.
Όσες ταβέρνες δεν έκλεισαν και συνεχίζουν να υπάρχουν με βάση την ορθοπεταλιά των αυτοαπασχολούμενων, δουλεύουν πλέον για έναν με δύο μήνες με τους λίγους ξένους τουρίστες που ξεφεύγουν ακόμη από τον τουρισμό «all inclusive» που κυρίαρχα προωθούν τα μεγάλα tour operators.
Με το σύστημα «all inclusive» τα μεγαθήρια της τουριστικής βιομηχανίας ελέγχουν πλήρως την τουριστική ροή πουλώντας σε πακέτο ολιγοήμερων διακοπών το εισιτήριο, τη διαμονή, τη διατροφή, τη διασκέδαση, το ποτό ως και το εισιτήριο των μουσείων. Ο τουρίστας με το βραχιολάκι πακέτων all inclusive μπορεί να πλημμύρισε μια σειρά ελληνικούς προορισμούς φτάνοντας τις αφίξεις στα 30 εκατομμύρια, όμως μικρό κομμάτι από τις χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που στήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια μπόρεσαν να επωφεληθούν.
Οι ταξιτζήδες, Αύγουστο μήνα, κάνουν ουρές στα αεροδρόμια για καμιά κούρσα την ώρα που τα λεωφορεία των μεγάλων ξενοδοχείων φουλάρουν, αλλά και κάθε λογής μικρομεσαία επιχείρηση αναπολεί τις εποχές με τους ατομικούς ντόπιους και ξένους τουρίστες έξω από τον ασφυκτικό έλεγχο της ροής από τους tour operators.
Αυτή η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της λεγόμενης τουριστικής βιομηχανίας είναι ένα γοργά εξελισσόμενο παγκόσμιο φαινόμενο που επιταχύνθηκε ιδιαίτερα τα χρόνια της τελευταίας κρίσης. Οι μικρομεσαίοι ή υποτάσσονται και δουλεύουν φασόν δίνοντας τα δωμάτια, την ταβέρνα ή ότι σχετικό στο γραφείο ή κλείνουν. Η πραγματική εικόνα του success story του τουρισμού που οι κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεσεων χρησιμοποιούν για να πείσουν πως ήρθε η εποχή της …μεταμνημονιακής πλέον ανάπτυξης ολοκληρώνεται αν δούμε τις συνθήκες εργασίας στα καράβια, στα αεροπλάνα και στα ξενοδοχεία της τουριστικής βιομηχανίας. Ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μαθητεία, επιταγή εργασίας, απλήρωτη εργασία ως και ένοπλες απειλές και βασανισμοί και κάθε τι από τις ολοένα και πιο φρέσκιες εφευρέσεις του κεφαλαίου που διαμορφώνουν κυριολεκτικά συνθήκες γαλέρας για τους χιλιάδες εργαζόμενους στον τουρισμό. Κάθε άλλο παρά αυξάνονται οι θέσεις εργασίας και αυτό φαίνεται στα εφιαλτικά νούμερα ανεργίας που επιμένουν ακόμη και στις τουριστικές περιοχές. Αντίθετα θέσεις εργασίας χάνονται από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κλείνουν ή απολύουν εργαζόμενους.
Η εποχικότητα της δουλειάς στον τουρισμό κάποτε μπαλωνόταν με το ταμείο ανεργίας. Με τους νέους όρους του ταμείου ανεργίας ούτε αυτό συμβαίνει πια. Η πραγματικότητα λέει πως ο κόσμος της δουλειάς ολοένα και περισσότερο δε θα μπορεί να απολαύσει την ομορφιά του τόπου μας και η ξεκούραση των διακοπών θα γίνεται από βασική ανάγκη πολυτέλεια. Από την άλλη η συγκέντρωση που επιτυγχάνουν οι μεγαλο-ξενοδόχοι και οι tour operators όχι μόνο δεν επιτρέπει να απλωθούν τα καλά του τουρισμού στην κοινωνία αλλά το αντίθετο.
Οι μεγαλοξενοδόχοι φορο-απαλλάσσονται, διαφημίζονται δωρεάν από το κράτος, λεηλατούν δάση και παραλίες και πίσω από τη βιτρίνα τους στα υπόγεια των ξενοδοχείων τους κρύβουν γαλέρες που λεηλατούν το μόχθο χιλιάδων εργαζόμενων. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα. Τέτοια που είναι και στο Μπαλί της Ινδονησίας, με τα πολυτελή ξενοδοχεία και λίγο πιο πέρα από την παραλία τις λαμαρίνες των ντόπιων σκλάβων. Τέτοια που είναι και στην Τουρκία της ανάπτυξης που τα ορυχεία πλακώνουν εργαζόμενους, τέτοια που είναι και στην επίσης τουριστική Αίγυπτο. Αυτές οι χώρες είναι βασικοί ανταγωνιστές της ντόπιας τουριστικής βιομηχανίας που στη σημερινή συγκυρία προβάλλεται σαν νησίδα σταθερότητας και αυτό της έδωσε πέρυσι ένα ατού έναντι των γειτόνων που όμως απ’ ότι λένε φέτος κάμφθηκε ελαφρώς. Τις επόμενες χρονιές; Τα σύννεφα του πολέμου που απλώνεται επικίνδυνα απειλούν και τη ντόπια τουριστική βιομηχανία, μα αυτό είναι το μικρότερο κακό για το λαό μας. Γιατί τα δεινά είναι δοσμένα από τη φτώχεια και την ανεργία και η απάτη των κάθε λογής story δεν τα κρύβει.
Όσο για τους υπαρκτούς πολεμικούς κινδύνους στην περιοχή που αλέθεται ήδη γύρω- γύρω από τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, προδιαγράφουν υπαρκτούς κινδύνους για την ίδια τη ζωή και το μέλλον του λαού και της χώρας. Όχι δε τα βλέπουμε όλα μαύρα, μα δε θα κάτσουμε και να μας τρελάνουν. Να αποκαλύψουμε τις αυταπάτες και την κάθε έκφραση της ψεύτικης βιτρίνας. Στην καπιταλιστική- ιμπεριαλιστική πραγματικότητα δεν υπάρχει ζωή και μέλλον για τους παραγωγούς του πλούτου. Να συμβάλλουμε για να ξανασυγκροτήσει ο κόσμος της δουλειάς τους αγώνες, για τη ζωή και το δίκιο του και την προοπτική που του ανήκει. Αυτή είναι μια υπαρκτή δυνατότητα για τον καθένα μας χωρίς να αγνοούμε τις δυσκολίες της. Είναι μια αισιόδοξη και τελικά η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική για τη ζωή και το μέλλον μας!
Πηγή: antigeitonies3.blogspot.com
e-prologos.gr
