Για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από το θάνατο του Λένιν

Συμπληρώθηκαν φέτος 100 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου προλετάριου επαναστάτη ηγέτη, Βλαδίμηρου Ίλιτς Λένιν, στις 21 Γενάρη του 1924. Ο Λένιν, είναι αναντίρρητα μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της ανθρώπινης Ιστορίας. Έδωσε ανυπέρβλητες συνεισφορές στην επαναστατική υπόθεση των λαών και κάτω από την καθοδήγησή του έγινε πραγματικότητα η πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση και το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο. Ο τροχός της ιστορίας γύρισε με μεγάλη ορμή μπροστά, φέρνοντας στο προσκήνιο την εργατική τάξη, τις καταπιεζόμενες μάζες, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι ουτοπία. Ο Λένιν αγαπήθηκε από τους λαούς όλου του κόσμου και έγινε θρύλος και τραγούδι, διατηρώντας την αίγλη του μέχρι τις μέρες μας.

Ο Ιωσήφ Στάλιν συμπύκνωσε τη συνεισφορά του Λένιν στη ρήση «ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης». Κέρδισε επάξια την ιστορική του θέση στο βάθρο των ηγετών, δασκάλων και οδηγητών της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζόμενων εθνών και λαών, στον αγώνα για τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας και τη μετάβαση «από το βασίλειο της ανάγκης, στο βασίλειο της ελευθερίας». Το έργο του Λένιν αποτελεί την πιο συνεπή υπεράσπιση, δημιουργική εφαρμογή και ανάπτυξη του επιστημονικού σοσιαλισμού, του επαναστατικού έργου των Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς απέναντι στις οπορτουνιστικές στρεβλώσεις, απέναντι στις επιδράσεις της αστικής ιδεολογία στο εργατικό κίνημα.

Ο Μάρξ και ο Ένγκελς εργάστηκαν και αγωνίστηκαν στην περίοδο του προμονοπωλιακού, βιομηχανικού καπιταλισμού, όταν ο καπιταλισμός δεν είχε ακόμη μετατραπεί σε ιμπεριαλισμό, σε παγκόσμιο σύστημα αποικιακής καταπίεσης και οικονομικού στραγγαλισμού της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού της γης από μια χούφτα άρπαγες ιμπεριαλιστές.

Σύμφωνα με τον Ι.Β. Στάλιν «ο Λένιν δεν “πρόσθεσε” κανενός νέου είδους “νέες αρχές” στο μαρξισμό, όπως επίσης δεν άλλαξε ούτε μία από τις “παλιές” αρχές του μαρξισμού. Ο Λένιν στηρίχτηκε πλήρως και ολοκληρωτικά στις αρχές του μαρξισμού και ανέπτυξε το μαρξισμό σύμφωνα με τις νέες συνθήκες, με τη νέα φάση του καπιταλισμού». «Ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης. Ακριβέστερα:Ο λενινισμός είναι η θεωρία και η τακτική της προλεταριακής επανάστασης γενικά, η θεωρία και η τακτική της δικτατορίας του προλεταριάτου ειδικά», με αυτόν τον ορισμό συμπύκνωσε ο Στάλιν τα βασικά γνωρίσματα της λενινιστικής συνεισφοράς στο θησαυροφυλάκιο του μαρξισμού.

Ο μαρξισμός του Λένιν είναι η δημιουργική εφαρμογή των επαναστατικών αρχών και γενικών αληθειών, χαράσσοντας ιδιαίτερη τακτική και στρατηγική στις πιο συνθέτες συνθήκες. Η πολιτική του Λένιν είναι η υλοποίηση της ρήσης «ο μαρξισμός δεν είναι νεκρό δόγμα, δεν είναι κάποια τελειωμένη, έτοιμη, αμετάβλητη θεωρία, μα ζωντανή καθοδήγηση για δράση». Η ζωντανή εφαρμογή της θεωρίας σε αναπόσπαστη σύνδεση με την επαναστατική πρακτική έδωσε στο κομμουνιστικό κίνημα πολύτιμα διδάγματα, που αξιοποιήθηκαν για να βρεθούν τα κομμουνιστικά κόμματα στην εμπροσθοφυλακή των αγώνων για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, για το τσάκισμα του φασιστικού κτήνους, απλώνοντας την ακτινοβολία των σοσιαλιστικών ιδεών, που έγιναν κυρίαρχες στο ένα τρίτο του πλανήτη.

Ο Λένιν στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» ανέλυσε τις μεταβολές της καπιταλιστικής οικονομίας στις δεκαετίες που μεσολάβησαν από τη συγγραφή του «Κεφαλαίου» από τον Μαρξ. «Τα μονοπώλια, η ολιγαρχία, η τάση προς την κυριαρχία στη θέση των τάσεων προς την ελευθερία, η εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύνατων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη – όλα αυτά γέννησαν τα διακριτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, που μας αναγκάζουν να τον χαρακτηρίσουμε σαν παρασιτικό καπιταλισμό ή καπιταλισμό που σαπίζει». Η θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, ως το ανώτατο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, παραμονή της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου, αποτέλεσε έναν αναντικατάστατο εμπλουτισμό της μαρξιστικής θεωρίας. Η πάλη για την αυτοδιάθεση των αποικιοκρατούμενων και εξαρτημένων εθνών, η ανάλυση για τους άδικους και δίκαιους πολέμους, για τον πρώτο, ιμπεριαλιστικό, παγκόσμιο πόλεμο ξαναμοιράσματος του κόσμου από τις μεγάλες δυνάμεις και την ανάγκη ήττας κάθε αστικής τάξης, στάθηκαν σπουδαίες συνεισφορές του Λένιν στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα.

Ο Λένιν κατέδειξε το αδύνατο της ταυτόχρονης επανάστασης και της νίκης του σοσιαλισμού σε όλες ή στις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου και τη δυνατότητα της νίκης της επανάστασης σε μερικές ή σε μια ξεχωριστά παρμένη καπιταλιστική χώρα. Οι θέσεις αυτές βρήκαν την πλήρη επαλήθευσή τους στη σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917.

Αναλύοντας τόσο την πείρα της Παρισινής Κομμούνας και τις σημειώσεις των Μαρξ και ‘Ενγκελς, όσο και την πείρα της ρωσικής επανάστασης του 1905 και την ειδική μορφή τής εργατικής εξουσίας, τα σοβιέτ των εργατών και αγροτών, ο Λένιν στο μνημειώδες έργο του «Κράτος και Επανάσταση» ξεσκεπάζει την υποκρισία της αστικής «δημοκρατίας», αποκαθιστά το μαρξιστικό ορισμό του κράτους ως οργάνου ταξικής καταπίεσης μίας τάξης απέναντι σε μια άλλη και θέτει τα θεμέλια για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού με το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ». Ο Λένιν θα υπερασπιστεί την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα κόντρα στον τροτσκισμό και άλλα μικροαστικά ρεύματα που υπονόμευαν τις κατακτήσεις της σοβιετικής εξουσίας και τη δυνατότητά της να στεριώσει απέναντι στην ιμπεριαλιστική περικύκλωση και ένοπλη επέμβαση. Ο Λένιν υπήρξε η ψυχή και το μυαλό, ο αρχιτέκτονας του φάρου των προλεταρίων όλου του κόσμου, του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στην Ιστορία, της ΕΣΣΔ.

Όλη η ιστορία του λενινισμού είναι η ιστορία της ανηλεούς αντιπαράθεσης με τον μπερνσταϊνισμό, τον οικονομισμό, τον μενσεβικισμό, τον καουτσκισμό, τον τροτσκισμό, τον αναρχισμό, η ιστορία της αντιπαράθεσης με κάθε αριστερή ή δεξιά παρέκκλιση που υπονομεύει τον επαναστατικό χαρακτήρα του μαρξισμού και της πάλης του προλεταριάτου.

Η διάσπαση με τα σοσιαλσοβινιστικά κόμματα της Β΄ Διεθνούς που υπερασπίστηκαν τις αστικές τάξεις της χώρας τους στο μοίρασμα της λείας κατά τη διάρκεια του Α΄ ΠΠ, αποτέλεσε και τη βάση της διεθνιστικής πολιτικής που καθόρισε την δημιουργία της Τρίτης, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ιδρύθηκε το 1919 υπό την καθοδήγηση του Λένιν και των μπολσεβίκων. Η Τρίτη Διεθνής έμελλε να διαδραματίσει πολύ σημαντικό ρόλο στη δημιουργία νέων Κομμουνιστικών Κομμάτων και στη μαζική ανάπτυξη του κομμουνιστικού, εργατικού και αντιφασιστικού κινήματος στις αμέσως επόμενες δεκαετίες ύστερα από το θάνατο του Λένιν.

Ο Λένιν επεξεργάστηκε και ανέπτυξε το ζήτημα του ρόλου του κόμματος. Καθόρισε το κόμμα νέου τύπου σαν το πρωτοπόρο, μαχητικό, οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης, σαν την ανώτατη μορφή ταξικής οργάνωσης του προλεταριάτου, σαν όργανο προετοιμασίας και εδραίωσης της δικτατορίας του προλεταριάτου. Μετά τη νικηφόρα έκβαση της σοσιαλιστικής επανάστασης σαν όργανο της σοβιετικής εξουσίας που αποτελεί κρατική μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου και στηρίζεται στην εργατοαγροτική συμμαχία κάτω από την ηγεμονία της εργατικής τάξης. Σαν κόμμα πειθαρχημένο και αδιάλλακτο στην υπεράσπιση των επαναστατικών αρχών, πολέμιο κάθε αντιμαρξιστικής παρέκκλισης, ικανό να καθοδηγήσει με επιτυχία το γιγαντιαίο έργο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Το κύριο στο λενινισμό είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και αυτό κάνει το λενινισμό διεθνή θεωρία «κατάλληλη και υποχρεωτική για όλες δίχως εξαίρεση τις χώρες, μαζί και για τις κεφαλαιοκρατικά αναπτυγμένες χώρες».

Σύμφωνα με τις θέσεις του Λένιν «…η δικτατορία μιας τάξης είναι αναγκαία […] για ολόκληρη την ιστορική περίοδο που χωρίζει τον καπιταλισμό, από την “αταξική κοινωνία”, τον κομμουνισμό».

Οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, με εναρκτήρια πράξη το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 και με όχημα τον αντισταλινισμό, ανέτρεψαν τις βασικές αρχές του λενινισμού, αντικατέστησαν τη δικτατορία του προλεταριάτου με το «παλλαϊκό κράτος», τη σοσιαλιστική επανάσταση με το «ειρηνικό (κοινοβουλευτικό) πέρασμα» στο σοσιαλισμό, το λενινιστικό κόμμα-πρωτοπορία της εργατικής τάξης με το «κόμμα όλου του λαού» και την ανειρήνευτη πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό με τη συνθηκολόγηση της «ειρηνικής συνύπαρξης» χρουτσοφικού τύπου. Ο ρεβιζιονισμός οδήγησε τα σοσιαλιστικά κράτη στην καπιταλιστική παλινόρθωση και την πάλη των λαών σε ένα τεράστιο αντεπαναστατικό πισωγύρισμα. Το βάρος της υπεράσπισης των επαναστατικών αρχών και των κατακτήσεων του κομμουνιστικού κινήματος έπεσε στις πλάτες των μαρξιστών-λενινιστών, που σήκωσαν ψηλά τη σημαία του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα με επικεφαλής τον Μάο Τσετούγνκ.

Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα υπερασπίστηκε με συνέπεια για πάνω από εξήντα χρόνια την κοσμοϊστορική συνεισφορά της επαναστατικής θεωρίας και πράξης του Β. Ι. Λένιν. Το 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ διατρανώνει πως 100 χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου Λένιν, 68 χρόνια ύστερα από την αντεπαναστατική ανατροπή στη χώρα των Σοβιέτ και το κόμμα των μπολσεβίκων, το κόμμα μας κρατάει ψηλά τη σημαία του λενινισμού, για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς, για την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης, για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό!

100 χρόνια μετά το θάνατο του Βλαδίμηρου Λένιν, το επαναστατικό πνεύμα και η διδασκαλία του μεγάλου προλετάριου ηγέτη παραμένουν ζωντανά, εμπνέουν και οδηγούν την πάλη των λαών για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση!

Ζήτω ο μαρξισμός-λενινισμός και ο προλεταριακός διεθνισμός!

Ζήτω τα 60 χρόνια του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας!

Προλετάριοι όλων των χωρών, καταπιεζόμενα έθνη και λαοί, ενωθείτε!

*****

Για τον ηρωικό αγώνα του αδούλωτου Παλαιστινιακού λαού

Το 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει την αμέριστη αλληλεγγύη του στο δίκαιο αγώνα του ηρωικού παλαιστινιακού λαού. Πάνω από 6 μήνες τώρα, το φασιστικό κράτος του Ισραήλ έχει μετατρέψει τη λωρίδα της Γάζας σε ένα απέραντο νεκροταφείο, ενώ διαρκείς είναι οι δολοφονίες και οι εποικισμοί στη Δυτική Όχθη, στην Ιερουσαλήμ και σε κάθε τόπο που ζουν Παλαιστίνιοι. Με την πιο κτηνώδη βία και με φρικώδη εγκλήματα, ο ισραηλινός φασισμός δολοφονεί καθημερινά τον μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης.

Τη γενοκτονία απέναντι στους Παλαιστίνιους στηρίζουν οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και πρώτα απ’ όλα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, που χρηματοδοτεί και τροφοδοτεί την ισραηλινή επιθετικότητα. Οι νατοϊκές αρμάδες που πλέουν όλη αυτή την περίοδο στην περιοχή, οι δηλώσεις στήριξης της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, οι απειλές απέναντι στους λαούς που στέκονται στο πλευρό της Παλαιστίνης, η άγρια καταστολή απέναντι στους Αμερικάνους φοιτητές που ξεσηκώθηκαν για να υποστηρίξουν τον παλαιστινιακό λαό, η προβολή του Ισραήλ ως κράτους που «έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα» για να δικαιολογηθούν τα πιο φρικτά εγκλήματα αποδεικνύουν τη σταθερή επιδίωξη των ΗΠΑ να διατηρήσουν το καθεστώς του τρόμου στη Μέση Ανατολή, στην οποία διαρκώς χάνουν ερείσματα και επιρροή, χρησιμοποιώντας το Ισραήλ, το μαντρόσκυλό τους στην περιοχή.

Στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» έσπευσε να τοποθετήσει τη χώρα μας και η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων της και εμπλέκοντας τον λαό μας στα επικίνδυνα φιλοπόλεμα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή.

76 χρόνια από τη Νάκμπα, την ημέρα δηλαδή που το Ισραήλ εκδίωξε βίαια τους Παλαιστίνιους από τη γη τους, ο παλαιστινιακός λαός έχει χύσει ποταμούς αίματος στον αγώνα του για λευτεριά και εθνική ανεξαρτησία. Αυτό συμβαίνει και σήμερα, με τα χιλιάδες παιδιά, τους αμάχους και τις γυναίκες που δολοφονούνται καθημερινά με τον πιο φρικτό τρόπο, με τους εποικισμούς, τις φυλακίσεις, τις απαγωγές και τους αποκλεισμούς.

Το 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει τη συμπαράστασή του στον δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό και καταδικάζει τα εγκλήματα του ισραηλινού σιωνισμού και των δυτικών ιμπεριαλιστών προστατών του. Χαιρετίζουμε τα ε­κα­τομμύρια σε όλο τον πλανήτη που κινητοποιούνται και αγωνίζονται ενάντια στη γενοκτονία και υπέρ του δίκαιου αγώνα του αδούλωτου παλαιστινιακού λαού. Έπαθλο γι’ αυτόν τον ηρωικό αγώνα δεν μπορεί παρά να είναι ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.

*****

Για τα 60 χρόνια από την ίδρυση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας

Το 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ χαιρετίζει την 60χρονη αγωνιστική πορεία του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος στη χώρα μας.
Πρωτεργάτης της ίδρυσής του, ο Ισαάκ Ιορδανίδης πήρε την επαναστατική πρωτοβουλία και με τον Γιάννη Χοντζέα και μια μικρή ομάδα κομμουνιστών, κύρια πρώην εξόριστων στον Άη Στράτη, πραγματοποιούν τον Ιούνη του 1964 σύσκεψη στην Αθήνα και προχωρούν στη δημιουργία μιας μαρξιστικής-λενινιστικής οργάνωσης και στην έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση», που κυκλοφόρησε τον Οκτώ­βρη του 1964. Με την έκδοση της «Αναγέννησης», η αντιπαράθεση των μαρξιστών-λενινιστών της Ελλάδας με τον ρεβιζιονισμό μπήκε στο πιο αποφασιστικό της στάδιο. Η συμβολή του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες τα χρόνια πριν τη δικτατορία υπήρξε καθοριστική, ενώ οι μαρξιστές-λενινιστές έβαλαν την πολιτική τους σφραγίδα στην αγωνιστική κατεύθυνση που κυριάρχησε στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο σε πολλούς μικρούς και μεγάλους αγώνες της Μεταπολίτευσης. Παρά τις διασπάσεις και τον κατακερματισμό των δυνάμεών του, η φωνή των μαρξιστών-λενινιστών δεν έπαψε ποτέ αυτά τα 60 χρόνια να ακούγεται στο στίβο της ταξικής πάλης.

Το 7ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ τιμά τα 60 χρόνια από την ίδρυση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας που αποτέλεσε την απευθείας συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ, ύστερα από τον ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό του μετά από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956. Το βασικό συμπέρασμα που το Μ-Λ ΚΚΕ έχει βγάλει από την 60χρονη αυτή αγωνιστική πορεία είναι πως το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα όχι μόνο δεν «έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο», αλλά έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει.

Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα αποτελεί συνέχεια των καλύτερων επαναστατικών παραδόσεων του ηρωικού ΚΚΕ, έχει τις ρίζες του στην εαμοελασίτικη εποποιία, στον αγώνα του ΔΣΕ και στην πάλη ενάντια στον ρεβιζιονισμό και την αναθεώρηση στις εξορίες και την πολιτική προσφυγιά στις ανατολικές χώρες. Βασικός στόχος που έθεσε το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα πριν από 60 χρόνια ήταν η ανειρήνευτη πάλη ενάντια στο ρεβιζιονισμό, η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και η αναδημιουργία του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Τιμάμε την 60χρονη αγωνιστική πορεία του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος παλεύοντας να οδηγήσουμε το δίκαιο αγώνα του μέχρι το τέλος. Η ενότητα των μαρξιστών-λενινιστών και η συσπείρωση όλων των κομμουνιστών σε ένα κόμμα αποτελεί σημαντικό βήμα στον αγώνα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας.

Τιμάμε την 60χρονη αγωνιστική πορεία
του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος
Συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξε η «Αναγέννηση»