γράφει η Νόρα Ράλλη

Ένα ξέρω εγώ: αυτά είναι τσίπικα πράματα. Καλά, μόνο μια γραβάτα τού δώσαμε του ανθρώπου; Αν είναι να κάνουμε τραπουλόχαρτο την ελληνική σημαία, ας το κάνουμε αρχοντικά. Ας του τη δίναμε σετάκι: σωβρακάκι, φανελάκι, καλτσούλα, καζακούλα. Άντε και καμιά πάνα-βρακάκι μη σου πω, καθώς προς τα εκεί βαδίζει (αν δεν έχει ήδη φτάσει) ο πλανητάρχης Μπαϊντενάκης. Και για να μην κατηγορηθώ για ηλικιακό ρατσισμό (γιατί έχουμε γίνει και μυγιάγγιχτοι και με το δάχτυλο στη σκανδάλη), ας του δίναμε αντί για πάνα-βρακάκι-σημαιάκι, μια θήκη κινητού με την ελληνική σημαία. Που θα παίζει και τον εθνικό μας ύμνο σαν τον καλεί ο καλός του φίλος Μιζοτάρχας. Καλά, όλα εγώ θα τα σκέφτομαι;

Έχει χιούμορ όμως ο πλανητάρχας και μάλιστα υψηλό, σαν τη χοληστερίνη του. «Όταν βγήκα γερουσιαστής, δεν είχα και τόσες πολλές ψήφους… Αστειεύομαι. Το 90% των ψήφων της ελληνοαμερικανικής κοινότητας πήρα, γι’ αυτό και με φωνάζαν Μπαϊντενόπουλος» είπε ο Μπαϊντενόπουλος και γέλασαν κι οι σουμιέδες. Μέχρι βέβαια να σηκωθεί να μιλήσει ο Μιζοτάρχης και να του πει πως «Μπαϊντενάκη» θα πρέπει να τον λένε και όχι «Μπαϊντενόπουλος», γιατί αυτός είναι από την Κρήτη κι αυτό είν’ το σωστό. Και γελάσαμε πάλι -αχ, πώς γελάσαμε!

Αυτό που λαχταρούσε να του πει βέβαια ήταν πως «ο Σαμαράς είναι από την Πελοπόννησο και μπέρδεψες τους πρωθυπουργούς βρομόγερε» αλλά βαστήχτηκε. Γιατί είναι κύριος ο Μιζοτάρχας, κυρία μου! Και η αστική του ευγένεια, σε άπταιστα αγγλικά, δεν του επέτρεψε να βγάλει τον Ψηλορείτη από μέσα του και να γίνει, της μάχης της Κρήτης να γίνει εκεί μέσα, που τον μπέρδεψε με τον Σαμαρά ο αλήτης και δεν θυμήθηκε πως ετούτος είναι από την Κρήτη και στην Κρήτη έχουνε -άκηδες και όχι -όπουλους! Από κοντά κι η Πρώτη Κυρία. Σηκώθηκε η Μπαϊντενοπούλα να προσφωνήσει τον δικό μας κι έχασε τα λόγια της: «Είναι τιμή μου να υποδέχομαι τον πρωθυπουργό Μιτοσάκη» είπε, κατάλαβε πως κάπως μπουρδουκλώθηκε και πως ο δικός μας δεν μοιάζει με Ιάπωνα και το διόρθωσε σε… «Μιζοτάκη». Μεγάλη πετυχεσιά: Μιτοσάκη Μιτοσάκη, σου το πήραν το τσαρδάκι (για να μην πω τίποτα χειρότερο).

Τελικά, κάλλιο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Μας ξεφώνισαν στις ΗΠΑ και άντε να κρυφτούμε. Και πού να κρυφτούμε για; Κάτω από τα χαϊμαλιά της Αψογοτάτης; Που μαζί του τηνε πήρε την εν λόγω ο εν λόγω, αλλά πήρε και τις δυο του κόρες – αυτές πάλι, από πού κι ώς πού; Αλλά, να μου πεις, προικώο τους είναι η Ελλάδα, το ταξιδάκι με έξοδα του Δημοσίου μάς μάρανε; Αχ, και πώς κορδωνόταν μπροστά τους ο Μιτοσάκης! Και να σου γελάκια στον φακό και δώσ’ του να σιάχνει τη γραβάτα του, να τον βλέπει η φρεγάτα του και να τον χαίρεται. Που όλα τα θηλυκά της φαμίλιας του πήγε πεσκέσι φεμινιστικό στους Αμερικανούς, αυτός, που είχε πει πως δεν βρίσκει γυναίκες για να τις βάλει στην κυβέρνησή του…

Ναι, ιστορική ήταν η ομιλία του και πλήρως ανιστόρητη και αναληθής: «Πιστεύουμε στη δημοκρατία έναντι του αυταρχισμού» είπε. Ποιος; Ο άνθρωπος που ξεροκατάπιε, χμουχμούρισε, πνίγηκε, κοκκίνισε και κιτρίνισε σαν τον ρώτησε ο δημοσιογράφος της Washington Post για την πρόσφατη έκθεση της ντροπής για την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα από τους Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα. Και αφού ξεροκατάπιε, χμουχμούρισε, πνίγηκε, κοκκίνισε και κιτρίνισε, ο μιζοδαύτος είπε πως σιγά και ποιοι είναι αυτοί οι Ρεπόρτερ και λάθος έκαναν και οι περισσότερες εφημερίδες στην Ελλάδα είναι εναντίον του.

Βρε όξι! Όξι απ’ εδώ σε λέω. Όξι απ’ εδώ και μη σε ξαναδώ μπροστά μου!

Αυτό το ίδιο «όξι» που είπε και ο προπεθαμένος Μπάιντεν, σαν μιλούσε για την ελληνική ιστορία (του είχαν γράψει στα χαρτιά του πως οι Έλληνες λέμε «όχι» και αυτός το διάβασε «όξι»!). Και το βρoντοφώναξε κιόλας, δύο φορές – άλλη ξουράφα σκέτη και δαύτος.

Αν και εδώ που τα λέμε, ν’ αγιάσει το στόμα του: Όξι και πάλι Όξι! Βρε, όξι και ξερός.