Οι πιο πρόσφατες εκλογές στην Σουηδία ανέδειξαν με πολιτικά δραματικό τόνο το πρόβλημα της ισχυροποίησης του νεοφασισμού και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Από την Ιταλία όπου οι νεοφασίστες της Λέγκας του Σαλβίνι βρίσκονται στην κυβέρνηση, έως τη Σουηδία, μία μαύρη ταινία κυριαρχεί στη μέση Ευρώπη. Ιταλία, Αυστρία, Τσεχία, Γερμανία, Δανία, Σουηδία, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, η Λεπέν στη Γαλλία, ο Φάρατζ στην Αγγλία αλλά η άνοδος των νεοφασιστών στις ανατολικές χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού (Ουκρανία, Πολωνία, Εσθονία, κλπ). Το έδαφος πάνω στο οποίο γονιμοποιείται το αυγό του φιδιού είναι η οικονομική κρίση και αφορμή το κύμα των μεταναστών το οποίο γέννησαν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και η καταλήστευση του γ΄ κόσμου από μια χούφτα αναπτυγμένες χώρες. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε την πολιτική των παλιών αστικών κομμάτων (Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες), τα οποία παρά τις φραστικές διαφορές αντιγράφουν ο ένας τα πολιτικά προγράμματα του άλλου και όλοι μαζί των νεοφασιστών, τότε πραγματικά θα πούμε ότι «ο ορίζοντας μαυρίζει». Οι κορώνες περί διαφωτισμού και αλληλεγγύης του Α.Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο και οι αναφορές στον Βολτέρο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν το πρόβλημα κάτω απ’ το ιστορικό χαλί. Όσο τα προβλήματα για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία παραμένουν, τόσο οι γύπες του νεοφασισμού θα βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η θεωρία των δύο άκρων και η εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό εφευρέθηκε από τον σημερινό κυρίαρχο ευρωπαϊκό πολιτικό κόσμο.

Τελική ευθεία
Όπως και να ’χει το ζήτημα μπαίνουμε σε τροχιά εκλογών. Το 2019 θα ’χει ευρωεκλογές, εκλογές για την αυτοδιοίκηση, πολιτική αναμέτρηση για τη βουλή. Ήδη τα αστικά κόμματα ακονίζουν τα πολιτικά όπλα τους και το ψέμα, η χειραγώγηση, το μανιπουλάρισμα του λαού θα κυριαρχούν. Στην πραγματικότητα, θα ’χουμε επανάληψη ενός παλιού σκηνικού, όπου το ψευτοδίλημμα ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ θα σκιάζει τα γεγονότα και θα «πλακώνει» κάθε αυθεντικό πρόβλημα. Γνωστά πράγματα θα πεις, αλλά όσο από το γνωστό δε βγάζεις συμπέρασμα θα ’σαι αναγκασμένος να ξαναζήσεις την ιστορία σαν δράμα ή σαν φάρσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε στο προσκήνιο το αφήγημα «βγαίνουμε από το μνημόνιο» και η ΝΔ μαζεύει υπομονετικά τη φθορά του κυβερνώντος κόμματος σαν «ώριμο φρούτο». Προς το παρόν η αριστερά, σ’ όλες της εκδοχές της, μοιάζει αμήχανη και το συνδικαλιστικό κίνημα -πάλι σ’ όλες τις εκφάνσεις του- αδύναμο να ορθώσει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος στον δικέφαλο αστικό κόσμο που προετοιμάζεται. Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι στη γωνία μετρώντας και ξαναμετρώντας εκλογικά κουκιά. Μπορεί η εκλογολογία να μεταφερθεί το πεδίο των λαϊκών ταξικών-αγώνων και η κάλπη να γίνει σημαία αγώνων; Ίδωμεν. Μέχρι τέλους όμως πρέπει: να σκεφτόμαστε, να ψηφίζουμε, να δρούμε όπως αγωνιζόμαστε. Με κριτήριο το συμφέρον της τάξης μας. Τόσο απλά.