Με περηφάνια, ικανοποίηση, κομπασμούς και σε πανηγυρικό πάντα κλίμα, τα κυβερνητικά στελέχη δεν σταματούν να περιφέρουν ως σπουδαίο προεκλογικό λάφυρο τις “υποσχέσεις”… για μη περικοπή των συνάξεων. Πρόκειται πραγματικά για ένα “κυβερνητικό επίτευγμα” που ο Τσίπρας από το περασμένο καλοκαίρι και με την κορύφωση της ΔΕΘ, φροντίζει να συντηρεί ενεργό στην πολιτική επικαιρότητα. Και είναι πράγματι “επίτευγμα” να παρουσιάζει κάποιος ως επίτευγμα, την υπόσχεση για τη μη εφαρμογή ενός νόμου, που… ο ίδιος ψήφισε!

Από κοντά και οι κυβερνητικοί παπαγάλοι των ΜΜΕ που με χαμόγελο και περισσή αισιοδοξία αναπαράγουν κάθε άρθρο ή φράση των ξένων -“θεσμικών” και μη- τεχνοκρατών, που διατηρεί ζεστές τις ελπίδες για αυτό το πραγματικά… “χαρμόσυνο” νέο.

Στον ίδιο θίασο πρωταγωνιστικό ρόλο έχει και η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία από τη γραμμή της αμφισβήτησης αυτής της κυβερνητικής “επιτυχίας”, πέρασε στην προσπάθεια κριτικής υιοθέτησης της. Δεν σταματάει να επαναλαμβάνει άλλωστε ως σπουδαίο κατόρθωμα, ότι “η Νέα Δημοκρατία δεν ψήφισε το μέτρο της περικοπής των συντάξεων από 1-1-2019”. Πραγματικά φοβερά φιλολαϊκή στάση αν αναλογιστεί κανείς, ότι το έπραξε από τη θέση… της αντιπολίτευσης.

Ποιο είναι όμως το πραγματικό περιεχόμενο των πανηγυρισμών όλων αυτών των σαλτιμπάγκων; Τι ακριβώς σηματοδοτεί για το περιεχόμενο της πολιτικής που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν και, κυρίως, τι σηματοδοτεί για το περιεχόμενο της πολιτικής που θα εφαρμόσουν αμφότεροι μετά τις εκλογές;

Αυτοί που υιοθετούν και εφαρμόζουν την πολιτική της φτώχειας και της κοινωνικής βαρβαρότητας επαίρονται για την “ανάσχεση” ενός ακόμη μέτρου… της πολιτικής τους! Ενός μέτρου, που ο καθένας καταλαβαίνει ότι ακόμη και αν “δεν εφαρμοστεί”, δεν αρκεί από μόνο του να σημάνει ούτε καν το “πάγωμα” της αρνητικής αυτής πραγματικότητας. Γιατί εκτός από αυτό το πολυσυζητημένο μέτρο, υπάρχουν πολλά ακόμα που σχετίζονται με άμεσους και έμμεσους φόρους, με κρατήσεις, με αυξήσεις σε τιμές ειδών κατανάλωσης και πολλά ακόμη “μέτρα και εργαλεία” από αυτά που από ιδέες της κυρίαρχης τάξης… έγιναν νόμοι αυτής της κοινωνίας για την εμπέδωση και την εδραίωση της εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων.

Στην Ελλάδα του 2018, που ο λαός αγκομαχάει κάτω από το βάρος των χιλιάδων μνημονιακών νόμων, το περιεχόμενο της προεκλογικής αντιπαράθεσης συνιστά μια “ομολογία” όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων ότι αυτή η βάρβαρη πραγματικότητα, είναι θεμιτή για τους επίδοξους διαχειριστές αυτού του συστήματος. Όλη αυτή η χαρά που “πλανάται” στην προεκλογική ατμόσφαιρα αναπαράγει το περιεχόμενο της κάλπικης “εξόδου από τα μνημόνια” όπου η τελευταία ταυτίζεται με την μη λήψη νέων μέτρων και όχι με την κατάργηση των χιλιάδων μνημονιακών νόμων. Αυτό πρέπει να καταλάβει κάθε λαϊκός άνθρωπος όταν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ερίζουν για το αν θα μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις και για το ποιανού κατόρθωμα είναι αυτό.

Στην Ελλάδα του 2018, που ο λαός και ο τόπος βρίσκονται κάτω από την μπότα της πολιτικής υποδούλωσης στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, το περιεχόμενο μιας αντιπαράθεσης που ξερογλείφεται για μια “καλή κουβέντα” και για μια θετική κριτική των “θεσμών”, υποδηλώνει την αποδοχή και το βάθεμα της πολιτικής της εξάρτησης. Και αν οι προεκλογικές υποσχέσεις φτάνουν μέχρι τη “μη περικοπή των συντάξεων” ο καθένας οφείλει να αναλογιστεί τι σημαίνει αυτό για την μετεκλογική πραγματικότητα που πραγματικά υπόσχεται η πολιτική αυτών των κομμάτων.

Στην Ελλάδα του 2018, η υποχώρηση της συλλογικής σκέψης και των λαϊκών αγώνων, έχει δώσει το δικαίωμα στους δυνάστες του τόπου και στους διάφορους κυβερνητικούς λακέδες να αντιστρέφουν το νόημα των λέξεων, ακόμη και αυτής της ίδιας της πραγματικότητας. Οι αρνητικοί συσχετισμοί επιτρέπουν στους διεκδικητές της εξουσίας, να παρουσιάζουν την κοινωνική βαρβαρότητα που έχουν επιβάλλει ως φυσιολογική και τη “μη λήψη νέων μέτρων” ως αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον του λαού και του τόπου.

Από τη μεριά μεριά μας, αταλάντευτα και με βαθιά πίστη και αισιοδοξία για την δύναμη των λαϊκών αγώνων, θα επιμένουμε ξανά και ξανά… ότι μόνο η ανατροπή της πολιτικής της κοινωνικής βαρβαρότητας και της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης, μπορεί να αλλάξει την σημερινή αρνητική πραγματικότητα… και σε καμία περίπτωση η εναλλαγή της διαχείρισης της.

Βασίλης Πετράκης, στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ