Με την ευκαιρία της συνάντησης της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως (που ο Θεός να μας κόβει νανοσεκόντ και να της τα δίνει σε μανουάλια) με τον «διακεκριμένο φιλόσοφο και συγγραφέα Στέλιο Ράμφο», ένα παλιότερο ποίημα που είχα γράψει για τον φιλόσοφο. Για την υπουργό θα γράψω ένα προσεχώς.

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΣΤΕΛΙΟΝ ΡΑΜΦΟΝ

Ω, Ράμφε!
Συ που φωτίζεις το μέλλον μας με φανάρια γεωλογικά
Ευθυτενή του παρόντος μας φάρε
Της εποχής των παγετώνων
Σηματοδότη συ των επιθυμιών και των νοημάτων
Ενεέ των εννοιών συμβολιοδίφη
Αποκρυπτογράφε της εμπειρίας προτού βιωθεί
Και του οίνου πριν ακρατοποθεί πειραματιστή
Συ που ξεχώρισες το ”είναι” από το ”δεν είναι”
Συ που γέννησες τον τόπο τού ”κι αν είναι τι έγινε;”
Συ που απέκρουσες την κοινοτοπία του λόγου
Και μας δίδαξες να σκορπάμε τις λέξεις κι όπως πέσουν
Συ που τη φιλοσοφία έξυσες στα φαινόμενα
Κι απογύμνωσες τις λεπρές ιδέες από την άθλια σπορά τους
Καμώνοντας ιδέες από βαμβάκι κι από πίτουρα

Ράμφισέ μας διανοητή!
Πες μας κάτι που να σημαίνει οτιδήποτε!
Γέμισέ μας φράσεις!
Μέθυσέ μας
Κάμε τρυπάνι τη μύτη της όρνιθας
Και νίκασι τους εχθρούς της σημειολογίας

Φώτισέ μας φιλόσοφε
Κι έπειτα κλείσε το διακόπτη
Ξάπλωσέ μας στο ντιβάνι του Φρόιντ
Αλεσε τη σκέψη μας και κάμε την κόκκους
Αμμου

Ω Ράμφε!
Για σένα είναι η Ζωή!
Για σένα και τα Επιφαινόμενα!

Γιάννης Ανδρουλιδάκης (από το fb)