Οι προσπάθειες του Τραμπ για ανατροπή του εκλογικού αποτελέσματος εξαντλούνται

Σαν κακόγουστο αστείο που κράτησε παραπάνω απ’ όσο θα ήταν ανεκτό εξελίσσεται η προσπάθεια του Ντόναλντ Τραμπ, προκειμένου να ανατρέψει το εκλογικό αποτέλεσμα της 3ης Νοεμβρίου. Ο Τραμπ, ο οποίος δείχνει σταδιακά να απομονώνεται και από τους μηχανισμούς του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων στην προσπάθειά του αυτή, συνεχίζει να πουλάει τρέλα εγχώρια στους οπαδούς του και διεθνώς, αμφισβητώντας αυτό που έχει αναγνωρίσει σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης, δηλαδή τη νίκη του Τζο Μπάιντεν. Ήδη η Κίνα συνεχάρη τον Μπάιντεν και το ίδιο “έπραξε” με τον τρόπο του ο χρηματιστηριακός δείκτης Dow Jones.
Ως γνωστόν, δίχως την προσκόμιση των όποιων αποδείξεων και σαν έτοιμος πολύ πριν τις εκλογές, ο Τραμπ κάνει λόγο για ψεύτικες και παράνομες επιστολικές ψήφους σε μια σειρά κρίσιμες πολιτείες, όπως το Μίσιγκαν, η Τζόρτζια και η Πενσυλβάνια, που έκριναν το αποτέλεσμα υπέρ του Μπάιντεν, και έχει ξεκινήσει μια νομική εκστρατεία, κωλυσιεργίας στην πραγματικότητα, προκειμένου τάχα να ανατρέψει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Την Παρασκευή της 20ής Νοεμβρίου τόσο ο κυβερνήτης της Τζόρτζια, όσο και ο γραμματέας της πολιτείας, Ρεπουμπλικάνοι και οι δύο, αναγνώρισαν το υπέρ του Μπάιντεν αποτέλεσμα. Τη Δευτέρα το αρμόδιο όργανο για τις εκλογές στην πολιτεία του Μίσιγκαν ψήφισε υπέρ της αναγνώρισης του αποτελέσματος με τρεις ψήφους υπέρ και μία αποχή, καθώς δεν υπάρχουν στοιχεία περί νοθείας. Αυτό σημαίνει ότι ένας από τους δύο Ρεπουμπλικάνους στο όργανο ψήφισε υπέρ. Την Τρίτη ακολούθησε η Πενσυλβάνια. Με αυτές τις εξελίξεις, ο υπουργός εξωτερικών Μάικ Πομπέο ανακοίνωσε ότι έχει ξεκινήσει η διαδικασία μεταβίβασης της εξουσίας, μετά από ενημέρωση του αρμόδιου φορέα, Διεύθυνση Γενικών Υπηρεσιών (GSA), προς τον Μπάιντεν. Παρόλα αυτά, ο Τραμπ αποφάσισε να μεταβεί ξανά στην πολιτεία μαζί με τον επικεφαλής της νομικής προσπάθειας, Ρούντι Τζουλιάνι…
Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αυτοπαρουσιάζονται διαχρονικά ως οι διεθνείς θεματοφύλακες της δημοκρατίας και διαφημίζουν τις ΗΠΑ ως τη χώρα προπύργιο αυτής. Ως τέτοιοι θεωρούν ότι μπορούν να αμφισβητούν τις εκλογικές διαδικασίες άλλων χωρών και να ανατρέπουν τις κυβερνήσεις τους, είτε με πόλεμο είτε και πραξικόπημα, με το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό της Βολιβίας ένα χρόνο πριν. Η ακύρωση αυτού του ρόλου πλέον έρχεται από τον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος χαρακτηρίζει ως νόθες τις εκλογές… που η διοίκησή του οργάνωσε, στέλνοντας διεθνώς το ντροπιαστικό μήνυμα ότι οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να διεξάγουν ελεύθερες και δίκαιες εκλογές! Μάλιστα παρόμοια συζήτηση είχε επαναληφθεί από πλευράς Δημοκρατικών το 2016 με τα περί δήθεν ρώσικης ανάμειξης… Το αποτέλεσμα είναι ήδη το 75% των Αμερικάνων που ψήφισαν Τραμπ, να θεωρούν ότι έγινε νοθεία και να μην έχουν εμπιστοσύνη στο εκλογικό σύστημα. Όλα αυτά στη χώρα σύμβολο του “ελεύθερου κόσμου”…
Τι προσπαθεί όμως να πετύχει ο Τραμπ με όλα αυτά; Πιστεύει άραγε ότι με κραυγές στο Twitter και μια εντελώς αστοιχείωτη νομική εκστρατεία, θα καταφέρει να ανατρέψει το εκλογικό αποτέλεσμα; Μια τέτοια σκέψη μάλλον θα ήταν αφελής. Και όμως, ο Τραμπ έχει προβεί σε μια σειρά ενέργειες που ανάλογές τους κανείς άλλος απερχόμενος πρόεδρος δεν έχει τολμήσει στο πρόσφατο παρελθόν. Όπως έχει ξαναγραφεί, πρόσφατα άλλαξε την ηγεσία του Πενταγώνου. Κατόπιν ακολούθησε η είδηση ότι ετοιμάζεται να διατάξει την αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Το τελευταίο αποτελούσε κυρίως ανεπισήμως μία από τις ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις του Τραμπ το 2016. Το ενδεχόμενο της εκπλήρωσής της έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες προκάλεσε παροξυσμό στα ΜΜΕ που αντιπολιτεύονται τον Τραμπ και σε στελέχη των Δημοκρατικών, που προβάλλουν απίστευτες κάθε λογής δικαιολογίες προκειμένου να αντιταχθούν σε αυτό, ακόμη και ότι… τίθεται σε κίνδυνο η ζωή των στρατιωτών με την αποχώρηση! Αν ο Τραμπ ήθελε να αποκαλύψει τη φιλοπόλεμη φύση των Δημοκρατικών πίσω από το “δημοκρατικό” προσωπείο, μάλλον το πέτυχε.
Κυκλοφόρησε επίσης η ανησυχητική είδηση ότι ο Τραμπ ήθελε να προβεί σε επίθεση εναντίον πυρηνικών εγκαταστάσεων στο Ιράν, επίθεση που υποτίθεται ότι απετράπη μετά από πιέσεις του αντιπρόεδρου Μάικ Πενς και του υπουργού Εξωτερικών Πομπέο υπό το φόβο ότι μια τέτοια ενέργεια θα οδηγούσε σε μια ευρύτερη σύρραξη στην περιοχή.
Κάποιοι εκτιμούν ότι θέλει με τέτοιες πρωτοβουλίες να ναρκοθετήσει την θητεία του Μπάιντεν που ήδη αναμένεται να είναι δύσκολη, δεδομένων των συσχετισμών στη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, βλέποντας στο μέλλον, αν όχι ο ίδιος, τότε η μερίδα των κυρίαρχων κύκλων που τον στήριξε. Ενώ άλλοι θεωρούν ότι ως απερχόμενος πρόεδρος ο Τραμπ προσπαθεί ακριβώς να κερδίσει χρόνο αμφισβητώντας το εκλογικό αποτέλεσμα, προκειμένου να προβεί σε ενέργειες – εκβιασμούς όπως τα παραπάνω, ώστε να διαπραγματευτεί μια αποχώρηση από την προεδρία χωρίς ποινικές διώξεις, τόσο για φορολογικές του παραβάσεις, όσο και για πράξεις κατά τη θητεία του, που μπορεί να θεωρηθούν παραβίαση του Συντάγματος, όπως για παράδειγμα η προσπάθεια πίεσης στον Ουκρανό πρόεδρο, μέσω της παρακράτησης στρατιωτικής βοήθειας, προκειμένου αυτός να του δώσει πληροφορίες σχετικά με τις δραστηριότητες του γιου του Τζο Μπάιντεν στην Ουκρανία. Όσο είναι πρόεδρος ο Τραμπ πλην ότι έχει ασυλία, έχει και τον Γενικό Εισαγγελέα Ουίλιαμ Μπαρ στο πλευρό του, που είναι δικός του άνθρωπος. Σαν απλός πολίτης όμως μπορεί να διωχθεί για όλα.
Μπορεί βέβαια να ισχύουν και οι δύο εκδοχές μαζί με άλλες ταυτόχρονα, ωστόσο, αν ο Τραμπ έχει θέσει τόσο σημαντικές πλευρές της εξωτερικής πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην εξυπηρέτηση των προσωπικών του επιδιώξεων, θα είναι μάλλον κάτι πρωτοφανές. Αν δε έχει σύρει και μεγάλο τμήμα του μηχανισμού των Ρεπουμπλικάνων σε τέτοιους τυχοδιωκτισμούς, όπως τουλάχιστο φαινόταν στην αρχή, και αυτό φαντάζει αδιανόητο. Όμως ο Τραμπ δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση Ρεπουμπλικάνου πολιτευτή. Διαθέτει την υποστήριξη ενός μεγάλου λαϊκού ρεύματος, που έχει συσπειρωθεί στο πρόσωπό του με φανατισμό που δεν έχει εκδηλωθεί εδώ και πολύ καιρό. Αυτή η σχέση έχει ενισχυθεί μετεκλογικά με τη στάση του Τραμπ απέναντι στο εκλογικό αποτέλεσμα, όπως φάνηκε και σε μεγάλη διαδήλωση, που έγινε στην Ουάσιγκτον την 14η Νοεμβρίου, υποστήριξης του Τραμπ και καταγγελίας των εκλογών. Ο τελευταίος άλλωστε έχει εξαπολύσει και βολές σε στελέχη του κόμματός του που δεν ευθυγραμμίστηκαν. Φαίνεται να είναι πλέον σε θέση σε κάποιο βαθμό να στρέψει τους ψηφοφόρους του κόμματος ενάντια και σε στελέχη των Ρεπουμπλικάνων…

Αυταπάτες για τον Μπάιντεν

Το ενδεχόμενο της ανάδειξης του Τζο Μπάιντεν στην προεδρία των ΗΠΑ συνοδεύτηκε με μια καλλιέργεια αυταπατών από τα φιλικά προς αυτόν ΜΜΕ, σχετικά με το περιεχόμενο της πολιτικής που θα εφαρμόσει, τόσο στο πεδίο της οικονομίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων όσο και στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Μάλιστα με κάπως διαφορετικό τρόπο τις ίδιες αυταπάτες έσπειραν και μέσα που είχαν μια γραμμή του τύπου “Μπάιντεν χωρίς αυταπάτες” και “ο Μπάιντεν θα είναι πιο επιρρεπής σε πιέσεις για φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις” κλπ. Το τελευταίο αφορά τους λεγόμενους “προοδευτικούς” (progressives), ένα δίκτυο εναλλακτικών ΜΜΕ, διανοουμένων και πολιτικών, ακόμη και εκλεγμένων, που αποτελούν υποτίθεται την εσωτερική αντιπολίτευση στους Δημοκρατικούς, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν το προοδευτικό άλλοθί τους, συγκαλύπτοντας τη φύση του κόμματος. Εμβληματική φιγούρα αυτού του ρεύματος υπήρξε ο μάλλον χρεοκοπημένος πλέον γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς.
Η ίδια η πολιτική σταδιοδρομία του Τζο Μπάιντεν δε μπορεί να αφήνει αμφιβολίες για τις προθέσεις του. Ενδεικτικά, ο Patriot Act που επέβαλε η κυβέρνηση Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου το 2001 είναι, σύμφωνα με τον ίδιο αλλά και πολλούς άλλους, δικό του έργο και έμπνευση. Ψήφισε υπέρ του πολέμου στο Ιράκ το 2003. Μιλάμε πάντα για τον αντιπρόεδρο της διοίκησης Ομπάμα που τελικά, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, ξεσπίτωσε περισσότερους Αμερικάνους και απέλασε περισσότερους μετανάστες από τον Τραμπ! Που δε σταμάτησε να δολοφονεί αθώους πολίτες με το πρόγραμμα επιθέσεων μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Της συνέχισης των εκστρατειών στο Αφγανιστάν και Ιράκ. Των πολέμων της Λιβύης, της Συρίας και τη Υεμένης, του πραξικοπήματος στην Ουκρανία. Που έσπαγε τα κεφάλια των διαδηλωτών του κινήματος Occupy Wallstreet (Κατάληψη της Ουόλστριτ). Θα μπορούσαν να ειπωθούν ακόμη πολλά.
Για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών φαίνεται να προκρίνεται ο Άντονι Μπλίνκεν, νεοφιλελεύθερο στέλεχος που έχει κάνει καριέρα στις αγοροπωλησίες εταιρειών. Υπήρξε υποστηρικτής του πολέμου στη Λιβύη και σταθερός θιασώτης των εγκλημάτων του Ισραήλ στη Γάζα, ενώ θεωρείται ότι έχει ρόλο στην έναρξη του πολέμου στην Υεμένη. Υποστήριξε τον πόλεμο του Ιράκ και το πραξικόπημα στην Ουκρανία, ενώ κατηγορείται ότι εξόπλισε θύλακες της Αλ Κάιντα στη Συρία.
Πολύς λόγος έχει γίνει και για την επερχόμενη αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Καμάλα Χάρις. Όντας γυναίκα και μάλιστα ινδικής καταγωγής, θεωρείται αυτόματα από πολλούς ως φορέας προοδευτικών πολιτικών και ιδεών. Όμως το παρελθόν της άλλα λέει. Η σταδιοδρομία της ως ανώτατη κρατική νομική αξιωματούχος της δίωξης στην Καλιφόρνια είναι συνδεδεμένη με τη δίωξη των φτωχότερων στρωμάτων, συνήθως έγχρωμων, που δεν ήταν σε θέση να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, καθώς έτσι υποτίθεται ότι περιορίζεται το έγκλημα. Ενώ είχε προκαλέσει εντύπωση η αποκάλυψη του γεγονότος ότι αντιστάθηκε σε απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου σχετικά με τη μείωση του πληθυσμού των φυλακών, με αποτέλεσμα να παραταθεί η κράτηση φυλακισμένων για ελαφρά αδικήματα. Ο απώτερος σκοπός σύμφωνα με καταγγελία της γερουσιαστή Τάλσι Γκάμπαρντ ήταν αυτοί να συνεχίσουν να αποτελούν πάμφθηνα εργατικά χέρια για διάφορες εταιρείες που συνάπτουν συμβάσεις με τις φυλακές. Πρόκειται ασφαλώς για διώκτη των φτωχών και των μειονοτήτων.
Εξαιρετικά θετικό γεγονός θεωρήθηκε από πολλούς και η επανεκλογή της λεγόμενης “ομάδας” των τεσσάρων μειονοτικών γυναικών βουλευτών στη Βουλή των Αντιπροσώπων που ανήκουν στους “προοδευτικούς”, με πιο γνωστή την Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ. Υποτίθεται ότι θα ασκήσουν πιέσεις στη διοίκηση Μπάιντεν για να ληφθούν φιλολαϊκά μέτρα. Πάντως και οι τέσσερις ψήφισαν την επανεκλογή της Νάνσι Πελόσι ως προέδρου της Βουλής, η οποία αντιτίθεται ανοιχτά στα μέτρα που αυτές υποτίθεται ότι υποστηρίζουν, όπως ιατρική κάλυψη για όλους, 15 δολάρια την ώρα ελάχιστος μισθός κλπ. Στην πραγματικότητα τέτοιες περιπτώσεις όχι μόνο δεν καταφέρνουν τίποτα, αλλά κάνουν τα πράγματα χειρότερα, διότι δημιουργούν σε ένα κοινό την εντύπωση ότι το κόμμα των Δημοκρατικών αποτελεί κάτι διαφορετικό από αυτό των Ρεπουμπλικάνων, όσον αφορά τα λαϊκά συμφέροντα, ενώ κάτι τέτοιο απλά δεν ισχύει.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος