Ένας χρόνος συμπληρώθηκε την Πέμπτη από τη φονική και καταστροφική πλημμύρα στη Μάνδρα. Συνολικά 24 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ οι αυτοψίες στην περιοχή της Μάνδρας, που έγιναν τις πρώτες μέρες μετά την πλημμύρα, είχαν εντοπίσει 1.064 καταστροφές κτιρίων, από τα οποία τα 794 ήταν κατοικίες, τα 126 ήταν επαγγελματικοί χώροι, τα οκτώ ήταν δημόσια κτίρια και τα υπόλοιπα 136 αποθήκες και υπόγεια. Σε Μέγαρα και Νέα Πέραμο καταστράφηκαν 448 κτίρια, τα 228 ήταν κατοικίες, τα 38 επαγγελματικοί χώροι, τα έξι δημόσια κτίρια και 123 αποθήκες και υπόγεια. Ένα χρόνο μετά και οι περισσότερες κυβερνητικές υποσχέσεις έμειναν στα χαρτιά καθώς δεν έχουν δοθεί οι περισσότερες αποζημιώσεις.

Στη Δυτική Αττική επαναλήφθηκε και τότε η ίδια τραγωδία, την οποία έχουν ζήσει οι κάτοικοι της Αττικής διαχρονικά με όλες τις κυβερνήσεις και με όλες τις περιφερειακές αρχές. Δηλαδή με την πρώτη ισχυρή νεροποντή να θρηνούν ανθρώπινα θύματα και να καταστρέφονται υποδομές. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος, με την ευθύνη να βαραίνει τις κυβερνήσεις, καθώς εξακολουθούν να αρνούνται τα αναγκαία μέτρα αντιπλημμυρικής προστασίας.

Με αφορμή αυτή την τραγωδία, αποκαλύφθηκε με τον πλέον κυνικό τρόπο πως η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση επιλέγει τα έργα που θα γίνουν με κριτήριο τη λεγόμενη «οικονομική αποδοτικότητα».

Τεράστιες ευθύνες έχει, βέβαια, και η περιφερειακή αρχή Αττικής, που καθησύχαζε και διαβεβαίωνε ότι τα έργα προχωρούν και ότι η Αττική είναι θωρακισμένη. Παράλληλα, οι όποιες παρεμβάσεις γίνονταν και γίνονται είναι αποσπασματικές και πολλές φορές επιδεινώνουν, αντί να λύνουν το πρόβλημα.

Η καταστροφή, αλλά και η πλημμύρα της Μάνδρας, έδειξαν πως εδώ και τώρα πρέπει να γίνει πράξη τα απαραίτητα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας για τη Δυτική Αττική, όπως και για ολόκληρο το Λεκανοπέδιο (στην Αττική, σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945 είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα μόλις 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%).