Μέρα ηλιόλουστη, τελείως παράταιρη με το άχαρο καθήκον του αποχαιρετισμού στο Μάνο Δούκα, το Μολυβιάτη, τον αγωνιστή, τον δάσκαλο, που ήταν «μια ομάδα μόνος του», όπως είπε ο Παναγιώτης Μακρίδης από την Λαϊκή Συσπείρωση Μεταμόρφωσης, όπου ζούσε τα τελευταία πολλά χρόνια ο Μάνος.

Μια μικρή «διαδήλωση» φίλων, συντρόφων ή απλών γνωστών που εκτιμούσαν τον Μάνο δήλωσαν χθες «παρών» στο συνεδριακό χώρο του Δήμου Μεταμόρφωσης.

Η σύντροφος της ζωής του εκπαιδευτικός Νινέττα Αλτάνη, σε μια πολύ συγκινητική ομιλία εκτός κειμένου, είπε πως θεωρούσε αδιανόητο ακόμα και να βρίσκεται σε μια τέτοια στιγμή, πόσο μάλλον να πρέπει να μιλήσει. «Αλλά με τον Μάνο όλα είναι δυνατά» είπε.

Μίλησε για την απίστευτη μάχη που έδωσε με την αρρώστια, «χωρίς να ακούσουμε από το στόμα του ούτε ένα ωχ…», για τις προτροπές στους γιατρούς να κάνουν τη δουλειά τους, για την πίστη που είχε στην επιστήμη πως θα καταφέρει να γίνει καλά και για τα καλαμπούρια που έκανε με όσους του έστελναν τις ευχές τους.

«Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό πως δε θα περάσει αυτή την περιπέτεια, κι ας γνώριζε την αρρώστιά του. Μόνο στο τέλος κατάλαβε ότι θα φύγει…» είπε η Νινέττα και πρόσθεσε πως «σε αντίθεση με το γνωστό κλισέ, μερικοί άνθρωποι είναι όντως αναντικατάστατοι! Και αν κάθε σπίτι είχε έναν Μάνο, η κοινωνία μας θα ήταν πιο δίκαιη και πιο όμορφη! Γιατί ο Μάνος ήταν αυτό που έλεγε ο στίχος του Μαγιακόφσκι «Δεν έχω ούτε μια άσπρη τρίχα στη ψυχή μου. Ούτε σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας».

Στη συνέχεια πήραν τον λόγο οι σύντροφοί του από τον χώρο των εκπαιδευτικών, ο Γιάννης Σαρδέλης και ο Ηλίας Πατίδης, δίνοντας πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον Μάνο και τις σπάνιες αρετές που τον διέκριναν.

Της πολιτικής κηδείας ακολούθησε η αποτέφρωση της σορού του Μάνου Δούκα στο αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας.