Ήμουν εκεί, μαζί με άλλους, στις συγκεντρώσεις, στις πορείες και διαδηλώσεις. Για την Παιδεία που ονειρεύτηκαν και τους στέρησαν οι κυβερνήσεις, για τη ζωή που έχουν δικαίωμα να οραματίζονται και υποχρέωση να διεκδικούν με αγώνες.

Ήμουν εκεί, μαζί με άλλους, τις περισσότερες φορές κοιτώντας το χαμόγελό τους, το καθαρό τους βλέμμα, το σηκωμένο μέτωπο ψηλά. Ακούγοντας κι εγώ και φωνάζοντας μαζί τους τα ρυθμικά συνθήματα, ριγώντας όταν χτυπούσαν δυνατά τα χέρια τους…όχι σε κάποιον που βάλθηκε να κλέψει τη φωτιά απ’ τη νεανική καρδιά και το μυαλό τους προτού ακόμη αυτή φουντώσει και τους κάψει….για να ακουστεί ο ήχος στα πιο «ψηλά πατώματα», εκείνα που ζουν όσοι αποφασίζουν τα μελλούμενα και τους θέλουν όλους υποταγμένους, καλοθελητές , κλακαδόρους κι αδιάφορους.

Ήμουν εκεί, μαζί με άλλους όχι της πρώτης νιότης γιατί αφουγκραζόμαστε την αγωνία , τόσο για τη δική τους προκοπή όσο και για του τόπου μας που υποφέρει.

Πορευτήκαμε μαζί όταν μαθητές και μαθήτριες ύψωσαν το ανάστημά τους για βιβλία, δάσκαλους και μόρφωση. Όταν φώναξαν για το μέλλον που θέλουν και αντίκρισαν το μέλλον που τους επιφυλάσσουν. Ήμαστε και εμείς μαζί, με το κεφάλι ψηλά, χαρούμενοι γιατί διαψεύστηκαν, και πάντα θα διαψεύδονται, οι Κασσάνδρες για το τέλος της νεολαίας. Τέλος που πάντοτε το περιμένουν και το προφητεύουν αλλά ποτέ δεν έρχεται προς μεγάλη τους απογοήτευση. Ήμαστε και εμείς μαζί τους όταν γίνηκαν φάρος και σημαδούρα αγώνα.

Είμαστε μαζί τους, στις ανησυχίες, τις δυσκολίες που δημιουργεί σ’ αυτούς και τις οικογένειές τους η ασταμάτητη οικονομική κρίση. Πώς να μην είμαστε μαζί τους όταν και εμείς βλέπουμε τον άνεργο γονιό, όταν και εμείς ματώνουμε; Πώς να μην είμαστε μαζί τους όταν πρώτοι εμείς αντιλαμβανόμαστε και τους μιλάμε για το σκοτεινό μέλλον που αντιμετωπίζουν ;

Είμαστε μαζί τους όταν βλέπουν τα κυρίαρχα κόμματα και την πολιτική που εφαρμόζουν, πέλεκυ στις ζωές τους. Αυτά που από θέση κυβερνητική δε δίνουν λύσεις στα προβλήματα μα στην πραγματικότητα τα δημιουργούν.

Είμαστε μαζί τους όταν τα νεαρά τους μάτια διαπιστώνουν στα πρωτανοίγματά τους πως ο διεθνής ευρωενωσιακός και νατοϊκός «παράδεισος» που τους τάζουν μόνο παράδεισος δεν είναι αλλά Κόλαση πραγματική.

Είμαστε μαζί με τα νιάτα που αρμέγουν με τα «μάτια τους το φως της οικουμένης» γιατί ξέρουμε πως γίνεται ΠΑΛΗ. ΠΑΛΗ ΣΥΝΕΧΗΣ, ΑΣΙΓΑΣΤΗ, ΠΑΡΟΥΣΑ ακόμη κι όταν κάποιος δεν το αντιλαμβάνεται ή το αρνείται. ΠΑΛΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΗΣ.

Αντίπαλος, εχθρός κι αυτός εδώ. Το αυγό του φιδιού έχει προ καιρού σπάσει, δείχνει την απεχθή του όψη στάζει δηλητήριο. Κοιτά με βουλιμία τα νιάτα, δείχνει πράγματα και καταστάσεις παραμορφωμένα, φασιστικά, ναζιστικά, μισαλλόδοξα, ρατσιστικά, εθνικιστικά. Στοχεύει που αλλού…να θολώσει την καθαρή ματιά.

Εκμεταλλεύεται αγωνίες , ανησυχίες των μαθητών, χρησιμοποιεί ως πρόσχημα το μακεδονικό, επιδίδεται σε πατριδοκαπηλία, με συνθήματα κενά από διεκδικήσεις δικαιωμάτων αλλά γεμάτα μίσος. Προσπαθεί να σπείρει στη νεολαία αλυτρωτικές, εθνικιστικές αντιλήψεις και διεκδικήσεις. Επιχειρεί να κατασκευάσει όχι αγωνιστές αλλά φασίστες. Δε διστάζει, γιατί να διστάσει άλλωστε ο ύπουλος κι ανώνυμος φασίστας, να στοχοποιήσει ανθρώπους, Δασκάλους , ιδέες και πράξεις αφού έτσι θεωρεί πως θα τα καταφέρει.

Κανείς δεν πρέπει να τους φοβηθεί. Κανείς να μη λυγίσει. Έχουμε ευθύνη ΔΑΣΚΑΛΟΙ να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Εμείς να σταματήσουμε το δηλητήριο. Έχουμε ευθύνη.

Μελιόπουλος Γιάννης