Η λειτουργία του στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Μακρόνησο ξεκίνησε με εισήγηση του Γενικού Επιτελείου Στρατού προς το υπουργείο Στρατιωτικών στις 19 Φεβρουαρίου 1947.

Ωστόσο το κολαστήριο της Μακρονήσου ανοίγει στις 26/05/1947. Ο μεγαλύτερος τόπος μαρτυρίου, φυσικής και ψυχικής εξόντωσης του αστικού κράτους, αλλά και κορυφαίο σύμβολο των αλύγιστων της ταξικής πάλης.

Από τη Μακρόνησο πέρασαν συνολικά πάνω από 100.000 θεωρούμενοι ως «επικίνδυνοι» οπλίτες και αξιωματικοί, καθώς και πολίτες, κομμουνιστές, ΕΑΜίτες ή άνθρωποι που συνδέονταν απλώς με συγγένεια ή υπόνοια με το ΚΚΕ-ΕΑΜ.

Ο σκοπός της λειτουργίας του στρατοπέδου περιγράφονταν στο αρχικό εισηγητικό σημείωμα που εκδόθηκε την πρωταπριλιά του 1946: «Αποφασίζεται ο περιορισμός των αριστερών στρατευσίμων εις ορισμένα στρατόπεδα δια να υποστούν αποτοξίνωσιν. Όλες οι στρατιωτικές μονάδες δέον όπως εκκαθαρισθούν από αριστερίζοντες ή υπόπτους αριστερισμού».

Μέχρι το 1958, οπότε κι έκλεισε το στρατόπεδο, χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί, αλλά και απλοί δημοκρατικοί φαντάροι βασανίστηκαν σωματικά και ψυχολογικά ή εξοντώθηκαν βιολογικά, για τον ιερό σκοπό της «εθνικής αναβάπτισης».

Με την ευκαιρία αυτή να μιλήσω και για τη δική μου γνωριμία με τη Μακρόνησο.

Το Μάη του 2017, πήρα μέρος και εγώ, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους, στην εκδήλωση τιμής που έκανε η κομματική οργάνωση Αθήνας                 του Μ-Λ ΚΚΕ στη Μακρόνησο.

Τα παρακάτω λόγια τα κατέγραψα από την ομιλία ενός Μακρονησιώτη, ίσως του μεγαλύτερου σε ηλικία μέλους του Μ-Λ ΚΚΕ, γιατί μου προξένησαν μεγάλη συγκίνηση. Σας τα παραδίδω:

Θα διασκίσουμε έρημο. Επιμένουμε. Γιατί έχουμε δίκιο!

Χρήστος Κάτσικας