από το fb της Mika Agrafiotou

«Ήτανε νέοι, ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
Και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά…»

Τι να γράψεις που να είναι αντάξιο αυτών των αγωνιστών.

“Έχετε συγγενή εκτελεσμένο;”,

ρωτήσαμε μια ηλικιωμένη γυναίκα που ήρθε από τους πρώτους στο Πάρκο της Εθνικής Αντίστασης στις Συκιές, εκεί όπου ανοίχτηκαν ξανά οι πιο ματωμένες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας.

“Τον πατέρα μου”, απάντησε.

Το πρώτο σφύξιμο στο στομάχι που δεν θα έφευγε για όλη την επόμενη ώρα.

“Ο πατέρας μου λεγόταν Απόστολος Ωρολογάς, γραμματέας της Στενής Αυτοάμυνας Ανατολικών Συνοικιών μετά την Κούλα Ελευθεριάδου.

Τον έπιασαν και τον εκτέλεσαν σχεδόν αμέσως το 1946, δεν μας έδωσαν ποτέ πίσω το σώμα του.

Ήταν 35 χρόνων όταν τον εκτέλεσαν, εγώ ήμουν σχεδόν ενός έτους, ο αδερφός μου λίγο πιο μεγάλος, τον θυμόταν σαν μια σκιά.”

“Πρόδωσε, Ωρολογά”, του έλεγαν, “για να γλιτώσεις!”

“Όχι, δεν προδίδω!”

Όλα αυτά τα χρόνια με αυτό το μαράζι ζήσαμε, να τον βρούμε.

Θέλω πριν πεθάνω να θάψω τα κόκαλα του, να τον θάψω και να τον τιμήσω όπως πρέπει, να τα πάρω μαζί μου, να πεθάνω ήσυχη”, μας είπε η κόρη του.

Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων.

Ματωμένη Θεσσαλονίκη, πόλη των αγώνων για το ψωμί και τη λευτεριά.

(Φωτογραφία ενός εκ των ομαδικών τάφων που εντοπίστηκαν στις Συκιές, παραχώρηση της επιβλέπουσας αρχαιολόγου Σταυρούλας Τζεβρένη)